Stiven Kinq Yaşıl Mil



Yüklə 3,44 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə3/44
tarix07.04.2017
ölçüsü3,44 Mb.
#13625
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   44

www.vivo-book.com 

 

31 



bu Ģəkli mən qəzetlərin birində görmüĢdüm); onun baĢı, demək olar ki, 

tam  arxaya  burulmuĢdu.  Belə  böyük  itin  boynunu  burmaq  üçün  çox 

böyük  fiziki  qüvvə  lazımdır,  –  sonralar  ittihamçı  Con  Koffinin 

andlılarına  demiĢ...  və  dövlət  hesabına  yenicə  alınmıĢ  kombinezon 

geyinmiĢ və nəzərlərini aĢağı dikərək müttəhimlər kürsüsündə oturmuĢ 

yöndəmsiz  və  yekəpər  adama  uzun-uzadı  mənalı-mənalı  baxmıĢdı. 

Klaus  ilə  Hovi  itin  yaxınlığında  biĢmiĢ  kolbasa  qırığı  da  tapmıĢdılar. 

Həqiqətəuyğun  olduğuna  heç  bir  Ģübhəm  olmayan  ehtimala  görə, 

Koffi  əvvəlcə  iti  kolbasa  ilə  tamahlandırmıĢ,  sonra  isə  it  sonuncu 

tikəni  yeyəndə  əlini  uzadıb  biləyinin  qüvvətli  bir  hərəkətilə  onun 

boynunu sındırmıĢdı.  

Tövlənin arxasında Detterikgilin Ģimala uzanan otlağı yerləĢirdi. 

Həmin günlər bu otlaqda inəklər otlamırdı. Səhər Ģehinə batmıĢ otların 

üstündə  kiminsə  buradan  Ģimal-qərb  istiqamətində  keçdiyini  göstərən 

izlər aydınca gözə çarpırdı.  

Ġsterikaya çox yaxın bir vəziyyətdə olmasına baxmayaraq, Klaus 

Detterik bu izin arxasınca getməyə tərəddüd etdi. O, qızını qaçıran ya 

da  qaçıranlardan  qorxmurdu.  Onu  təlaĢa  salan  baĢqa  Ģey  idi:  qızını 

qaçıranların getdiyi istiqamətin əksinə getmək... yəni hər bir saniyənin 

əhəmiyyətli olduğu bir vaxtda, əks istiqamətdə gedərək, onlardan daha 

da uzaqlaĢmaq. 

Həyətin  ərazisindən  bir  qədər  aralıdakı  kolun  üstündən  sarı 

rəngli  bir  parça  qırığını  tapması  ilə  Hovi  bu  tərəddüdlərə  son  qoydu. 


www.vivo-book.com 

 

32 



Həmin  bu  parça  qırığını  Klausa  Ģahid  kürsüsünə  çıxdığı  vaxt 

göstərəndə, o, ağlayaraq bildirmiĢdi ki, bu parçanı tanıyır, qızı Keytin 

gecə paltarından qopub. Həmin parça qırığının tapıldığı yerdən iyirmi 

addım aralıda bitmiĢ ardıc kolundan onlar solğun yaĢıl rəngli baĢqa bir 

parça  qırığı  tapdılar.  Bu  parça  Koranın  axĢam  yatmazdan  öncə 

geyindiyi gecə köynəyinin materialı ilə eyni idi. O bu köynəyi geyinər, 

yatağa  girməzdən  öncə  ata-anasını  öpər,  onlara  xeyirli  gecələr 

arzulayardı.  

Əsgərlər güclü atəĢ yağmuru altında hücuma keçdikləri kimi, ata 

və oğul Detteriklər də silahlarını önə tutaraq qaçmağa baĢladılar. Məni 

ən çox təəccübləndirən Ģey o idi ki, uĢaq atasının dalınca var qüvvəsi 

ilə  qaçarkən  (əlbəttə  ki,  o  geri  qalıb  itə  də  bilərdi)  bir  dəfə  də  olsun 

yıxılmamıĢdı  və  arxadan  Klaus  Detterikin  kürəyinə  güllə 

boĢaltmamıĢdı.  

Fermanın  telefon  stansiyası  ilə  rabitə  əlaqəsi  vardı  və  bu  da 

Detterikgilin  həmin  fəlakətli  aclıq  illərində,  ən  azından  nisbətən, 

firavan  həyat  sürdüklərini  göstərən  daha  bir  dəlil  idi.  Marcori 

kommutator  vasitəsi  ilə  telefonu  olan  bütün  qonĢulara  zəng  vurdu  və 

buludsuz  səmada  ĢimĢək  kimi  onlara  üz  vermiĢ  bədbəxtlik  haqqında 

danıĢdı. O bilirdi ki, hər belə zəngdən sonra, durğun suya atılmıĢ daĢın 

yaratdığı dairələr kimi, xəbər hər tərəfə yayılacaq. Sonra o, dəstəyi son 

dəfə  qaldırıb  o  zamanlar  üçün,  ən  azından  cənub  vilayətlərinin 



www.vivo-book.com 

 

33 



kəndlərində,  fərqləndirici  iĢarə  olan  sözləri  dedi:  “Alo,  stansiya,  siz 

məni eĢidirsinizmi?” 

Stansiya eĢidirdi, amma ilk bir neçə an heç bir söz deyə bilmirdi: 

kommutatorda  oturmuĢ  möhtərəm  qadın  marağından  çatlayırdı. 

Nəhayət, qadın deyə bildi: 

–  Bəli,  madam...  missis  Detterik,  mən  əminəm...  Aman  Allah, 

mən indi Allaha yalvarıram ki, sizin balaca qızcığazlarınız sağ-salamat 

olsunlar. 

–  Sağ  olun,  –  Marcori  razılıq  etdi.  –  XahiĢ  edirəm,  Allaha 

yalvarın  ki,  siz  məni  Teftondakı  baĢ  Ģerif  ilə  calaĢdırana  qədər 

gözləsin, yaxĢımı? 

Trampinqus  qraflığının  baĢ  Ģerifi  cavan  adam  deyildi.  Onun 

içkidən qızarmıĢ burnu, çəllək boyda qarnı vardı; ağ saçları elə idi ki, 

baĢı  içində  boru  təmizləyən  Ģotkanı  xatırladırdı.  Mən  onu  yaxĢı 

tanıyırdım.  “Oğlanlarının”  (məhkumları  belə  adlandırırdı)  o  biri 

dünyaya necə getdiyinə tamaĢa eləmək üçün o, tez-tez Kold Mauntinə 

gəlirdi.  Edam  hökmünün  icra  edilməsinə  Ģahidlik  edənlər  adətən 

qatlanan  stullarda  otururdular:  siz  özünüz  də  yəqin  dəfn 

mərasimlərində,  kilsədə  verilən  Ģam  yeməkləri  zamanı,  ya  da  fermer 

klublarında  (biz  də  stulları  həmin  günlərdə  44  saylı  “Əsrarəngiz 

Düyüm” fermer klubundan borc almıĢdıq) bir neçə dəfə belə stullarda 

oturmusunuz.  Hər  dəfə  ġerif  Homer  Kribus  bu  stullardan  birinə 

oturanda, onun yıxılacağını bildirən cırıltını eĢidəcəyimi gözləyirdim. 


www.vivo-book.com 

 

34 



Mən  bunun  baĢ  verəcəyi  gündən  həm  qorxur,  həm  də  o  günü 

gözləyirdim. Amma bu heç vaxt baĢ vermədi. Tezliklə – Detteriklərin 

balaca  qızlarının  oğurlanmasından  təxminən  bir  il  sonra  –  o  öz 

ofisindəcə ürək tutması keçirdi. Yəqin ki, bu ürəktutma on yeddi yaĢlı 

Dafni  ġörtleff  adlı  zənci  qızla  əylənərkən  baĢ  vermiĢdi.  Bu  haqda 

çoxlu  söz-söhbətlər  gəzirdi.  Onun  arvadı  və  altı  uĢağı  olsa  da,  Ģerif 

qadınlarla  əylənməyi  çox  xoĢlayırdı.  Bununla  belə,  seçkilər  zamanı 

Homer  Kribus  məğlubedilməz  idi.  Bu  elə  bir  dövr  idi  ki,  bir  vəzifə 

üçün öz namizədliyini irəli sürərdinsə, seçkiöncəsi eĢitdiyin Ģüar belə 

olacaqdı:  “Ya  baptist  ol,  ya  da  rədd  ol!”  Lakin  insanlar  riyakarları 

sevirlər, yəqin özün də bilirsən – onlar bu insanlarda özlərini görürlər. 

Sizin  deyil,  bir  baĢqasının  Ģalvarının  aĢağı  düĢməsi  və  iĢə  tam  hazır 

vəziyyətdə tutulması, görün, necə xoĢ təsadüfdür!  

ġerif  sadəcə  riyakar  deyildi,  həm  də  öz  iĢində  səriĢtəsiz  idi.  O, 

hər  hansı  bir  xanımın  xilas  edilmiĢ  mavrısını  –  piĢik  balasını  əlində 

tumarlaya-tumarlaya Ģəkil çəkdirməyi sevənlərdən idi, baxmayaraq ki, 

piĢiyi  xilas  etmiĢ  qəhrəman  o  yox,  bir  baĢqası  –  məsələn,  onun 

müavini Rob Makgi olurdu. Bu adam həqiqətən öz boynunu sındırmaq 

təhlükəsini gözə alaraq ağaca çıxıb, bir xanımın piĢiyini xilas etmiĢdi. 

Makgi  Marcori  Detterikin  anlaĢılmaz  nitqinə  təxminən  iki 

dəqiqə qulaq asandan sonra onun sözünü mahir boksçunun öz rəqibinə 

endirdiyi qısa və dəqiq zərbələr kimi – elə güclü və dəqiq zərbələr ki, 



www.vivo-book.com 

 

35 



ağrını hiss etməzdən əvvəl qan çıxır – qısa və konkret dörd, ya da beĢ 

sualla kəsdi. Öz suallarına cavab alandan sonra dedi:  

–  Mən  Bobo  Marçanta  zəng  edəcəyəm.  Onun  itləri  var.  Amma 

siz,  missis  Detterik,  evdə  qalın.  Əgər  sizin  əriniz  və  oğlunuz 

qayıtsalar,  onları  da  evdə  saxlamağa  çalıĢın.  Ən  azından  buna  cəhd 

edin.  


Bu  arada  Marcorinin  əri  və  oğlu  qızları  qaçıranın  izi  ilə  Ģimal-

qərb  istiqamətində  üç  mil  məsafə  qət  etmiĢdilər.  Lakin  izlər  açıq 

sahədən  Ģam  meĢəliyinə  girəndə  onlar  izi  itirdilər.  Bayaq  da  dediyim 

kimi, onlar ovçu deyildilər, fermer idilər. Həmin vaxt onlar artıq baĢa 

düĢmüĢdülər ki, izlədikləri canlı insan yox, heyvandır. Yolla gedərkən 

onlar  Keytin  gecə  köynəyini  və  Koranın  pijamasının  bir  parçasını 

tapmıĢdılar. Hər iki əĢya qana bulaĢmıĢdı və indi nə Klaus, nə də Hovi 

tələsirdi.  Hansısa  soyuq  əminlik  onların  içindəki  ümid  qığılcımlarını 

söndürmüĢdü  – lap suyun odu söndürdüyü kimi.  Onlar bir iz tapmaq 

ümidi ilə meĢəyə girdilər, lakin heç nə tapa bilmədilər. Sonra meĢənin 

baĢqa bir yerinə keçdilər, yenə bir Ģey hasil olmadı, sonra üçüncü bir 

yerə  keçdilər.  Bu  dəfə  onlar  qalın,  yumĢaq  Ģamın  iynələrinin  üstündə 

qan  izləri  tapdılar.  Onlar  balaca  bir  cığıra  oxĢayan  yerə 

istiqamətləndilər.  Burada  da  izlər  axtarmağa  baĢladılar.  Həmin  vaxt 

saat,  təxminən, səhər doqquz olardı.  Qəfildən onların  arxasında adam 

və  it  səsləri  eĢidildi.  Rob  Makginin  bu  balaca  dəstəni  toplamağa  sərf 

etdiyi  müddət  ərzində  ġerif  Kribus  yalnız  bir  fincan  brendi  qatılmıĢ 


www.vivo-book.com 

 

36 



qəhvə içə bilərdi. Təxminən bir saat on beĢ dəqiqədən sonra bu dəstə 

meĢənin kənarında iz axtararaq özlərini ora-bura vuran Klaus və Hovi 

Detteriklərə  yetiĢdi.  Tezliklə  dəstə  Bobonun  öndə  qaçan  itlərinin 

arxasınca  yenə  hərəkətə  gəldi.  Makgi  Klaus  və  Hovinin  onlarla 

getməsinə  icazə  verdi  –  geri  qayıtmağı  əmr  etsəydi  də,  onlar 

qayıtmayacaqdılar.  Baxmayaraq  ki,  onlar  üzləĢəcəkləri  mənzərədən 

qorxurdular, deyəsən, Makgi də bunu baĢa düĢmüĢdü. Margi onları öz 

silahlarından  güllələri  boĢaltmağa  məcbur  etdi.  “BaĢqaları  da  belə 

ediblər, – deyərək izah etdi. – Belə daha təhlükəsiz olar”. O demədi ki, 

yalnız  Detteriklərdən  silahları  boĢaldıb  güllələri  ġerifin  köməkçisinə 

vermək xahiĢ olunub.  

ÇaĢqınlıq keçirən və bu kabusun bir an öncə bitməsini arzulayan 

Detteriklər  onun  əmrini  yerinə  yetirdilər.  Makgi  Detterikləri  öz 

silahlarını boĢaltmağa və patronları ona verməyə  məcbur edəndə, ola 

bilsin  ki,  Con  Koffinin  həyatda  qalması  üçün  çox  kiçik  ümid  yeri 

qoymuĢdu. Hürən, zingildəyən itlər onları öz arxalarınca daha iki mil 

xırda Ģam ağaclarından ibarət pöhrəliyin içi ilə elə həmin istiqamətdə – 

Ģimal-qərb istiqamətində apardılar. Bir müddət sonra onlar Trapinqus 

çayının kənarına çıxdılar. Sıx meĢəlikli alçaq təpələrin arası ilə cənub-

Ģərq  istiqamətində  axan  çayın  yatağı  burada  geniĢlənir,  axının  sürəti 

yavaĢıyırdı. Bu təpələrdə Krey, Robinett və Duplissey ailələri hələ də 

öz  mandalinlərini  hazırlayırdılar  və  bəzən  torpağı  Ģumlayarkən  öz 

çürük  diĢlərini  tüpürürdülər.  Bu  sıx  meĢəlikli  kənd  yerində  kiĢilər 


www.vivo-book.com 

 

37 



bazar  günü  səhər  tezdən  ilanı  yalın  əllə  tuta  bilər  və  elə  həmin  gün 

axĢam  öz  qızları  ilə  Ģəhvani  əyləncələrə  dala  bilərdilər.  Mən  bu 

ailələrə  yaxĢı  bələd  idim,  onların  əksəriyyəti  vaxtaĢırı  Sparkiyə 

“yeyəcək”  göndərirdilər.  Dəstə  üzvləri  çayın  o  biri  tərəfində  iyun 

günəĢinin  Ģüalarının  Böyük  Cənub  magistralının  polad  relslərindən 

necə  parıltı  ilə  əks  olunduğunu  görə  bilirdilər.  Sağ  tərəfdə,  təxminən 

çayın  axarı  ilə  bir  mil  aĢağıda,  Vet  Grin  daĢ-kömür  yatağı 

istiqamətində  uzanan  körpünün  dayaqları  görünürdü.  Burada  onlar 

alçaq  kollarla  dolu  geniĢ,  tapdanmıĢ  bir  tala  tapdılar.  Orada  o  qədər 

qan vardı ki, kiĢilərin çoxu səhər yediklərini qaytarmaq üçün meĢəyə 

qaçdı.  Onlar  bu  qanlı  talada  Korinin  gecə  paltarının  qalıqlarını 

gördülər. Bayaqdan bir qədər özünə gəlmiĢ Hovi bu tapıntını görəndə 

əsə-əsə atasına sıxıldı və az qala huĢunu itirəcəkdi.  

Məhz elə bu yerdə bütün gün ərzində ilk dəfə Bobonun itlərinin 

arasında ixtilaf yarandı. Ġtlərin sayı altı idi – iki izaxtaran it, iki mavi 

tazı və bir cüt teryerə  bənzər mələz; bu mələzləri cənublular “hiyləgər 

tazı”  adlandırırdılar.  “Hiyləgər  tazı”lar  Trapinqusun  axarı  ilə  yuxarı, 

Ģimal-qərb  istiqamətində  getmək  istəyirdilər,  qalanları  isə  baĢqa 

istiqamətdə, cənub-Ģərqə irəliləməyə can atırdılar. Bu ixtilafa görə itlər 

ora-bura dartındığında, onların xaltaları əməlli-baĢlı dolaĢdı. Bu haqda 

qəzetlərdə bir söz deyilməsə də, Bobonun onların dolaĢığını əlləri ilə – 

özünün  ən  “savadlı”  hissəsi  ilə  –  açmağa  çalıĢarkən  necə  qorxunc 

lənətlər yağdırdığını təsəvvürümdə canlandıra bilirəm. Vaxtilə bir neçə 


www.vivo-book.com 

 

38 



tazı saxlayan insanlarla tanıĢlığım olub və bilirəm ki, bu cins itlər bir-

birinə çox oxĢayır.  

Bobo  onların  xaltalarını  qısaldıb  bir  sıraya  düzdü,  sonra  Kora 

Detterikin  cırıq  gecə  köynəyini  onların  burunlarına  yaxınlaĢdırdı, 

sanki  nəyin  peĢində  olduqlarını,  günortaya  havanın  qırx  dərəcəyə 

qalxdığında  yorğunluqdan  dəstə  üzvlərinin  gözlərinə  xəyallar 

görünəcəyi bir vaxtda nə üçün meĢədə gəzdiklərini onlara xatırlatmaq 

istəyirdi. “Hiyləgər tazı”lar paltar qalığını bir dəfə də iynədikdən sonra 

hamının  səsinə  səs  vermək  qərarına  gələrək  çayın  yanı  ilə  üzüaĢağı 

götürüldülər. 

Heç  on  dəqiqə  belə  keçməmiĢ,  itlərdən  baĢqa  daha  bir 

“hürüĢmə”  eĢidən  dəstə  dayandı.  Bu,  it  hürməsinə  oxĢamırdı,  kimsə 

ulayırdı. Bu, elə bir səs idi ki, it, hətta ölüm ayağında belə, bu cür səs 

çıxara  bilməzdi.  Onlar  heç  vaxt  hansısa  bir  canlının  belə  səs 

çıxardığını  eĢitməmiĢdilər,  amma  birdən  hamı  baĢa  düĢdü:  bu  səsi 

çıxaran insandır. Onlar özləri belə demiĢdilər, mən də onlara inanıram. 

DüĢünürəm ki, özüm də bunu dərhal baĢa düĢərdim. Mənə elə gəlir ki, 

insanların  belə  qıĢqırdıqlarını  eĢitmiĢəm  –  elektrik  stulunda  edama 

gedərkən.  Əlbəttə,  əksəriyyət  belə  etmir,  çoxları  özünə  qapılaraq 

susur,  bir  çoxu  məktəb  Ģənliyindəki  kimi  zarafat  edir,  amma  bəziləri 

məhz belə qıĢqırır. Belə qıĢqıranlar, adətən, cəhənnəmin var olduğuna 

və YaĢıl Milin sonunda onları nə gözlədiyinə inananlar olur.  



www.vivo-book.com 

 

39 



Bobo  yenidən  itlərin  xaltalarını  bir  yerə  yığdı.  Ġtlər  onun  üçün 

çox dəyərli idi və o öz itlərini haradasa yaxınlıqda ulayan və öz-özünə 

donquldanan  bir  psixopata  görə  itirmək  istəmirdi.  Dəstənin  qalan 

üzvləri öz silahlarını doldurub, çaxmaqları çəkdilər. Bu ulama onların 

qanını  soyutmuĢ  və  tərləməyə  məcbur  etmiĢdi.  Bu  səs  onları  elə 

təsirləndirmiĢdi ki, hamının qollarından və belindən axan tər buz kimi 

soyuq  idi.  HəmiĢəki  kimi,  kiĢilərin  canına  vic-vicə  düĢəndə,  irəli 

getmək  üçün  onların  liderə  ehtiyacı  olur  və  ġerifin  köməkçisi  Makgi 

liderliyi öz öhdəsinə götürərək dəstəni irəli apardı. O, irəli çıxaraq cəld 

və  gümrah  (amma  düĢünmürəm  ki,  həmin  an  o  özünü  gümrah  hiss 

edib)  addımlarla  meĢənin  sağ  tərəfindəki  qızılağac  cəngəlliyinə  tərəf 

getməyə  baĢladı,  qalanlar  isə  beĢ-altı  addım  geri  qalaraq  könülsüz-

könülsüz  onun  arxasınca  getdilər.  Bütün  yol  boyu  o,  bircə  dəfə 

dayandı,  o  da  dəstədə  ən  iribədənli  Sam  Hollisə  Klaus  Detterik  ilə 

yanaĢı getməsini əmr etmək üçün.  

Qızılağac  cəngəlliyinin  o  tayında  sağ  tərəfdən  meĢəyə  qədər 

uzanan  geniĢ  bir  tala  açılırdı,  sol  tərəfdən  isə  çayın  sahilinə  doğru 

yamac  enirdi.  Birdən  elə  bil  onları  ildırım  vurdu,  hamı  anidən 

sarsılmıĢ  bir  vəziyyətdə  dayandı.  Məncə,  onlar  qarĢılarında  açılan 

mənzərəni  heç  vaxt  görməmək  üçün  çox  Ģeyləri  qurban  verərdilər, 

amma  onlardan  heç  kim  bu  mənzərəni  bütün  həyatı  boyu  yaddan 

çıxara  bilməyəcəkdi.  Bu,  sanki  kilsə  Ģam  yeməkləri,  kənd 

cığırlarındakı  gəzintilər,  dürüst  iĢ  və  yataqda  sevgi  öpüĢləri  ilə  dolu 


www.vivo-book.com 

 

40 



olan  adi  və  normal  həyatın  arxasında  gizləmiĢ  qorxunc  və  günəĢin 

Ģüaları altında tüstülənən bir kabus idi. Hər bir insanın öz kabusu var, 

sizi əmin edirəm ki, hər birimizin həyatında bu var. Həmin gün onlar 

bunu  gördülər:  bu  adamlar  təbəssümün  arxasından  bəzən  diĢlərini 

ağardanın  nə  olduğunu  görmüĢdülər.  Çayın  kənarında  rəngi  solmuĢ 

köynəyi qan içində olan nəhəng bir adam oturmuĢdu. Bu adam – Con 

Koffi  –  onların  həyatlarında  gördükləri  ən  yekəpər  insan  idi.  Onun 

yalın ayaqları və əyri barmaqlı pəncələri çox iri görünürdü. O, baĢına 

rəngi  solmuĢ  qırmızı  bandana  bağlamıĢdı,  lap  kənd  qadınları  kilsəyə 

gələrkən  baĢlarına  yaylıq  bağladıqları  kimi.  Ağcaqanadlar  onun 

ətrafında qara bulud kimi fırlanırdılar. Onun hər qolunda bir çılpaq qız 

uĢağı uzanmıĢdı. Onların hələ bu yaxınlarda südləyən bitkinin pərqusu 

kimi  açıq  rəngli  və  qıvrım  sarıĢın  saçları  indi  qana  bataraq  qırmızı 

rəngə boyanmıĢdı. Onları öz qollarının arasında tutan adam isə “ağlını 

itirmiĢ buzov” kimi üzünü səmaya tutub ulayırdı. Onun tünd qəhvəyi 

rəngli yanaqları ilə göz yaĢları axırdı, dərddən bütün üzü əyilmiĢdi. O 

hıçqırıqlarla,  boğula-boğula  nəfəs  alırdı,  sinəsi  köynəyinin  ilgəkləri 

tarıma  çəkilənədək  qalxır,  sonra,  o  nəfəsini  buraxanda  isə  bu  ulama 

səsi  eĢidilirdi.  Qəzetlərdə  tez-tez  oxuyuruq  ki,  “Qatil  öz  əməlindən 

peĢman  olduğunu  büruzə  vermədi”...  Bu,  həmin  hal  deyildi.  Con 

Koffinin  ürəyi  öz  əməlindən  parça-parça  olmuĢdu...  amma  o  özü, 

əlbəttə  ki,  həyata  davam  edəcəkdi.  Qızlar  isə  yox.  Onlar  daha  əsaslı 

Ģəkildə parçalanmıĢdılar.  


www.vivo-book.com 

 

41 



Nəzərlərini çayın parlaq polad kimi iĢıldayan səthinin üzərindən, 

o  biri  sahildən  çayın  üstündəki  körpüyə  tərəf  relslərin  üstü  ilə 

Ģütüyərək  gələn  qatara  zilləyib  ulayan  bu  adama  baxan  dəstə 

üzvlərinin orada nə qədər dayandıqlarını heç kimi bilmir. Elə bil, onlar 

bu  adama  bir  saat,  ya  da  bir  əbədiyyət  boyu  baxırdılar,  qatar  isə 

yerindəcə  donub  qalmıĢdı.  Sanki  uĢağın  ani  qəzəbinə  bənzər  bu 

hayqırtı  qasırğası  sadəcə  bir  yerdə  idi  və  günəĢ  buludların  arxasında 

gizlənməmiĢdi 

və  bu  mənzərəni  görəndə,  onların  gözləri 

qaralmamıĢdı.  Lakin  gözlər  önündəki  həqiqi,  real  mənzərə  idi. 

Qaradərili  adam  irəli-geri  yırğalanırdı;  Kora  ilə  Keyt  də  onunla 

bərabər,  nəhəngin  qolları  arasındakı  gəlinciklər  kimi,  yırğalanırdılar. 

Onun  iri  çılpaq  qollarının  qana  bulaĢmıĢ  əzələləri  gah  açılır,  gah  da 

yığılırdı, gah açılır, gah da yığılırdı, gah açılır, gah da yığılırdı...  

Bu mənzərəni pozan Klaus Detterik oldu; qıĢqıraraq özünü onun 

qızlarını  əvvəlcə  zorlamıĢ,  sonra  da  öldürmüĢ  bu  bədheybətin  üstünə 

atdı. Sam Hollis öz iĢini bilirdi. Ona görə də o, Klausu saxlamağa cəhd 

etdi, amma bacarmadı. O, Klausdan ən azı on beĢ santimetr uca, otuz 

kiloqram  ağır  olardı,  amma  Klaus  onun  qollarını  öz  üzərindən 

kənarlaĢdıra bildi. Klaus önündəki boĢ talanı bir göz qırpımında keçdi 

və  havaya  atılaraq  ayağı ilə Con Koffinin  baĢına zərbə  endirdi.  Onun 

istidən  artıq  qatılaĢan  südə  bulaĢmıĢ  çəkməsi  düz  Koffinin  sol 

gicgahına  tuĢ  gəldi,  amma  Koffi,  deyəsən,  bu  zərbəni  heç  hiss  belə 

etmədi. O, tərpənmədən yerində oturub yırğalanır, qızların meyitlərini 



www.vivo-book.com 

 

42 



oxĢayaraq ağı deyir və çayın o biri tayına baxırdı. Mən xəyalımda onu 

özünü  meĢədə  təcrid  etmiĢ  əllibaĢılı  vaizə,  vəd  edilmiĢ  torpaqlara 

baxan  mömin  Ġsa  tərəfdarına  bənzədərdim...  bircə  bu  meyitlər 

olmasaydı. 

Qəzəbdən  ağlını  itirmiĢ  fermeri  Con  Koffidən  ayırmaq  üçün 

dörd  nəfərin  müdaxilə  etməsi  lazım  gəldi.  Onlar  bunu  edənədək 

fermerin  Koffiyə  neçə  güclü  zərbə  endirməyə  imkan  tapdığını 

bilmirəm.  Lakin  bütün  bunlar  Koffinin  heç  vecinə  də  deyildi;  o,  elə 

hey  çayın  o  biri  tayına  baxır  və  meyitləri  oxĢayaraq  ağı  deyirdi. 

Detterikə gəlincə, onu qırağa çəkən kimi bütün gücü birdən harasa yox 

oldu  –  sanki  bu  nəhəngin  bədənindən  qəribə  bir  elektrolit  cərəyanı 

keçirmiĢ  (Mən  hələ  də  elektrik  təĢbihləri  ilə  danıĢmağa  meyilliyəm, 

yəqin  buna  görə  məni  qınamazsınız)  və  Detteriki  bu  enerji 

mənbəyindən  ayırandan  sonra  onun  bədəni,  elektrik  cərəyanı  çarpmıĢ 

adam  kimi,  boĢalaraq  halsızlaĢdı.  O,  çayın  kənarında  dizləri  üstə 

çökdü, əlləri ilə üzünü qapayıb hönkür-hönkür ağlamağa baĢladı. Hovi 

də ona qoĢuldu. Onlar alınlarını bir-birinə söykəyərək qucaqlaĢdılar.   

Adamlardan  ikisi  onları  müĢahidə  edərkən,  qalanlar  əllərindəki 

silahların  lüləsini  yırğalana-yırğalana  inildəyən  qaradəriliyə  tuĢlayıb, 

onun  ətrafında  dairə  qurdular.  Elə  təsəvvür  yaranırdı  ki,  o,  orada 

olanların  fərqində  deyil.  Makgi  irəli  çıxıb  bir  qədər  tərəddüdlə  bir 

ayağını götürüb, o birisini qoyaraq yerində qurcalanandan sonra aĢağı 

çökdü.  


www.vivo-book.com 

 

43 



–  Cənab,  –  o,  alçaq  səslə  dedi  və  Koffi  o  dəqiqə  səsini  kəsdi. 

Makgi  onun  ağlamaqdan  qızarmıĢ  gözlərinə  baxdı.  Zəncinin 

yanaqlarında hələ də göz yaĢları axırdı, sanki kimsə onun içindəki su 

kranını açıq qoymuĢdu. Onun gözlərindən yaĢlar axsa da, baxıĢlarında 

qəribə bir etinasızlıq da sezilirdi... – hər Ģeydən uzaq və sakit. Mən bu 

gözlərə  baxanda,  onların  həyatımda  gördüyüm  ən  qəribə  gözlər 

olduğunu  düĢünmüĢdüm,  elə  Makgi  də  eyni  hissələri  keçirmiĢdi. 

“Onun  gözləri  heç  vaxt  insan  görməmiĢ  yırtıcı  heyvanın  gözlərinə 

bənzəyirdi”, – sonralar Makgi bu sözləri məhkəmə baĢlamazdan əvvəl 

Hammersmit adlı bir jurnalistə demiĢdi.  

– Cənab, siz məni eĢidirsinizmi? – Makgi soruĢdu.  

Koffi  ağır-ağır  baĢını  yırğaladı.  O,  hələ  də  öz  vəsfəgəlməz 

gəlinciklərini  qollarının  arasında  tuturdu.  Qızların  çənələri  sinələrinə 

tərəf meyilləndiyindən, onların üzlərini aydın  görmək olmurdu, bu da 

həmin gün onlara Allahın bəxĢ etdiyi azsaylı rəhmətlərdən biri idi.  

– Sənin adın varmı? – Makgi bir də sual etdi. 

–  Con  Koffi,  –  göz  yaĢlarında  boğula-boğula  zənci  qalın  səslə 

cavab verdi. – Ġçki adı kimi, lakin baĢqa cür yazılır.  

Makgi  baĢını  yırğaladı,  sonra  barmağı  ilə  onun  köynəyinin 

qabarmıĢ  döĢ  cibini  göstərdi.  Ona  elə  gəldi  ki,  o  cibdə  tapança  ola 

bilər, – baxmayaq ki, Koffi kimi nəhəng ölçüləri olan bir adam xəsarət 

yetirmək, ya da qaçmaq istəsəydi, heç bir silaha ehtiyacı olmazdı. 

– Cibində nə var, Con Koffi? Bəlkə odlu silah? Tapança? 


Yüklə 3,44 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   44




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin