Hazirlayanlar

3B - (s. 57)
Hikâye, Çin düşünürü Lao Tzu’nun za-
manında geçer... Köyün birinde bir yaş-
lı adam varmış. Çok fakirmiş ama kral 
bile onu kıskanırmış. Öyle dillere des-
tan bir beyaz atı varmış ki kral bu at için 
ihtiyara çok büyük paralar teklif etmiş 
ama adam satmaya yanaşmamış. “Bu 
at, bir at değil benim için bir dost, in-
san dostunu satar mı?” dermiş hep. Bir 
sabah kalkmışlar ki at yok.
Köylüler, ihtiyarın başına toplanmış: 
“Aklını kullan, bu atı sana bırakmaya-
cakları, çalacakları belliydi. Krala sat-
saydın ömrünün sonuna kadar beyler 
gibi yaşardın. Şimdi ne paran var ne de 
atın.” demişler.
İhtiyar, “Karar vermek için acele etme-
yin.” demiş. “Sadece at kayıp.” deyin. 
“Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin 
yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın 
kaybolması, bir talihsizlik mi yoksa bir 
şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz. Çün-
kü bu olay henüz bir başlangıç. Bundan 
sonra ne olacağını kimse bilemez.”
Köylüler ihtiyara kahkahalarla gülmüş-
ler. Aradan 15 gün geçmeden at, bir 
gece ansızın dönmüş. Meğer çalınma-
mış, dağlara gitmiş kendi kendine. Dö-
nerken de vadideki 12 vahşi atı peşine 
takıp getirmiş.
Bunu gören köylüler toplanıp ihtiyar-
dan özür dilemişler. “Sen haklı çıktın. 
Atının kaybolması bir talihsizlik değil, 
adeta bir devlet kuşu oldu senin için, 
şimdi bir at sürün var.”
“Yine karar vermek için acele ediyor-
sunuz.” demiş ihtiyar. “Sadece atın geri 
döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sa-
dece bu. Ondan ötesinin ne getirece-
ğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlan-
gıç. Birinci cümlenin birinci kelimesini 
okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir 
yürütebilirsiniz?” 
Köylüler bu defa açıkça ihtiyarla dalga 
geçmemişler ama içlerinden “Bu adam 
sahiden aptal!” diye geçirmişler... Bir 
hafta geçmeden vahşi atları terbiye 
etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan 
düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimi-
ni temin eden oğul şimdi uzun zaman 
yatakta kalacakmış.
Köylüler gene gelmişler ihtiyara.”Bir 
kez de haklı çıktın.” demişler. “Bu at-
lar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun 
süre kullanamayacak. Oysa sana baka-
cak başkası da yok. Şimdi eskisinden 
daha fakir, daha zavallı olacaksın.” de-
mişler.
İhtiyar “Siz erken karar verme hastalı-
ğına tutulmuşsunuz.” diye cevap ver-
miş. “O kadar acele etmeyin. Oğlum 
bacağını kırdı. Gerçek bu. Ötesi sizin 
verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar 
doğru? Hayat böyle küçük parçalar hâ-
linde gelir ve ondan sonra neler olacağı 
size asla bilinmez.” 
Birkaç hafta sonra, düşmanlar büyük 
bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümit-
le eli silah tutan bütün gençleri askere 
çağırmış. Köye gelen görevliler, ihti-
yarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün 
gençleri askere almışlar. Köyü matem 
sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına 
imkân yokmuş, giden gençlerin ya öle-
ceğini ya da esir düşeceğini herkes bi-
liyormuş.
Köylüler, yine ihtiyara gelmişler. “Gene 
haklı olduğun kanıtlandı.” demişler. 
“Oğlunun bacağı kırık ama hiç değilse 
yanında. Oysa bizimkiler, belki de asla 
köye dönemeyecekler. Oğlunun baca-
ğının kırılması, talihsizlik değil, şansmış 
meğer.”
“Siz erken karar vermeye devam edin.” 
demiş, ihtiyar. “Oysa ne olacağını kim-
seler bilemez. Bilinen bir tek gerçek 
var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler 
askerde. Ama bunların hangisinin talih, 
hangisinin şanssızlık olduğunu sadece 
Allah biliyor.”
Lao Tzu, öyküsünü şu nasihatle ta-
mamlamış:
“Acele karar vermeyin. Hayatın küçük 
bir dilimine bakıp tamamı hakkında 
karar vermekten kaçının. Karar, aklın 
durması hâlidir. Karar verdiniz mi dü-
şünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdu-
rursunuz. Akıl, insanı daima karara zor-
lar. Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol 
biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanır-
ken başkası açılır. Bir hedefe ulaşırsınız 
ve daha yüksek bir hedefin hemen ora-
cıkta olduğunu görürsünüz.”