|
AFAQ MƏSUD.
Duyğular imperiyası. «525-ci qəzet» 14 mart 2000
Çıxıb getdim uzaqlara
Nə etmədim,nə yapmadım…
Mənə: qayıt,qayıt -dedin.
Qayıtdım,səni tapmadım.
ANAR
illərin, günlərin birində
Çox keçmədi ki, salonun o biri başında Anarla Vaqif Səmədoğlu göründü, İstanbula
- Turk yazarlarının qurultayına oradan da dəvət aldığımız Berlin Ədəbiyyat evinin
tədbirlərində iştirak etmək üçün Almaniyaya uçmalıydıq.
Anarla Vaqif yanaşı addımlayırdılar.Arada mənə elə gəldi ki,onlar ayaqlarını qəsdən
ya özlərindən asılı olmadan eyni ritmdə,eyni növbədə atırlar.Hər ikisinin əlində nəhəng
dəri çemodan var idi. Yaxınlaşıb salamlaşdılar,Anar hal-əhval tutdu,əyləşib çay sifariş
elədi.Vaqif isə dinmirdi.Anarın böyründə dinməz söyləməz elə oturmuşdu,edə bil hələ də
əlində ağır çemodan vardı…Vaqif bütün səfəri vurnuxurdu. Nə işgüzar türk yazarlarını
görürdü,nə Kölnün əzəmətli kilsəsini,nə də Reyn çayını.Bakıya dönən gecə isə :
-Bakıya getmək istəmirəm -- deyə təyyarədə lap böyürümdə pıçıldadı. Yenə ağır dəri
çemodan əlində idi. Üzü də elə idi,elə bil qorxutmuşdular onu,elə bil qolları da bağlı
idi,qollarını burub arxadan möhkəm-möhkəm bağlamışdılar.Ağır dəri çemodanı
boğazından asıb Bakıya - edama aparırdılar.Vaqifi kim edam edəcəkdi?Onda ürəyim
sıxıla-sıxıla onun aeroportun binasından uzaqlaşmağına baxa-baxa fikirləşdim. Sonra evə
qayıdanda bütün yol boyu Vaqifi xilas yolları barədə fikirləşdim.Vaqifi kimdən və nədən
xilas eləmək lazım idi? Anardan,yoxsa işgüzar türk yazarlarından?Bəlkə Bakı şəhərinin
577
milli poeziyamızın ürəklərdən silinməyən ənənələrindən? Yazıçılar Birliyinin qorxunc
əntiq binasından? Ya bəlkə özündən?
Dostları ilə paylaş: | 
