mülkədar) torpağı sata və bağışlaya bilərdilər. Camaat (icma) tor-
paqları-otlaqlar, örüşlər, meşələr, bataqlıqlar və s., bəzən əkin
yerləri olurdu. Camaat torpaqları dövlətin mülkiyyətində idi, dövlə-
tə torpaq vergisi-xərac verirdi. Xassə-ayrı-ayrı hökmdarların (xəli-
fələr, sultanlar və b.) və sülalələrin mülkiyyətində geniş torpaq sa-
hələri vardı. Dövlətə məxsus olan, yəni gəliri birbaşa xəzinəyə gələn
torpaqlara divani, və ya divan torpaqları deyilirdi. Şərti torpaq
mülkləri-iqta sistemi də inkişaf etməkdə idi. İqta dövlətə xidmət
müqabilində verilirdi. İqta sahibləri-iqtadarlar bilavasitə təsərrü-
fatla və ya təsərrüfatçılıqla məşğul olmur, bir qayda olaraq, öz iqta-
larını icarəyə verirdilər. Zaman keçdikcə onlar iqtadarların xüsusi
mülkiyyətinə çevrilirdi. Bu dövrdə vəqf torpaqları da yayılmışdı.
Bu torpaqlar ayrı-ayrı ruhanilərə, dini və xeyriyyə müəssisələrinə,
məscidlərə, mədrəsələrə və s. verilirdi. Kəndlilər vergini vəqf sahi-
binə və ya dini müəssisəyə verirdilər. Torpaqdan istifadə müqabi-
lində kəndlidən vergi üşr və ya üşur (1/10), sonralar isə xərac
adlanırdı. Xərac toplayan vergi məmurları mütəqəbbil və ya amil,
maliyyə müfəttişləri isə mütəsərrif adlanırdı. X-XI əsrlərdə xəracın
müəyyən bir hissəsini pulla ödəyirdilər. O zaman ərəblər Azərbay-
candan 4-4,5 milyon dirhəm, Sacilərin hakimiyyəti dövründə 2 mil-
yon, Salari hökmdarı İbrahimin dövründə də bu qədər xərac alır-
dılar. Xəracdan başqa, müsəlman əhalisi öz əmlakına görə nəzir ve-
rirdi ki, buna da zəkat və sədəqə deyilirdi. Müsəlman olmayan
əhalidən can vergisi-cizyə alınırdı. Ərəb işğalı dövründə mərkəzi
hakimiyyət tərəfindən müəyyən olunmuş illik xəracı ödədikdən
sonra bu feodallar öz torpaqlarında təkbaşına hakimlik edirdilər.
IX-X əsrlərdə Azərbaycan dünyanın çoxlu şəhərləri olan öl-
kələrdən birinə çevrildi. Siyasi müstəqillik iqtisadi tərəqqiyə, o
cümlədən sənətkarlıq və ticarətin inkişafına, şəhərlərin meydana
gəlməsinə müsbət təsir göstərirdi.
78
Azərbaycanda mədəni həyatın yüksəlməsi ilə səciyyələnən
Dostları ilə paylaş: |