Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
www.vivo-book.com
16 və biz bu insanların ölü ruhlarını gəzdirən bədənlərini öldürmək məcburiyyətində qalırıq. Mən yenidən nəhəngə tərəf döndüm: – Əgər Harriyə sənin zəncirlərini açmağa icazə versəm, özünü yaxĢı aparacaqsanmı? O, baĢını yırğaladı – aĢağı və yuxarı, sonra yenə öz yerinə – mərkəzə. Onun soyuq baxıĢlı gözləri mənə baxırdı. Bu gözlərdə qəribə bir sakitlik vardı, amma bu etibar edəcəyim sakitlik deyildi. Barmağımla Harrini çağırdım, o, kameraya daxil olub zəncirləri açdı. Harri qorxmurdu – hətta əyilib Koffinin ağac gövdəsi kimi iri ayaqlarındakı buxovları açanda belə. Onun bu davranıĢı mənə də sirayət elədi. Harri Persiyə görə təlaĢlanırdı, mən isə onun duyumuna inanırdım. Mən Persidən baĢqa “E” blokundakı bütün iĢçilərimin duyumuna inanırdım. Yeni gələnlər üçün mənim qısa bir nitqim vardı, amma bu nitqi belə qeyri-normal görünən Koffi üçün söyləməyin doğru olub- olmadığına əmin deyildim. Harri kənara çəkiləndən sonra (Koffi zəncirlərin açılma mərasimi ərzində heykəl kimi tərpənmədən durmuĢdu) barmağımla qovluğu tıqqıldadaraq, yeni gəlmiĢ bu məhbusa baxıb dedim: – DanıĢa bilirsənmi cavan oğlan? – Bəli, ser, boss, bilirəm, – o, cavab verdi. Onun səsi dərin və kifayət qədər gurultulu idi. Bu səs yenicə sazlanmıĢ traktor
www.vivo-book.com
17 mühərrikini xatırladırdı. Onun nitqində cənub ləhcəsi hiss olunmasa da, sonralar onun cümlələrində cənuba aid bəzi Ģeyləri tuta bilmiĢdim. Sanki cənubdan gəlmiĢdi, amma orada doğulub böyüməmiĢdi. DanıĢıq tərzindən ona nə savadsız, nə də savadlı demək olardı. Həm nitqi, həm də bir çox baĢqa Ģeyləri ilə Koffi mənim üçün bir tapmaca idi. Məni ən çox narahat edən isə onun gözlərindəki sakitlik və laqeydlik ifadəsi idi, elə bil, bədəni burada olsa da, özü çox-çox uzaqlarda idi. – Sənin adın Con Koffidir? – Bəli ser, boss! Ġçki adı kimi, lakin baĢqa cür yazılır. – Deməli, sən sözlərin yazılıĢını, yazıb-oxumağı bilirsən, eləmi? – Bircə öz adımı, boss, – o, sakit səslə dedi. Nəfəsimi dərdim və öz hazır nitqimin qısa variantını ona söylədim. Onunla heç bir problemimin olmayacağını artıq baĢa düĢmüĢdüm. Eyni zamanda, həm haqlı idim, həm də yanılırdım. – Mənim adım Pol Eckumdur, – dedim. – “E” blokunun baĢ nəzarətçisiyəm. Əgər sənə bir Ģey lazım olsa, məni adımla çağır. Əgər olmasam, bu adamdan xahiĢ elə. Onun adı Harri Tervilligerdir. Ya da cənab Stantonu və ya cənab Hovelli çağır. BaĢa düĢdünmü? Koffi baĢını yırğaladı. – Amma düĢünmə ki, hər istədiyini alacaqsan. Sənə nə lazım olduğuna burada biz qərar veririk. Bura mehmanxana deyil. BaĢa düĢdünmü? O, yenə baĢını yırğaladı.
www.vivo-book.com
18 – Həbsxananın baĢqa yerlərindən fərqli olaraq, bura sakit yerdir, dostum. Burada yalnız sən və Delakrua var. Sən iĢləməyəcəksən, əsasən, öz kameranda oturacaqsan. DüĢünmək üçün kifayət qədər vaxtın olacaq – hətta deyərdim ki, lazım olandan da çox. Amma hesab et ki, bunu mən deməmiĢəm. Bəzən biz radionu da qoĢuruq. Radioya qulaq asmağı xoĢlayırsanmı? O, yenə baĢını yırğaladı, amma bu dəfə bir qədər qeyri- əminliklə. Elə bil, bunun nə olduğunu bilmirdi. Sonralar mən, müəyyən mənada, bunun belə olduğunu öyrəndim. Koffi əvvəllər rastlaĢdığı əĢyaları tanıya bilirdi, amma sonra onları yaddan çıxarırdı. O, “Bizim qızın bazar günü”dəki personajları tanıyırdı, amma sonda onların baĢına nə gəldiyini yadına sala bilmirdi. – Özünü yaxĢı aparsan, yeməyini vaxtında yesən, nə dəhlizin baĢındakı tək kameraya düĢəcəksən, nə də kürəyində düymələri olan o brezent paltarı geyinəcəksən. Bizim məhbusların futbol oynadığı Ģənbə günləri istisna olmaqla, hər gün saat dörddən altıyadək həyətdə iki saatlıq gəzintiyə çıxacaqsan. Əgər səni görmək istəyən bir kimsən varsa, bazar günləri nahardan sonra ziyarət saatlarıdır. Belə bir adamın varmı, Koffi? O, baĢını yırğaladı: – Belə bir adam yoxdur, boss, – dedi. – Bu, sənin vəkilin də ola bilər. www.vivo-book.com
19 – Məncə, onu daha görməyəcəyəm, – dedi. – Mənə vəkili müvəqqəti vermiĢdilər. Onun buraya yol tapacağını düĢünmürəm. Zarafat edib etmədiyini aydınlaĢdırmaq üçün ona diqqətlə baxdım: o, zarafat etmirdi. Əslində, baĢqa cür də gözləmirdim. BağıĢlanmaq Con Koffi kimilər üçün deyildi, ən azından, o vaxtlar. Onlara məhkəmədə bir gün sərf edilirdi və sonra qəzetlərdə “filankəs gecəyarısı bir qədər elektrik qəbul etdi” kimi sətirlər gedənədək bütün dünya onları yaddan çıxarırdı. Arvadı, uĢaqları və dostları ilə görüĢmək üçün bazar günlərini gözləyənlərə nəzarət etmək daha asan idi – ümumiyyətlə, onlara nəzarətə ehtiyac vardısa. Bizim timsalımızda yaxĢı ki, buna heç bir ehtiyac yox idi. Çünki o, həqiqətən, nəhəng idi. Mən bir qədər çarpayıda qurcalandım, sonra düĢündüm ki, ayağa dursam, qasığımdakı ağrı-acı bir qədər azalar. Ayağa qalxdım. O, ehtiramla kənara çəkilib əllərini sinəsində çarpazladı. – Sənin üçün burada həyatın rahat, yoxsa ağır olacağı yalnız özündən asılıdır, dostum. Mən bunu sənə demək üçün buradayam: sən bizim hamımız üçün həyatı asanlaĢdıra bilərsən, çünki nə edirsən et, son həmiĢə eynidir. Biz səninlə layiq olduğun kimi rəftar edəcəyik. Sualın var? – Yuxu saatlarında iĢığı yana-yana qoyursunuzmu? – o, fürsət gözləyirmiĢ kimi dərhal soruĢdu. www.vivo-book.com
20 Diqqətlə ona baxdım. Mən “E” blokuna yeni gələnlərdən qəribə suallar çox eĢidirdim, – bir dəfə məndən arvadımın döĢlərinin ölçüsünü də soruĢmuĢdular, – amma belə sual verən olmamıĢdı. Koffi utancaq bir tərzdə gülümsədi, sanki bu suala görə onun axmaq olduğunu düĢünəcəyimizi dərk etsə də, soruĢmaqdan özünü saxlaya bilməmiĢdi. – Bəzən qaranlıqdan qorxuram, – o, izah etməyə çalıĢdı. – Xüsusilə də yad yerdə. Mən yenə ona baxdım – onun nəhəng gövdəsinə – və ona qarĢı qəribə, kövrək hisslər duydum və ona acıdım. Onlara acımaq olardı, çünki biz onların pis keyfiyyətlərinin dəmirçi ocağının baĢında durmuĢ Ģeytan kimi üzə çıxaraq meydan oxuduğu anları görmürdük. – Hə, burada bütün gecə kifayət qədər iĢıqlı olur, – onu sakitləĢdirməyə çalıĢdım. – Mildəki lampaların yarısı axĢam doqquzdan səhər beĢədək yanır. – Sonra baĢa düĢdüm ki, nə dediyim haqqında Koffinin heç bir anlayıĢı yoxdur: onun üçün YaĢıl Mil ilə Missisipi çayındakı lil arasında heç bir fərq yoxdur, ona görə də əlimi uzadaraq, – orada, dəhlizdə, – dedim. O, rahatlaĢaraq baĢını yırğaladı. Mən hətta əmin deyildim ki, o, dəhlizin nə olduğunu bilir, amma naqil torlu plafonların içindəki ikiyüzlük lampaları görə bilərdi. O vaxtadək heç bir məhbusa etmədiyim bir Ģey etdim – əlimi ona uzatdım. Hələ də bunu nə üçün etdiyimi bilmirəm. Məndən
www.vivo-book.com
21 lampaları soruĢmuĢdu, bəlkə ona görə? Ola bilər. Harri Tervilligerin heyrətdən gözləri bərəldi, həqiqi sözümdür. Koffi mənim əlimi qeyri- adi bir zərifliklə öz əlinə aldı, əlim onun ovcunda görünməz oldu. Bununla da hər Ģey bitdi. Mənim qatran qabıma daha bir pərvanə düĢmüĢdü. Biz iĢi bitirdik. Kameradan çıxdım. Harri qapını örtüb, hər iki kilidi bağladı. Koffi tərpənmədən bir neçə saniyə dayandı, sanki bundan sonra nə edəcəyini bilmirdi. Çarpayısına oturdu və dərd çəkən, ya da dua eləyən adam kimi əllərini dizlərinin arasına alıb baĢını aĢağı dikdi. O öz qəribə cənublu ləhcəsi ilə nəsə mızıldandı. Bunu çox aydın eĢitdim, baxmayaraq ki, onun nə etdiyi haqqında çox Ģey bilmirdim – etdiklərinə görə cəzasını alacağı vaxtadək onu bəsləmək və ona qulluq etmək üçün haqqında çox Ģey bilməyə də ehtiyac yox idi – amma hələ də yadıma düĢəndə tüklərim biz-biz olur. – Əlimdən bir Ģey gəlmədi, boss, – o dedi. – Mən hər Ģeyi geri qaytarmağa cəhd etdim, amma çox gec idi.
– Sənin Persi ilə problemin olacaq, – dəhlizlə kabinetimə qayıdanda Harri dedi. Sin Stanton – mənim taqımımdakı, belə demək olarsa, üçüncü Ģəxs (əslində, bizim qrupun daxilində heç bir tabeçilik www.vivo-book.com
22 bölgüsü yox idi, amma bu vəziyyəti Persi anında yoluna qoyardı) – masamın arxasında oturub sənədlərlə iĢləyirdi. Bu iĢlə özüm məĢğul olmağa qətiyyən vaxt tapa bilmirdim. Ġçəri girəndə bizə baxdı və eynəklərini iri barmaqları ilə silib, yenidən diqqətini kağızlara yönəltdi. – Elə birinci gündən bu sözgəzdirən satqınla problemlərim olub, – deyə cavab verəndən sonra üzümü turĢudaraq, Ģalvarımın dibini aĢağı çəkib ona göz vurdum. – O yekəpəri gətirərkən Persinin nə qıĢqırdığını eĢitdinmi? – Yox, – Harri dedi. – Mən burada idim. Buradan heç nə eĢidilmir. – Mən tualetdə idim və hər Ģeyi çox gözəl eĢitdim, – Din dilləndi. O, bir kağız götürüb iĢığa tutaraq baxdı – mən çap edilmiĢ mətnin üstündə qəhvə fincanının yumru izini gördüm – və sonra zibil qabına atdı. – “Meyit gəlir”. Ola bilsin, bunu o öz sevimli jurnallarından oxuyub. Yəqin elə idi. Persi Uetmor “Argosi”, “Staq” və “KiĢi Macəraları” jurnallarını çox sevirdi. Demək olar ki, bu jurnalların hər nömrəsində həbsxana hekayələri dərc olunurdu. Yəqin Persi də bu yazıları, tədqiqat aparan birisi kimi, böyük maraqla oxuyurdu. Elə bil, o özünü bu mühitdə necə aparmalı olduğunun cavabını bu jurnallardan tapmağa çalıĢırdı. O biz baltalı qatil Entoni Reyni edam etdikdən sonra www.vivo-book.com
23 gəldi. BaĢ verənləri aparat otağından müĢahidə etsə də, edamda iĢtirak etməmiĢdi. – Onun qüdrətli tanıĢları var, – Harri dedi. – YaxĢı əlaqələri var. Onu blokdan göndərdiyinə və real bir iĢ görməyə məcbur etmək istədiyinə görə cavab verməli olacaqsan. – Mən elə düĢünmürəm, – dedim. Mən elə düĢünmürdüm... amma ümid edirdim. Bill Doc birisinin heç nə etmədən, dayanıb qıraqdan baxmasına dözəcək bir insan deyildi. – Ġndi məni bu yekəpər daha çox maraqlandırır. Yəni bizə problem yaradacaq, ya yox? Harri cavabında baĢını yırğaladı. – Trapinqus Kaunti vilayət məhkəməsində o özünü quzu kimi sakit apardı, – Dinin səsi eĢidildi. O, sağanaqsız eynəyini çıxarıb jiletinə sürtərək təmizləməyə baĢladı. – Onlar onun üstünə Skruc Marlinin xəyalətinin üstündə gördüyündən daha çox zəncir asmıĢdılar, amma o istəsəydi, bir anda onları qırıb cəhənnəmə vasil edə bilərdi. Bu söz oyunudu, oğlum. – BaĢa düĢdüm, – deyə cavab verdim, amma əslində heç nə anlamamıĢdım. Sadəcə, Din Stantonun məni üstələməsini sevmirdim. – O nəhəng birisidir, elə deyilmi? – Din soruĢdu. – Hə, – təsdiqlədim, – inanılmaz dərəcədə nəhəngdir. – Onda onun arxasını yaxĢıca qızartmaq üçün Qoca Qığılcıma gedən cərəyanı artırmaq lazım olacaq. www.vivo-book.com
24 – Qoca Qığılcıma görə narahat olmayın, – etinasız tərzdə dedim. – O, necə nəhənglərin öhdəsindən gəlib. Din burnunda eynəyin qırmızı iz saldığı yanlarını qaĢıdı və baĢını yırğaladı. – Hə, – deyə razılaĢdı. – Dediklərində həqiqət var. Bunu inkar etmək olmaz. Mən soruĢdum: – Ġçinizdən kiminsə onun... Teftonda görünənədək haralarda olduğu haqqında bir məlumatı varmı? Yerin adı Teftondur, elə deyilmi? – Hə, – Din dedi. – Tefton, Trapinqus qraflığında. Ora gəlməzdən əvvəl onun haralarda olduğu və nə elədiyi haqqında heç kim heç nə bilmir. Yəqin qraflıqda avara-avara gəzirmiĢ. Əgər bu sənin üçün həqiqətən maraqlıdırsa, həbsxananın kitabxanasındakı qəzetlərdən bu haqda daha çox məlumat tapmaq olar. Gələn həftəyədək yəqin heç kim buralarda görünməyəcək, – Din qımıĢdı. – Sən həm də öz kiçik dostunun yuxarıda necə inləyib sızıldadığına da qulaq asa bilərsən. – Hər halda, sınamağına dəyər, – dedim və bir qədər sonra, axĢama yaxın oraya getdim. Kitabxana həbsxananın avtomobil emalatxanası üçün nəzərdə tutulmuĢ binasının – ən azından, plan belə idi – arxa tərəfində yerləĢirdi. Məncə, bu, hökumətdən kim üçünsə pul qoparmaqdan
www.vivo-book.com
25 baĢqa bir Ģey deyildi; amma depressiya dövrü hələ də davam etdiyindən mən, Persi barədə düĢündüklərim haqqında dilimi saxladığım kimi, bu fikirlərimi də heç kimə söyləmirdim – baxmayaraq ki, bəzən insan öz dilini dinc saxlaya bilmir. Çox vaxt dil insana onun cinsiyyət orqanından daha çox problem yaradır. Avtoemalatxana elə sözdə də qaldı və növbəti yaz həbsxana altmıĢ mil uzağa, Brayton tərəfə köçdü. Zənnimcə, bunun arxasında daha çox gizli sövdələĢmələr vardı, daha çox çirkli pullar ciblərə axdı. Mənə görə, yaxĢı heç nə yox idi. Administrasiya həyətin Ģərq hissəsindəki binaya köçdü, xəstəxananı da köçürdülər (xəstəxananı ikinci mərtəbədə yerləĢdirmək hansı əbləhin ağlına gəlmiĢdi? – bu, elə sirr olaraq qaldı). Kitabxana avadanlıqla yalnız alayarımçıq təmin olunmuĢdu, – düzdü, elə əvvəllər də burada çox Ģey yox idi, – o, boĢ dururdu. Köhnə bina üzünə taxta vurulmuĢ isti bir qutu idi və “A” və “B” bloklarının arasında yerləĢirdi. Tualetlər blokların divarlarına bitiĢik olduğuna görə bütün binanı güclə sezilən sidik iyi basmıĢdı. Məncə, bu özü köçmək üçün yeganə gözəl səbəb idi. “L” formalı kitabxana otağı isə mənim kabinetimdən çox da böyük deyildi. Mən sərinləmək üçün ventilyator axtardım, amma bir dənəsini belə tapa bilmədim. Ġçəridə havanın temperaturu qırx dərəcədən yüksək olardı. Bir yerə əyləĢəndə qaynar nəbz vurmasını öz qasığımda hiss edirdim. Bu da bir növ diĢ ağrısı kimi idi. Bu cür bənzətmənin absurd olduğunu baĢa düĢürəm, xüsusilə
www.vivo-book.com
26 də haqqında söhbət etdiyim nahiyə baxımından, amma neyləyim ki, keçirdiyim hissləri müqayisə üçün bundan uyğunu yoxdur. Bunun ən ağrılı dövrü sidiyə çıxdığım an və dərhal bundan sonrakı dəqiqələrdir. Tərslikdən də bura gəlməzdən əvvəl ayaqyoluna dəymiĢdim. Burada məndən baĢqa bir nəfər də vardı – Gibbonz familiyalı etibar qazanmıĢ arıq, qoca məhbus. ġlyapasını gözlərinə qədər çəkmiĢ bu qoca dizlərinin üstündəki VəhĢi Qərbə aid bir romanla küncə qısılaraq mürgü vururdu. Nə isti, nə də yuxarı mərtəbədəki xəstəxanadan (orada temperatur, məncə, ən azı, on dərəcə daha yüksək olmalıydı və ümid edirdim ki, ora Persi Uetmorun xoĢuna gəlir) gələn donquldanma, taqqıltı və söyüĢlər onun heç vecinə deyildi. Qocanı narahat etmədim, “L”-in qəzetlər saxlanan qısa hissəsinə getdim. Dinin dediklərinin əksinə olaraq, qəzetlərin də ventilyatorlarla birgə aparılacağından narahat idim. Amma... qəzetlər yerində qalmıĢdı və Detteriklərin əkizlərinə dair yazını tapmaq o qədər də vaxt aparmadı; cinayətin törədildiyi iyun ayından avqust-sentyabr aylarındakı məhkəməyədək bu haqda qəzetlərin birinci səhifələrində yazılar getmiĢdi. Tezliklə istini də, yuxarıdakı taqqıltını da, hətta küncdə mürgüləyən Gibbonzun xorultusunu da unutdum. Ġki doqquz yaĢlı, sarıĢın, mələksima qız uĢaqlarının bu qaradərili yekəpər Koffinin əlinə düĢdükləri haqqında düĢünmək adama əziyyət verirdi, amma bu haqda düĢünməmək də mümkün deyildi. Koffinin ölçülərini yada salanda,
www.vivo-book.com
27 onun bu qızcığazları, nağıldan çıxmıĢ nəhəng kimi, necə gəmirdiyini təsəvvür etmək olar. Onun bu qızcığazların baĢına açdığı isə daha pis idi. Hələ bəxti gətirmiĢdi ki, ona elə oradaca, çayın kənarında divan tutulmamıĢdı, – əlbəttə, YaĢıl Mildə gəzintini və sonra Qoca Qığılcımın qucağına oturmağı bəxti gətirmək hesab etmək olarsa.
verməzdən yetmiĢ il əvvəl yaradılmıĢdı. Bir də heç vaxt “King Kotton” olmayacaq, lakin otuzuncu illərdə ferma öz rifah illərini yaĢayırdı. Bizim Ģtatımızın cənub bölgələrində artıq pambıq plantasiyaları yox idi, amma qırx ya da əlli ədəd firavan yaĢayan pambıq ferma təsərrüfatı vardı. Bu fermalardan birinin sahibi Klaus Detterik idi. Əllinci illərin meyarlarına görə, onu elə də zəngin hesab etmək olmazdı, amma otuzuncu illərdə o, varlı fermer sayılırdı, çünki əksər ayların sonunda o, bir qayda olaraq, öz dükan hesablarını nağd pulla ödəyirdi və küçədə təsadüfən rastlaĢdığı bank müdirinin gözlərinin içinə baxa bilirdi. Onun fermadakı evi təmiz və geniĢ idi. Pambıqdan əlavə, onun daha iki biznesi vardı – toyuqlar və bir neçə inək. Onun üç övladı vardı: Hovard – təxminən on iki yaĢında oğlan və əkiz qızlar – Kora və Keyt.
www.vivo-book.com
28 Həmin ilin isti iyun gecələrinin birində, qızların evin perimetri boyu uzanan, miçətkənlə bağlı eyvanda yatmaq istəyinə icazə veriləndə, onlar çox sevindilər. Anaları onları öpüb Ģirin yuxular arzulayanda hava yenicə qaralmağa baĢlayırdı, hələ saat doqquz olmamıĢdı. Bu, ananın öz qızları ilə son görüĢü oldu; bir də ana öz övladlarını dəfn zamanı tabutda, dəfn bürosunun qrimçisinin onların bədənlərindəki ən qorxunc yaraları gizlətməyə nail olduqdan sonra görə bilmiĢdi. Kənd camaatı o vaxtlar yatağa erkən saatlarda girərdilər – “masanın altı qaralar qaralmaz”, anam belə deyərdi – və bərk yatardılar. Əkizlərin qaçırıldığı həmin gecə, görünür, Klaus və Marcori Detteriklər də bərk yatıblarmıĢ. Əlbəttə, ailənin saxladığı, kolli cinsi ilə qarıĢığı olan Bauzer adlı böyük it həmin axĢam hürsəydi, Klaus yəqin ki, onun səsinə ayılardı. Amma Bauzer hürməmiĢdi. Nə həmin axĢam, nə də baĢqa vaxt. Ġnəkləri sağmaq üçün Klaus dan yeri ağarar ağarmaz qalxmıĢdı. Eyvan evin tövləyə əks tərəfində idi və qızlara baxmaq Klausun heç ağlına da gəlməmiĢdi. Bauzerin onun yanına gəlməməsindən də təĢviĢə düĢmədi. Ġt toyuqlara və inəklərə qarĢı tamamilə etinasız olduğundan, hamı iĢləyərkən, o, vaxtını tövlənin arxasındakı budkada keçirərdi. Ġt lazım olanda, onu çağırırdı... özü də təkidlə. Əri ayağına çəkmələrini geyinib tövləyə gedəndən təxminən on beĢ dəqiqə sonra Marcuri evdən çıxaraq aĢağı düĢdü. O, qəhvəni dəmə
www.vivo-book.com
29 qoyub donuz əti qızartmağa baĢladı. Qəhvə ilə qızardılan ətin tamahlandırıcı ətri Hovini özünün damın lap altındakı otağından çıxararaq aĢağı enməyə məcbur etdi, amma qızlar gəlmədilər. Ana Hovini qızları çağırmaq üçün göndərdi və tavadakı bekonun üstünə yumurta qırmağa baĢladı. Səhər yeməyindən sonra təzə yumurtaları götürmələri üçün Klaus, adətən, qızları göndərərdi. Amma həmin gün Detteriklər səhər yeməyini yeyə bilmədilər. Hovi eyvandan üzündə qorxu və dəhĢət ifadəsi ilə qayıtdı. Yuxudan yenicə durduğuna görə bir az ĢiĢkin gözləri dəhĢətlə bərəlmiĢdi. – Onlar yataqda yoxdular, – Hovi həyəcanla dedi. Marcuri heç bir Ģeydən təlaĢlanmadan, sadəcə, əsəbiliklə eyvana tərəf getdi. Sonralar o demiĢdi ki, əvvəlcə, qızların səhər tezdən gəzməyə və ya çiçək toplamağa getdiklərini, ya da nə bilim, baĢqa bir qız səfehliyi etdiklərini düĢündüm. Amma eyvana bircə dəfə baxanda, Hovinin niyə ağardığını baĢa düĢmüĢdü. O, bərkdən qıĢqıraraq Klausu çağırdı. Klaus da qaçaraq onun yanına gəldi. O, tələsdiyi üçün süd vedrəsini çəkmələrinin üstünə aĢırdığından, onlar ağappaq idi. Eyvanda onun gördükləri hətta ən mətin valideynlərin də dizlərini əsdirə bilərdi. Gecə hava soyuqlaĢanda qızların büründükləri adyal yumurlanaraq bir tərəfə atılmıĢdı. Üst rəzəsi qırılmıĢ tor qapı əyri sallanaraq ora-bura yellənirdi. Həm eyvanın döĢəməsində, həm də qırılmıĢ qapıdan bayırdakı pillələrin üstündə qan izləri vardı.
www.vivo-book.com
30 Marcori ərinə qızların dalınca tək getməməsi, əgər hökmən getməli olduğunu düĢünürsə, heç olmasa, oğlunu özü ilə götürməməsi üçün yalvardı, amma onun yalvarıĢlarına fikir verən yox idi. Klaus uĢaqların əlinə keçməsin deyə, anbarın yuxarı taxçasında saxladığı silahını da götürdü və iyul ayında Hovinin ad günündə ona hədiyyə etmək üçün saxladığı 22 kalibrli tüfəngi də oğluna verdi. Və yolda baĢıpozuq avaralara, ya da Ladukdakı fermadan qaçmıĢ pis zəncilərə rast gələcəkləri təqdirdə onların nə edəcəklərini bilmək istəyən qadının qıĢqır-bağır salaraq acı-acı ağlamasına heç bir əhəmiyyət vermədən getdilər. Zənnimcə, kiĢilər düzgün hərəkət etmiĢdilər. Qan artıq laxtalansa da, hələlik yapıĢqanlı idi. Qanın rəngi açıq-qırmızı idi, quruduqdan sonra olduğu kimi, tünd deyildi. Deməli, qızların qaçırıldığı vaxtdan o qədər də çox keçməmiĢdi. Klaus yəqin baĢa düĢürdü ki, hələ də ümid yeri var və o, bu Ģansdan istifadə etmək niyyətində idi. Nə ata ləpirçi və ya ovçu idi, nə də oğul – onlar toplayıcı idilər; yenot və ya maralın izi ilə meĢəyə ona görə getmirdilər ki, bunu çox xoĢlayırdılar, ona görə gedirdilər ki, belə lazımdır. Evin ətrafındakı həyətin torpağı tapdanmıĢdı, oradakı izlər bir-birinə dolaĢıq yumaq kimi qarıĢmıĢdı. Onlar tövlənin arxasından keçəndə baĢa düĢdülər ki, tutmaqda əli olmayan, amma yaxĢı hürən Bauzer nə üçün hürərək həyəcan siqnalı qaldırmayıbmıĢ. Ġtin yarısı tövlədən qalmıĢ taxtalardan tikilmiĢ itdamının çölündə, yarısı isə içəridə idi (itdamının yarımdairəvi giriĢində səliqə ilə “Bauzer” yazılmıĢ bir lövhə də vardı –
|