Hepatit b infeksiyonunda tani ve tedavi Kimler olası hepatit b enfeksiyonu yönünden incelenmelidir?
Yüklə 114,47 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
HEPATİT B İNFEKSİYONUNDA TANI VE TEDAVİ Kimler olası hepatit B enfeksiyonu yönünden incelenmelidir?
Yüksek ve orta endemisiteye sahip bölgelerde doğan ve bu bölgelerden evlat edinilen kişiler,
HBsAg pozitif kişilerle cinsel temasta bulunanlar, HBsAg pozitif kişilerin 1. derece akrabaları,
HBsAg pozitif kişiyle aynı evde yaşayanlar, İntravenöz ilaç kullanma alışkanlığı bulunan kişiler,
Birden çok cinsel partneri bulunan ve cinsel yolla geçen hastalık öyküsü bulunanlar, Homoseksüeller,
Hapishanelerde yaşayan kişiler, Kronik ALT ve AST yüksekliği bulunan kişiler,
HCV ya da HIV ile enfekte kişiler, Diyaliz hastaları,
Tüm gebe kadınlar, Sık kan ve kan ürünleri alanlar,
Kan ve kan ürünleri ile mesleği nedeniyle sık sık temas eden meslek sahipleri, İmmün yetmezliği bulunanlar veya uzun süre immün süpressif tedavi görenler (1,2)
Ayrıntılı anamnez alınmalı ve fizik muayene yapılmalıdır. Karaciğer hastalığı ve hepatosellüler kanser (HSK) açısından aile öyküsü sorgulanmalıdır. Karaciğer hastalığı varlığını gösterecek ALT, AST, ALP, GGT, Total bilirubin, Direkt bilirubin, Total protein, albümin, protrombin zamanı ve tam kan sayımı çalışılmalıdır. HBV replikasyonu ve akut-kronik ayrımı için serolojik testler (Anti-HBc IgM ve IgG, HBeAg, anti-HBe, HBV DNA) yapılmalıdır. Karaciğer hastalığına neden olabilecek diğer nedenler araştırılmalıdır. Koenfeksiyon olasılığı nedeniyle anti-HCV, anti-HDV ve anti-HIV çalışılmalıdır. Hepatit A bağışıklığının belirlenmesi için Anti-HAV IgG araştırılmalıdır. Üst batın ultrasonografisi yapılmalıdır. (1,3)
Akut hepatit B (AHB) enfeksiyonu nasıl tedavi edilmelidir? Akut HBV enfeksiyonu semptomatik veya asemptomatik olabilir. Olguların büyük kısmı anikterik ve/veya
asemptomatik seyrettiği için genellikle akut dönemde
saptanamamaktadır. Klinik bulgu veren olguların da büyük bir kısmı hastaneye yatırılmadan izlenebilir (4). Akut HBV enfeksiyonunda özgün bir tedavi bulunmayıp semptomlara yönelik destek tedavisi yapılmalıdır . Hastalara istirahat önerilir. Diyet kısıtlamasına gerek yoktur (4). Klinik ve biyokimyasal iyileşme sağlanıncaya kadar alkol alımının yanı sıra; başta analjezik, trankilizan ve sedatifler olmak üzere hepatotoksik ilaç kullanımı yasaklanmalıdır.
Ciddi kusması olan olgulara metoklopramid ve sıvı-elektrolit desteği yapılmalıdır. İmmun yetersizliği olmayan, akut hepatit B enfeksiyonlu hastalarda nükleozid analogları kullanılmamalıdır. Ciddi bulantı, kusma, mental durum değişikliği, hepatik ensefalopati kliniği olan olgular; biyokimyasal olarak bilirubin düzeyi 15-20 mg/dL'nin, protrombin zamanı 17 saniyenin üzerinde olanlar, protrombin zamanı ve bilirubin değerleri 2-3 hafta boyunca stabil seyrederken transaminazlarda hızlı düşüş gösteren olgular hastanede yatırılarak izlenmelidir (4,5).
ALT, AST, alkalen fosfataz, bilirubin düzeyleri ve protrombin zamanı hastanede yatış süresince haftada bir kez bakılmalı; daha sonra değerler normale dönünceye kadar 2–4 haftada bir takip edilmelidir (4).
Akut Fulminant B hepatiti, sarılık ve koagülopatiyle birlikte karaciğer fonksiyonlarının hızla bozulması ve hepatik ensefalopatinin varlığıyla tanımlanan bir klinik tablodur. Hasta mutlaka yoğun bakım ünitesinde izlenmeli ve bir an önce en yakın karaciğer transplantasyonu yapılabilecek merkeze sevki
planlanmalıdır. Karaciğer transplantasyonu yapılamayanlarda mortalite yüksektir (6-8).
İnaktif HBsAg taşıyıcıları (1) Tanım: 1. HBsAg+ > 6 ay 2. HBeAg-, anti-HBe+ 3. Serum HBV DNA < 2.000 IU/ml (<10 4 kopya/mL) 4. Normal ALT/AST 5. HDV’nin negatif olması İzlem: Türkiye’de yaşayanlarda ALT normal değeri ile geniş çaplı çalışma sonuçları elde edilene kadar, ALT düzeyi için sınır değer olarak, çalışan yöntemin referans aralıklarının kullanılması önerilir. Hastalar ilk yıl 3 ay arayla ALT yönünden izlenmelidir. ALT seviyesi normal ise 6-12 ayda bir ALT ve HBV DNA düzeyi ölçülmelidir (1,3,9,10). Hepatosellüler kanser (HSK) için izlem yapılmalıdır (1,9,10). Transaminazlarda yükselme saptanırsa HBV-DNA bakılmalıdır (1,9,10).
ALT seviyesi normalin iki katını aşan hastalar spontan HBe Ag serokonversiyonu yönünden altı ay izlenir ve altı ay sonunda ALT hala yüksek, ≥ HBV-DNA 20.000 IU/ml
(10 5 kopya/mL), karaciğer biyopsisinde nekroinflamatuvar aktivitesi ≥ 4 ve/veya fibroz ≥ 2 (Ishak) ise tedavi düşünülür (1,3). ALT seviyesi normal ile iki kat arasında olan hastalar 35-40 yaş üzerinde ise biyopsi yapılmalı ve nekroinflamatuvar aktivitesi ≥ 4 ve/veya fibroz ≥ 2 olanlar tedavi edilmelidir (1,11,12). ALT seviyesi normal olan olgularda 3-6 ayda bir ALT kontrolü, 6-12 ayda bir HBeAg kontrolü yapılır (1).
HBeAg negatif, HBV DNA seviyesi ≥ 2.000 IU/ml (10 4 kopya/ml), biyopside kronik hepatit bulunan (HAI ≥ 4 ve/veya fibroz ≥ 2) ALT normal ya da yüksek hastalar tedavi edilmelidir (1,11,13). 3-Siroz hastaları Kompanse sirozu olan hastalar ALT düzeyinden bağımsız olarak, HBV DNA seviyesi ≥ 2.000 IU/ml ise tedavi edilmelidir (1). Kompanse siroz hastalarında ALT yüksek ise diğer nedenler dışlandıktan sonra HBV DNA > 50 IU/ml ise tedavi edilmelidir (1). Dekompanse sirozu olan hastalar HBV DNA > 50 IU/ml ise tedavi edilmelidir. (1,11,12). 4-Ekstrahepatik bulguları olan hastalar Hepatit B enfeksiyonuna bağlı ekstrahepatik hastalığı olanlarda, aktif HBV replikasyonu varsa antiviral tedavi düşünülmelidir (1).
Kronik hepatit B’de tedavi yanıtı için kullanılan çeşitli göstergeler; biyokimyasal yanıt, serolojik yanıt, virolojik yanıt, histolojik yanıt ve tam yanıttır (Tablo 1). (1,14)
Tedavinin 12. haftasında, HBV DNA düzeyinde < 1 log IU/ml azalma olmasıdır.
Nükleoz(t)id tedavisi verilen olgularda ise tedavinin 24. haftasında da HBV DNA düzeyinde > 1 log IU/ml azalma olması fakat real-time PZR ile saptanabilir düzeyde olmasıdır.
İnterferon tedavisi alan olgularda tedavinin 24. haftasında HBV DNA düzeyinin < 2.000 IU/ml olması, nükleoz(t)id tedavisi verilenlerde ise tedavinin 48. haftada HBV DNA’nın real-time PZR ile saptanmayacak düzeye inmesidir (<50 IU/ml). Serolojik yanıt: HBeAg
pozitif olguda
HBeAg serokonversiyonunun olmasıdır.
Serum ALT seviyesinin normal aralığa gerilemesidir. Histolojik yanıt: Histolojik aktivite indeksinde, tedavi öncesine kıyasla, en az 2 puanlık azalma ve tedavi öncesi biyopsideki fibroz
skorunda belirgin iyileşme olmasıdır. Tam yanıt: Biyokimyasal ve virolojik yanıtla birlikte HBsAg’nin kaybolmasıdır.
Tedavi bitiminde elde edilen yanıttır. Kalıcı Yanıt: Tedavi kesildikten 6-12 ay sonra elde edilen yanıttır. KHB enfeksiyonunun tedavisinde kullanılan ilaçlar, ilaçların dozları ve tedavi süresi ne olmalıdır? Kronik hepatit B tedavisinde, standart interferon alfa-2a ve 2b, pegile interferon alfa-2a ve 2b, lamivudin, adefovir, entekavir ve tenofovir ülkemizde mevcut olan ve kullanım onayı almış ilaçlardır (Tablo 2).
Peginterferon alfa-2a 180µg /haftada bir kez 48 hafta Peginterferon alfa-2b 1.5 µg/kg – haftada bir kez 48 hafta Lamivudin 100 mg/gün En az 1 yıl* Adefovir 10 mg/gün En az 1 yıl* Entekavir 0.5 mg/gün 1.0 mg/gün** En az 1 yıl* Tenofovir 300 mg/gün En az 1 yıl* * HBeAg poztif olgularda tedavi AntiHBe oluştuktan sonra en az 6-12 ay sürdürülür. HBeAg negatif olgularda tedavi süresi belirsizdir. **Lamivudin refrakter veya lamivudine dirençli hastada
Pegile interferon alfa, entekavir ve tenofovir HBeAg pozitif ve HBeAg negatif olgularda ilk seçenek ilaçlardır (14,15). ALT düzeyi > 3x ve HBV DNA < 10 7 IU/ml ise pegile interferon ve nükleoz(t)id tedavisine yanıt oranı yüksektir (14) ALT < 2x ve HBV DNA > 2x10 7 IU/ml ise pegile interferon tedavisine yanıt oranı düşüktür (16).
Pegile interferon ve Nükloeoz(t)id analoglarının başlıca avantaj ve dezavantajları tablo 3’de verilmiştir (14).
Pegile interferon alfa Nükleoz(t)id analogları Tedavi süresi Belirgin Belirgin değil Direnç Yok
Var HBsAg, HBeAg serokonversiyonu Daha yüksek Daha düşük Kullanım şekli Parenteral Oral
Yan etki Daha fazla Daha az
Kompanse sirozda tedavi ne olmalıdır? Tedavide entekavir veya tenofovir ilk seçenek ilaçlardır (14). Lamivudin yüksek dirençden dolayı ilk tercih olmamalıdır (1). Pegile interferon lökosit ve trombosit değerleri normal olan ileri fibrozlu ya da iyi kompanse sirozlu hastalarda yakın izlemle verilebilir. Hepatik alevlenme ve buna bağlı dekompansasyon yönünden dikkatli olunmalıdır.
Transplantasyon için ilgili merkezle işbirliği içinde çalışılmalıdır. Lamivudin, adefovir, entekavir tedavisi uygulanabilir. (14) APASL, referans Pegile interferonlar kontrendikedir. (17-19)
İlk hafta sonunda, birinci ayda, üçüncü ayda ve daha sonra üçer ay arayla ALT ve diğer karaciğer enzimleri ve tam kan sayımı yapılmalıdır. Tedavi süresince her 3-6 ayda bir, tedavi bitiminde ve tedavi kesildikten sonra her 6 ayda bir HBV DNA bakılmalıdır.
Tedavi süresince ALT takibi üçer ay ara ile yapılmalıdır. HBV DNA düzeyleri her 3-6 ayda bir bakılmalıdır. Tedavi kesildikten sonra ilk üç ay boyunca ayda bir ALT ve 3. ayda HBV DNA ölçümü yapılabilir. 3. aydan sonra 3-6 aya ara ile ALT, 6 ay ara ile HBV DNA ölçümü yapılabilir. Kronik hepatit B enfeksiyonu tedavisi sırasında antiviral direncin izlemi nasıl olmalıdır? Direnç ile ilgili tanımlar tablo 4’de verilmiştir (1,15,20,21). Virolojik kırılma saptanan olgularda direnç genotipik olarak araştırılmalıdır. Daha önceden tedavi almamış hastalarda direncin araştırılmasına gerek yoktur (15). Tablo 4. Direnç Tanımları Tanım Özellik Virolojik kırılma (breakthrough) Antiviral tedavi alan olgularda, virolojik yanıt sonrası, HBV DNA düzeyinde >1 log (10 kat) IU/ml artış olması Genotipik direnç: Nükloez(t)id analoglarına karşı direnç ile ilgili mutasyonların saptanması
Fenotipik direnç: Saptanan mutasyonla birlikte tedavide kullanılan nükleoz(t)id analoguna karşı duyarlılığın azaldığının in-vitro gösterilmesi Antiviral ilaç başlanan hastalara 3-6 ay ara ile HBV-DNA ölçümü yapılır. Aşağıdaki durumlarda direnç geliştiğinden şüphelenilir (1,20,21) 1.
ederken HBV-DNA düzeyinde >1 log IU/ml artış 2.
Antiviral tedavi başlanan ve başlangıçta yanıt sağlanan hastada tedavi devam ederken ALT değerinde yükselme 3.
4.
HBV DNA polimerazdaki mutasyonların gösterilmesi Kronik Hepatit B enfeksiyonunda “Antiviral ilaç kullanımı sırasında direnç gelişmesi” halinde izlenecek yol ne olmalıdır? Öncelikle ilaç tedavisine uyum sorgulanmalıdır (1,14,21). Yeni bir ajan başlanmadan önce her hastaya uyumsuzluk ile dirençli virüslerin ayırt edilmesi için antiviral direnç düşünülen olgularda direnç mutasyonları araştırılmalıdır (1,21). Tedavi değişikliği gecikmeden yapılmalıdır (22). Antiviral direnç saptana olgularda çapraz direnç göstermeyen farklı bir nükleoz(t)id analoguna geçilmesi veya mevcut tedaviye eklenmesi önerilmektedir (Tablo 5) (1,11,14,15).
Direnç Yaklaşım Lamivudin Tenofovir eklenir Entekavire geçilir*
Entekavire geçilir veya eklenir Lamivudin eklenir
Tenofovire geçilir Entekavir Tenovire geçilir veya eklenir * Direnç risk yüksek
KHB enfeksiyonlu hastalarda strateji ne olmalıdır? Uygulanan tedaviye yanıt vermeyen olgularda kullanılan ilaca direnç saptanmamışsa öncelikle tedavi uyumu araştırılmalıdır, uyum sorunu yoksa başka bir ilaca geçilebilir (Tablo 6) (1,15). Nükleoz(t)id tedavisine yanıt alınamayan olgularda pegile interferon ile tedavi başarısı düşüktür. ?????
Uygulanan Tedavi Yaklaşım Pegile interferon alfa Entekavir, tenofovir Lamivudin Pegile interferon, entekavir, tenofovir
Adefovir Pegile interferon, entekavir, tenofovir Entekavir Pegile interferon, tenofovir Tenofovir Pegile interferon, entekavir Direnç gelişmeksizin konvansiyonel interferon, pegile interferon alfa, lamivudin, adefovir, entekavir ve tenofovirin erken kesilmesi sonucunda yanıtsızlık olan olgularda tedavi ne olmalıdır? Aynı ilaçla ya da bu endikasyonda ilk seçenek olan farklı bir ilaçla tekrar tedavi Başlanabilir (23)
Naiv hastalarda pegile interferon alfa + lamivudin tedavisinin kronik hepatit B de pegile interferon monoterapisine üstünlüğü gösterilmemiştir. Antivirallerin kombinasyonlarının direnç gelişme sıklığını azalttığı bildirilmiştir (24).
Kronik hepatit B, siroz, karaciğer yetersizliği ve hepatosellüler karsinom gibi yüksek morbidite ve mortaliteli komplikasyonlar ile sonlanabileceğinden, KHB tedavisi maliyet- etkindir (25-27)
Tolerans güçlüğü sebebi ile interferon tedavisi iyi bir seçenek değildir. İlk seçenek lamivudin olabilir. Lamivudin dirençli olgularda optimal tedavi ile ilgili yeterince veri yoktur. Adefovir nefrotoksik olduğundan reziduel renal fonksiyonu olan hastalarda kaçınılmalıdır. Lamivudin ile direnç sorunu göz önüne alındığında direnç gelişme olasılığı daha düşük olduğu için renal transplantasyon adaylarında ilk seçenek entekavir olabilir. Renal yetmezliği olanlarda tenofovir dikkatli kullanılmalıdır. Tüm antiviral ajanlar için doz kreatinin klirensine göre ayarlanmalıdır (14,28-30).
Renal transplantasyon yeni yapılmakta ve hasta inaktif taşıyıcı ise ilk yıl 3 ayda bir, daha sonra 6 ayda bir HBV DNA takibi yapılır. HBV DNA pozitif olduğunda ilk tercih, entekavir olabilir. Adefovirin potansiyel nefrotoksisitesi göz önünde tutulmalıdır. Hangi antiviral ajan tercih edilirse edilsin, kreatinin klirensine göre doz ayarlaması yapılmalıdır. Tedavi başlanmış hastalar her 3-6 ayda bir HBV DNA düzeyi ile takip edilir. Renal transplantasyon sırasında HBV DNA (+) hastalara ise profilaktik antiviral tedavi başlanmalıdır. Sadece antiHBc + olan hastalar ALT ile takip edilir. ALT yüksekliği saptandığında HBV DNA istenir. HBV DNA + gelir ve ilerleyici artışı gösterir ise entekavir başlanır. Renal transplantasyon yapılalı uzun süre olmuş ve o zamana kadar herhangi bir antiviral tedavi yapılmamış hastalarda tedavi kararı, immunsupresyon sebebi ile ALT düzeyi yanıltıcı olabileceğinden HBV DNA ve karaciğer histolojisi göz önünde tutularak verilmelidir. Lamivudin başlanmış ve tedavi altında iken direnç gelişmiş hastalarda tedaviye adefovir eklenmelidir. Pegile interferon alfa böbrek transplantasyonu hastalarında kullanılmamalıdır (29-32).
Transplantasyon listesinde olan ve PCR ile HBV-DNA pozitifliği saptanan tüm kronik HBV hastalarına mutlaka tedavi başlanmalıdır . Tedavide nükleoz(t)id analogları kullanılmalıdır. Adefovirin nefrotoksisitesi göz önünde bulundurulmalıdır. Entekavir yüksek antiviral etkinliği ve direnç gelişme olasılığının azlığı sebebi ile seçkin ilaç gibi gözükmekle birlikte, tüm özel hasta gruplarında olduğu gibi, bu populasyonda da yeterince çalışılmamıştır. Dekompanse karaciğer sirozlu hastalarda, ciddi yan etkileri, sınırlı etkinliği ve emniyetli alternatifleri sebepleri ile interferon kontrendikedir (19,33,34).
Nükleoz(t)id analoğu ile kombine olarak uygulanan HBIG’nin transplantasyon sonrası HBV reenfeksiyonunu önlemede etkili, güvenilir ve maliyet etkin olduğu saptanmıştır. Tedavi şekli merkezler arası farklılık gösterebilir (35-38).
Tedavi seçiminde hastanın daha önce almış olduğu profilaktik tedavi ve HBV mutantlarının varlığı belirleyicidir. Daha önceden profilaktik tedavi almamış olan hastalarda lamivudin dahil herhangi bir nukleoz(t)id analogu ilk seçenek olabilir. Buna karşılık interferon sınırlı etkisi ve ciddi yan etkileri sebebi ile kullanılmamalıdır (37,39-41).
tedavi nasıl olmalıdır? İmmünsupressif tedavi veya sitotoksik kemoterapi başlanacak tüm hastalarda tedavi öncesinde HBsAg ve antiHBc aranmalı; HBsAg + hastalarda HBeAg, AntiHBe, serum HBV DNA düzeyleri bakılmalıdır. HBV pozitif hastalarda immünsupressif tedavi süresince; ayda bir transaminazlara, 3 ayda bir HBV DNA dahil serolojik testlere bakılmalıdır. HBsAg pozitif hastalarda, profilaktik antiviral tedaviye kemoterapiden en az 1 hafta önce başlanılmalı ve immünsüpresif tedavi bitiminden sonra en az 6-12 ay devam edilmelidir. Nukleoz(t)id analogları tercih edilmelidir.
İzole antiHBc pozitifliği olan hastalar *HBsAg (-), AntiHBc (+)] ALT, HBsAg ve HBV DNA ile takip edilmelidir. ALT yükseldiğinde HBV DNA takibi yapılmalı, HBsAg ve/veya HBV DNA + olduğu takdirde tedavi başlanmalıdır. Hepatit B’ye bağlı aktif karaciğer hastalığı var ise, genel hepatit B tedavi ilkelerine uyulmalıdır (14,42-44).
Bu hastalarda replikatif fazda olan virüse yönelik tedavi uygulanmalıdır (1,11).
HIV’e yönelik antiviral tedavi gerektirmeyen olgularda seçilecek hepatit B tedavisinde HIV’e etkili olmayan ilaçlar (pegile interferon, adefovir, telbivudin) kullanılmalıdır, Lamivudin ve tenofovir hem HBV’ye hem de HIV’ etkilidir, bu nedenle HIV ve HBV için tedavi gerektiren olgularda tedavi kombinasyonunda yer alabilirler (11,14).
Pegile interferon alfa kontrendikedir. Lamivudin, adefovir ve entekavir hamilelik kategori C ve tenofovir kategori B’de yer alır. HIV pozitif hamile hastalarda yapılan lamivudin ve tenofovir tedavilerinin güvenli olabileceği gösterilmiştir. Özellikle hamileliğin son trimestrinde lamivudin kullanan ve hamilelerde (ek olarak yenidoğana hepatit B aşısı ve immunglobuluni uygulanmıştır), intrauterin ve perinatal bulaşın riskinin azaldığı belirtilmektedir. Hepatit B ile enfekte hamileler hepatik alevlenme yönünden izlenmelidir (11,14). Hepatit B Virüs enfeksiyonundan korunmada neler yapılmalıdır?
Tüm yenidoğanlar HBV’ye karşı aşılanmalıdır; uzun vadede tüm toplum enfeksiyona bağışık olmalıdır (26,45-48).
Adolesanlara ve genç erişkin dönemdeki kişilere HBV yönünden tetkik ve aşılama yapılmalıdır (2).
HBV taşıyıcıları ile temas riski olanlar aşılanmalıdır (5). HBV enfekte bireyle temas sonrasında en kısa zamanda aşı ve gerekirse (temas eden hiç aşılanmamışsa) HBIG uygulanmalıdır(2,5).
HBV risk faktörü olmayıp da düşük endemisite bölgesindeki izole Anti-HBc pozitif bireyler enfeksiyona duyarlı kabul edildiklerinden rutin aşı şemasıyla aşılanmalıdır (2).
Toplum, HBV enfeksiyonunun önemi, bulaş yolları ile korunma konularında bilinçlendirilmelidir(2).
HBsAg pozitif kişiler, hepatit A’ya karşı bağışık değilse aşılanmalıdır. Referans Hamileler HBV enfeksiyonu açısından rutin taranmalıdır (2).
1. Lok AS, McMahon BJ. Chronic hepatitis B. Hepatology 2007; 45 (2): 507-539. 2. Mast EE, Weinbaum CM, Fiore AE, et al. A comprehensive immunization strategy to eliminate transmission of hepatitis B virus infection in the United States: recommendations of the Advisory Committee on Immunization Practices (ACIP) Part II: immunization of adults. MMWR Recomm Rep 2006; 55 (RR-16): 1- 33.
3. Lindh M, Uhnoo I, Blackberg J, et al. Treatment of chronic hepatitis B infection: an update of Swedish recommendations. Scand J Infect Dis 2008; 40 (6-7): 436- 450.
4. Curry MP, Chopra S. Acute Viral Hepatitis. In: Mandell GL, Bennett JE, Dolin R, (eds). Principles and Practice of Infectious Diseases. 6 ed. Philadelphia: Churchill Livingstone. 2005: 1426-1441.
5. Mahoney FJ. Update on diagnosis, management, and prevention of hepatitis B virus infection. Clin Microbiol Rev 1999; 12 (2): 351-366.
6. Anand AC, Nightingale P, Neuberger JM. Early indicators of prognosis in fulminant hepatic failure: an assessment of the King's criteria. J Hepatol 1997; 26 (1): 62-68.
7. Bismuth H, Samuel D, Castaing D, et al. Orthotopic liver transplantation in fulminant and subfulminant hepatitis. The Paul Brousse experience. Ann Surg 1995; 222 (2): 109-119.
8. Emond JC, Aran PP, Whitington PF, Broelsch CE, Baker AL. Liver transplantation in the management of fulminant hepatic failure. Gastroenterology 1989; 96 (6): 1583-1588.
9. McMahon BJ. Selecting appropriate management strategies for chronic hepatitis B: who to treat. Am J Gastroenterol 2006; 101 Suppl 1 : S7-12. 10. Sharma SK, Saini N, Chwla Y. Hepatitis B Virus: Inactive carriers. Virology Journal 2005; 2 : 82 11. Liaw YF, Leung N, Kao JH, et al. Asian-Pacific consensus statement on the management of chronic hepatitis B: a 2008 update. Hepatology International 2008; 2 : 263-283. 12. Colle I, Adler M, Brenard R, et al. Management and treatment of chronic hepatitis B virus: Belgian Association for the Study of the Liver (BASL) 2007 guidelines. Acta Gastroenterol Belg 2007; 70 (4): 389-420.
13. Papatheodoridis GV, Manesis EK, Manolakopoulos S, et al. Is there a meaningful serum hepatitis B virus DNA cutoff level for therapeutic decisions in hepatitis B e antigen-negative chronic hepatitis B virus infection? Hepatology 2008; 48 (5): 1451-1459. 14. EASL. EASL Clinical Practice Guidelines: Management of chronic hepatitis B. Journal of Hepatology 2009; 50 : In Press 15. Keeffe EB, Dieterich DT, Han SH, et al. A Treatment Algorithm for the Management of Chronic Hepatitis B Virus Infection in the United States: 2008 Update. Clin Gastroenterol Hepatol 2008; 16. Sherman M, Shafran S, Burak K, et al. Management of chronic hepatitis C: consensus guidelines. Can J Gastroenterol 2007; 21 Suppl C : 25C-34C. 17. Liaw YF, Sung JJ, Chow WC, et al. Lamivudine for patients with chronic hepatitis B and advanced liver disease. N Engl J Med 2004; 351 (15): 1521-1531. 18. Schiff ER, Lai CL, Hadziyannis S, et al. Adefovir dipivoxil therapy for lamivudine- resistant hepatitis B in pre- and post-liver transplantation patients. Hepatology 2003; 38 (6): 1419-1427. 19. Villeneuve JP, Condreay LD, Willems B, et al. Lamivudine treatment for decompensated cirrhosis resulting from chronic hepatitis B. Hepatology 2000; 31 (1): 207-210. 20. Locarnini S, Hatzakis A, Heathcote J, et al. Management of antiviral resistance in patients with chronic hepatitis B. Antivir Ther 2004; 9 (5): 679-693. 21. Lok AS, Zoulim F, Locarnini S, et al. Antiviral drug-resistant HBV: standardization of nomenclature and assays and recommendations for management. Hepatology 2007; 46 (1): 254-265. 22. Lampertico P, Vigano M, Manenti E, et al. Adefovir rapidly suppresses hepatitis B in HBeAg-negative patients developing genotypic resistance to lamivudine. Hepatology 2005; 42 (6): 1414-1419. 23. Keeffe EB, Dieterich DT, Pawlotsky JM, Benhamou Y. Chronic hepatitis B: preventing, detecting, and managing viral resistance. Clin Gastroenterol Hepatol 2008; 6 (3): 268-274. 24. Lau GK, Piratvisuth T, Luo KX, et al. Peginterferon Alfa-2a, lamivudine, and the combination for HBeAg-positive chronic hepatitis B. N Engl J Med 2005; 352 (26): 2682-2695.
25. Metcalf M, Brown N, Peterson S, et al. Health care costs associated with chronic hepatitis B. Am J Health Syst Pharm 1999; 56 (3): 232-236. 26. Sun X, Qin WX, Li YP, Jiang XH. Comparative cost-effectiveness of antiviral therapies in patients with chronic hepatitis B: a systematic review of economic evidence. J Gastroenterol Hepatol 2007; 22 (9): 1369-1377. 27. Yang BM, Paik SW, Hahn OS, et al. Economic evaluation of the societal costs of hepatitis B in South Korea. J Gastroenterol Hepatol 2001; 16 (3): 301-308. 28. Lapinski TW, Flisiak R, Jaroszewicz J, Michalewicz M, Kowalczuk O. Efficiency and safety of lamivudine therapy in patients with chronic HBV infection, dialysis or after kidney transplantation. World J Gastroenterol 2005; 11 (3): 400-402. 29. Fontaine H, Vallet-Pichard A, Chaix ML, et al. Efficacy and safety of adefovir dipivoxil in kidney recipients, hemodialysis patients, and patients with renal insufficiency. Transplantation 2005; 80 (8): 1086-1092. 30. Gane E, Pilmore H. Management of chronic viral hepatitis before and after renal transplantation. Transplantation 2002; 74 (4): 427-437. 31. Fehr T, Ambuhl PM. Chronic hepatitis virus infections in patients on renal replacement therapy. Nephrol Dial Transplant 2004; 19 (5): 1049-1053. 32. Fabrizi F, Dulai G, Dixit V, Bunnapradist S, Martin P. Lamivudine for the treatment of hepatitis B virus-related liver disease after renal transplantation: meta- analysis of clinical trials. Transplantation 2004; 77 (6): 859-864. 33. Marcellin P, Samuel D, Areias J, et al. Pretransplantation interferon treatment and recurrence of hepatitis B virus infection after liver transplantation for hepatitis B-related end-stage liver disease. Hepatology 1994; 19 (1): 6-12. 34. Schiff E, Lai CL, Hadziyannis S, et al. Adefovir dipivoxil for wait-listed and post- liver transplantation patients with lamivudine-resistant hepatitis B: final long- term results. Liver Transpl 2007; 13 (3): 349-360. 35. Karasu Z, Ozacar T, Akyildiz M, et al. Low-dose hepatitis B immune globulin and higher-dose lamivudine combination to prevent hepatitis B virus recurrence after liver transplantation. Antivir Ther 2004; 9 (6): 921-927. 36. Gane EJ, Angus PW, Strasser S, et al. Lamivudine plus low-dose hepatitis B immunoglobulin to prevent recurrent hepatitis B following liver transplantation. Gastroenterology 2007; 132 (3): 931-937. 37. Marzano A, Gaia S, Ghisetti V, et al. Viral load at the time of liver transplantation and risk of hepatitis B virus recurrence. Liver Transpl 2005; 11 (4): 402-409. 38. Wong SN, Chu CJ, Wai CT, et al. Low risk of hepatitis B virus recurrence after withdrawal of long-term hepatitis B immunoglobulin in patients receiving maintenance nucleos(t)ide analogue therapy. Liver Transpl 2007; 13 (3): 374- 381.
39. Tan J, Lok AS. Antiviral therapy for pre- and post-liver transplantation patients with hepatitis B. Liver Transpl 2007; 13 (3): 323-326. 40. Gish RG, Keeffe EB, Lim J, Brooks LJ, Esquivel CO. Survival after liver transplantation for chronic hepatitis B using reduced immunosuppression. J Hepatol 1995; 22 (3): 257-262. 41. Bock CT, Tillmann HL, Torresi J, et al. Selection of hepatitis B virus polymerase mutants with enhanced replication by lamivudine treatment after liver transplantation. Gastroenterology 2002; 122 (2): 264-273. 42. Jang JW, Choi JY, Bae SH, et al. A randomized controlled study of preemptive lamivudine in patients receiving transarterial chemo-lipiodolization. Hepatology 2006; 43 (2): 233-240. 43. Hui CK, Cheung WW, Au WY, et al. Hepatitis B reactivation after withdrawal of pre-emptive lamivudine in patients with haematological malignancy on completion of cytotoxic chemotherapy. Gut 2005; 54 (11): 1597-1603. 44. Kohrt HE, Ouyang DL, Keeffe EB. Systematic review: lamivudine prophylaxis for chemotherapy-induced reactivation of chronic hepatitis B virus infection. Aliment Pharmacol Ther 2006; 24 (7): 1003-1016. 45. Beasley RP, Hwang LY, Lee GC, et al. Prevention of perinatally transmitted hepatitis B virus infections with hepatitis B virus infections with hepatitis B immune globulin and hepatitis B vaccine. Lancet 1983; 2 (8359): 1099-1102. 46. Beutels P. Economic evaluations of hepatitis B immunization: a global review of recent studies (1994-2000). Health Econ 2001; 10 (8): 751-774. 47. Beutels P, Edmunds WJ, Antonanzas F, et al. Economic evaluation of vaccination programmes: a consensus statement focusing on viral hepatitis. Pharmacoeconomics 2002; 20 (1): 1-7. 48. Chang MH, Chen CJ, Lai MS, et al. Universal hepatitis B vaccination in Taiwan and the incidence of hepatocellular carcinoma in children. Taiwan Childhood Hepatoma Study Group. N Engl J Med 1997; 336 (26): 1855-1859. Yüklə 114,47 Kb. Dostları ilə paylaş:
|