3-ma’ruza. Buxoro amirligining siyosiy, ijtimoiy-iqtisodiy hayoti. (2 soat) Reja

Amirlik shaharlari hayoti va savdo-sotiq ishlari
Shaharlar hamisha mamlakatning siyosiy, iqtisodiy va madaniy hayotida g’oyatda katta ahamiyatga ega bo’lgan. Chunki shaharlar davlat hokimiyati tayanchi, savdo va hunarmandchilik markazi, madaniyat hamda ilm-fan o’chog’i vazifasini o’tagan.
Amirlikning eng yirik shaharlaridan biri Samarqand edi. Samarqand shahrida kulolchilik, cho’yan quyish (degrezlik), teri oshlash, qog’oz, kiyim-kechak, qurol-yarog’ ishlab chiqaruvchilar, baxmalboflar, kimxobgarlar, chitgarlar, bo’yoqchilar, po’stindo’zlar, mo’ynado’zlar mahallalari va rastalari bo’lgan.
Samarqandda yetti madrasa faoliyat ko’rsatgan. Bular Ulug’bek, Sherdor, Tillakori, Safed (Xoja Ahror), Shayboniyxon, Xoja Abdulg’ofur, Qozi Soqiy madrasalari edi.
Ashtarxoniylar davrida kuchayib ketgan siyosiy kurashlar, chet elliklar hujumi natijasida shahar talangan, vayronaga aylangan.
Buxoro amiri Shohmurod (1785—1800) davrida Samarqand deyarli qayta tiklangan.
XIX asr boshlarida Samarqand shahri baland devor bilan o’rab olingan. Devorning uzunligi 13,9 chaqirim, maydoni 10,4 kv kilometrni tashkil etgan. Shaharda 80 ming aholi istiqomat qilgan.
XIX asrning 40-yillarida Buxoroda 38 ta karvonsaroy bo’lib, ularda musofir va mahalliy savdogarlar istiqomat qilganlar. Karvonsaroyda ombor, do’kon, ustaxona, mehmonxonalar bo’lgan. Karvonsaroylarning amirga, ayrim shaxslarga va vaqfga tegishlilari bo’lgan. Buxoro karvonsaroylariga har yili 12-15 ming tuyada mol kelgan. Savdo ishini karvonboshi — amirlikdagi barcha savdo ishlarining boshqaruvchisi boshqargan.
Buxoroda ichki va shaharlararo savdo to’qqizta tim va chorsuda amalga oshirilgan. Buxoro shahrida 103 ta madrasa, 360 masjid va 83 ta hovuz mavjud bo’lgan.
Hunarmandchilik amirlik shaharlarining iqtisodiy hayotida muhim ahamiyatga ega edi. Hunarmandchilikning asosiy turlaridan biri to’qimachilik bo’lgan. Buxoro olachasi, bo’zi, bo’zga gul bosish yo’li bilan tayyorlanadigan chiti, shoyisi, Samarqandning to’q qizil rangli baxmali mashhur edi. Yigirilgan ipdan ro’mol, choyshab, salla to’qish ham keng tarqalgan.
Hunarmandchilik ishlab chiqarishining asosiy tarmoqlaridan yana biri — temirchilik va miskarlik bo’lib, o’roq, pichoq, shuningdek, qurol-yarog’ yasashgan. Temirchilar qilich, xanjar, oybolta, nayza, qalqon, kamon va uning o’qini yasar edilar. To’plar yasash ham yo’lga qo’yilgan.
Zargarlik, kulolchilik, yog’ochsozlik ham muhim soha hisoblangan. Yog’ochdan eshik, beshik, deraza, arava, sandiq, qayiq va boshqalar yasalardi. Yog’och o’ymakorligi alohida ahamiyatga ega edi. Novdalardan savatlar to’qilardi. Uy sharoitida namat, gilam to’qish, oshlangan charmdan egar-jabduqlar, ayillar, pichoq qinlari, hamyonlar tikish ham keng rivojlangan.
Davlat hayotida iste’mol ehtiyojlari ishlab chiqarishdan ustun bo’lmadi. Bu esa o’z navbatida, yuqori mehnat unumdorligini ta’minlovchi yirik mashinalashgan ishlab chiqarishdan foydalanish ehtiyojini vujudga keltirmadi. Natijada, oddiy hunarmandchilik ishlab chiqarishi manufaktura ushlab chiqarishi darajasiga ko’tarilmadi. Shuning uchun ham ichki bozorda odatdagi hunarmandchilik va qishloq xo’jaligi mahsulotlari savdosi yetakchi o’rin egallagan.
Buxoroda bozordagi narx-navo, tosh-tarozining to’g’riligi qattiq nazorat qilinar edi. Kimki xaridor haqqiga xiyonat qilsa, qattiq jazoga duchor etilardi, xususan, bundaylar yarim yalang’och holda aravada, bozor ahliga namoyish qilish uchun sazoyi qilinardi va ovozi boricha: «Men shayton yo’liga kirib, xaridorni aldadim», deb jar solishga majbur etilardi.
O’rta Osiyo, xususan, Buxoro bozorlari faqatgina xo’jalik vazifasini o’tab qolmagan. Ular ayni paytda o’ziga xos jamoat va madaniyat markazi vazifasini ham o’tagan. Xususan, bozorlarda hukmdorning farmonlari o’qib eshittirilar, aybdorlar jazolanar, bayram kunlari esa turli tomoshalar ko’rsatilar edi.
Mamlakatning tashqi savdo aloqalari to’xtab qolgani yo’q. Buxoro Hindiston, Afg’oniston, Eron, Xitoy bilan savdo aloqalarini olib bo’lgan. Bu davlatlarga xonlikda ishlab chiqarilgan ip gazlamalar, baxmal, qog’oz, egar-jabduqlar, qurollarning ayrim turlari, meva va boshqa mahsulotlar ortilgan savdo karvonlari qamab turardi. Ba’zi savdo karvonlarining tuyalari bir necha yuz boshga yetardi.
Mamlakatning Samarqand va Buxoro kabi shaharlariga ko’plab chet ellik savdogarlar kelib turishardi. Buxoroda hatto hind savdogarlari va sudxo’rlari yashaydigan alohida mahallalar ham bor edi. Ular hind gazlamari, bo’yoqlari, shifobaxsh va ziravor o’tlar, dori-darmonlar, qand-shakar bilan savdo qilardilar.
Buxoro aholisini chorva mollari va chorvachilik mahsulotlari, tuyalar hamda hunarmandchilik buyumlari bilan ta’minlovchi qozoq cho’llarining aholisi bilan keng savdo olib borilardi. Ular xom teri, shuningdek, qo’y terisini turli ranglarga bo’yab tikkan kamzullari bilan ham mashhur edilar. Bu mahsulotlar Buxoro bozorlarining eng xaridorgir mahsulotlari edi. Qozoqlar bilan savdo aloqalarida qoraqalpoqlar vositachilik qilar edilar. Turkmanlar Buxoro bozorlariga zotdor otlar olib kelib sotardilar.
Buxoro amirligining Rossiya bilan savdo aloqalari o’sib bordi. Orenburgda 1804-yili Buxoro amirligi savdogarlarining qarorgohi qurilib, unda 20 xonadon istiqomat qilgan. Ular Rossiya bilan Buxoro amirligi o’rtasidagi savdoda muhim o’rin tutganlar. Qarorgoh ahli 1812-yilda Napoleon armiyasiga qarshi janglarda faol ishtirok etgan. 1825-yilga kelib savdogarlar qarorgohi kengayib, xonadonlar soni 30 taga yetdi. Ularning ko’pchiligi hunarmandlar (novvoylar, savdogarlar) bo’lib, o’z mahsulotlarini shu yerda sotuvga tayyorlaganlar. Buxorodan yo’lga chiqqan karvon 2 oyda Orskka yetib borardi. Ba’zida savdo karvoni 5 mingtagacha tuyadan iborat bo’lardi.
Shu tariqa, Buxoro davlati iqtisodiyoti Rossiya bilan savdo qilishga mo’ljallangan o’ziga xos yo’nalishga ega bo’la bo’lgan. Buni quyidagi fakt ham isbotlaydi. Masalan, 1844-yilda Buxoro xonligining O’rta Osiyo — Rossiya tashqi savdosidagi ulushi 25 foizni tashkil etgan bo’lsa, 1864-yilga kelib bu ko’rsatkich 42 foizga ko’tarilgan.
XVI-XIX asrning birinchi yarmida O’rta Osiyodagi har uchalaamirlik va xonlikninglarning madaniy taraqqiyotiga xos bo`lgan umumiy o`xshashliklar diqqatga loyiqdir. Bu o`hshashliklarning sabablari ham bir-biriga juda o`hshashdirlar.Birinchidan, O’rta Osiyo hududi davlatlari XV asrlarda madaniy taraqqiyotda dunyoda eng yetakchi o`rinlarda turgan bo`lsa, XVI-XVII asrlardan e`tiboran bu hududda tushkunlik boshlanadi.Ikkinchidan, har uchala davlat birliklari o`zlari alohida mustaqil faoliyat ko`rsatsalarda davlat idora ishlari o`zbek va fors tilida olib borilardi. Buxoroda fors, qo`qonda fors-o`zbek Xivada o`zbek tili rasman davlat tili bo`lib hisoblanardi. Turmushdaadabiy ijodda o`zbek va fors tillari keng qo`llanilar edi.Uchinchidan, an`anaga ko`ra fanda, adabiyot va maktabdaarab va fors tilining obro`si saqlanib qolgandi.