Seçilmiş əsərləri
Yüklə 2,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
* * *
Şair deyirdi ki, baxarsız, Əminaşka böyük rəssam olacaq və Əminaşkanın qələmindən, karandaşından, flamastrlarından çıxmış kağızları diqqətlə, xüsusi bir ləzzət və fəxarətlə gözdən keçirirdi və balaca Əminaşkanın, doğrudan, deyəsən istedadı var idi, əlinə qələm, karandaş keçən kimi, kağız-kuğuzu cızma-qaralayırdı və aylar ötdükcə, bu cızma-qaralar yavaş-yavaş nəyəsə oxşamağa başlayırdı; düzdü, Əminaşkanın o biri babası, yəni Məmməd müəllim nəvəsinin nələrsə çəkdiyi bu kağızlara baxıb bir söz demirdi, təkcə elə, mənalı-mənalı gülümsəyirdi və bu mənalı təbəssümü yaxşı tərəfə, yaxud pis tərəfə yoza bilməyən gənc ana da – şairin böyük qızı, ürəyində qayınatasının belə bir qanmazlığına kin-küdurət bəsləyə-bəsləyə, Əminaşkanın çəkdiyi şəkilləri başqalarına daha artıq bir şövqlə başa salırdı, izah edirdi. Böyük qız günorta Əminaşkanı bağçadan götürüb şairə baş çəkmək üçün, birbaşa öz evlərinə yox, atasıgilə gəldi və Əminaşka flamastrlarla şəkil çəkməyə başladı və bu dəfə də gənc ana uşağın sarı flamastrla ağ kağızda çəkdiyi xətlərin, əməlli-başlı günəş şəkli olduğunu gördü: 347
– Oy, Əminaşka!..– dedi.– Nə gözəl çəkmisən!.. – Sonra kağızı anasına göstərdi.– Mama, bax... Əminə xanım eynəyinin qalın şüşələrinin arxasından kağıza baxdı və yuxusuz, yorğun gözləri ilə gülümsəyib: – Hə...– dedi. Böyük qız Əminaşkadan: – Nə çəkmisən!.. – soruşdu.– Nə çəkmisən, hə? Əminaşka: – Çək... çəkmişəm...– dedi. Anası yenə: – Hə, əlbəttə, çəkmisən!.. Nə çəkmisən?– soruşdu. Əminaşka: – Mən çəkmişəm...– dedi. Anası:
– Hə, əlbəttə!– dedi.– Sən çəkmisən! Günəş çəkmisən, hə? Əminaşka bir az anasına baxdı, sonra o ağ kağızdakı sarı xətlərə baxdı və: – Gün çək... çəkmişəm...– dedi. Anası sevinclə: – Düzdü!– dedi və çarpayıda uzanıb gözlərini tavana zilləmiş şairə baxdı, sonra:– Bəs, sən bu şəkili kimin üçün çəkmisən?– soruşdu. Əminaşka da çarpayıda uzanmış şairə baxdı: – Babaya...– dedi. Anası sidq-ürəkdən sevinərək: – Oy, nə yaxşı!.. Nə yaxşı!..– dedi.– Gördün, mama, papa üçün çəkib e, günəş şəklini!.. Əminə xanım yenə də yorğun, yuxusuz gözləri ilə eləcə gülümsədi: – Hə... Şeytandı də!.. Cavan ana özünü saxlaya bilməyib Əminaşkanı öpdü, onun üçün, əlbəttə, çox xoş idi ki, Əminaşka həyatında ilk dəfə, heç kim onun əlindən tutmadan, ona öyrətmədən, beləcə sapsarı günəş şəkili çəkib və bəlkə, o da onun üçün, daha çox xoş olub, yağ kimi ürəyinə yayıldı ki, Əminaşka, elə bil, Vanqa idi, anasının ürəyindəkini oxudu. – Gəl, gəl, onda şəkili özün babaya göstər!– Bunu da həvəslə böyük qız dedi. Və onlar şairin çarpayısına yaxınlaşdılar. – Papa, bax, Əminaşka səninçün gör nə çəkib?! Əminaşka da əlindəki kağızı babasına tərəf uzatdı: – Al... Şair gözlərini tavandan çəkib, əvvəlcə o əyri-üyrü sarı xətlərə baxdı, sonra nəvəsinə – tamamilə yad, elə bil, qətiyyən ona dəxli olmayan bu məxluqa baxdı, sonra qızına baxdı: yad... yad... yad... adamlar... və o, tamam yad adamların əhatəsində idi, yəni, şair bilirdi, görürdü ki, bu – Əminə xanımdır, bu – böyük qızıdı, bu – balaca Əminaşkadı, nəvəsidi, kiçik qızı da şairin gözünün qabağına gəldi, oğlu da, amma hamısı da yad idi... yad idi... yad idi... yad idi... hamısı, Məmməd müəllim kimi, yad idi...
348
və şair yenə gözlərini onlardan çəkib tavana zillədi, düzdü, şair qızdırmalı beyni ilə hiss elədi ki, belə bir biganəliyi cavan ananın könlünə toxundu, hətta, böyük qızının pərtlikdən gözlərinin dolduğunu da gördü, amma daha bir söz, ümumiyyətlə, nəsə deməyə həvəsi olmadı... yad idi... hamı və hər şey yad idi... və həmişə də belə olmuşdu...
Yüklə 2,94 Mb. Dostları ilə paylaş:
|