Aynurə paşayeva məNİ NƏ VƏDƏ ŞUŞaya yetiRƏRSƏN? Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin

Yüklə 1,04 Mb.

səhifə	1/4
tarix	31.01.2017
ölçüsü	1,04 Mb.
	#7193

1 2 3 4

AYNURƏ PAŞAYEVA

MƏNİ NƏ VƏDƏ ŞUŞAYA YETİRƏRSƏN?

(Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin

«Xortdanın cəhənnəm məktubları»

povesti haqqında)

BAKI – 2012

Elmi redaktoru: Təhsin Mütəllimov

filologiya üzrə elmlər doktoru, professor
Rəyçi: Mətanət Həsənova

filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent
Aynurə Paşayeva. Məni nə vədə Şuşaya yetirərsən? (Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti haqqında). Bakı, Elm və təhsil, 2012, 146 s.

İSBN – 978-9952-8176-1-4

Elmi ictimaiyyətin diqqətinə təqdim edilən bu monoqrafiya müəllifin magistr dissertasiyasının əsasında yazılmışdır.

Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev Mirzə Fətəli Axundov ədəbi məktəbini davam və inkişaf etdirən, yeni realist Azərbaycan ədəbiyyatının ən görkəmli simalarından biridir. Yazıçı «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində həyatda görüb müşahidə etdiyi mənfi tipləri «cəhənnəm» adlanan məkanda cəmləşdirərək ideya və mövzu baxımından zəngin bir əsər yaratmışdır. Kitabın adı - «Məni nə vədə Şuşaya yetirərsən?» povestin içərisindən seçilmiş sitatdır.

qrifli nəşr
© «Elm və təhsil» nəşriyyatı, 2012
ÖN SÖZ

Artıq bu il Azərbaycanın mədəniyyət mərkəzlərindən biri olan Şuşa şəhərinin işğalının iyirmi ili tamam olur. İyirmi ildir ki, zəngin tarixi abidələri ilə məşhur olan, dünya mədəniyyətinə böyük simalar bəxş edən Şuşa hələ də erməni işğalçılarının tapdağı altındadır və hələ də Şuşanı sevənlərin, Şuşadan nigaran qalanların yolunu gözləyir. Əsrarəngiz təbiəti ilə ürəklərə məlhəm olan Şuşa bir çox Azərbaycan ədiblərinin dünyaya göz açdığı məkanı olub. Həmin ədiblərdən biri də Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevdir (1870-1933).

Bu böyük diapozonlu sənətkarın qırx illik yaradıcılığı olduqca mürəkkəb və zəngindir. Onun sayəsində Azərbaycan hekayəsi heyrət ediləsi az bir müddətdə dünya standartları səviyyəsinə çatdı və bəşər mədəniyyətini layiqli sənət inciləri ilə zənginləşdirdi. Ə. Haqverdiyev öz əsərlərində layla nəfəsli folklorumuzun zəngin təcrübəsi ilə yanaşı, Bakkaçio, Flober, Mopasan, Qoqol və Çexov ənənələrini də yaşatmaqda idi. Onun yaradıcılığı Azərbaycan ədəbiyyatı tarixində həm ideya cəhətdən, həm də sənətkarlıq baxımından silinməz izlər buraxmışdır.

Müəllifdən
GİRİŞ
Mövzunun aktuallığı: XIX əsrin sonu XX əsrin əvvəlləri Azərbaycanda ictimai vəziyyət o dərəcədə idi ki, xalqın maariflənməsinə daha böyük ehtiyac var idi. Çünki həmin dövrdə Qərbdə feodal-patriarxal münasibətlər süqut etdiyi halda, Azərbaycanda bu cür münasibətlər hələ də qalmaqda idi. Oxuyub-yazmağı bacarmayan avam insanlar içərisindən çıxan bəzi dələduz, ayıq şəxslər həmin insanların bu vəziyyətindən istifadə edib, min bir fırıldaqla varlanmaq ehtirasına tutulurdular. Ə. Haqverdiyev dövrün bir ziyalı yazıçısı kimi həmin fırıldaqçıları, dələduzları uyğun bir məkana – cəhənnəmə toplayaraq «mənfi tiplər cəmiyyəti»ni yaratdı və açıq-aşkarcasına onları ifşa etməyə başladı. «Xortdanın cəhənnəm məktubları» həmin dövrün mənfi tiplərini yaxından görüb tanımaq üçün çox böyük əhəmiyyətə malik bir povestdir.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti ayrıca tədqiqata cəlb olunmasa da, aparılmış tədqiqatlarda yazıçının nəsr yaradıcılığının daxilində əsərə fikir və münasibətlər bildirilmişdir. Prof. Əziz Şərif ilk dəfə Haqverdiyev yaradıcılığı haqqında elmi-tənqidi məqalələrlə çıxış etmiş, 1940-cı ildə «Ə. Haqverdiyevin dramaturgiyası» adlı tədqiqatını yazmışdır. Lakin Əziz Şərifin tədqiqatlarında dövrün ideoloji təsiri də açıqca duyulmaqdadır. 40-cı illərdən sonra Mikayıl Rəfili, Mir Cəlal, Cəfər Xəndan, Məmməd Cəfər Cəfərov, Əziz Mirəhmədov müxtəlif qəzet və jurnallarda Haqverdiyev yaradıcılığı ilə bağlı məqalələr nəşr etdirmişdilər. Ə. Haqverdiyev yaradıcılığı haqqında ilk dəfə monoqrafiya çap etdirən K. Məmmədov «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti barədə də bəhs etmişdi. X. Ağalarova «A.N. Çexov və Ə. Haqverdiyevin nəsri» mövzusunda yazdığı namizədlik dissertasiyası Çexovun, Haqverdiyevin yaradıcılığını qarşılıqlı və müqayisəli şəkildə araşdırmışdır. Prof. Təhsin Mütəllimov 1975-ci ildə «Ə. Haqverdiyevin sənətkarlığı» mövzusunda elmlər doktorluğu dissertasiyası yazmış və ilk dəfə olaraq bu tədqiqat əsərində Haqverdiyev irsinin ideoloji cəhətlərindən daha çox onun forma və məzmun xüsusiyyətləri bütövlükdə, sənətkarlıq məsələləri sistemli şəkildə tədqiqata cəlb olunmuşdur. 1988-ci ildə çap olunmuş «Ə. Haqverdiyevin poetikası» adlı monoqrafiyası isə üzərindən neçə illər keçsə də, Haqverdiyevin yaradıcılığının, «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestinin nəzəri-poetik problemlərini öyrənmək baxımından dəyərli bir tədqiqat əsəridir. 70-ci illərdən bəri A. Məmmədov, N. Xəlilov, L. Rəşidzadə Haqverdiyevin yaradıcılığı ilə yaxından maraqlanmış, bu mövzunu tədqiqata cəlb etmişlər. 90-cı illərdə fil.f.d. Güldəniz Qocayevanın «Ə. Haqverdiyevin bədii nəsri» mövzusunda yazdığı namizədlik dissertasiyası, 2002-ci ildə çap etdirdiyi «Nagah xəyalıma cəhənnəm düşdü» monoqrafiyasında Haqverdiyevin bədii irsi, eləcə də «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestinin ideya-bədii qaynaqları, nəsrinin təkamül yolları, bədii detaldan istifadə üsulları, təsnifatı məsələləri əsasında tədqiqata cəlb olunur, xarici ölkə xalqları mifologiyası ilə müqayisələr aparılmışdır. M. Məmmədovun «Ə. Haqverdiyevin həyat və yaradıcılığı» kitabında (2008), dos. P. İsayevanın «AMEA-nın məruzələri»ndə çap olunan ««Xortdanın cəhənnəm məktubları» əsərinin mifopoetik strukturundan o biri dünyaya səyahət motivi» məqaləsində (2009) Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestindən bəhs olunmuşdur.

Göründüyü kimi, bütün dövrlərdə Ə. Haqverdiyev yaradıcılığı haqqında tədqiqatlar aparılsa da, «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti ayrıca tədqiqata cəlb olunmamışdı. Bu da mövzunun bu gün aktual olduğunu göstərir.

Tədqiqatın məqsəd və vəzifələri: «Xortdanın cəhənnəm məktubları»nı tədqiqata cəlb edilən zaman bir sıra məsələlərə aydınlıq gətirilmişdir. Tədqiqatda aşağıdakı vəzifələr yerinə yetirilmişdir:

Əsərin mövzu, süjet və kompozisiyasının özəlliklərini əks etdirmək.
Əsərin mövzusunun ictimai-siyasi dövrlə əlaqəsini aydınlaşdırmaq.
Cəhənnəm mövzusunun qaynaqları haqqında məlumat vermək. İslami dəyərlərdən gələn cəhənnəm mövzusu ilə «mənfi tiplər» cəmiyyəti olan cəhənnəm arasındakı oxşar və fərqli xüsusiyyətləri sübuta yetirmək.
Mənfi tiplər cəmiyyətinin surətlərinin ayrı-ayrı səciyyəvi xüsusiyyətlərini verərək tam dolğunluğu ilə əhatəli planda aydınlaşdırmaq.
Əsərin tənqidi pafosunu, estetik dəyərini və səciyyəsini müəyyənləşdirmək.
Sənətkarlıq, dil və üslub xüsusiyyətlərini araşdırmaq.
Müəllifin bəhrələndiyi folklor nümunələrini üzə çıxarmaq.

Tədqiqatın predmeti və obyekti: Tədqiqata bir sıra mənbələr cəlb olunmuşdur. Ədibin şəxsi arxivindən tapılmış materiallar, onun barəsində yazılan monoqrafiyalar, müxtəlif jurnallarda və qəzetlərdə çap olunan məqalələr, yazıçının şəxsi məqalələri, müxtəlif illərdə çap olunmuş və hər nəşrində də üzərində müəyyən düzəlişlər edilmiş «Xortdanın cəhənnəm məktubları» əsəri, müxtəlif ensiklopediyalardan, nəzəri kitablardan istifadə olunmuşdur.

Tədqiqatın elmi yeniliyi: «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti Haqverdiyevin nəsr yaradıcılığının içərisində tədqiq olunsa da, ayrıca tədqiqata cəlb olunmamışdır. Əsər məna baxımından o qədər dərin və çoxşaxəlidir ki, zənnimizcə, deyilməmiş fikirlər hələ də, qalmaqdadır. Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» adlı tədqiqatda daha yeni aktual problemlərdən bəhs olunmuşdur. Müəllif tarixin müəyyən dövründə zamanın ideologiyasının təsiri ilə təhrif olunan bəzi məqamları aydınlatmağa çalışmışdır. Belə ki, yazıçının şəxsi arxivindən tapılan materiallara istinad edərək islami dəyərləri qoruyub saxlayan bəzi motivlər ilk dəfə olaraq burada tədqiq olunmuşdur. Surətləri, xarakterləri səciyyələndirərkən əvvəlki mənbələri sistemləşdirib, yeni fikirləri də içərisində bildirilmişdir.

Tədqiqatın təcrübi əhəmiyyəti: Tədqiqatın materiallarından tədris müəssisələri, tədqiqatçılar bəhrələnə bilərlər.

İşin aprobasiyası: Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestinə həsr olunmuş tədqiqat işi BDU-nun Klassik Azərbaycan ədəbiyyatı kafedrasında yerinə yetirilmişdir. Dissertasiyanın əsas müddəaları Cəfər Xəndan Hacıyevin anadan olmasının 100 illik yubileyinə həsr olunmuş elmi-nəzəri konfransında «Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində ideya, mövzu, kompozisiya» (20-21 may, 2010-cu il), AMEA Nizami Gəncəvi adına Milli Azərbaycan Ədəbiyyat Muzeyinin 70 illiyinə həsr edilən «Azərbaycan xalqının milli özünütəsdiqində ədəbiyyat və mədəniyyətin yeri» mövzusunda beynəlxalq konfransında «Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestindəki bəzi surətlərin səciyyəsi» (29-30 noyabr, 2010-cu il), Azərbaycan Respublikasının dövlət müstəqilliyinin bərpasının 20-ci ildönümünə həsr olunmuş «Azərbaycan filologiyasının aktual problemləri» mövzusunda elmi-nəzəri konfransında «Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində dil və üslub xüsusiyyətləri» (18-19 may, 2011-ci il), AMEA Azərbaycan Gənc alim, aspirant və magistrlər cəmiyyətinin Azərbaycan Respublikasının dövlət müstəqilliyinin 20-ci ildönümünə həsr olunmuş «Gənc alimlərin I Elm Festivalı» mövzusunda elmi konfransında «Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində mifik-dini motivlər və atributlar» (13-15 iyul, 2011-ci il), Abbas Zamanovun 100 illik yubileyinə həsr olunmuş «Müasir Azərbaycan filologiyası: axtarışlar, problemlər, perspektivlər» mövzusunda Respublika elmi konfransında «Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti və folklor» (18-19 may, 2011-ci il) məqalələrində öz əksini tapmışdır.

İşin strukturu və həcmi: Tədqiqat işin ümumi xarakteristikasından, üç fəsil, nəticə və istifadə edilmiş ədəbiyyat siyahısından ibarətdir.

İşin məzmunu: Girişdə mövzunun aktuallığı, tədqiqatın məqsəd və vəzifələri, predmeti və obyekti, elmi yeniliyi, təcrübi əhəmiyyəti, aprobasiyası, strukturu və həcmi haqqında məlumat verilir.

I fəsil ««Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində ideya, mövzu, kompozisiya» adlanır. Povestin ideya, süjet, kompozisiyası haqqında həm nəzəri, həm də həmin nəzəri məlumata uyğun nümunələr göstərilmişdir.

II fəsil «Əsas surətlərin səciyyəsi» adlanır. Burada bütün müsbət obrazlardan başlamış mənfi obrazlara kimi (epizodik surətlər də daxil olmaqla) hamısı ayrı-ayrılıqda təhlilə cəlb olunmuşdur.

III fəsil «Dil və üslub xüsusiyyətləri» adlanır. Bu fəsildə Ə. Haqverdiyevin dilimizin üslub zənginliklərindən istifadəsi, bədii gülüşün, təsvir və ifadə vasitələrindən çox böyük ustalıqla bəhrələnməsindən bəhs edilir. Ə. Haqverdiyevin bir yazıçı kimi povestdə nümayiş etdirdiyi yüksək sənətkarlıq məharəti verilən nümunələr əsasında öz həllini tapır. Onun yaradıcılığının qaynaqları təkcə Azərbaycan ədəbiyyatı, folkloru, mifologiyası ilə məhdudlaşmır, o həm də, dünya folklor və mifologiyasına da yaxından bələd olan çox mahir sənətkardır.

Ι FƏSİL

«XORTDANIN CƏHƏNNƏM MƏKTUBLARI» POVESTİNDƏ

İDEYA, MÖVZU, KOMPOZİSİYA
Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti zəngin və mürəkkəb kompozisiya quruluşuna malik olan, məzmun, forma baxımından yazıçının digər nəsr nümunələrindən fərqlənən bir əsərdir.

«Bədii əsərlərin forması ilə məzmunu arasında müəyyən əlaqə, uyğunluq olmalıdır. Əlbəttə, məzmun birinci, forma ikincidir. Bununla belə məzmunun ifadəsində formanın rolu böyükdür. Məzmun dedikdə, bədii əsərdə sənətkarın nə demək istəməsi, forma dedikdə isə necə deməsi başa düşülür. Məzmun anlayışına əsərin ideyası, mövzusu və ümumi məzmunu aiddir. İdeya sənətkarın oxucuya demək istədiyi fikirdir, idrakı-tərbiyəvi konsepsiyadır, intibaha, ictimai-tərəqqiyə, əqli-mənəvi təkamülə çağırış vasitəsidir, mübarizə silahıdır. Bədii əsərin dəyəri, siqləti və milli-bəşəri əhəmiyyəti də ilk növbədə onların ifadə etdiyi ideyanın həyatiliyi və orijinallığı ilə bağlıdır» (19, s. 192-193).

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» ideya baxımından çox zəngindir. Bu povestdə əsas ideya xalqın tərəqqisinə mane olan ictimai təbəqələrin, habelə o dövrdə Azərbaycandakı mühafizəkar qüvvələri tənqid etməkdir. Lakin yazıçı yeri gəldikdə başqa ciddi siyasi-ictimai mətləblərə də toxunmuşdur.

Yazıçı cəhənnəmi tənqid etmək istədiyi surətlər üçün bir məkan seçmişdir. Cəhalət, dərəbəyilik, hərc-mərclik, haqsızlıq burulğanında boğulan feodal patriarxal mühit ilə cəhənnəm bir növ müqayisə olunmuşdur. Dünya ədəbiyyatının qabaqcıl təcrübəsi və «Molla Nəsrəddin» ədəbi məktəbi Ə. Haqverdiyevə öz dövrünün ictimai haqsızlıqlarını açıb göstərmək, ümumi sosial-mədəni geriliyi tənqid və ifşa etmək, işıqlı oyanış ideyalarını təbliğ eləmək üçün yaxşı düşünülmüş, orijinal, maraqlı ədəbi-bədii forma vermişdir. Cəhənnəmdəki Veyl quyusuna düşən xainlər, Dəsturov kimi mənfəətpərəst dövlət məmurları, Vinokurov kimi naçalniklər, habelə yüzbaşılar, qorodovoylar, hətta Türkiyə sultanı Əbdülhəmid belə, bir növ sözgəlişi olaraq kəskin satiranın hədəfinə çevrilərək eyni məkana yerləşdirilib.

Yazıçının əsas məqsədi uydurma, xəyali cəhənnəmi, dini kitablarda geniş şəkildə təsvir olunan din ərkanından çıxmış günahkarlar məskənini, oradakı ağlasığmaz, dəhşətli cəza üsullarını göstərmək deyil, əksinə, bundan bir satirik ədəbi vasitə kimi istifadə etməkdir. Bütün süjet boyu hadisələr dini kitabların cəhənnəmdə təsvir etdiyi dəhşətli mənzərələr, ağır cəza üsulları, günahkarlara tutulan min cür divan, real varlığı çarizmin, əksinqilabın, irticanın, şahlıq və sultanlığın, bəylik və ruhaniliyin, din və dövlət xadimlərinin, haqsızlıq və bərabərsizliyinin tutuşdurulması, qarşılıqlı müqayisəsi fonunda verilir.

Əsərdə verilən cəhənnəmdəki əzablar, günahkarlara verilən işgəncələr – qıl körpüsündən yıxılmaq, Veyl quyusuna, qır qazanına düşmək, odlu süpürgə ilə döyülmək, boğazına qurğuşun əridib tökmək, zəhər içirmək, zəqqum ağacının meyvəsindən yedirtmək, yerdən qızardılmış pul yığdırmaq, odabaşılıq, süpürgəçilik, boğazından asmaq, təpəsi üstdə quyuya atmaq və s. real «cəhənnəmin» – feodal həyatı və mühitin günahsız insanlarına, əlsiz-ayaqsızlara, yetim-yesirə, məzlum qızlara-qadınlara, alın tərini torpağa axıdanlara, canını qoyan inqilabçılara, həqiqətin gözünə dik baxanlara edilən zülmün, sitəmin, haqsızlığın cavabı idi.

Ədibin oxucuya təlqin etmək istədiyi fikrə görə, Hacı Mirzə Əhməd ağa, Dəsturov, Hacı Molla Baba kimi cinayətkarlar, xainlər, satqınlar, günahkar bəndələr dini kitabda qeyd olunan «cəhənnəm», «qiyamət günü», «haqq divanı», «qıl körpüsü» və «qır qazanı»na da görə layiq olduğu cəzalara çatacaqlar. Bu cəzalara inansaq, dövləti, vətəni, milləti quru ad və şöhrətə, «bir yaranallığa», «nəfsi-əmmarəyə» qurban verən şahların, xan və bəylərin, vəkillərin, rəiyyəti cücə kimi şişə çəkən, xalqı soğan kimi soyan ağaların və hakimlərin, ölkəni viran qoyan, azadlıq uğrunda vuruşanlara divan tutan çarların, despot şahların və sultanların, millətləri, insanları bir-birinə vurduran, dünyaya düşmənçilik toxumu səpən şeytanmisal adamlar öz cəzalarını alacaqlar. Təsadüfi deyil ki, ədib Qafqaz və İran müsəlmanların səcdəgahı, çoxlu dini kitabların, mərsiyə toplularının ümumiləşmiş tipi olan Fazili-Dərbəndin qıl körpüsündən salaraq bütün fırıldaqçı ruhani üləmasının ümumi mənfi tipi kimi təsvir və tənqid edir.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» 1906-cı ildə Molla Nəsrəddin jurnalında çap olunsa da, 1930-cu ildə «Odabaşının hekayəsi» ona əlavə olunaraq ayrıca kitab halında çap olunmuşdur. Odabaşının hekayəsi hissəsi ideya baxımından əsəri tamamlaması poetik baxımdan da özünü doğruldur. Bu hekayənin də əsas ideyası bir-birinə qovuşa bilməyən iki günahsız gənc sevgililərə mane olan hacıların, tacirlərin ikiüzlülüyünün tənqididir.

Məlumdur ki, hər bir bədii əsərin müəyyən mövzusu olur. «Buna görə də sənətkar qələmə almaq istədiyi mövzu üzərində öz məqsədinə, ictimai-estetik məramına uyğun təsnifat aparır, onu qruplaşdırır, sistemə salır, əsas aparıcı xəttinə köməkçi motivləri müəyyənləşdirir, ona lazım olan vacib xüsusiyyətləri seçib ön plana çəkir. Yazıçı yaradıcılıq prosesində tarixi, müasir, simvolik və ya fantastik mövzulara müraciət edə bilər. Ancaq bütün məqamlarda o dövrünün ictimai-estetik tələblərindən çıxış etməli, qələmə aldığı mövzuya müasir məzmun verməyi bacarmalıdır. Daha doğrusu, «yazıçı ötəri, keçici hadisə və keyfiyyətləri deyil, cəmiyyət həyatında mühüm əhəmiyyəti olan məsələləri ümumiləşdirməlidir» (19, s. 190-191).

«Xortdanın cəhənnəm məktubları»nda Haqverdiyev bir çox mövzulara toxunduğuna görə süjet və kompozisiya baxımından çoxşaxəli və orijinaldır. Povestdə bu dünyada yaşayan mənfi tiplərlə o biri dünyada yaşayan mənfi tiplər arasında o qədər də böyük fərq göstərilmir. Sadəcə o biri dünya, yəni cəhənnəm real dünyadakı mənfi tip insanların sonuncu aqibət məkanıdır. Xortdan Tiflisdən Şuşaya gəlincə yetimlərin malını yeyən Musa bəy kimi bəylərə, Mirzə Səttar kimi gedib «dərs gətirən» müəllimlərə, hiyleyi-şəriyyə ilə məşğul olan axundlara, Məşədi Seyfulla kimi fırıldaq yolu ilə xalqı soyanlara, təziyadarlara rast gəlir. Ancaq onlar törətdikləri əməllərə görə o biri dünyada heç də peşman deyil, əksinə, yeri gələndə özlərinə haqq qazandırmağa da çalışırlar.

Haqverdiyev hekayələrində həqiqətin aşkarlanmasına xidmət edən, həyati hadisələri cəsarətlə qələmə alan, özünün və xalqının nöqsanlarına ayıq baxan, tənqiddən qorxmayan yazıçılardan biridir. Çünki yazıçının da əsas ədəbi üslubu tənqidi realizmdir.

XIX əsrin sonu XX əsrin əvvəllərində maarifçi ziyalı yazıçıların əsərlərində səyahətnamə motivi aparıcı idi. «Səyahətnamə – epik janrda yaradılıb müəyyən səyahəti əks etdirən bədii əsər: elmi-kütləvi, elmi-fantastik, macəralı, sənədli növləri var. Səyahətnamədə müəllif öz müşahidə, fikir, hiss və həyəcanlarını gəzdiyi bir və ya bir neçə ölkənin (şəhərin) həyatı, şahidi olduğu hadisələr, gördüyü adamlar, təbiət mənzərəsi və s. fonunda ifadə edir» (65, s. 192). Marağalı Zeynalabdinin farsca yazdığı «İbrahim bəyin səyahətnaməsi» romanı, XIX əsrin sonu XX əsrin əvvəllərində yaşamış krım-tatar ədəbiyyatının görkəmli maarifçisi, türk millətinin müəllimi İsmayıl Qaspiralının (Yusif Akçura) «Firəngistan məktubları», «Darrürahat müsəlmanları», «Sudan məktubları», «Qadınlar ölkəsi» və s. səyahətnamə mövzusunda yazılmış əsərlərə misal ola bilər. Ə. Haqverdiyevin yaradıcılığı da bu təsirdən kənarda qalmadı. Belə ki, «Xortdanın cəhənnəm məktubları»nda Xortdanın ölüb, o biri dünyaya – cəhənnəmə düşməsi səyahətnamə motivlərindən qaynaqlandığına əyani sübutdur.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestinin mövzusu yazıçının özünün dediyi kimi, «mənfi tiplər cəmiyyəti» ilə əlaqədardır. Povestdə həm bu dünyanın, həm də cəhənnəmin təsvirində üç əsas mövzu diqqəti cəlb edir. Bunlardan birincisi, fırıldaqçı din xadimlərinin ifşasıdır. Bu mövzu müqəddimə hissəsindən başlayaraq bütün əsər boyu davam edir. Lakin ardıcıl bir xətlə inkişaf etdirilmir, əsərdəki başqa mövzularla növbələnir və ya müxtəlif problem, mətləblərlə əlaqələndirilir.

İkinci mövzu burjua-mülkədar cəmiyyətinin ifşası məsələsidir. Ədib burjua-mülkədar cəmiyyətinin geniş təhlilini və tənqidini vermir. «Bu mövzu ayrı-ayrı dövlət nümayəndələrinin satirik portretlərində və sözgəlişi toxunulan bəzi siyasi-ictimai mətləblərdə, hadisələrdə bədii həllini tapmışdır. Ədib bu mövzunu, əsasən, iki istiqamətdə inkişaf etdirir:

1) Yerli hakim təbəqələrin – xan, bəy və dövlət məmurlarının satirik portretlərində;

2) Çarizm nümayəndələrinin fəaliyyətində» (69, s. 114).

«Xortdanın cəhənnəm məktubları»ndakı tənqidi mətləblərdən biri də çarizmin müstəmləkəçilik siyasətinin kəskin ifşasıdır. Əsər boyu müxtəlif ictimai-siyasi məsələlərlə əlaqədar olaraq ədib cəmiyyətdəki ədalətsizliyin, rəzalətin əsas dayağı kimi çarizmin fitnəkar siyasətini, habelə onun Azərbaycandakı nümayəndələrini kəskin ifşa edir.

Ədib zəmanəsində hələ də mövcud olan nöqsanlarından, xüsusən əhli-iman yiyələrinin xəyanətindən də danışır. O, bu mövzuya toxunmaqla o zamankı cəmiyyətdəki cəhalət təzahürlərini kinayəli bir gülüşlə tənqid etmişdir. Ancaq bu tənqidi gülüşün arxasında mühüm ictimai problemlər də dayanır.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestinin kompozisiyası mürəkkəb və orijinaldır. Povestdəki hadisələr məkanına görə iki yerə bölünür. Bu dünya və o dünya-cəhənnəm. Bu dünya Tiflisə qədər cərəyan edən hadisələri təşkil edir. O dünya Tiflisdə olarkən Xortdanın dərmanı içib cəhənnəmə düşməyindən başlayır. Cəhənnəm göstərilən hissə böyük kinayələrlə mənfi tip insanların cəzalarına çatması səhnəsidir. Cəhənnəm povestdə əslində sadəcə olaraq bir bədii priyomdur. Əsil dini kitablarda göstərilən cəhənnəmlə müqayisə edildikdə Ə. Haqverdiyevin həmin əsərlərə yaxından bələd olması aydınlaşmış olur.

Ə. Haqverdiyev dövrünün sayımlı ziyalısı kimi islam dininə yaxından bələd idi. Eyni zamanda arxivində olan materiallar («Народные зрелище и религиозные мистерии в Азербайджане» adlı məqaləsində islam dinin yaranma tarixindən, Məhəmməd peyğəmbərin dini fəaliyyətindən, bir çox mənbələrdən gətirilmiş faktlar əsasında geniş bəhs açır. Burada islam dini haqqında bir çox materiallar və Qurandan ruscaya tərcümələr də vardır.) Ə. Haqverdiyevin islam dininə təkcə bir ziyalı kimi maraq göstərməmişdir. Eyni zamanda əldə etdiyi bilikləri, elmi materialı çox böyük ustalıqla tədqiqata cəlb etmişdir.

Ə. Haqverdiyev dini heç bir zaman inkar etməmiş, islamı dərindən bilən bir ziyalı kimi həmişə müsəlmançılıq ənənəsinə sadiq qalmışdır. Çox təəssüflər olsun ki, Sovet dövründə təbliğ olunan «ateist» fikirlər bəzi tənqidçiləri həvəsləndirərək həmin çirkin mövqedən Haqverdiyevin yaradıcılığına da yanaşmağa sövq etmişdir. Guya Haqverdiyev mövhumatı tənqid edərək «allah yoxdur» deməyə çalışmış, onu danmışdır. Əksinə, Haqverdiyev bütün hekayələrində, hətta dramlarında belə dini heç bir zaman inkar etməmişdir. Baxmayaraq ki, M. Məmmədov öz məqalələrində yazırdı: «O, din mübəlliğlərinin «insanın başı üstündə göyün yeddinci qatında hər şeyi yaradan və idarə edən Allah vardır kimi cəfəng müddəalarını boşa çıxararaq qeyd edir ki, göydə heç bir ilahi varlıq yoxdur» (56, s. 89). Haqverdiyev yaradıcılığını dərindən bilən oxucuya, əlbəttə, bu çox gülünc gələ bilər.

«Ə. Haqverdiyev islamın bu saxta ehkamlarını tənqid edərək dinə inananları başa salırdı ki, cənnət və cəhənnəm boş əfsanədir, həqiqi və yeganə real aləm yalnız insanı əhatə edən təbiətdir» (56, s. 89).

Düzdür, yazıçı «Xortdanın cəhənnəm məktubları»nda, «Vaveyla»da hacıları, mərsiyəxanları, dindən öz mənafeləri üçün istifadə edib «hiyleyi-şəriyyə» ilə məşğul olan ruhaniləri, Fazili Dərbəndiləri və s. fırıldaqçı din xadimlərini ifşa etmişdir. Bu fikirlə razılaşmaq olmaz ki, guya «İslam dini insanları yaradıcı əməkdən, azadlıq və tərəqqi uğrunda mübarizədən yayındırmağa cəhd edir, onları cənnətə yetişmək arzusu ilə yaşayan aciz, cəsarətsiz və səfil bir vəziyyətə salır» (56, s. 89).

Ə. Behbudov öz məqaləsində yazır: «Ə. Haqverdiyev dini əfsanələrdə şərh edilmiş hər cür uydurmaları rədd edərək öz kitablarında onu rəsmiləşdirib həqiqət kimi təqdim edənləri öz satira və istehzaları ilə camaat qarşısında rüsvay edirdi. O, materialist-ateist mövqedən çıxış edərək yazırdı....

Onun yaradıcılığında dini mövhumatın əyani surətdə ifşa edilməsi xalqı cəhalətdən ayıldaraq elmə, maarifə, tərəqqiyə doğru meyl etməsinə kömək edirdi. Bu isə öz növbəsində əhalidə ateist baxışların yaranmasının başlanğıcını qoyurdu» (11, s. 85; s. 91).

Əlbəttə, sovet dövrünün materialist fəlsəfəsi bu fikirlərdə açıqcasına duyulurdu.

Haqverdiyev cəhənnəmin şöbələrini «Tənbihül-ğafilün»dən istifadə etdiyini qeyd edir. «Tənbihül-ğafilün» (qəflətdə olanları tənbeh etmək, ayıltmaq) kitabı Bəhauddin Məhəmməd İbn İbrahim Tirmizi adlı müəllifin 1869-cu ildə (hicri tarixi ilə 1286-cı ildə) çap olunmuş əsəridir. Kitab müqəddimə, doqquz bab və xatimədən ibarətdir. «Tənbihül-ğafilün» kitabında cəhənnəm 7 təbəqədən ibarət olması göstərilir. Lakin cəhənnəm burada daha qorxunc təsəvvür olunmuşdur. «Tənbihül-ğafilün» nəsr hissəsi farsca, nəzm hissəsi ərəbcədən ibarət olan kiçik həcmli bir əsərdir.

«Deyilənlərə görə, «Tənbihül-ğafilün» kitabının müxtəlif variantları olmuşdur. Bəlkə də, Haqverdiyev onların hansı birindənsə, istifadə etmişdir. Bundan əlavə ədibin öz sözlərindən məlum olur ki, o, başqa dini kitablara da müraciət etmişdir» (69, s. 106).

Amma cəhənnəm anlayışının kitablarda olan əsl dini mahiyyətini aydınlaşdıraq ki, Haqverdiyevin dinə necə yaxından bələd olduğunu sübuta yetirək. Dini kitablarda göstərilir ki, Haqq-taala cəhənnəmi öz qəzəbindən yaratdı. Cəhənnəm yeddi qatdan ibarətdir. Yeddinci qat yerdən aşağı 70 illik yoldur. Əzabları bir-birindən artıqdır. Onun əhli bəd, kar, kor, lal olub dünyada etdikləri əməllərinə müvafiq ilan, ayı, donuz, meymun və sair sifətlərdə olurlar. Cəhənnəm əhlinin arasında kin, küdurət, qəzəb, ədavət, həsəd, riya sonsuzdur. Hər birinin bir cür adı var. Birinci qatın adı ikidir: Haviyyə və Xütamədir. Üçüncü qatın adı Səqardır. Bu da zındıqların yeridir. Dördüncü cəhənnəmin adı Ləziadır. Bu cəhənnəm tərki-silahların yeridir (Yəni namaz qılmayıb, oruc tutmayanların yeridir). Beşinci qatı Sairdir. Bu da sairlərin və kəsairlərin (yəni xristianların və yəhudilərin) yeridir. Altıncı qat Qəyyadır. Sehrkar və musiqiçiləri, müğənnilərin yeridir. Yeddinci qat Həviyyə (uçurum) adlanır. Bu cəhənnəmin qatı tövbəsiz ölən insanlar üçündür. Qiyamət günü günahların miqdarını mizan-tərəzidə çəkilir, ondan sonra əgər savabları günahdan çoxdursa, cənnətə gedirlər. Yeddinci qat bütün qatlardan dəhşətlidir. Əgər cəhənnəm odundan bir qədər bu dünyaya düşsə, yer üzərində 500 fərsənglik yerdə yaşayan məxluqat həlak olar. Cəhənnəmdə 70 min şəhər vardır. Hər şəhərdə 70 min ev var, hər evdə 70 min sufər vardır. Hər bir sufərdə 70 min məkan vardır. Hər bir sandıqda 70 min əzab vardır. Əzabları bir-birindən dəhşətlidir.

Haqverdiyev cəhənnəmə düşən qəhrəmanını satirik tamaşa ilə qarşılaşdıraraq yazır: «Təəccüb burası idi ki, burnuma plov iyi gəldi. Yəqin etdim ki, cəhənnəmdə hamıdan çox yananlar plov yeyənlərdir.

İsti gəldikcə artdı. Mən dayandım. Gördüm ki, hərarətin artıqlığından mənim üçün irəli getmək mümkün olmayacaqdır...

Cəhənnəm əvəzində bir böyük əjdaha gördüm ki, onun yetmiş min fərsəng boyu idi və yeddi min fərsəng eni idi. Yetmiş min ağzı var idi, yetmiş min burnu, yetmiş min gözü və yetmiş min qulaqları var idi.

Heyvanın ağzından, qulaqlarından və burunlarından alov dirəklənirdi» (31, s. 50-51).

Ərəblərdə 7 rəqəmi intəhasız çoxluq mənasındadır. Şumerlərdə 7 sayı kainatın işarəsi, çin miflərində 7 oyuq kainatın yaranmasına, hindlilərdə 7 qütbə, ketlərdə göyün və yerin 7 qatına, Vavilonda kainatın 7 dünya sayına, «Tövrat»da 7 sayı yaradılışa işarə olunmuşdur (2, s. 87).

Ə. Haqverdiyev bu cür günahkar insanları bir yerə yığıb onlar üçün uyğun zaman və məkan seçmişdir. Haqverdiyev sanki bu üsulla cinayətkarlara cəza verən hakimləri xatırladır. Ancaq o, məkan kimi məhkəmə zalı deyil cəhənnəmi seçir, cəza kimi də hər günahkarın öz günahlarının cəzasına görə təbəqələri seçib.

Qurani-Kərimdə cəhənnəm barədə ayələrdə və surələrdə yazılır: «Həqiqətən, Cəhənnəm pusqudur. O, azğınların məskənidir» (ən-Nəbə surəsi, 21-22-ci ayələr); «Şübhəsiz ki, Allah kafirləri lənət eləmiş və onlar üçün yanar od hazırlamışdır. Onlar orada əbədi qalacaqlar, nə bir hami, nə də bir mədədkar tapa biləcəklər» (əl-Əhzab surəsi, 64-65-ci ayələr); «Kafir olanları cəhənnəm odu gözləyir. (Orada) nə onların ölümünə hökm olunar ki, ölüb canları qurtarsın, nə də əzabları yüngülləşər. Biz hər bir kafiri belə cəzalandırırıq» (Fatiri surəsi, 36-cı ayə); «Pis işlər görənlərə isə pisliyin cəzası onun misli qədər verilər. Onları zillət bürüyər. Onları Allahdan qoruya bilən bir kimsə də yoxdur. Onların üzləri sanki zülmət gecənin parçalarına bürünmüşdür. Onlar od sakinləridir və orada əbədi qalacaqdır» (Yunus surəsi, 27-ci ayə); «Onlar orada nə bir sərinlik, nə də içməyə bir şey tapacaqlar. Qaynar sudan və irindən başqa» (ən-Nəbə surəsi, 24-25-ci ayələr); «Hələ qarşıda Cəhənnəm vardır. İrinli-qanlı sudan içirdiləcəkdir. O, irinli-qanlı suyu qurtum-qurtum içər, onu zorla udar. Ona hər tərəfdən ölüm gələr, lakin ölməz» (İbrahim surəsi, 16-17-ci ayələr); «Cəhənnəm alovlandırılacağı zaman; Və Cənnət (möminlərə) yaxınlaşdırılacağı zaman; Hər kəs (dünyada bugünkü günə özü üçün yaxşı, pis) nə hazır etdiyini biləcəkdir!» (ət-Təkvir surəsi, 12-14-cü ayələr).

XIII əsr İtalya intibah ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi olan Aligyeri Dantenin «İlahi komediya»sı Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» ilə müqayisə olunsa, bir çox oxşar məqamların şahidi olarıq. Dante də Haqverdiyev kimi cəmiyyətdə nifrət etdiyi tipləri cəhənnəmə toplayaraq kəskin şəkildə ifşa etmişdir. Çünki Dantenin yaratdığı cəhənnəmdə də bolluca fırıldaqçı din xadimləri, sələmçilər, əxlaqsızlar var idi. «İlahi komediya» orta əsrlər ədəbiyyatı üçün səciyyəvi olan, o biri dünyaya yuxuda səyahət formasında yazılmışdır. Ancaq Dante «İlahi komediya»sını xristian dini və mifoloji əfsanələrinə əsasən yaratmışdır. Xristian dinin əfsanəsinə görə Cəhənnəm 3 ilahi qüvvə tərəfindən ata (Allah-ali qüvvə), oğul (əql-küll), müqəddəs ruh (ilk məhəbbət) tərəfindən yaradılmışdır. Dante bu əsərdə xristian dinin katolik təliminə daha çox riayət etmişdi. Burada cəhənnəm 9 dairədən ibarət olan yer kürəsinin səthindən mərkəzinə tərəf çevrilmiş, getdikcə dairələri kiçilən qıf şəklindədir, cəhənnəmin hər bir dairəsində isə müəyyən qəbildən olan günahlarının dərəcəsindən asılı olaraq günahkarlar – təqsiri olanlar saxlanılır.

Fil.e.d., prof. Yaşar Qarayev bu haqda yazırdı: ««Xortdanın cəhənnəm məktubları»nın niyyəti zahirən «İlahi komediya»nı (Dante) xatırlatsa da, bədii süjetin mahiyyəti etibarilə o, «Qulliverin səyahətləri» ilə, həmçinin fantastik fabulası, kəskin satirik mübaliğəsi ilə seçilən maarifçi-realist povestlərlə bir tipologiyaya daxil olur» (41, s. 277).

Ə. Haqverdiyevin «Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestini məşhur türk satiriki Əziz Nesinin «Taxtalıköydən məktublar» əsəri ilə müqayisə etsək, bir çox oxşar süjetlərə rast gəlmiş olarıq. «Taxtalıköydən məktublar» məzmunca məmləkətdəki bir sıra ictimai və siyasi məsələlərdən bəhs edən, formaca Ölmüş Eşşəyin dili ilə Eşşəkarısına yazdığı 19 məktubdan ibarətdir. Hər bir məktub müəyyən bir ictimai mövzudan bəhs edir. Bu, səhiyyə xidmətində olan özbaşınalıqdan tutmuş sosial bərabərsizliyə kimi davam edir. Əgər «Xortdanın cəhənnəm məktubları»nda Xortdan müəyyən iksir vasitəsi ilə cəhənnəmə xəbər gətirməkdən ötrü gedirdisə, «Taxtalıköydən məktublar»da isə Ölmüş Eşşək özünü yoxsulluqdan canını qurtararaq xəndəyə atır, bütün ictimai problemləri dinib-danışmadan görürdü. O, ölümü bu dünyadan xilas olmaq üçün bir «qurtuluş» hesab edirdi. Ancaq cibində bir qəpik pulu olmayan Ölmüş Eşşəyin ölü olmaması sübuta yetirilə bilmir. Çünki səhiyyə həkimlərinin tibbi savadsızlığı, öz mənafeyini güdmək hərisliyi o dərəcəyə gəlib çatıb ki, həkimə sağlam müraciət edən vətəndaş, mütləq, istəməsə də, ölümə göndərilirdi. Ölmüş Eşşək qəbiristanlıqda belə rahatlıq tapa bilmir. Çünki 4 adamla birgə üst-üstə dəfn olunmaq, olduqca, dözülməzdir. Bununla Əziz Nesin qəbiristanlıqlarda baş verən hərc-mərcliyik məsələlərinə də toxunmuşdur. Ölmüş Eşşəyin Xortdandan fərqli olaraq heç bir bələdçisi, yol göstərəni olmur. O, ətrafındakı əsl diri olan bütün insanları görür. Ancaq səsini çıxarda bilmir. Çünki dirilər ölülərin səsini eşidə bilmirlər. Ə. Haqverdiyev Xortdanı cəhənnəmə başburtsuz daxil etdirir, Ə. Nesin isə Ölmüş Eşşəyin zəmanət kağızı olmadığı və havadan-sudan yazmaq istəyi olduğu üçün 19 il üç yüz altmış iki gün yarım cəza çəkməkdən ötrü cəhənnəmə göndərir. 18-ci məktubun sonunda Ölmüş Eşşək havadan-sudan yazmağın cəzasını aydınlaşdırır: «Bizim məhəllənin zibillərini apardılarmı? Yenə sular kəsilir? Elektrikiniz də əvvəlki kimi ən azı həftədə üç, dörd dəfə olmur, eləmi? Küçələrdə kanalizasiya suyu axıb çamır, gölməçələr yaratdığı halda səhiyyə idarələri yenə «xəstəliklərin qarşısı alındı» deyə yazırmı? Yenə əvvəlki kimi Baş nazir xalqı aldadaraq «filan şeyin qiyməti bahalanmayacaq» deyə vəd verib, sonra da varlılara işarə edib həmin ucuz şeyləri aldırdıqdan sonra birdən-birə qiymətli birə-on artırıb varlılara milyonlar qazandırırmı?» (74, s. 232). Ölmüş Eşşək real həyatda çəkdiyi əzabları o qədər öyrəşmişdi ki, cəhənnəmdəki əzablar onun üçün o qədər də çətin gəlmirdi. Ona verilən əzabları «of» demədən çəkdiyi üçün Ölmüş Eşşəyi cənnətə göndərirlər. Çünki cəhənnəmin əzabına vərdiş etmiş Ölmüş Eşşək cənnətin rahatlığına tab gətirə bilməzdi. Bununla da, Ə. Nesin zəmanəsinin acımasız qanunlarını ifşaedici satirik gülüşlə tənqid etmişdi.

İsa Muğanna «Cəhənnəm» romanında 1937-ci ildən 2003-cü ilə qədərki olan Azərbaycanın tarixinə toxunmuşdur. Eləcə də, burada bütün bəşəriyyəti düşündürən, qlobal problemlər də öz əksini tapır. «Xortdanın cəhənnəm məktubları»nda olduğu kimi burada da cəhənnəm dəhşətli və qorxunc bir məkandır. Cəhənnəmə daxil olan Bünyad bəy Xortdandan fərqli olaraq insandır. Hansı ki, sağlığında çirkin əməllərin hamısının günahını qazanmışdır. Həm çekist, həm də Zversovxozda (Qarayazı meşəsində qunduz (suiti) sovxozunda) işləyəndə Bünyad bəy öz çirkin əməllərinə alət etdiyi qızlarla (bakirələrlə) cəhənnəmdə rastlaşır. Bu romanda Bünyad bəyin saflaşması uğrunda mübarizə gedir. Əvvəl Bünyad bəy Ağ planetin içində Odda-həqiqətdə yanır, təmizlənir, bundan sonra «Ağ-Ərə» göndərilir, Mazandaran meşəsinə, İrəmə, Yerə aparılır. O, bir çox insanların ölümünə bais olmuşdur. Mazandaranda Bünyad bəyi Qumral – Furak, İrəmdə, vaxtilə, onun həyat yoldaşı olmuş Sərvinaz, Yerdə Səməd bəy qarşılayır.

İsa Muğanna «cəhənnəm» sözünün mənasını verən zaman yazır: ««Cəhən» də, «Cənn» də təhrif sözlərdir, ey hökmdarımız, hər ikisinin əsli Od Ündü» (67, s. 480)

Haqverdiyev yeri gəldikcə öz gəlirləri üçün din xadimlərinin istifadə etdiyi müqəddəs pirləri, ocaqları da ifşa edir. Ancaq haqq dünyasında bu fırıldaqçıların bunu eləməyə imkan olmur. «Ağdam bazarında Məşədi Seyfulla camaatı başına yığaraq and-aman eləyir ki, Məşhədə gedən zaman yolda daşlar da onunla birgə gedirmiş. Yol boyu özünün necə mübarək bir adam olduğunu isbat etməyə çalışır. Sonra əsas məsələyə keçir – camaat, bu saat mənim evimdə bir seyid qızı əyləşib. And olsun gedib üzünü sürtdüyüm qəriblər şahına, bu saat onun əynində libası yoxdur. Mən öz tərəfimdən on manat verirəm. Sizin də kərəminizdən nə izlər, müzayiqə etməyin.

Məşədinin söhbətindən ürəyi yumşalmış camaat başladı pul toplamağa. Ağır miqdarda bir məbləğ cəm olub məşədiyə vüsul oldu.

Neçə vaxtdan sonra işin üstü açıldı. Həqiqətən, bir seyid qızı haman günü məşədinin evinə libassız əyləşibmiş, o da məşədinin öz arvadı imiş» (31, s. 39).

Haqverdiyev Xortdanı cəhənnəmin qapısından keçirdəndən sonra ona cəhənnəmin tamaşasının «gözəlliyi»ndən danışır. Əlbəttə, burada da böyük kinayə var. O, özü də yazdıqları ilə kimsəni inandırmayacağını bilir. Buna görə də Qurana and içmir. Çünki Qurana öz vədinə əməl edən əsil müsəlman and içə bilər. O, yalan olan varlıqlara, insanlar tərəfindən uydurulan, qazanc mənbələrinə and içir. Bu andlar ədibin «Seyidlər ocağı» hekayəsindəki Seyid Əhmədin andlarını xatırladır: «Mənim andlarım möhkəm andlardır.

And olsun Cəfərqulu xanın övladının ağızlarının tüpürcəyinə, and olsun Topal Seyidin barmağının qanına, and olsun deşikli ağaca, qazaq qəbrinə, Xəlifəli ocağına, cındırlı pirə, Cicim ocağına, öskürək pirinə, and olsun Xorasan mütəvəlli başçısının anbarından çıxan şərab küplərinə, imam Cümənin buğda anbarına, Bala keşişin tasına, Mirzə Qoşunəli Təbrizinin çarıqlarına, dərviş Qırışmaqulunun dişsiz əfilərinə, yazdığım sözlərdə bir hərf qələt yoxdur; hamısı haqq sözləridir» (31, s. 53).

Ədib andları sadaladıqdan sonra and içdiyi yerlər haqqında müəyyən şərh verir. Bu şərhlər içərisində «Topal Seyid» daha maraqlıdır. Bəlaya giriftar olmuş şəxs Topal Seyidin qanından çörəyə batırıb yesə idi, xəstəliyi sağalardı. Sual meydana gəlir ki, əgər bu Topal Seyid dərdlərə şəfa verəndirsə, niyə bəs özünə bir əlac etmir? Bu suala cavab daha sonra aydınlaşır. Bir gün Paster xəstəxanasına getməyi özünə artıq xərc bilən xəstə sağalmaq üçün Topal Seyidin yanına gedir. Ancaq o, altı həftədən sonra vəfat edir. Amma yenə də cəhalət, avamlıq insanların gözünə elə qalın pərdə çəkmişdi ki, Topal Seyidə qarşı olan inam azalmır. İnsanlar həmin xəstəni guya seyidin yanına etiqadla getməmişdir deyə dünyadan getdiyini zənn edirlər.

Ədibin bu andlarında gülüşündəki ittiham intonasiyası da xeyli kəskinləşir, sarkastik notlarla zənginləşir. Əslində onun and içdiyi, daha sonra haqqında məlumat verdiyi bu pirlər onun kəskin tənqid etdiyi yerlərdir.

Ə. Haqverdiyev mahir ifşa ustasıdır. Özü də çox rəngarəng və orijinal ifşa priyomlarına və üsullarına malikdir. Ümumi halda isə onun ifşası tənqid obyektinin dərin və dəqiq təhlilinə əsaslanır: komik hədəfin səciyyəvi naqislikləri, eybəcərlikləri faş olunur, ifşaçı gülüşü bu eybəcərliklərin mahiyyətindən yaranır, ittiham pafosuna çevrilir.

Ə. Haqverdiyev qıl körpüsündən keçə bilməyən cəhənnəmdəki mərsiyəxanlara da toxunur. Ancaq ədib tək Fazili-Dərbəndidən danışmağı kifayət bilir. Həqiqətən də, həyatda həm Azərbaycanda, həm də İranda Fazili Dərbəndi adlı məşhur rövzəxanların hamısının mürşüdi olan şəxs olmuşdur. Əsərdə göstərilir ki, Fazili-Dərbəndi Təbrizdə mərsiyə oxumuş, lakin hamı ona böyük hörmətlə yanaşmışdır, onu müqəddəs adam kimi qəbul etmişlər. Lakin yazıçı Fazili-Dərbəndini cəhənnəmdə göstərərək yada salır ki, o, sağ olanda, avam camaatı elə ovsunlamışdı ki, hamı müticəsinə ona itaət göstərirdi. Əsərdə göstərilir ki, hər gün ona qonaqlıq verilər, siğələr gətirilərdi. Bir gün Fazili-Dərbəndi Tehranda şahın haram yeyib-içdiyini dediyinə görə Şah tərəfindən göndərilən qəhvənin vasitəsi ilə zəhərlətdirilir. Əsərdə göstərilir ki, hamının müqəddəs bildiyi Fazili-Dərbəndi qıl körpüsündən günahları çox olduğuna görə keçə bilməyib cəhənnəmə düşüb.

Əlbəttə ki, xalqı soyan tək mərsiyəxanlar deyil, eləcə də, ölkə-ölkə gəzib dolaşan dərvişlər də var idi. Bu cür dərvişlərdən biri Hacı Mehdi oğlu Əsgərinin var-yoxunu əlindən alır: «Dərviş elmi-kimyadan məharət yetirdiyinə buna inandırıb və hər mədəni döndərib qızıl eləmək sirrini bildiyini söyləmişdi. Bu bədbəxt oğlu aldanıb dərvişi gətirib saldı evinə. Əlində olan mayanın hamısını kürədə yandırandan sonra, bir səhər durub dərvişi qaçmış gördü» (31, s. 41).

Biz bu cümlələri oxuyanda yadımıza M.F. Axundovun «Molla İbrahimxəlil kimyagər» komediyası düşür.

Bundan başqa cəhənnəmdə Xortdanın xəsislərin məkanında qarşılaşdığı hacılardan da danışılır. Bu hacılardan biri Haqverdiyevin digər hekayəsi olan «Diş ağrısı»ndakı Hacı Rüstəmi xatırladır. Orada – dişinin birini on yeddi qəpiyə çəkdirən Hacı Rüstəm ömrünün axırına kimi gözünü müalicə etməyib yüz manat həkimə verməyə rəva bilməyən, ölənə qədər tək gözlə yaşayan Hacıya necə də oxşayır.

«Odabaşının hekayəsi»ndə bir-birini dərin məhəbbətlə sevən Fərmanla Gövhərtacın qovuşmasına mane olan, mənəviyyatdan məhrum olan, ancaq maddiyat sevgisi ilə yaşayan Hacı Kamyab, Hacı Mirzə Əhməd ağa kimi tiplər də ədibin kəskin ifşa obyektidir.

Əvvəldə qeyd etdiyimiz kimi Haqverdiyev yerli dövlət məmurlarının ifşasına da geniş yer vermişdir.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları»nda yerli bəylər dörd təbəqəyə bölünür:

«Pervi sort bəylərə Sarıcalı bəyləri deyirlər ki, Nadir şah dövründən bəydirlər.

Vtoroy sort bəylər bəyliklərini xanlardan alıblar. Bunların babaları ya xanın cəlladları olublar, ya təlxək, ya qatırçı, ya quşçu və darğaları, pişxidmətləri və i.a.

Treti sort bəylərə pişxurd bəyləri deyirlər. Bunların ciblərində ildə üç ay pul olar, doqquz ay müflisdirlər...

Çetverti sort bəylər var. Bunlara «cır bəylər» deyirlər ki, var-yoxlarını qumara, Tiflis və Bakı kefinə verib, indi dövlətli bəylərin qapılarında sülənirlər» (31, s. 66-67).

Əsərdə göstərilir ki, yerli bəylər bir gün naçalnik Vinokurovun zülmünə dözə bilməyib ərizə yazırlar. Bəylərdən biri həmişə Vinokurovdan xeyir gördüyünə görə həmin ərizələri aparıb Vinokurovun özünə verir. Bu bəylərin hamısı cəhənnəmin sakinləri kimi göstərilir. Şübhəsiz ki, eyni zamanda, müəyyən nöqsanların, günahların sahibidirlər. Onların əsl nəcabəti bəyin dilindən deyilir: « – Bircə siz bu tülkülərə baxın. Dərənin it-qurdu özlərini adam cərgəsinə qoyub, yığılıb bir yerə məsləhət edirlər. Oraya yığılanlar kimdirlər? Biri xanın eşşəkçisinin nəvəsi deyilmi? İndi gəlib adını bəy qoyub yuxarı başa keçir. Sən bir o burnu cırığa bax! Ona deyən gərək filan-filanşüdə, sən haçandan bəy olub ortalığa çıxıbsan? Sənin dədən-babanı heç bir tanıyan varmı? İndi rusca üç-dörd söz öyrənibsən, gəlib özünü bəylər cümləsinə qatırsan? Ərizə filan yazırsan? Sənin atan aclıq ili mənim atamdan bir çuval buğda aparıb hələ də borclu deyilmi? Sən adını nə qoyub ortalığa düşübsən?... O çopur sifəti toyuq dimdikləmiş qarpız qabığına oxşaya!... Papağı da təşəxxüslə qoyub gözlərinin üstünə deyir: ««Alçaq dağları mən yaratmışam». O, kimin oğludur? Onun əmisini mənim atam neçə il dustaqxanada yatırdı, o da özünü adam hesab eyləyib ortalığa atılır? Buyursun, barmağını yumsun görüm, hansı pristav onun evində bir parça çörək yeyibdir? Bu mahala neçə naçalnik gəlib-gedibdir, hansı onu bəyənib ona əl veribdir? Əsil və nəcabətindən xəbəri olsa, heç xəcalətindən evdən çölə çıxmaz. Onun anası Qaçaq Qurbanəlinin bacısı deyildimi?» (31, s. 68).

Ədib bəyin nitqində bəylərin əsil nəcabətini, açıb göstərməklə yanaşı, həm də kəskin tənqid etmişdi. İndi onlar cəhənnəmdə bu günə düşdüklərinə görə İblisi məzəmmətləyirlər. Ancaq bəyləri ifşa edən bəyin özü də heç öz əməllərinə görə digər bəylərdən geri qalmır. Bütün bəylərin ərizə əhvalatını öyrənəndən sonra özünün yerini Vinokurovun yanında yaxşı eləməkdən ötrü tez gedib ona xəbər verir. Bəyin yaltaqlığı, ikiüzlülüyü açıq şəkildə nəzərə çatdırılır.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları»ndakı tənqidi mətləblərdən biri də çarizmin müstəmləkəçilik siyasətinin kəskin ifşasıdır. Əsər boyu müxtəlif siyasi-ictimai məsələlərlə əlaqədar ədib cəmiyyətdəki ədalətsizliyin, rəzalətlərin əsas dayağı kimi çarizminin fitnəkar siyasətini, habelə Azərbaycandakı nümayəndələrini kəskin ifşa edir. Bu cəhətdən çarizmin fitnəkar siyasətinin ağır nəticələrindən birini biz naçalnik Vinokurovun başçılıq etdiyi mahalın bəylərinin şikayət ərizəsində görürük. Digəri isə tarixi mövzuya müraciət olunaraq yazılmışdır «Əsgərana çatanda deyilir:

– «Çox gözəl eşitmişəm və oxumuşam... Bu mənhus hasarın 1905-ci sənəddə oynadığı rol cəmi dünyaya məlumdur. Bu, iki qonşu və qardaş milləti bölən bir səddir. Nə qədər bu hasar durub, buna baxan türklərin və ermənilərin yaraları təzələnəcək. İxtiyar mənim əlimdə olsaydı, bu hasarı, qədim hasardan olmasına baxmayaraq, kökündən qazardım. Bəlkə bayquş kimi göz qabağında durub, keçmiş qanlı günləri baxanların yadına gətirməyə» (31, s. 38).

Başqa bir səhnədə göstərilir ki, çar nümayəndələri, kazakları, soldatları, yaranalları cəhənnəmə girəndə cəhənnəmdəkilər etiraz edirlər. Gələnlər içərisində hətta imperator ikinci Nikolay göstərilir. Ancaq etiraz edənlər içərisində axundlar, keşişlər onların gəlməsinə böyük ehtiramla yanaşırlar.

Ədib real dünyada olan əyriliklərdən, əhli-iman yiyələrinin xəyanətindən də danışır. O, bu mövzuya toxunmaqla dövrünün əyalətlərində baş verənləri kinayəli bir gülüşlə tənqid etmək istəmişdi. Ancaq bu tənqidi gülüşün arxasında mühüm ictimai problemlər dayanır.

Haqverdiyev Bərdə bazarında baş verən oğurluğun həddindən danışanda yazır. «Məni ikimərtəbəli evin qabağına gətirdi. O yan-bu yana baxıb çıxmağa yol tapmadım. Bir də gördüm, bir cındırlı kişi bir uzun nərdivanı sürütdüyərək gətirdi, dayadı divara dedi:

– Nömrə lazımsa, buyurun, çıxın yuxarı.

Soruşdum ki:

– Məgər bu nömrələrin yolu yoxdur?

Dedi:

– Burada oğru-əyri çox olduğundan, müştəriləri nərdivanla çıxardıb, sonra nərdivanı götürürük.

Yadıma Tiflis düşdü» (31, s. 33).

Bu zaman ədib Tiflisdə yaxın bir dostunun mülkədar Mərdidqulu xanın mehmanxanada qalan zaman var-yoxunu oğurlanmasından danışır. Hadisələrin bu məqamı Haqverdiyevin «Keçmiş günlər» hekayəsinin süjetini xatırladır.

Ədib Bərdənin kinayəli təsvirindən sonra Ağdamın təsvirinə keçir. «Ağdam bazarında da nə qədər istəsəniz, imanlı, hacı, kərbəlayı və məşədi tapılar. Bunlar da doğruluqda, insafda Bərdə hacılarından, kərbəlayılarından, məşədilərindən qalmazlar. Hamısı əhli-iman, namaz qılan, oruc tutan müqəddəs mömin şəxslərdir» (31, s. 34).

Bunları qeyd etdikdən sonra Haqverdiyev Hacı Mehdiqulunun hiyleyi-şəriyyəsindən, imam ehsanının Məşədi Səfərin evini var-yoxdan çıxarmasından danışır. Oxucu buradakı kərbəlayilər, hacılar, məşədilərlə rastlaşanda «Marallarım»dakı mənfi surətlər silsiləsini xatırlayır.

Məlum olduğu kimi, kompozisiya daha çox bədii əsərdə təsvir olunan hadisələrin dinamikasını, düzümünü, inkişaf mərhələlərinin, məntiqi ardıcıllığını təmin edən, əsərin sərlövhəsindən başlamış, son cümləsinə qədər sxemini dəqiq ölçü daxilində müəyyənləşdirən, onun məzmun və mənasının ifadəsini təmin edən vacib forma əlamətidir. Kompozisiya yunan dilindəki «kompositio» sözündən götürülmüş, «tərtib etmək» deməkdir. Hər bir sənətkar bəhs etdiyi hadisələri maraqlı, məntiqi qurmağı bacarmalıdır. Kompozisiya dedikdə, əsərdəki hadisələrin bədii tərtibi başa düşülür. Bədii kompozisiyanın tərkibində konfliktin böyük rolu vardır. Bədii konflikt nə qədər maraqlı və gərgin qurularsa, əsər bir o qədər uğurlu çıxar. Yazıçı bədii əsərin məzmunu, ideyasını, ictimai təsirini gücləndirmək, oxucu marağını və emosionallığını artırmaq üçün kompozisiyanı müxtəlif formalarda qura bilər.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində kompozisiya həm mürəkkəb və ziddiyyətli, həm də orijinaldır. Povestin kompozisiyası iki yerə bölünür: bu dünya və o dünya. Bu dünya Tiflisə qədər olan mərhələdir. O dünya Tiflisdə olarkən Xortdanın dərmanı içib cəhənnəmə düşməyindən başlayır. Burada müəllifin öz dilindən deyilən sözlər əsər haqqında ümumi məlumat verir. Cəhənnəm sözünü «mənfi tiplər cəmiyyəti» mənasında verdiyini qeyd edir. Daha sonra müqəddimədə verilmişdir ki, burada da Xortdanın cəhənnəmə getmək fikri, onun Şuşaya-Təbrizli Mirzə Qoşunəlinin yanına gəlməsi, ondan dərmanı alıb Tiflisdə içməsi verilmişdir. Cəhənnəm göstərilən hissə böyük kinayələrlə mənfi insanların cəzalarına çatması səhnəsidir. Müəllifin 1930-cu ildə povestə əlavə etdiyi «Odabaşının hekayəsi» hissəsi mövzuca, ideyaca özündən əvvəlki tənqidi mətləbləri uğurla tamamlayır. Povestin kompozisiyasını ona görə mürəkkəb adlandırırıq ki, burada çoxlu hadisələr və surətlər var. Ağdamda məşədilərin, hacıların xarakteri haqqında hekayələr, cəhənnəmdə ədibin verdiyi andlarla əlaqədar əhvalatlar və s. əsas süjeti tamamlayır. Bu da süjetin dinamikasını daha qüvvətləndirmiş, bədii formanı daha orijinal etmişdir.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» əsəri zənginliyi və mürəkkəbliyi etibarilə Haqverdiyev nəsrində müstəsna yer tutur. Ədibin əsas müxtəlif tənqidi mətləblər haqqındakı söhbətlər əsas süjet xəttini daha da zənginləşdirir. Onun əsas tənqid hədəflərindən olan vətən xainləri cəhənnəmin Veyl quyusunda göstərilir. Fırıldaqçı din xadimləri isə camaata təlqin etmək istədikləri qıl körpüsündən yıxılmış vəziyyətdə göstərilir. Onlar bütün bunların səbəblərini isə İblisdə görürlər. Ədib həmin insanların bəd əməllərini öz dilləri ilə etiraf etdirir. Ancaq İblis onları bu cür cavablandırır:

« – İndi hər bir dünyada törənən bəd əməli mən bədbəxtdən görürsünüz. Doğrudur, məndən yaxşı əməl baş verməz, amma yenə sizi inandırıram ki, dünyada baş verən bəd əməllərin çoxundan nə mənim xəbərim var, nə də mənim övladımın. Gedin öz içinizdə axtarın, görün nə qədər şeytanlar taparsınız ki, mən onların əllərinə su tökməyə yaramaram» (31, s. 70).

Haqverdiyev cəhənnəmlinin içdiyi sudan danışan zaman yazır: «Bu binəva su istəyən tək bir məlaikə əlində bir qab ərimiş qurğuşun gətirib ona içirtdi. O saat qarnı və bağırsaqları alışıb, qarnının ətrafından su axmağa başladı (31, s. 62). İslamın müqəddəs kitabında cəhənnəm suyu haqqında danışılan zaman deyilir: «Onlar orada nə bir sərinlik, nə də içməyə bir şey tapacaqlar. Qaynar sudan və irindən başqa» (Ən-Nəbə surəsi, 24-25-ci ayələr); «Hələ qarşıda Cəhənnəm vardır. İrinli-qanlı sudan içirdiləcəkdir. O, irinli-qanlı suyu qurtum-qurtum içər, onu zorla udar. Ona hər tərəfdən ölüm gələr lakin ölməz» (İbrahim surəsi, 16-17-ci ayələr); «Onlar imdad istədikdə onlara qətran (yaxud yaradan axan irin qan) kimi üzlərini büryan edən bir su ilə kömək ediləcəkdir. O, nə pis içki, o (Cəhənnəm) necə də pis məskəndir!» (Əl-Kəhf surəsi, 29-cu ayə); O su ilə qarınlarında olanlar (bağırsaqları, ciyərləri) və dəriləri əridiləcəkdir. Hələ onlar üçün (başlarına vurulacaq) dəmir toppuzlar da vardır» (Əl-Həcc surəsi, 19-21-ci ayələr).

Haqverdiyev cəhənnəmdəki zəqqum ağacından danışanda yazır:

« – A kişi, hər kəsin ürəyi yananda bu leymədən içirdirlər və acanda zəqqum ağacının meyvəsindən verirlər, yeyir.

Zəqqum ağacı cəhənnəmin VII təbəqəsindədir. Onun kökü 70 minillik yolu uzunluğundadır. Kötüyünün uzunluğu, həmçinin 70 min il yolçaqdır. Onun 70 min şaxəsi var. Hər şaxəsində 70 min cür meyvə var ki, hamısı acı, bədbuy və şeytan başına oxşayır...» (31, s. 64).

Qurani-Kərimdə zəqqum ağacı haqqında yazılır: «(Ey insanlar!) Qonaq olmağa bu Cənnət yaxşıdır, yoxsa zəqqum ağacı? Biz onu zalimlər üçün bir bəla etdik. O, elə bir ağacdır ki, Cəhənnəmin lap dibindən çıxar. Onun meyvəsi şeytanların başı kimidir. Onlar ondan yeyəcək və qarınlarını onunla dolduracaqlar. Sonra onlar üçün (içməyə) qaynar su ilə qatışmış irin vardır. Daha sonra onların qayıdacaqları yer mütləq yenə Cəhənnəmdir!» (Əs-Saffət surəsi, 62-68-ci ayələr).

Zəqqum ağacının meyvəsi o qədər acıdır ki, hətta ondan bir damcı bu dünyaya düşsəydi, o damcı dünyadakı canlıların yaşayışını təmin edən hər bir şeyi məhv edər.

Buradakı İblis H. Cavidin «İblis» faciəsindəki İblisin monoloqlarını xatırladır. Orada İblis özünün xarakterini çox müfəssəl şəkildə, bir növ etiraf formasında açıqlamışdı.

«İblis nədir?

Cümlə xəyanətə bais...

Ya hər kəsə xain olan insan nədir?

İblis!» (15, s. 104).

Cəhənnəmin təsvirinin sonunda, əslində ədib bütün çar ikinci Nikolayın özünün cəhənnəmə günahların səbəbi olan varid olduğunu göstərir.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» povestində satirik pafos aparıcıdır. Bununla belə məzmunla əlaqədar olaraq lirika Fərmanla Gövhərtac məhəbbətində də görmək olar. Onlar bir-birini sevsə də, ancaq zamanın yaratdığı qanunları qarşısında aciz qalırlar. Əsərdə Fərmanla Gövhərtacın böyük, müqəddəs eşqi, qovuşmaq həsrətləri, çırpıntıları Hacı Mirzə Əhməd ağa kimi «mötəbər» müctəhidlərin ağalıq etdiyi mühitin zorakılığı nəticəsində faciənə məhvi çox təsirli lirik səhnələrdə göstərilmişdir. «Odabaşının hekayəsi» povestində lirika çox güclüdür. «Odabaşının hekayəsi», bütünlüklə, Fərmanla Gövhərtacın nakam məhəbbətinə həsr olunmuşdur.

«Odabaşının hekayəsi»ndə məhəbbət lirikası ilə ictimai satira qüvvətli və qəribə bir vəhdətdə, uyuşmada verilmişdir. Daha doğrusu, lirik məzmun əsas ideyanın, satirik mətləblərin ifadəsi üçün çox əlverişli və təsirli bir vasitəyə çevrilmişdir.

Xortdanın cəhənnəmdən qayıtması, yəni onun yuxudan ayılması əsərdə epiloq xarakteri daşıyır. O, ayıldıqdan sonra görür ki, dörd ildən çox vaxt keçmiş, artıq zəhmətkeşlər hakimiyyəti ələ almışlar.

Ədib bəzən satirik mətləblərini daha müfəssəl ifadə etmək üçün ricətlərdən istifadə edir.

Peyzaj və ricət də kompozisiyanın ünsürlərindəndir. Məsələn: Xortdanın verdiyi andlar haqqında ayrıca hekayələr danışması buna misal ola bilər.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» povesti süjet baxımından mürəkkəbdir, çoxşaxəlidir. Belə ki, əsas süjetdən çıxış edən, onunla bağlı olan bir sıra xırda süjet xətləri də vardır. Xortdanın hər iki dünyada qarşılaşdığı insanlar haqqında olan əhvalatların hər biri özlüyündə kiçik bir süjetə malikdir. Povestdə süjetin ekspozisiya mərhələsini Xortdanın ağlına cəhənnəmə getmək fikrinin gəlməsi, Mirzə Qoşunəlinin yanına – Şuşaya Tiflisdən gedən zaman başına gələn əhvalatlar, burada qarşılaşdığı insanlar, nəhayət, Şuşaya gəlib çıxması təşkil edir. Xortdanın on gün müddətində həmin iksirin qəbul etməsi, Tiflisə gəlməsi, vaxt tamam olduqdan sonra cəhənnəmə gəlməsi mərhələsini zavyazka (bədii düyün) mərhələsini təşkil edir. Kulminasiya (bədii zirvə) mərhələsini isə Veyl quyusu ilə bağlı olan əhvalatlardır. Razvyazka (düyünün açılması) mərhələsində ziddiyyətlər tədricən açılmağa, ayrı-ayrı surətlər, qruplar arasında olan münaqişə zəifləməyə doğru gedir. Povestdə rus kazaklarının, zabit və generallarının çar ikinci Nikolayın cəhənnəmə gəlməsi, Xortdanın cəhənnəmi tərk etməsi razvyazka (düyünün açılması) mərhələsini təşkil edir. Nəhayət, final (bədii yekun) mərhələsində hadisələr sona yetir. Xortdanın bu dünyaya qayıtması, qayıtdıqdan sonra yeni dünyanın yarandığını görməsi, dörd ildən çox vaxtın keçməsi ilə dünyanın dəyişməsi, zəhmətkeşlərin hakimiyyəti final mərhələsidir.

«Xortdanın cəhənnəm məktubları» kompozisiya etibarilə, xüsusən, bədii süjetin inkişafına görə çox nadir nəsr nümunəsidir. Əsərdəki hadisələr çoxplanlı, çoxşaxəli inkişafa malik olsa da, ümumi ideyaya, əsas mətləbə məharətlə tabe olunmuş və bağlanmışdır. Belə ki, povestdəki bir çox xırda epizodların hər birinin vacib bədii-estetik funksiyası vardır. Məzmunca, ideyaca əsər boyu onlar bir-birini mükəmməl tamamlayır və əsas ideyanı bədii təcəssümünə xidmət edir. Bu əsər kompozisiya etibarilə son dərəcədə orijinal təsir bağışlayır. Bütün bunlar Ə. Haqverdiyevin bir ədib kimi necə böyük istedada, müşahidə qabiliyyətinə və yazıçılıq texnikasına malik olduğunu sübut edir.

Yüklə 1,04 Mb.

Dostları ilə paylaş:

1 2 3 4