Çocuk Kalbi

GÜZEL BİR MİSAFİRLİK
12 Perşembe
İşte benim için yılın en güzel perşembelerinden biri. Saat tam ikide kambur
Nelli’yle  beraber  Derossi  ve  Coretti  geldiler.  Babası  Precossi’nin  gelmesine
izin  vermemiş.  Derossi  ile  Coretti  hala  gülüşüyorlardı;  yolda,  sebze
satıcısının  oğlu  Crossi’yle  karşılaşmışlardı,  -hani  kızıl  saçlı,  sakat  kollu
arkadaşım-  boyundan  büyük  bir  karnabaharı  satmaya  gidiyordu,  onun
parasıyla  da  kendine  kalem  alacakmış.  Çok  da  sevinçliymiş,  babasından
mektup  almışlar,  bugün  yarın  gelecekmiş.  Birlikte  geçirdiğimiz  güzel  o  iki
saat!  Derossi’yle  Coretti  sınıfın  en  neşeli  iki  çocuğudur.  Babam  onları  çok
sevdi.  Coretti  her  zamanki  gibi  çikolata  rengi  ceketiyle  kedi  tüyünden
şapkasını  giymişti.  O  daima  bir  şeyler  yapmak,  hareket  etmek,  bir  işe
yaramak isteyen sevimli bir şeytancıktır. Daha bu sabah erkenden bize yarım
arabalık odunu sırtında getirdi. Bütün evi dolaştı, her şeyi yakından inceledi,
durmadan  konuştu,  bir  sincap  gibi  çevik,  canlıydı.  Odaları  dolaşırken
mutfağa  da  uğramış  ve  ahçı  kadına  odunun  on  kilosunu  kaça  aldıklarını
sormuş ve babasının bunu kırk beş kuruşa sattığını söylemiş. Hep babasından
söz  eder:  Prens  Umberto’nun  kumandasında  çarpıştığı  Custoza  savaşına  49.
Alayda  görevli  olduğunu  anlatır.  Arkadaşımın  öyle  sevimli  davranışları
vardır  ki!  Odunların  arasında  doğup  büyümesi  hiç  önemli  değil,  “kibarlık
onun ruhunda, kanında akıyor,” diyor babam.
Derossi  de  bizi  çok  eğlendirdi:  Coğrafyayı  öğretmen  kadar  iyi  bilir;
gözlerini kapayıp: “İşte bütün İtalya’yı görüyorum, Akdeniz’e kadar uzanan
Apenin dağlarını, oraya buraya koşuşan akarsuları, beyaz şehirleri, körfezleri,
masmavi  koyları,  yemyeşil  adaları.  Sanki  haritadan  okuyormuş  gibi  bütün
isimleri  çabucak,  sırayla  ve  doğru  olarak  söylüyordu.  Onu  böyle  başı
yukarıda, kıvırcık sarı saçlarıyla, kapalı mavi gözleriyle, koyu mavi elbisesi,
yaldızlı  çizmeleriyle,  bir  heykel  gibi  dimdik  ve  güzel  görenler  ona  hayran
kalıyorlardı.  Öbür  gün  Kral  Vittorio’nun  ölüm  yıldönümü  dolayısıyla
okuyacağı  üç  sayfalık  yazıyı  bir  saatte  ezberlemişti.  Nelli  de  o  açık  renk
gözlerini,  melankolik  bakışlarıyla,  siyah  kumaştan  önlülüğünün  kıvrımlarını

---

düzelterek Derossi’ye sevgi ve hayranlıkla bakıyordu.
Arkadaşların  giderken  arkalarından  baktım.  Güçlü  kuvvetli  Derossi  ve
Garrone onun koluna girmişler, evine doğru götürüyorlardı. Zavallı Nelli’cik
de  şimdiye  kadar  hiç  böylesine  gülmemişti.  Yemek  odasına  döndüğümde
komik kambur Rigoletto’yu temsil eden resmin orada olmadığını fark ettim.
Nelli görmesin diye babam onu kaldırmıştı.