Zahiriddin muhammad bobur nomli andijon davlat universiteti falsafa kafedrasi

Nazariya.«Nazariya» termini keng ma’noda aqliy bilish, tafakkurni anglatadi, uni amaliyotdan farq qiluvchi faoliyat turi sifatida ifodalaydi. Tor ma’noda esa, nazariya ma’lum bir sohaga oid tasavvurlar, tushunchalar, g’oyalar, gipotezalarni tizimga soladigan, predmetni yaxlit tarzda anglashga imkon beradigan bilim shaklini bildiradi.
Nazariyaning bunday talqini ilmiy bilishda empirik va nazariy bosqichlarning farq qilinishi bilan bog’liq.
Empirik bosqichda ilmiy faktlar to’planadi, o’rganiladi, tizimga solinib, turli xil jadvallar, shakllar, grafiklar tuziladi; muayyan bir umumlashmalar, xususan, empirik tushunchalar, farazlar, empirik qonunlar shakllanadi.
Ilmiy bilishning keyingi taraqqiyoti empirik bilish bosqichida hosil qilingan, lekin bir-biri bilan bo’lgan aloqasi hali aniqlanmagan bilimlar o’rtasida munosabatlarni o’rnatish, ularni umumlashtirish, shu asosda Yangi fundamental tushunchalar, umumiy qonunlarni yaratish, ilmiy bashoratlar qilish bilan uzviy bog’liq.
Bilishning bu ikki bosqichi o’rtasida zaruriy aloqadorlik mavjud. Xususan, nazariyani yaratish empirik bilish jarayonida hosil qilingan predmetning ayrim tomonlari, xususiyatlarini aks ettiruvchi tushunchalar, qonunlar, farazlar o’rtasida mantiqiy aloqalarni o’rnatishga, predmet haqida yaxlit tasavvur hosil qilishga, uning mohiyatini tushuntirishga bo’lgan ehtiyoj bilan belgilanadi.
Nazariya ma’lum bir predmet sohasiga oid tushunchalar, qonunlar, gipotezalar, g’oyalarni sistemaga solib, u haqida yaxlit tasavvur hosil qiladigan, Yangi fundamental umumlashmalar yaratishga olib keladigan, shu sohadagi hodisalarni tushuntirish, oldindan ko’rish imkonini beradigan ishonchli bilimdan iborat.
Ilmiy nazariya quyidagi tarkibiy qismlardan tashkil topadi: 1) empirik asos: nazariyaga aloqador faktlar, ularga mantiqiy ishlov berish natijalari; 2) boshlang’ich nazariy asos: nazariyaning asosiy tushunchalari, postulatlari (aksiomalari), fundamental qonunlar (prinstiplar); 3) nazariyaning mantiqiy apparati: tushunchalarni hosil qilish va ta’riflash qoidalari, xulosa chiqarish (isbotlash) qoidalari; 4) olingan natijalar (xulosalar).
Ilmiy nazariya oxir-oqibatda real tizimni, ob’ektni aks ettiradi, uning tabiatini tushuntiradi va shu ma’noda o’zining empirik asosiga ega. Lekin empirik asosining mavjudligi nazariyaning barcha tushunchalari ifoda etadigan predmet va belgilarning hissiy idrok qilinishi yoki nazariyaning barcha hollarda mavjud hodisalarni, ularning real xususiyatlari va munosabatlarini aks ettirishini anglatmaydi.
Nazariyada borliq, asosan, modellar yordamida ideallashgan holda in’ikos qilinadi. Ideallashtirish jarayonida mavjud ob’ektlar haqidagi empirik bilimga tayangan holda, haqiqatda mavjud bo’lmagan va ba’zan mavjud bo’lishi mumkin ham bo’lmagan, lekin real mavjud predmetlarga ma’lum bir munosabatda o’xshash ob’ektlar haqidagi tushunchalar hosil qilinadi. Masalan, mexanika yechimini qidiradigan ko’p masalalarda jismning shakli va o’lchamlari (eni, bo’yi, hajmi va shu kabilar) unchalik muhim ahamiyatga ega emas. Ayni bir paytda massa muhim ahamiyatga ega va shuning uchun ham massasi bir nuqtaga jamlangan xayoliy jism – moddiy nuqta hosil qilinadi.
Barcha real mavjud jismlar shaklga va o’lchamlarga ega, moddiy nuqta esa ideal ob’ekt bo’lib, ba’zi masalalarni yechishda real jismlarning o’rnini bosadi, ularning nazariy bilishdagi ekvivalenti bo’lib xizmat qiladi. Fizikadagi mutlaq qattiq jism, geometriyadagi nuqta, tekislik, to’g’ri chiziq va boshqa fanlardagi shu kabi ko’p tushunchalar ideal ob’ektlarni ifoda qiladilar.
Ideal ob’ektlar yordamida predmetning hissiy idrok etilmaydigan muhim xususiyatlari, munosabatlari o’rganiladi. Ularsiz nazariy bilish o’z oldiga qo’yadigan maqsadiga erisha olmaydi. Nazariy bilishning zaruriy vositasi bo’lganligi uchun ularni ba’zan nazariy ob’ektlar deb ham atashadi.
Nazariya ideal xarakterga ega bo’lgan tushunchalar, mulohazalar tizimidan – konsteptual tizimdan iborat bo’lib, u real ob’ektning nazariy modelini ifoda qiladi. Masalan, mexanikadagi boshqa tizimlar ta’siridan ajratib qo’yilib, yopiq tizim tarzida fikr qilinadigan mexanik tizim tushunchasi real ob’ektning nazariy modeli hisoblanadi. Uning yordamida real mavjud bo’lgan mexanik tizimning harakat qonunlari o’rganiladi.
Nazariy modelning ideal xususiyatga ega bo’lgan ob’ektlari, ularni aks ettiruvchi tushunchalar o’rtasidagi aloqadorlik nazariyaning fundamental qonunlari, prinstiplarida o’z ifodasini topadi.
Mazkur qonunlar, prinstiplar boshlang’ich tushunchalar va mulohazalar bilan birgalikda nazariyaning konsteptual o’zagini tashkil etadi. Masalan, klassik mexanikaning negizini harakatning uchta qonuni hamda ular bilan bog’liq bo’lgan fazo, massa, vaqt, kuch, tezlik, tezlanish tushunchalari tashkil etadi. Klassik termodinamikaning asosini esa uning uchta muhim qonuni hosil qiladi. Matematik nazariyalarning konsteptual o’zagi ularning asosiy tushunchalari va aksiomalarida o’z ifodasini topgan.
Har bir nazariya o’zining tushunchalarini hosil qilish, ta’riflash qoidalariga ega. Bunga misol qilib formallashgan tilni yaratish qoidalari, mulohazalar mantig’ini natural xulosa chiqarish tizimi sifatida qurish qoidalarini ko’rsatish mumkin. Xuddi shuningdek, har qanday nazariya xulosalar tarzidagi o’z natijalariga ega.
Demak, ilmiy nazariyaning tarkibida uning har bir elementi o’z o’rniga ega.
Ilmiy nazariya bilishda bir qancha muhim vazifalarni bajaradi.
Birinchidan, nazariyada birorta sohaga oid barcha bilimlar yaxlit bir tizimga birlashtiriladi. Bunday tizimda, odatda, bilimlarning katta qismini nazariyaning nisbatan kamroq bo’lgan boshlang’ich tushunchalaridan keltirib chiqarishga harakat qilishadi. Ular matematikada aksiomalar, tabiatshunoslikda gipotezalar, deb yuritiladi. Bundan ko’zlangan asosiy maqsad – qayd etilgan faktlarni ayrim boshlang’ich prinstiplar, gipotezalarning natijasi sifatida talqin etish. Nazariy tizimda har bir fakt, har bir tushuncha, har bir qonun yoki faraz boshqalariga nisbatan o’z o’rniga ega bo’lishi, ana shundan kelib chiqib, talqin qilinishi (yoki qayta talqin qilinishi) zarur. Talqin etish jarayonida mavjud nazariyalar hamda Yangidan qurilayotgan nazariyaning elementlariga murojaat qilinadi. Bu esa, bir tomondan, mavjud faktlarning tabiatini to’g’ri tushunishga yordam bersa, ikkinchi tomondan, bevosita empirik usul yordamida qayd etib bo’lmaydigan Yangi faktlarni topishga imkon beradi.
Ikkinchidan, nazariyani qurish berilgan sohaga oid bilimlarni aniqlashtirish, kengaytirish va chuqurlashtirishga yordam beradi. Buning sababi shundaki, nazariyaning boshlang’ich asoslari – aksiomalar, postulatlar, qonunlar, prinstiplar, gipotezalar nazariyadagi boshqa ilmiy bilimlarga nisbatan mantiqan kuchliroq hisoblanadi. Ana shuning uchun ham nazariyani qurish mavjud bilimlarni tartibga solishdan, ya’ni koordinastiya qilishdangina iborat bo’lib qolmaydi. Bunda mantiqan kuchli bilimlardan mantiqan kuchsiz bilimlar keltirib chiqariladi, ya’ni subordinastiya qilinadi. U esa mazmunan chuqurroq bo’lgan tushunchalar, qonunlar, prinstiplarga murojaat qilishga, ular yordamida mavjud tushunchalarni talqin etishga, Yangi fundamental umumlashmalar hosil qilishga olib keladi. Masalan, Nyutonning harakatning uchta qonuni hamda butun olam tortishish qonuniga tayanadigan klassik mexanikasi Galileyning jismlarning erkin tushishi qonuni va Keplarning planetalar harakati qonunini tushuntirish va aniqlashtirish imkonini berdi. Xususan, Galiley qonunining jismning gravitastiya kuchi ta’sirida harakat qilishining juz’iy holini ifoda etishi ma’lum bo’ldi. Gravitastiya ta’siridan tashqarida, ya’ni Yer radiusi uzunligidan ortiq bo’lgan masofada Galiley kashf etgan qonun amal qilmaydi. Xuddi shuningdek, Keplerning Quyosh sistemasida harakat qiluvchi planetaning elliptik orbita bo’yicha harakat qilishi qonunining boshqa planetalarning ta’sirini hisobga olmasligi va ana shuning uchun ham unchalik aniq emasligi ma’lum bo’ldi.
Uchinchidan, nazariya o’rganilayotgan hodisani ilmiy asosda tushuntira oladi. To’g’ri, birorta hodisani tushuntirish uchun, odatda, uni tavsiflaydigan qonunga murojaat qilishadi. Lekin shuni yoddan chiqarmaslik zarurki, fanda qonunlar o’z holicha emas, balki ma’lum bir nazariya tarkibida mavjud bo’ladi. Bunda empirik qonunlar ma’lum bir nazariy qonunlardan keltirib chiqariladi. Hatto, alohida olingan nazariy qonun ham hodisani tushuntirish uchun yetarli bo’lmasligi mumkin. Ilmiy tajriba shuni ko’rsatadiki, hodisaning mohiyatini tushuntirish uchun nazariyaning barcha g’oyalari yig’indisi, qonunlar jalb etiladi.
Nazariyaning ilmiy bilishdagi alohida ahamiyati yana uning Yangi, ilgari kuzatilmagan hodisalarning mavjudligini oldindan ko’rish imkonini berishidadir. Masalan, Maksvellning elektromagnit nazariyasi radio to’lqinlarining mavjudligini oldindan aytishga imkon bergan. Bu to’lqinlarni ancha vaqt o’tgandan keyin G. Gerst eksperimental yo’l bilan qayd etgan. Xuddi shuningdek, Eynshteynning umumiy nisbiylik nazariyasi gravitastiya maydonida yorug’lik nurining og’ishini bashorat qilishga olib kelgan.
To’rtinchidan, ilmiy nazariya o’zida o’rganilayotgan predmet sohasiga oid barcha bilimlar o’rtasida mantiqiy aloqalarni o’rnatgani, yaxlit bir tizimda mujassamlantirgani va umumlashtirgani uchun uning ob’ektiv haqiqatlik darajasi va demak, ishonchliligi ortadi.
Beshinchidan, nazariya muammoni qo’yish, gipotezalarni yaratish, qonunlarni shakllantirish, g’oyalarni ilgari surish va asoslashdan iborat bilishning uzoq va mashaqqatli yo’lini bosib o’tishning natijasi bo’lganligi uchun u bilishga xos qonunlarni aniqlash, ularni o’rganish imkonini beradi.
Nazariyani qurish murakkab jarayon bo’lib, ko’p hollarda bir qancha olimlarning hamkorlik qilishini taqozo etadi.
Dastlabki bosqichda nazariyaning predmet sohasi va tadqiqot yo’nalishi aniqlanadi. Amaliy hayotimiz ehtiyojlari, u bilan uzviy bog’liq bo’lgan tadqiqot maqsadi va vazifalari bunda muhim ahamiyat kasb etadi. SHuningdek, predmet sohasi va tadqiqot aspektini aniqlashda berilgan sohaga oid bilimlarning ko’lami, chuqurligi katta rol o’ynaydi.
Nazariyani qurishning keyingi zaruriy bosqichi boshlang’ich asosni aniqlashdir. U o’rganilayotgan sohaga oid eng asosiy tushunchalar, aksiomalar, gipotezalar yig’indisidan iborat bo’ladi. Nazariyaning boshqa barcha tushunchalari, gipotezalari va qonunlari ana shu boshlang’ich asosdan deduktiv yo’l bilan keltirib chiqariladi. Bunda, albatta, nazariyaning barcha tushunchalari – asosiylari va keltirib chiqariladiganlari, Yangidan hosil qilinadiganlari muhim g’oya (yoki g’oyalar tizimi) negizida birlashtirilishi kerak.
Tabiiyki, nazariya ma’lum bir metod yordamida, ya’ni metodologik prinstiplar, usullarni qo’llash asosida quriladi.
Qurilgan nazariya bilishning keyingi bosqichlarida aniqlashtiriladi, Yangi faktik materiallar asosida mazmunan boyitiladi, qayta talqin qilinadi.
Nazariyaning turlari. Ilmiy nazariyaning juda ko’p turlari mavjud. Ularni turli xil asoslarga ko’ra tasniflash (turkumlash) mumkin. Xususan, qurilish metodiga ko’ra nazariyalarni to’rt turga ajratish mumkin: 1) tajriba bilan ish ko’radigan fanlarning mazmundor nazariyalari; 2) gipotetik-deduktiv (yoki yarim aksiomatik) nazariyalar; 3) aksiomatik nazariyalar; 4) formallashgan nazariyalar.
«Mazmundor» nazariyalarda ma’lum bir sohaga oid faktlar tizimga solinadi, umumlashtiriladi va tushuntiriladi. Ular asosan tajriba natijalari, empirik materiallarga tayanadi, ularni tahlil qiladi, tartibga soladi va umumlashtiradi. Ana shuning uchun ham ularni «tajribaga tayanuvchi nazariyalar», deb atashadi. «Mazmundor» deb atalishiga sabab, ularni matematika va mantiqdagi formallashgan nazariyalardan farq qilishdir. Mazmundor nazariyalarni sof empirik nazariyalar deb bo’lmaydi. Ular faqat empirik materiallargagina emas, balki nazariy qonunlarga ham tayanadi. Masalan, mazmundor, deb hisoblanadigan CH. Darvinning evolyustiya nazariyasi, I.P. Pavlovning oliy asab faoliyatining shartli reflektorlik nazariyasi va shu kabilar chuqur nazariy g’oyalarga suyanadi, ular yordamida to’plangan materiallarni rastional usul bilan anglaydi, qayta ishlaydi va tushuntiradi.
Gipotetik-deduktiv nazariyalar tabiatshunoslikda uchraydi. U turli xil mantiqiy kuchga ega gipotezalar tizimidan iborat bo’lib, unda mantiqan kuchlilaridan mantiqan kuchsizroqlari dedukstiya qilinadi. Gipotetik-deduktiv tizimni gipotezalar zanjiri (ierarxiyasi) tarzida olib qarash mumkin. Bunda empirik asosdan uzoqlashgan sari gipotezaning kuchi ortib boradi, chunki har bir keltirilib chiqarilgan gipoteza o’zidan avvalgi gipotezalarda mavjud bo’lgan bilimlarni sintez qilish natijasi sifatida gavdalanadi.
Gipotetik-deduktiv nazariyalarning o’ziga xos jihatlaridan biri undagi gipotezalarning darajalari bo’yicha qat’iy izchil joylashishidir. Gipotezaning darajasi qanchalik yuqori bo’lsa, xulosalarni mantiqiy yo’l bilan keltirib chiqarishda uning ishtiroki shunchalik ko’p bo’ladi.
Nazariyaning gipotetik-deduktiv modeli empirik materiallarni ishlashda ko’p qulayliklarga ega bo’lishi bilan bir qatorda ayrim kamchiliklardan ham xoli emas. Xususan, boshlang’ich gipotezalar qanday tanlab olinishi kerak, degan savolga haligacha aniq, qat’iy holdagi javob yo’q.
Aksiomatik tizimlarda nazariya elementlarining katta qismi kichkina boshlang’ich asosdan – asosiy aksiomalardan deduktiv yo’l bilan keltirilib chiqariladi. Aksiomatik nazariyalar asosan matematikada quriladi.
Aksiomatik metod birinchi marta Yevklid tomonidan elementar geometriyani qurishda muvaffaqiyatli ishlatilgan. Mazkur geometriyaning asosiy aksiomatik tushunchalari «nuqta», «to’g’ri chiziq», «tekislik» bo’lib, ular ideal fazoviy ob’ektlar sifatida olib qaralgan; geometriyaning o’zi esa fizikaviy fazoning xususiyatlarini o’rganuvchi ta’limot sifatida talqin qilingan. Yevklid geometriyasining qolgan barcha tushunchalari ular yordamida hosil qilingan.
Quyidagi misolga murojaat qilaylik: «Tekislikdagi bitta nuqtadan baravar uzoqlikda yotadigan nuqtalar to’plamiga aylana deyiladi», unda «aylana» tushunchasi «nuqta va tekislik» tushunchalari yordamida hosil qilingan, ya’ni ulardan dedukstiya qilingan.
Matematikaning taraqqiyoti davomida aksiomatik metod takomillashib borgan, uni qo’llash mumkin bo’lgan sohalar doirasi kengaygan. Xususan, asta-sekin Yevklid aksiomalarining faqat geometrik ob’ektlarnigina emas, balki boshqa matematik va hatto, fizik ob’ektlarni ham tasvirlash uchun yaroqli ekanligi ma’lum bo’ldi. Masalan, nuqtani haqiqiy sonlarning uchtasining to’plami – to’g’ri chiziq va tekislikni, chiziqli tenglamalarni bildiradi, deb qabul qilinganda, mazkur nogeometrik ob’ektlar xossalarining Yevklid geometriyasi aksiomalari talablariga javob berishi aniqlangan.
SHuni aytish kerakki, aksiomatikaga bunday abstrakt tarzda yondashishga ma’lum bir darajada N.I. Lobachevskiy, B. Riman va boshqalar noevklid geometriyalarining yaratilishi yaxshi imkoniyat yaratdi.
Hozirgi zamon matematikasida abstrakt aksiomatik tizimlar keng qo’llaniladi. Bunday tizimlarning muhim xususiyatlari ularning yopiq tizimdan iborat bo’lishi, ya’ni miqdor jihatidan cheklangan aksiomalar, tushunchalar, prinstiplardan tashkil topishi, ular qatoriga ixtiyoriy ravishda, asossiz Yangi aksiomalar, tushunchalarni qo’shib bo’lmaslik; tizimlarning mantiqan ziddiyatsiz va ma’lum bir darajada to’la bo’lishi va shu kabilardan iborat. Ana shuning uchun ham ular uzoq vaqt davomida o’zining barqarorligini saqlaydi, Yangi bilim olishning ishonchli vositasi bo’lib qoladi.
Aksiomatika tabiatshunoslikda ham qo’llaniladi. Tajriba bilan bog’liq bo’lganligi va shuning uchun ham zaruriy ravishda empirik talqinga muhtoj ekanligi sababli tabiatshunoslikning faqat o’zagini tashkil etadigan tushunchalarnigina aksiomalashtirish mumkin.
Abstrakt matematik strukturalar faqat aksiomatik tizimlardagina emas, balki formallashgan nazariy tizimlarda ham tasvirlanishi va tushuntirilishi mumkin.
Formallashgan nazariyalar mantiqda keng qo’llaniladi. Bunga misol qilib mulohazalar mantig’i, predikatlar mantig’ini ko’rsatish mumkin. SHuningdek, u matematikada ham uchraydi.
Nazariyaning yuqorida biz ko’rib chiqqan turlari va boshqalari nazariy bilishning muhim vositalari sifatida fanda nihoyatda qadrlanadi. Ular tafakkurning strukturasi va qonuniyatlarini yaxshi bilib olishga imkon beradi.
3.Savol va javob.Bilimlarimiz predmet va hodisalar haqida avvalgi hosil qilingan hukmlar (mulohazalar)dan Yangi, ularni to’ldiradigan, kengaytiradigan hukmlarni yaratishga qarab taraqqiy etib boradi. Bu jarayon ma’lum bir savollarni qo’yish va ularga javob qidirish tarzida sodir bo’ladi.
SHuni aytish kerakki, savol so’roq gap yordamida ifoda qilingani uchun hukmni ifoda qila olmaydi. Ular bilishda turlicha vazifalarni bajaradi. Xususan, hukmning vazifasi predmet haqidagi mavjud bilimlarni qayd qilishdan iborat bo’lsa, savol uning Yangi xususiyatlari, aloqalarini qidirib topishga, o’rganishga qaratilgan bo’ladi. Savol bir qancha muhim mantiqiy xususiyatlarga ega. Birinchidan, savolda ma’lum bir boshlang’ich bilim mujassamlangan bo’ladi. Masalan, «Qanday sabablarga ko’ra GFR va GDR yagona davlatga birlashdi?» degan savolda mustaqil Germaniya Federativ Respublikasi va Germaniya Demokratik Respublikasining mavjud bo’lganligi, ularning yagona davlatga birlashishidan avval qandaydir voqealarning sodir bo’lganligi haqida ma’lumot berilgan. Ikkinchidan, savolda mavjud bo’lgan bilim noaniq bo’ladi. YUqorida keltirilgan misolda yagona nemis davlati – GFR haqida ma’lum bir ma’lumot mavjud bo’lsa-da, u fikrlash predmetini tushunish uchun yetarli emas. SHuning uchun ham savol qo’yish va unga javob qidirish yo’li bilan yagona nemis davlatining paydo bo’lish shart-sharoitlari haqida bilim hosil qilinishi zarur. Uchinchidan, savolda predmet haqida to’laroq bilimga ega bo’lish ehtiyoji o’z ifodasini topadi.
Ana shundan kelib chiqib, savol bilimlarimizdagi noaniqliklarni, shubhalarni yo’qotish, hamda aniqroq va to’laroq bilimlar hosil qilishga bo’lgan ehtiyojni qondirishga xizmat qiladigan fikrlash vositasidir, deb aytishimiz mumkin.
Savol o’z-o’zidan paydo bo’lmaydi. U o’zining asosiga (datum questioins), bazisiga ega. Savolning asosini unda mujassamlashgan bilim (axborot) tashkil etadi.
Savollarning bir qancha turlarini farq qilsa bo’ladi. Xususan, savol o’zining asosiga ko’ra to’g’ri va noto’g’ri qo’yilgan savollarga bo’linadi. Asosi chin va ziddiyatsiz bilimdan iborat bo’lsa, savol to’g’ri qo’yilgan bo’ladi. «Milliy g’oya nima?» degan savol bunga misol bo’la oladi. Xato va ziddiyatli asosga ega savol esa, noto’g’ri qo’yilgan savol hisoblanadi. Masalan, «Arvoh qanday kun kechiradi?» desak, savol noto’g’ri qo’yilgan bo’ladi.
Bilishdagi funkstiyasi savollarni bo’yicha aniqlovchi va to’ldiruvchi savollarga ajratish mumkin. «I. Prigojin haqiqatan ham sinergetikaning asoschisimi?» degan savol aniqlovchi savol, «O’zbekiston Respublikasi Konstitutstiyasi qachon qabul qilingan?» to’ldiruvchi savol hisoblanadi.
Tarkibiga ko’ra oddiy va murakkab savollar mavjud. Agar tarkibida boshqa savol bo’lmasa, oddiy savol, bo’lsa – murakkab savol deb yuritiladi. Masalan, «Suv necha gradusda muzlaydi?» – oddiy savol, «Assimilyastiya va dissimilyastiyalar organizmning mavjud bo’lishida qanday o’rin tutadi?» – murakkab savoldir.
Masala – savolning alohida bir turi bo’lib, uni hal qilish savolning asosini mantiqan o’zgartirishni, yetishmayotgan ma’lumotlar bilan to’ldirishni, muhim tomonlarini ajratishni, muhim bo’lmaganlarini chiqarib tashlashni taqozo etadi.
Savolni to’g’ri qo’yish uchun ma’lum bir qoidalarga rioya etish zarur:
1. Savol til talablariga javob berishi kerak.
2. Savol aniq, ravshan, qat’iy holda ifoda qilingan bo’lishi kerak.
3. Savolning asosi (bazisi) chin hukmlardan iborat bo’lishi kerak.
Javob – predmet haqidagi avvalgi bilimni qo’yilgan savolga muvofiq holda aniqlashtiradigan, to’ldiradigan Yangi hukm (mulohaza) dan iborat. U savolning asosini (bazisini) tashkil etuvchi bilimga tayanilgan holda, Yangi bilim olishga imkon beradi. Javobning mohiyatini savolda mavjud bo’lgan noaniqlikni kamaytirish (yoki yo’qotish) tashkil etadi.
Savolga javob qidirish davomida, odatda, bilimlarning konkret sohalariga murojaat qilinadi. Ular javobni qidirish sohasi, deb ataladi.
Mantiqda javobning bir qancha turlari: bevosita (to’g’ri) va bilvosita javoblar, to’liq va to’liqsiz javoblar, chin va xato javoblar, qisqa va batafsil javoblar, aniq va noaniq javoblar ajratiladi.