Sərraf şİruyə

Fikri bilinmədi qara dinməzin, 
Elin sevincinə üzügülməzin. 
Çəkdi qayğısını qədirbilməzin- 
Fikirlər əlində baş, hayıf oldu. 
 
Şiruyə, de, danış nə var əyyamda, 
Mənəmlik baş alan bu dar əyyamda, 
Haqsız zəmanədə, bekar əyyamda, 
Ötüşdü ömür-gün, yaş hayıf oldu. 
 
Sərraf Şiruyə məncə çoxdan bu elin, bu obanın yadda-
şına köçüb və orada özünə elə yurd salıb ki, qərinələr keçsə 
də, zaman-zaman bu iz, bu yer Qobustan qayalarının yazı-
ları kimi silinməyəcək, aşınmayacaq. Sazlı-sözlü Azərbay-

---

             
                           
                          Susma, ürək…
 
 
7 
can  dünyasının  yaddaşında  nəsildən-nəslə  keçərək,  əbədi 
yaşarlıq tapacaqdır. Çünki, Şiruyənin şeir dili, şeir danışığı 
öz doğma xalqının dili, xalqının danışığıdır. 
Onun Vətən sevgisi, Vətən istəyi pak sevgidir, halal is-
təkdir.  Bir daşı, bir ovuc  torpağı, hətta budağı,  yarpağı da 
Vətən  bilən  şairin  yurd  sevgisinə  heyrət  etməmək  olmur. 
Həmin daş da, torpaq da, budaq da bu Vətəndə olduğu üçün 
Vətəndir!