Turkiy xalqlar adabiyoti

Tayanch so’z va iboralar: Folklor, «O’g’iznoma», «Go’ro’g’li», Jaloliddin Rumiyning masnaviylari. Turk hajviy adabiyoti. Turk tasavvuf adabiyoti. Romantizm ko’rinishlari. Realistik adabiyotning paydo bo’lishi. Publisistika. Dramaturgiya. Badiiy prozaning shakllanishi. «Tanzimat adabiyoti». Yangi adabiy janrlar.
Hоzirgi Kichik Оsiyo hududida jоylashgan Turkiya madaniyati va adabiyoti tariхiy ildizlari Markaziy Оsiyo yеridan ko`chib bоrgan (VIII-Х asrlar) saljuqlar, o`g`iz, qipchоq, qarluq qavmlariga bоrib taqaladi. Dastlab Dоnishmandiylar va saljuqiylar davlatlari zaminida Usmоnli turk mamlakati barpо bo`ladi. O’rta asrlarga qadar Sivоs, Ko`nyo, Istambul va nihоyat hоzirda Anqara shaharlari pоytaхt vazifasini o`tagan davrda ushbu jоylar Vizantiya, Yunоn o`lkalari sifatida mavjud bo`lgan. ХХ asrning 20 yillarida qo`lga kiritilgan. Mustafо Kamоl Оtaturk rahnоmaligidagi Turkiya zaminida yangi dеmоkratik o`zgarishlar maydоnga kеla bоshladi.
Turk madaniyati va adabiyoti asоsan islоmiyat bilan chambarchas bоg`liq ravishda ko`p asrlik tariхiy taraqqiyotni bоshdan kеchargan. Оldin arab, so`ngra fоrs va nihоyat оna turkiy tilda yaratilgan Sharqоna nazm namunalari Turk mumtоz adabiyotida yеtakchi mavqеga ega bo`ldi, bu hоl tо XIX asr 30-yillarigacha, ya’ni, tanzimat atalmish ma’rifiy harakat maydоnga kеlgunga qadar davоm etdi.
Turk mumtоz adabiyoti va tasavvufda mustaqil mavlaviya tariqatini yuqоri bir darajaga оlib chiqqan Jalоliddin Rumiy va Sultоn Valid (XIII asr) nоmlari bugun barcha fоrsiy va turkiy ellar uchun ardоqlidir.
O’rta asrlar turk adabiyotining ilk davrlari Yunus Emrо (XIII-XIV asr), Оshiq Pоshо (1271-1332), Shayхiy (XV asr), Navоiydan kеyin turkiyda, diniy-ma’rifiy mavzuda «Хamsa» yozishga erishgan Hamdulla Chalabiy (144-1509), Ahmad Pоshо (XV asr), Mеhri Хоtun (XV-XVI asr), Mahmud Abdul Bоhiy (XVI asr), Nafiy (XVI-XVII asrlar), Shayх G`оlib (1757-1799), Aqif Pоshо (XVIII-XIX asrlar) va bоshqa bir nеcha o`nlab sharq nazmining yеtuk namоyandalari nоmi bilan bоg`liq.
Tanzimat (ma’rifatchilik) yo`nalishining ijоdkоrlari safida Ibrоhim Shinоsiy (1826-1871), «yangi adabiyotning оtasi», оtashin publitsist va tarjimоn sanaladi. Nоmiq Kamоl (1840-1888) «Vatan yoki Silistriya», 1873 dramasi, «Alibеyning sarguzashtlari», 1876 rоmanlari bilan) adabiyotga yangi janrlarni оlib kirdi.
XIX asr II yarmi ХХ asr Turk adabiyotida g`arbоna ta’sirlar nihоyatda kuchayib kеtadi.
Ulkan adib va оlim Tavfiq Fikrat (1867-1915) – ning yangicha ma’rifatni targ`ib etuvchi «Sеrvеti-Funun» guruhi, pоetikada mоdеrn atalmish shakllarning dadil kirib kеlishi shu jihatdan ajralib turadi.
Yangi dеmоkratik erkinliklar adabiyotda ham o`z ifоdasini tоpa bоshlaydi. Rashid Guntеkinning «Yashil оqshоm» (1928), Mехmеt Raufning «Mustaqillik» (1928) kabi o`nlab rоmanlarida, nihоyat, оtashin publitsist shоir Nоzim Hikmat (1902-1963) shе’riyatida zamоn nafasi o`z ifоdasini tоpdi.
ХХ asr turk zaminida adabiyotshunоslik ilmi ham taraqqiy tоpib, uning darg`alari hisоblanmish M.F.Ko`pruluzоda (1890-1966), Agah Lеvеnt (1894), Ismоil Habib (1892-1954) tadqiqоtlarida uzоq o`tmish va zamоnaviy turkiy хalqlar adabiyotlari, хususan, Alishеr Navоiy ijоdining ma’rifiy jihatlari chuqur tadqiq qilindi. Binоbarin, zikr qilinganidеk Navоiy zamоnasidayoq ustоd shе’rlari Turk zaminiga yеtib bоrgan, hattо, Sultоn Bеyazid II-ga Navоiyning 33 ta g`azali yеtib bоrganligi va ularga nazira bоg`lash uchun Ahmad Pоshо singari shоirlarga taqdim qilinganligi tariхan ma’lum.
Usmonli turk xalqi turkiy qavmlarning ichida aholi jihatidan eng ko’pi va eng rivojlangani bo’lib hisoblanadi. Bu qavm o’z mustaqilligi va erki uchun asrlar davomida kurashib, murakkab tarixiy davrni boshidan kechirgan. Saljuqlarning Kichik Osiyoga yurishi munosabati bilan hozirgi turk davlatiga asos solina boshlandi. Bu davlat XI-XIV asrlarda imperiya sifatida shakllandi. Usmonli turklar nomi bilan mashhur bo’lgan bu davlat uzoq asrlar Kichik Osiyoda va uning atrofidagi hududlarda hukmronlik qildi.
Turkiya aholisining 90 foizini turklar tashkil qiladi. Bulardan tashqari, turk millatiga mansub kishilar Bolqonda, Kiprda, Yevropa mamlakatlarida va boshqa joylarda ham ko’plab yashaydi. Ana shu turklar adabiyoti juda qadimdan boshlangan. U boy an’anaga ega bo’lib, janr jihatidan ham rang-barangdir. Turk halq og’zaki ijodida juda ko’plab qo’shiqlar, ertaklar, afsona va rivoyatlar mavjud. Eng qadimgi turk xalqi dostonlaridan biri «Yaratilish dostoni» bo’lib, unda insoniyatning yaratilishi, dastlabki turk ajdodlari haqida qiziqarli rivoyatlar berilgan. Ayniqsa, «O’g’iznoma» nomli dostonda qahramonlik motivlari ko’tarinki ruhda kuylangan. Bu doston bir qancha bo’limlardan iboratdir. Go’ro’g’li obrazi qatnashgan bir qancha dostonlar sikli ham mavjud bo’lib, ular boshqa turkiy xalqlar adabiyotidagi shu tipdagi dostonlar bilan hamohangdir.
«Dada Qo’rqut» haqidagi doston ham turk xalqi folklorining eng baquvvat asarlaridan biri bo’lib hisoblanadi. Bulardan tashqari turk xalq og’zaki ijodida ko’plab turli mavzulardagi mavsum-marosim, mehnat qo’shiqlari, ertaklar, latifalar va hikoyatlar uchraydi. Nasriddin Afandi nomi bilan mashhur bo’lgan latifalar dastlab turk xalqi og’zaki ijodida paydo bo’lgan. Turklarning ham dastlabki yozma adabiyoti arab va fors tillarida yaratilgan. Chunki XI-XIV asrlarda Turkiyada saljuqlar saltanati davrida arab tili din va fan tili, fors tili esa saroy poeziyasi tili rolini o’ynar edi. Keyinchalik turk tilida ilk badiiy asarlar yaratila boshladi.
Keyinchalik Yunus Emro va Oshiq Posholarning tasavvuf ruhida yozilgan she’rlari paydo bo’ldi. Ayniqsa, Oshiq Poshoning «Darveshnoma » asari turk adabiyotining rivojlanishiga katta ta’sir qildi.
Xo’ja Nasriddin (1208 - 1284)nomi bilan bog’liq bo’lgan, latifalar turkiy xalqlar ichida juda ko’p tarqalgan. U Nasriddin Afandi, Nasriddin xo’ja, Mullo Nasriddin kabi nomlar bilan mashhurdir. Ma’lumki, Nasriddin nomli shoir Turkiyada XSh asrlarda yashagan. Ayrim aniqlangan ma’lumotlarga qaraganda Xo’ja Nasriddin 1208-1284 yillarda yashagan va hayotining asosiy qismini Markaziy Onado’lidagi Oq shaharda o’tkazgan tarixiy shaxsdir. Xo’ja Nasriddinning o’zi ham talantli, dona ijodkor bo’lgan. Bu adib keyinchalik xalq tomonidan yana-da dona, zukko donishmand kishi sifatiga aylantirilgan.
Nasriddin Afandi latifalari turli mavzuda yaratilgan. Unda asosan kulgi yetakchilik qiladi. Lekin bu kulgi oddiy emas, balki hammani o’ylatadigan, hayot haqida chuqur mulohazaga chorlaydigan kulgidir. Masalan, latifalardan birida Nasriddin Afandi bolalarga yong’oq tarqatayotib: Sizlarga buni teng bo’laymi yoki xudo berganday bo’laymi deb so’raydi. Bolalar bir ovozdan «Xudo berganday» debdi. Shunda Xo’ja Nasriddin yong’oqni ba’zilarga bir hovuch, ba’zilarga to’rt-beshta yong’oq beradi. Ayrimlariga esa umuman hyech narsa bermaydi va Xudoning bergani shunday bo’ladi deb tushuntiradi.
-Ko’rayapsizlarmi, bekning o’n suruv qo’yi bor, xo’janing og’il to’la moli, Muhammadning bitta sigiri, Ahmadning esa yolg’izgina echkisi bor, Valining esa hyech vaqosi yo’q.
Bu latifada kulgi bilan birga jamiyatdagi tengsizlik qoralanmoqda. Oddiy mehnatkash, kambag’al kishilarga achinish hisi sezilib turadi.
Ayrim latifalarida esa beozor kulgi ifodalanadi. Bunga «Oyimning yuzidan o’pdi», «Nega xotiningga kalish olib bermading» nomli latifalarni misol qilib keltirish mumkin.
Yozuvchi Aziz Nesin «Xo’ja Nasriddin haqida tadqiqot» maqolasida shunday fikrni bayon qiladi: «Xo’ja Nasriddinning latifalari uni yaratgan xalq ahvolini aks ettiruvchi, o’sha davrni, jamiyatni tasvirlovchi eng yaxshi asarlardir. Sirakuza hukmdori Dionisos Aflotundan Afinaning qonun qoidalarini qaysi kitobdan o’rgangan ma’qul, deb so’raganda, buyuk faylasuf unga Aristafan komediyalarini o’qishni maslaxat berdi.
Biz ham Turklada XSh asr Saljuqiylar davri ila tanishmoqchi bo’lganlarga Xo’ja Nasriddin latifalarini o’rganishni tavsiya qilamiz.
Nasriddin Xo’ja mo’g’ullar istilosi avj olgan bir davrda yashadi. Shuning uchun uning ijodida mo’g’ullar tomonidan mag’lub bo’lgan xalqning amalga oshirib bo’lmaydigan isyonkor orzulari hajv yo’li bilan ifodalangan. Yozuvchi bunday og’ir shariotda o’z latifalari bilan xalqning yuragini bo’shatib olishga, ularni ovuntirishga harakat qildi Saljuqiylar davlati zaiflashib, chiriyotgan bir paytda Xo’ja Nasriddin hajviyalari yangi kuchlarning paydo bo’lishiga, ularning rivojlanishiga dalda berdi. Yozuvchi latifalarining muhim jihati shundaki, ular xalq orasidagi nuqsonlarni, chirkin jamiyat odamlarining ko’rqoqligini, ikki yuzlamachiligini, soxtakorligini qattiq tanqid qilgandi. Biz Xo’ja Nasriddin latifalarida turk xalqining o’z ayblari ustidan o’zlari kulganligini, o’zlari o’zlariga tanbeh berganligini ko’ramiz. Mug’ullar zulmiga qarshi kurashda Xo’ja Nasriddining zamondoshlari bo’lgan Jaloliddin Rumiy, Yunus Emrolar tasavvuf yo’lini tanlagandi. Ular tasavvuf zulmdan qutilishning birdan-bir yo’li deb tushunganlar va xalq orasidan juda ko’p tarafdorlar orttirganlar. Lekin tasavvuf zulmga qarshi norozilik tuyg’usini kuchaytirgani bilan, unga qarshi kurasholmas edi. Bu vazifani hajviya bajarar edi. Hajviya kurash tig’ini zolimlarga qaratgan yagona vosita edi. Xuddi shunday isyonkor hajviyalar Xo’ja Nasriddin nomi bilan bog’liq bo’lib, ular butun turk dunyosiga keng tarqaldi» 1.
Yunus Emro (1240 - 1320) Turk tasavvuf adabiyotining eng dong’i ketgan vakillaridan bo’lib, Ahmad yassaviy izdoshlaridan biri sanaladi. Shoirning tug’ilgan joyi va qayerga ko’milganligi haqida aniq ma’lumot yo’q. U XSh asr oxiri va XV asr boshlarida yashab o’tgan. Ayrim rivoyatlarga qaraganda uch mingga yaqin she’r yozgan. Shundan mingga yaqini bizgacha yetib kelgan. (Mingtasini osmonda farishtalar o’qiydi, mingtasini suvda baliqlar o’qiydi, mingtasini esa yerda odamlar o’qiydi, degan rivoyat ham bor).
Tasavvuf ruhi shoir she’rlarining jon-joniga singib ketgan. U insonni ulug’lashni eng muqaddas va oliy vazifa deb tushindi. Taniqli olim Ibrohim Haqqulov shoir Yunus Emro haqida shunday deydi:
«Yunus Emro – Sir va Hayolot, Ishq va Ilohiyot shoiri. Ijodiyotining ziyosi va shukuhi ilohiy Ruh. Uning so’z hamda tasvirlari zoti mutloq madhiga yo’naltirilgan».
Haqiqatan ham, shoir she’rlarining aksariyat qismi Olloh va inson o’rtasidagi munosabatlar haqida fikr yuritiladi. Sabr-qanoatli bo’lish, nafsni jilovlash kabilar Yunus Emro ijodining yetakchi g’oyalaridir. Shoir tasavvufning to’rt bosqichiga alohida –alohida she’rlar bag’ishlagan.
Hayot va o’lim haqida fikr yuritib, inson ruhining abadiy ekanligini ta’kidlaydi. U inson o’limini xursandchilik bilan kutub olish kerak, chunki u boqiy dunyoga, haqning visoliga qadam qo’yadi, degan fikrlarni aytadi. Lekin haqqa yetish uchun inson ko’p zaxmat chekish kerak ekanligini o’qtiradi. Shuning uchun u ko’pgina she’rlarida nafs balosini yengib o’tish uchun insonga katta iroda kerak ekanligi haqida gapiradi.
Shoir ba’zi she’rlarida xalqqa murojaat qilib, «tavbaga kel, tovbaga» deb xitob qiladi. Qalandarlik, darveshlik tariqatini ulug’lab, bu tariqatdagi kishilarni xudo oldida gunohlardan forig’ bandalar deb ta’kidlaydi. O’zlikdan kechish, o’zni tamoman unutish, ishq yo’lida jismni butunlay qurbon qilish shoir lirik qahramonining asosiy fazilatidir. Shuning uchun «Ishqing oldi mandin mani» kabi misralar bitadi. Butun olamni, tabiatdagi barcha narsalarni allohning mahsuli deb tushunadi. Inson ham shu tabiatning bir bo’lagi, unga aralashib, qorishib ketadi. Shoir:
Goh esaman yellar kabi,
Goh shoshaman yo’llar kabi,
Goh toshaman sellar kabi,
Kel, ko’r mani ishq nayladi, -
deganida o’zini tabiat xodisalari bilan singishib, birlashib ketganini ta’kidlaydi. Xullas, shoir she’riyati asrlar davomida xalqning ma’naviy ehtiyojlarini qondirishda katta xizmat qilib kelmoqda.
XIV – XV asrlarda romantik yo’nalishdagi turk adabiyoti paydo bo’ldi. Yirik hajmli dostonlarda qahramonlik, ishqiy-sarguzasht kabi mavzular kuylanadi. Bularga Ahmadiyning «Iskandarnoma», Yusuf Sinan Shayxiyning «Xusrav va Shirin» dostonlarini ko’rsatish mumkin. Bu asarlar Nizomiy Ganjaviyning «Xamsa» asari ta’sirida yozilgan edi. Bu davrda Ahmad Posho, Najotiy, Mahmud Boki, Mehri Xotun singari ijodkorlarning ham ko’plab asarlari turk adabiyotining taraqqiyotiga katta hissa bo’lib qo’shildi.
Sulton Boyazid Yildirim Amir Temur tomonidan mag’lubiyatga uchragunga qadar Turkiya Jahonning eng qudratli davlatlaridan biri bo’lgan, hatto Yevropadagi bir qancha davlatlarni bosib ham olgan. Shuning uchun Sulton Boyazidning yaqin kelajakda Yevropaning birdan-bir hukmdori bo’lib qolishi hyech gap emas edi.
XIV-XV asrlarda Turkiya jahonning eng katta ilm-fan madaniyat markazlaridan bo’lgan. Bu davrda ko’pgina mashhur olimlar, fan, madaniyat arboblari Turkiyada to’plangan. Ayniqsa Sulton Boyazid P- davrida Markaziy Osiyolik ko’pgina olimlar Turkiyada panoh topgan.
A.Navoiy ana shu Sulton Boyazid II-ga o’z g’azallarini yuborib turgan. O’sha davrdagi Turkiyaning mashhur shoiri Ahmad Posho Navoiy g’azallariga nazira bog’lagan. Navoiy g’azallariga tatabbu bog’lash turk she’riyatining mavqyeini oshirdi, fors klassiklari ta’siridan qutilishga yordam berdi.
XV asrning mashhur lirik shoirlaridan biri Ahmad Posho Edirnada tug’ilgan. Uning otasi Sulton saroyida Qozi askar lavozimida ishlagan. Ahmad Posho yoshligida madrasalarda o’qib yaxshi ma’lumotlar olgan. Bursa shahridagi madrasalarda dars bergan, keyinchalik qozi lavozimida ishlagani ma’lum. Ahmad Posho xalq orasida ancha obro’ga ega bo’lib, aqlli, farosatli, bilimdon kishi sifatida taniladi. U Sulton Maxmud II fotihning ham nazariga tushib, saroyga taklif qilinadi va shoxzodlar murabbiysi etib tayinlanadi. Oradan bir oz o’tgach, u saltanatda vazir lavozimi darajasiga ko’tarildi. Ammo uning dushmanlari turli tuhmatlar qilib, shoirni zindonga tashlatadi. U zindonda o’zining mashhur asari «Karam qasidasi»ni yozadi. Bu asar shohga yetib boradi. Nihoyatda katta mahorat bilan yozilgan bu kasida shohga manzur bo’ladi va Ahmad Poshoni zindondan ozod qiladi. 1481 yili ma’rifatparvar shoh Boyazid P Ahmad Poshoni Bursa viloyatiga bek etib tayinlaydi.
Ahmad Posho XU asr turk adabiyotiga aruz vaznining keng qo’llanishiga ham sababchi bo’ldi. Shu bilan birga usmonli turk adabiyotini boshqa turkiy qavmlar adabiyoti bilan aloqasini mustaxkamlashga ham xizmat qiladi.
Taniqli adabiyotshunos olim Naim Karimov o’zining «Alisher Navoiy va Ahmad Posho» (O’AS gazetasi 2002 yil, 31 iyun) nomli maqolasida qo’yidagi fikrlarni bayon etgan: «Ahmad Posho ijodi ikki tadrijiy bosqichdan iborat. Agar yetti minorali qal’a zindoniga tashlanguniga qadar bo’lgan vaqtda fors shoirlari, ayniqsa, Xofizga taqlidan she’rlar yozgan va turkiy sheriyatga forsiy sheriyatning rangin jozibasini olib kirgan bo’lsa, «Bursa davri» deb atalgan ikkinchi bosqichida shoir Navoiyning maftunkor lirikasi bilan tanishadi va shu omil uning yangi ijodiy parvozi uchun xayotbaxsh zamin bo’lib xizmat etdi. Ahmad Posho ijodining gullab – yashnashi xuddi shu davrda ro’y berdi».
1480-1481 yillari Alisher Navoiy o’zining eng sara g’azallaridan 33 tasini Sulton Boyazid II ga tuxfa sifatida yuboradi. Sulton o’z saroyi shoirlarining eng talantlisi bo’lgan Ahmad Poshoga Navoiy g’azallariga javob yozishni buyuradi. Albatta bu juda katta, mas’uliyatli ish edi. Uning yozgan g’azallari Navoiy darajasida bo’lmasa-da, har holda shu sababli o’zining shoirlik mahoratini oshirishga katta maktab vazifasini o’tadi. Masalan, Alisher Navoiyning «Ul parivashkim, bo’libman zoru sargardon anga» misralari bilan boshlanuvchi g’azaliga Ahmad Posho qo’yidagicha javob yozgan:
Ne qamardur bu ki o’lmish zulfi mushk-afshon anga,
Necha rayhondur xati kim qolmisham hayron anga.
Nomani shavqum ne nav ul oyga yetgay, chunki men
El otin o’qir hasaddin yozmadim unvon anga 
So’zda ushshoqi muxayyir ayla dersan Ahmado,
O’yla bulbul o’lmaga qo’yin kerak bo’ston anga.
Xullas, Ahmad Posho turk she’riyatini yangi pog’onaga ko’targan ijodkor sifatida tarixda mashhurdir. Uning ko’plab she’rlari turkiy xalqlar adabiyotining go’zal namunalari bo’lib qoladi. Ahmad Posho 1496 yili vafot etgan. Uning adabiy merosidan ko’pgina asarlar jahonning ko’pgina tillariga tarjima qilingan.
XVII asr turk adabiyotida hajviy asarlarning ko’payishi ko’zga tashlanadi. Ijtimoiy hayotdagi illatlarni fosh qilish, oddiy mehnatkashlar manfaatini himoya qilish bu davr turk adabiyotining asosiy belgilaridan biri edi. Yusufning «Hayriya» nomli dostonida dinni niqob qilib olgan jaholatparast ruhoniylar, poraxo’r qozilar va boshqa kimsalar qattiq tanqid qilindi. Oloviddin Sobit va Ahmed Nedimlar xalq ohanglari yo’lida ko’pgina she’rlar ijod qildi. Bu shoirlar ijodida turk poeziyasida yangi she’riy shakllar paydo bo’ldi. Bulardan biri «Sharqi» deb atalib, u turk xalq og’zaki ijodidagi she’riy shakllarga yaqin edi.
XVIII asrda turk tasavvuf she’riyati yana qaytadan jonlandi. Bunga misol qilib Shayx G’olibning ijodini ko’rsatish mumkin. Uning «Go’zallik va sevgi» nomli dostoni tasavvuf falsafasi ruhida yozilgan ajoyib asarlardan biridir.
Yangi turk she’riyati. XUSh asr oxiri X1X asr boshlarida turk ziyolisi G’arb ilm-fani va texnikasini o’rganishga kirishdi. Shu bilan birga fransuz madaniy hayotini, ayniqsa fransuz inqilobini tayyorlagan ma’rifatparvarlar ijodidan saboq ola boshladi. G’arb bilan diplomatik aloqalar kuchaydi. Harbiy maktablar ochilishi natijasida maorifda ham o’zgarishlar yuz berdi. G’arb mamlakatlaridagi oliy o’quv yurtlarida ko’plab turk talabalari o’qishdi.
G’arb ziyolilarining Turkiyaga ko’plab tashrif buyurishi, fransuz tilining keng yoyilishi mamlakat ijtimoiy, siyosiy va madaniy hayotida katta o’zgarishlarga sabab bo’ldi. Ayniqsa G’arb teatr va musiqa san’atining Turkiyaga kirib kelishi, xatto buning hukumat tomonidan ham qo’llab-quvvatlanishi katta ijtimoiy-madaniy hodisa edi. X1Xasrning ikkinchi yarmidan boshlab Tanzimat farmoni (1939 yil 3 noyabr) amal qila boshladi. Bunga ko’ra ijtimoiy xayotda haqiqat, adolat, qonun, tenglik, ozodlik kabi shiorlar, tushunchalar ko’tarilib chiqildi. Adabiyot ham Tanzimat harakatining ruhiga mos mavzularni yorita boshladi. Shuning uchun bu davr adabiyoti «Tanzimat adabiyoti» deb yuritilib, uning asosiy maqsadi xalq ongida burilish yasash, uni ziyo va ma’rifat bilan qurollantirish edi. Bu adabiyotning Shinosiy, Ziyo Posha, Nomiq Kamol singari vakillarining asarlarida siyosiy va ijtimoiy voqyealar yetakchi g’oya ekanligining sababi ana shunda edi.
Asrlar davomida dunyoga ko’ngil ko’zi bilan qaragan turk she’ri endi aql va tafakkur yo’liga o’tayotgan edi. Eski «devon she’riyati» qanchalik go’zal tashbehlar bilan bezalmasin, u hozirgi davrning talablariga to’liq javob berolmasdi. Nomiq Kamol o’zining «Bahori donish» nomli asarining so’z boshisida shunday fikrlarni bildirgan edi:
«Devonlarda bag’ri dog’li lolalardan, yoqasi yirtiq gullardan, falakka o’xshash nilufarlardan, qilchalik bellardan, ilon kabi sochlardan, sarv daraxtiday (baxaybat) bo’ylardan, o’q kabi kipriklardan, xanjar kabi g’amzalardan, daryo-daryo qonli yoshlardan, dunyoni yoqar darajadagi otashli ohlardan, ustiga paxta yopishgan jirkanch yaralardan, sehrboz qalamlardan, botmon-botmon sharob ichuvchi sarxushlardan, jinnixonalardan qochganda ko’chalarda kezib, baqirib ko’kragiga urib yuruvchi oshiqlardan, bir dilbarning sochiga taroq bo’lgan parcha-parcha ko’nggillardan voz kechilmaydi».
Albatta eski turk she’riyatini bu tarzda mubolag’ali kinoya bilan baholash o’zlarining yozgan she’rlarini xalqqa yaxshi ko’rsatish uchun qilingan harakat edi.
«Tanzimat adabiyoti» ning Rashonzoda Ekrem, Abdulhaq Xomit singari vakillari adabiyotni haqiqiy san’at bilan yaqinlashtirish g’oyasini ko’tarib chiqdilar. Ular adabiyotning birinchi vazifasi go’zallikni ko’rsatishdir deb ta’kidlab, tabiatni bitmas-tuganmas she’r manbai deb bildi.
Nomiq Kamolning «Bahori donish», Ziyo Poshoning «Harobot», Adulhaq Homitning «Maqbar», «Akram», «Zamzama» Nojining «Otashpora» asarlari mashhur bo’ldi. «Sarvati Funun» jurnali atrofida bir adabiy to’garak tashkil etildi. Tovfiq Fikrat, Ahmad Ehson, Xolid Ziyo kabi taniqli adiblar ana shu jurnalda yozuvchi sifatida shakllandilar. Tovfiq Fikratning «Xasta Cho’juq» manzumasi katta baxslarga sabab bo’ldi. She’rda ajal changalida qovurilayotgan kasal bola va uning onasining ruhiyatlari berilgan. Bu she’r g’arb adabiyoti an’analari ruhida yozilgan edi.
Shundan keyin jurnal simvolizm, dekadentchilik, dadaizm singari oqimlar haqida maqolalar e’lon qildi. Janob Shaxobiddin nomli shoir birinchi bo’lib sonetlar yozib, ularda qandaydir xayoliy sevgini emas, balki chin insoniy ishqni kuyladi. Bu esa turk she’riyatida katta yangilik edi.