Akut tonsillofarenjiT
Yüklə 140,86 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Epidemiyoloji A Grubu Beta Hemolitik Streptokok Tonsillofarenjiti
- Viral tonsillofarenjit
- Klinik
- Eksudatif tonsillofarenjit
- Vincent anjini
- Diğer tonsillofarenjitler
- Bakteriyel tonsillofarenjit
- Tedavi A Grubu Beta Hemolitik Streptokok
- Streptokokal Taşıyıcılık
- Major Bulgular Kardit
- Sydenham Koresi
- Eritema marginatum
- Subkutan nodül
- Minör bulgular
- Geçirilmiş AGBHS infeksiyonu
- Tablo 1.Akut Tonsillofarenjit Nedenleri Etken Klinik Tablo Sıklık % Virus
- Klamidya
- Tablo 4. Modifiye Jones Kriterleri Major Bulgular Minör Bulgular Yakın Zamanda Geçirilmiş
|
1 AKUT TONSİLLOFARENJİT Prof. Dr. Hakan Leblebicioğlu
ağız kavitesinin inflamatuvar infeksiyonudur. Etyoloji
Bir çok mikroorganizma tonsillofarenjite neden olabilir, sıklıkla viruslar ve bakteriler etkendir Tablo 1). Bakteriler içinde en sık etken A Grubu Beta Hemolitik Streptokok (AGBHS)’dur (1-3). Neisseriae meningitidis ve Haemophilus influenzae’ya bağlı sistemik infeksiyonlarda belirgin farenjit görülür. Normal boğaz florasında bulunan anaerob bakteriler aeroblarla birlikte Vincent anjini’nin etkenidir (4). Tekrarlayan tonsillofarenjitte Staphylococcus aureus, H. influenzae, Moraxella catarrhalis ve Bacteriodes sp. gibi betalaktamaz yapan etkenler akla gelmelidir (5).
Viruslar içerisinde en sık; Rhinovirus, Coronavirus, Adenovirus ve Parainfluenza virus etkendir. Epidemik dönemlerde Influenza A ve B akla gelmelidir. Human imnunodeficiency virus (HIV)'a bağlı akut retroviral sendromda da farenjit tablosu görülür (6). Epidemiyoloji A Grubu Beta Hemolitik Streptokok Tonsillofarenjiti
Akut tonsillofarenjitlerin % 15-25’inde etken AGBHS’dir. Sıklıkla hava yolu ve yakın temasla bulaşır, ayrıca deri lezyonlarından da bulaşabilir (7-10). Aile içi bulaşma yanında, özellikle kışla, kreş gibi toplu yaşam yerlerinde bulaşma yaygındır. En sık 5-15 yaş grubunda görülür. Üç yaşından küçük ve 15 yaşından büyüklerde daha az rastlanır. Cinsiyetler arasında görülme sıklığı farklı değildir. (8). Sosyo-ekonomik düzeyi düşük toplumlarda daha sıktır (7). Bakteriyel farenjitler sıklıkla kış aylarında görülür. C ve G grubu streptokoklarla kontamine olmuş süt, yumurta, dondurma gibi yiyecekler streptokoksik besin zehirlenmesi veya farenjit şeklinde epidemilere neden olur. Viral tonsillofarenjit
Akut tonsillofarenjitlerin en sık etkeni viruslardır. Viral infeksiyonların epidemiyolojisi hastanın yaşına ve etkene göre değişir. Üç yaş altındaki tonsillofarenjitlerin büyük çoğunluğu viruslara bağlıdır. Parainfluenza, influenza ve Respiratory synctial virus (RSV), Rhinovirus sonbahar ve kış aylarında daha sık görülür. İnfluenza’ya tüm yaş gruplarında rastlanırken, Parainfluenza ve RSV
2 çocuklarda daha sık hastalık yapar. Epstein-Barr virus (EBV) ve Herpes simplex virus (HSV) genç erişkinlerde farenjite neden olur. Adenovirus infeksiyonları özellikle kışla gibi toplu yaşam yerlerinde infeksiyon etkenidir ve mevsimsel özellik göstermez (11). Patogenez ve Patoloji
Coronavirus ve adenovirus farenks mukozasına invazyon yaparak etkili olur. Viral infeksiyonlarda ödem ve hiperemi gelişir. Adenovirus ve EBV infeksiyonlarında eksudasyon görülür.
AGBHS’larda bulunan protein F etkenin hücreye bağlanmasını ve toksinleri ile (streptokinaz, hemolizin, eritrojenik toksin, deoksiribonükleaz, proteinaz, hyaluronidaz) invazyonu gerçekleştirir (12). Lipoteikoik asid ise mikrorganizmanın fibronektine bağlanmasını sağlayarak kolonizasyonda rol alır. Streptokokal M protein, hyaluronik asid ve fibrin virulan suşlarda bulunur ve fagositoza karşı direnci sağlar (4). Farenks ve tonsillerde ödem, hiperemi, eksudasyon ve kanama görülür. Cornynebacterium diptheriae infeksiyonunda ise ek olarak, fibrin birikimi, psödomembran oluşumu ve nekroz görülür. İnfluenza infeksiyonlarında görülen mukoza değişiklikleri S. aureus, tip I pnömokok ve H. influenzae’nın epitel hücrelerine bağlanmasını kolaylaştırır. Başlangıçta monositler ve polimorfonükller lökositler yüzeyde fagozitozu sağlar. Streptokoklar streptolizin ile lökosit ölümüne neden olur ve infeksiyon yayılır. Streptokokal M proteine karşı geç antikor yanıtı oluşur. Antikor fagositozu artırır, ancak yeterli antikor yanıtı infeksiyonun başlangıcından 6-8 hafta sonra ortaya çıkar. Antikorların reinfeksiyonu önlediği düşünülmektedir. Bakteriyel infeksiyon lenf bezlerine yayılabilir, fakat bakteriyemi nadirdir. Lösemi veya immunsupresyon varsa bakteriyemi görülebilir. Yenidoğanlarda büyük çocuklara göre bakteriyemi daha sıktır (4). Klinik
Klinik bulgularla etyolojik etkenin ayrımı tam olarak yapılamaz. Viral tonsillofarenjit
Tonsillofarenjitle birlikte ses kısıklığı, rinit, konjuktivit ve öksürük olması viral etyolojiyi düşündürür. Ateş, titreme, kas ağrısı belirgin değildir. Tonsil ve farenksde hiperemi ve eksudasyon görülebilir. Adenovirus tip 3 infeksiyonlarında farenjite konjuktivit eşlik eder. Tonsillerde folliküler görünüm adenovirus infeksiyonunu akla getirmelidir. İnfluenza farenjitinde şiddetli boğaz ağrısı, baş ağrısı, öksürük, rinit, ateş (38.3 ° C) ve kas ağrısı görülür, farenkste eritem minimaldir. Parainfluenza 3 infeksiyonlarında farenjite öksürük ve nezle eşlik eder. Viral tonsillofarenjitlerde semptomlar 2-4 günde geriler, bir hafta içinde kaybolur (3).
Ağız içinde ülseratif lezyonlar herpangina, HSV ve enteroviral infeksiyonlarda sıktır. Primer herpetik gingivostomatit 1-4 yaş arası çocuklarda aniden başlar. Ateş, huzursuzluk, iştahsızlık belirgin bulgulardır. Boğazda hiperemi, diş etlerinde şişlik görülür ve kolaylıkla kanar. Orofarenks, ağız mukozası, dil, damak ve ağız kavitesi ön kısmında vezikülopapüler lezyonlar ve ülserler ile karakterizedir. Hastalık 5-7 gün içinde kendiliğinden sonlanır. Enteroviral infeksiyonlarda ateş, ekzantem veya menenjit bulguları ile beraber farenjit görülür. Yumuşak damak, uvula veya arka farenks duvarında ülseratif lezyon görülürse enteroviral infeksiyondan kuşkulanılmalıdır. Yumuşak damakta peteşi, kızamık, kızamıkçık, EBV ve AGBHS infeksiyonlarını düşündürmelidir. Herpangina 1-7 yaş arası çocuklarda sıktır. Olası etkenler Echovirus ve Coxsackie virus’dur. Ateş, disfaji, iştahsızlık, boğaz ağrısı yanında karın ağrısı, bulantı, kusma ve ishal olabilir. Fizik muayenede yumuşak damak, uvula, tonsiller ve anterior tonsiller bölgede ağrılı veziküller saptanır. Veziküllerin açılması ile ülserler oluşur (13)
Streptokoksik tonsillofarenjitin inkübasyon süresi 2-4 gündür. Hastalık ani başlar. Ateş 38.0 ° C’in üzerindedir. Boğaz ağrısı, yutma güçlüğü, başağrısı, halsizlik, kas ve karın ağrısı, bulantı, kusma görülür (7). Çocuklarda iştahsızlık ve aktivitede azalma dikkati çeker, ek olarak bulantı, kusma belirgindir. Öksürük, hapşırma, konjuktivit, ses kısıklığı, mukozada ülseratif lezyonlar varlığında streptokokal tonsillofarenjit tanısından uzaklaşılmalıdır (8). Farenks ve tonsillerde eritem veya gri- beyaz renkte eksudasyon vardır, servikal lenfadenopati (LAP) ve döküntü olabilir (2). Streptokokal tonsillofarenjitlerde tonsiller üzerinde eksudasyon % 50 oranında görülür. C ve G grubu streptokoklarda benzer klinik tabloya neden olur. Hastalık kendi kendini sınırlar ve 1 hafta içinde semptomlar kaybolur (8).
Bakteriyel veya nonbakteriyel orijinli olabilir. En sık etkenler AGBHS, EBV ve Adenovirus’dur (Tablo 2). İnfeksiyoz mononükleozda olguların yarısında eksudatif farenjit vardır, ayrıca ateş, LAP, halsizlik, başağrısı eşlik eden bulgulardır. Primer HIV infeksiyonu da infeksiyoz 4 mononükleoz benzeri tabloya neden olabilir (6). Candida sp. yalnız uzun süreli antibiyotik kullananılan veya immunsüpresif yenidoğanlarda eksudatif farenjite neden olur (4).
Farenks ve tonsillerin akut, psödomembran ile karakterize hastalığıdır. Akut nekrozitan ülseratif gingivit gingivanın ülseratif nekrozudur. Eğer lezyon diğer oral yapıları da tutarsa akut nekrotizan ülserarif mukozit veya Vincent anjini adı verilir. Kötü ağız hijyeni, sigara, besinlerin tahrişi, malnutrisyon, halsizlik, stres, travma, endokrin ve metabolik bozukluklar ile sigara içimi sonucu gelişen kapiller staz sonucu aseptik nekroz oluşur. Aynı faktörler dental plakta bakteriyel ürünlerin birikmesine neden olur. Hastalığa Fusobacterium nucleatum ve Gram negatif aerob mikroorganizmalar birlikte neden olur. İnfeksiyon aniden başlar. Boğaz ağrısı, tonsiller veya gingival kanama ve ağızda kötü koku ilk bulgulardır. Nekroz, psödomembran, LAP, ateş, iştahsızlık ve tükrük salgısında artış diğer bulgulardır. Genellikle tonsil tutulumu ve LAP tek taraflıdır (14). Hastalık komşu mukoza dokusuna geçerek noma (Gangrenöz stomatit)’ya neden olur. Geçici bakteriyemi ve sepsis olabilir. Diğer tonsillofarenjitler
Subakut seyirli infeksiyon mikst anaerob ve H. influenzae’ya bağlı olabilir. N. gonorrhoeae, T. pallidum, EBV ve Candida albicans subakut infeksiyona neden olur (4). Mycoplsma pneumoniae infeksiyonunda bronşit ve pnömoni eşlik edebilir. Komplikasyonlar
piyodermiye neden olabilir. Sinüzit, otit, mastoidit, peritonsiller abse, septik artrit, osteomiyelit, kavernöz sinus trombozu ve bakteriyemi süpüratif komplikasyonlardır. Lenfatik yayılımla servikal adenit olabilir. Rekürren tonsillofarenjit ve streptokokal toksik şok sendromu oluşabilir (8).
Non süpüratif komplikasyonlar: Akut romatizmal ateş (ARA) ve akut glomerülonefrittir. ARA epidemilerde % 3, endemik olgularda % 0.3 oranında görülür. ARA sadece tonsillit sonrasında gelişir, streptokokal deri infeksiyonu sonrasında görülmez (7,8). Tanı
Tanıdaki temel amaç viral tonsillofarenjitlerin AGBHS'a bağlı tonsillofarenjitlerden ayırmaktır.
5 Viral tonsillofarenjit
Klinik bulgularla tanı koymak güçtür. Farengeal eksuda Adenovirus, HSV ve EBV gibi viral etkenler yanında A, C, G grubu streptokoklar, C. diphtheriae, anaeroplar ve Y. enterocolitica’da görülebilir. İnfluenza ve Rhinovirus’da eksudasyon yoktur. Deri döküntüsünün varlığı AGBHS, HIV ve EBV infeksiyonlarını düşündürür. Konjuktivit adenovirus infeksiyonlarında belirgindir.
Viral infeksiyonlarda başlangıçta lökosit sayısında hafif bir yükselme olabilir. Atipik lenfositoz sıklıkla viral etyoloyiji düşündürür ve bu olgularda EBV infeksiyonu mutlaka araştırılmalıdır. Spesifik viral tanı için virus izolasyonu gereklidir fakat, tonsillofarenjit olgularında rutin olarak önerilmez.
Streptokoksik tonsillofarenjitinin en önemli klinik bulguları olan boğaz ağrısı, ateş, lenfadenopati ve tonsiller eksüdasyon ancak streptokokal tonsillofarenjitlerin % 56’sında saptanmıştır (7). Bu nedenle klinik bulgularla streptokok farenjitini diğer etyolojik ajanların neden olduğu farenjitlerden ayırmak güçtür. Kesin tanı etkenin izolasyonu ile konur. Eküvyon ile alınan boğaz sürüntü örneği % 5 koyun kanlı agara ekilmelidir. %5-10 CO 2 ’li ortamda hemoliz daha belirgindir. Hemen ekim yapılamayacak ise materyal Stuart ve Amies transport besiyerlerine alınabilir (15). Uygun alınmış boğaz kültürü ile etken % 95 izole edilebilir. Tek başına boğaz kültürünün AGBHS akut infeksiyonu ile taşıyıcılığı birbirinden ayırt etmediği unutulmamalıdır. Boğaz sürüntüsünden lateks aglütinasyonu, ELISA, optik immunassay yöntemleriyle AGBHS antijenleri araştırılabilir. Test 10-20 dakikada sonuç verir. Erken tanı ile antibiyotik tedavisine kısa sürede başlanabilir. Antijen testlerinin sensitivitesi % 80-90, spesifitesi % 95'den fazladır(1,15). Direkt antijen testi negatif çıkan olgularda yalancı negatiflik olabileceği için boğaz kültürü yapılması gerekir (1,16-18). Hızlı tanı testleri Grup C streptokokları tanımlamaz (18). Öksürük, hapşırık ve rinore olan olgularda hızlı test pozitifliği AGBHS taşıyıcılığını ve akut viral infeksiyonu akla getirmelidir.
Lökositoz ve sola kayma streptokokal tonsillofarenjiti düşündürür. Streptokokal tonsillofarenjitte antistreptolizin O (ASO) yüksekliği ve C reaktif protein (CRP) pozitifliği saptanabilir. ASO'nun 200 Todd ünitesi (TÜ) üzerindeki değerleri veya titrede 4 kat artışı akut infeksiyonu 6 düşündürür, ASO konvelesan dönemde yükselmeye başladığı için, geçirilmiş streptokok infeksiyonunun retrospektif tanısında yardımcıdır (19). ASO bir yıla kadar pozitif kalabilir. N.
gonorhoeae düşünülen olgularda özel besiyerlerine ekim yapılmalıdır. Difteri kuşkulanılan olgularda Loeffler besiyerine ekim yapılmalıdır. M. pneumoniae ve klamidya infeksiyonlarında seroloji tanıda yardımcıdır.
Vincent anjininde etkilenen dokudan Gram boyaması yapılmalıdır. Gram pozitif kok, Gram negatif basil ve fuzobakteriler gösterilebilir. Debride edilen materyalden anaerob kültür yapılır.
Erken süt çocukluğu döneminde streptokok infeksiyonları fetusa geçen maternal bağışıklık nedeniyle görülmez. Maternal IgG kaybı ile beraber, AGBHS ların değişik serotipleri ve portörlerle temas artar. Sonuçta akut infeksiyon veya geçici portörlük ortaya çıkar. Bu sürede spesifik bağışıklık oluşur. AGBHS’lara karşı insanlarda antibakteriyel ve antitoksik olmak üzere iki türlü bağışıklık gelişir. Antibakteriyel bağışıklık spesifik M komponenti ile ilişkilidir. Antitoksik bağışıklık ise eritrojenik toksin ile ilişkilidir . M protein tipe spesifiktir. Erken antimikrobiyal tedavi antijenlere karşı oluşan antikor yanıtını azaltabilir (20). Antitoksik bağışıklık M proteinin tersine tip spesifik değil grup spesifiktir. Kişide antitoksik ve antibakteriyel bağışıklığın durumuna göre gelişecek klinik tablo farklıdır. Antibakteriyel immunite oluşan olgularda farenjit tablosu gelişmez. Antibakteriyel immunite yok fakat sadece antitoksik immunite var ise kızıl gelişmeden farenjit tablosu görülür. Kişide antibakteriyel ve antitoksik immunite yok ise farenjit ve kızıl tablosu gelişebilir. AGBHS infeksiyonlarında M proteinin antifagositik epitoplarına karşı opsonin antikorları oluşur ve tip spesifiktir. M proteine karşı oluşan antikorlar invaziv streptokok infeksiyonundan, korurken taşıyıcılığı önlemez.
AGBHS tedavisinin amacı ARA gelişmesini, süpüratif komplikasyonları ve AGBHS yayılmasını önlemek ile birlikte klinik iyileşmeyi sağlamaktır.
Tedavide ilk seçenek penisilindir (Tablo 3), (21,22). AGBHS’larda penisilin direnci saptanmamıştır (23,24). Semptomların başlamasından sonraki dokuz gün içinde penisilin tedavisine 7 başlanması ARA gelişmesini önlemektedir (8,25). Bugün için ARA'yı önlediği kanıtlanmış tek antibiyotik penisilindir. Erken antibiyotik tedavisi semptomları baskılamakta ve bulaştırıcılığı önlemektedir. Bu amaçla tek doz benzatin penisilin G veya 10 gün süre ile oral penisilin tedavisi önerilir. Daha kısa süreli penisilin uygulaması tedavide başarısızlığa neden olmaktadır.
Hasta uyumu sağlanırsa oral penisilin tedavisi ile intramusküler (IM) tedaviye eşdeğer etkinlik sağlanabilir. Benzatin Penisilin G (IM) özellikle; Hasta oral tedaviyi tolere edemeyecekse, oral tedaviye uyum sağlanmazsa, tekrarlayan AGBHS farenjit ataklarında ve romatizmal kalb hastalığı olanlarda tercih edilir (26). Benzatin penisilin G enjeksiyonu çok ağrılıdır, ek olarak prokain içeren formları tercih edilebilir, ilacın kullanılmadan önce oda sıcaklığına getirilmesi ağrının derecesini azaltır.
Penisilin allerjisi olanlarda eritromisin veya diğer makrolidler kullanılabilir. Yeni makrolidler eritromisine göre daha az yan etkiye sahiptir. Azitromisin ile 5 günlük tedavi yeterlidir (27). AGBHS’larda penislin direnci görülmezken, makrolid direnci % 5 dolayındadır (7). Penisilin allerjisi olanlarda % 10 oranında sefalosporinlere de allerji olabileceği unutulmamalıdır. Anafilaktik tipte penisilin allerjisi olan hastalarda diğer betalaktam antibiyotiklerde tedavide kullanılmamalıdır.
Tedavide alternatif diğer antibiyotikler ampisilin, amoksisilin, sefaklor, sefadroksil ve sefuroksim aksetildir (28). Birinci jenerasyon oral sefalosporinler, betalaktam+betalaktamaz inhbitörü kombinasyonları penisilin tedavisine yanıt alınamayan olgularda kullanılmalıdır (29,30). Penisilinlere göre oral sefalosporinlerle elde edilen bakteriyolojik eradikasyon ve klinik başarı daha yüksektir. Sulfonamidler, kotrimaksazol, kloramfenikol, aminoglikozidler ve tetrasiklinler streptokok infeksiyonlarının tedavisinde kullanılmamalıdır (31).
Streptokokal antijen testi pozitif olan ve klinik olarak streptokoksik farenjit düşünülen olgularda tedaviye hemen başlanmalıdır. Antijen testi negatif olanlarda veya streptokokal antijen testi yapma olanağı yok ise iki yaklaşım uygulanabilir. Boğaz kültürü alınarak, antimikrobiyal tedaviye geçilir veya antibiyotik tedavisi kararı 24 saat sonra alınacak kültür sonucuna göre verilir. Her iki yönteminde avantaj ve dezavantajları vardır. Kültürün sonuçlanmasının beklenmesi ile gereksiz antibiyotik kullanımı önlenirken semptomatik iyileşmede gecikme olacaktır. Erken antibiyotik tedavisi ile hemen iyileşme sağlanırken bir çok kişi gereksiz antibiyotik kullanacaktır. Her iki yöntemle de 8 ARA gelişmesi önlenir (1). Şiddetli infeksiyonu olan,
ateşi 38.3 ° C’nin üzerindeki hastalarda ve altta yatan kalp hastalığı olanlarda kültür sonucu beklenmeden tedaviye başlanabilir. Tedavi
sonrasında asemptomatik bireylerden kontrol boğaz kültürü alınmasına gerek yoktur. Hikayesinde akut eklem romatizması olan hastalardan infeksiyonlardan sonra kontrol boğaz kültürü yapılmalıdır. Semptomatik olmayan aile bireylerinin tedavisi gereksizdir. Tekrarlayan infeksiyonlarda kaynak saptamak amacıyla aile bireylerinden boğaz kültürü alınmalıdır (32). AGBHS infeksiyonlarında oral penisilin tedavisinden sonra % 5 - 35 oranında başarısızlık olduğu bildirilmiştir (31). Tedavinin etkisizliğinin nedenleri; antibiyotiklerin uygun sürede ve doz aralığında kullanılmaması, boğaz florasında bulunan H.influenzae, stafilokok, anaeroblar mikroorganizmaların salgıladıkları betalaktamazların etkisi ile penisilinin parçalanması, antibiyotiğe tolerans gelişmesi ve kronik AGBHS taşıyıcılığıdır (5). Bu olgularda amoksisilin+klavulonat, ikinci kuşak oral sefalosporinler (sefaklor, sefuroksim aksetil) veya klindamisin gibi betalaktamazlara dayanıklı antibiyotikler kullanılmalıdır (33).
Hasta olmayan çocukta boğaz kültür pozitifliği veya semptomatik ve kültür pozitif olan bireyde serolojik yanıt yoksa taşıyıcılık söz konusudur. Taşıyıcılığın nedeni hasta uyumunun olmaması, farenksde betalaktamaz yapan mikroorganizmaların varlığı veya konağa ait faktörler olabilir. Taşıyıcıların boğazındaki streptokoklar avirulandır ve taşıyıcıların hastalığı bulaştırma riski yoktur. Aynı zamanda taşıyıcılarda akut eklem romatizması riski de çok düşüktür (8). Bu nedenle AGBHS taşıyıcısı çocukların tedavisi gereksizdir (34). Sık tonsillit geçiren taşıyıcılarda 10 günlük penisilin tedavisinin son 4 gününde ek olarak 20mg/kg rifampin kullanılması bakteriyolojik eradikasyon sağlar (35). Asemptomatik taşıyıcılarda klindamisin etkilidir (36). Bir
yılda yedi veya daha fazla tonsillit atağı ya da iki yıl boyunca her yıl beş veya daha fazla atak görülen tekrarlayan tonsillitlerde, tonsilin fokal infeksiyon kaynağı olması halinde ve obstrüktif semptomlar (beslenme, solunum) ortaya çıkarsa tonsillektomi endikasyonu vardır.
Anaerobik farenjit ve peritonsillitte oral penisilin V’nin kullanılması yeterlidir. Peritonsiller absede cerrahi drenaj gerekir. Vincent anjini’nde Penisilin V 4 x 500 mg ve metronidazol 3 x 500 mg 9 birlikte kullanılır. Difteri farenjitinde 20.000-40.000 ünite antitoksin IM yapılmalıdır, ayrıca penisilin G erişkinde 10 milyon ü/gün 10 gün süreyle kullanılır. Penisilin allerjisi varsa eritromisin 30-40 mg/kg/gün verilebilir. Y. enterocolitica aminoglikozit, trimetoprim sulfametaksazol ve 3. Jenerasyon sefalosporinlere duyarlıdır. Penisilinlere ise direnç gösterir. N. gonorrhoeae infeksiyonunda tek doz 250 mg IM seftriakson yeterlidir. Mikoplazma infeksiyonlarında ilk seçenek eritromisindir, 10 günlük tedavi yeterlidir.
İmmunyetmezlikli hastada viral farenjit veya kronik herpetik infeksiyon asiklovir ile tedavi edilir (37). Normal konakta tedaviye gerek yoktur. Semptomatik tedavi yapılır. Influenza tip A'nın neden olduğu infeksiyonların erken döneminde amantadin verilmesi etkili olabilir.
İstirahat, ılık tuzlu su ile gargara, analjezik ve sıvı tedavisi yeterlidir. Oral alamayan ve dehidratasyon bulgusu olan hastaların hastaneye yatırılması gerekir. Korunma Bulaşma, direkt temas, damlacık yolu, kontamine olmuş yiyecekler ve süt ile olur. Hastaların izolasyonu gerekmez, eşyalarının temizliğine dikkat edilmeli, kalabalık yaşanan yerlerde havalandırmanın iyi olması sağlanmalıdır. AGBHS’ların grup spesifik C maddesinden hazırlanan aşılar hayvanlarda koruyucu bağışıklık sağlamaktadır. İnsanlarda aşı deneme aşamasındadır. Akut Romatizmal Ateş
Akut romatizmal ateş (ARA) ve akut glomerülonefrit (AGN) streptokoksik tonsillofarenjitin iki önemli komplikasyonudur. AGN streptokoksik farenjit veya deri infeksiyonu sonrası gelişebilir (Bölüm XVI Akut Glomerülonefrit), ARA ise farenjit sonrası gelişir, piyodermi sonrası gelişmez. ARA streptokoksik tonsillofarenjitden ortalama 19 gün sonra görülür. En erken 7 günde geliştiği bildirilmiştir. Streptokoksik tonsillofarenjit epidemilerinden sonra % 3, endemik durumlarda ise % 0.3-1 oranında ARA gelişir (38). Türkiyede yapılan çalışmalarda yıllık ARA sıklığı % 0.0367 - % 0.107 arasında bildirilmiştir (39,40). Sıklıkla 5-15 yaşındaki çocuklarda görülür.
10 Patogenez
ARA patogenezinin anlaşılmasında AGBHS’nin yapısının anlaşılması önemlidir. Streptokokların en dışında hyaluronik asid kapsül bulunur. Virülans faktörüdür ve fagositoza karşı direnci sağlar. Kapsül altında bulunan hücre duvarında M protein bulunur. M proteine göre streptokoklar 80 tipe ayrılır. M proteine karşı oluşan antikorlar o tipe özgü koruyucu immunite sağlar. M proteinin antifagositik etkisi vardır ve virülans faktörüdür. M proteinleri iki ana gruba ayrılır. Grup I M proteinler sarkolemma antijenleri ile çapraz reaksiyon verir, grup II proteinler ise serum opasite faktör oluşumundan sorumludur ve ARA’ya neden olmaz. M protein tip 1, 3, 5, 6, 14, 18, 19, 24 romatojen, tip 1, 4, 12, 25, 49, 57 nefritojendir (38,41-43).
AGBHS ile insan dokuları arasında antijenik benzerlik ve gelişen otoantikorların etkisi veya streptokokal hücre duvar komponentlerinin veya ekstrasellüler ürünlerinin direkt toksik etkisi ile ARA ortaya çıktığı düşünülmektedir. Tonsillofarenjit sonrası ARA gelişmesi arasındaki sürenin uzun olması immunolojik mekanizmaların hastalıkta etkin olduğu görüşünü kuvvetlendirmektedir. ARA ve romatizmal kalp hastalığı olanlarda postmortem myokarda bağlanmış, gamaglobulin ve kompleman bulunmuştur. Streptokokal M protein epitopları, sarkolemma proteinleri miyozin ve tropomiyozin ile; M protein tip 5,6,9 miyokard dokusu ile çapraz reaksiyon verir (44,45). Streptokok A grubu karbonhidrat kalp kapağındaki strüktürel glikoproteinleri ile benzerlik gösterir, ikiside N-asetil glukozamin yapısındadır (43). Streptokok kapsülü synovial zar ve eklem sıvısındaki hyaluronat proteine benzer. M5 proteini kondrosit, kartilaj ve sinovium ile çapraz raksiyon verir (46). Sydenham Koresi’nde beyin bazal kaudal nukleus ile streptokokal protoplast (lipoprotein) membran antijenleri arasında benzerlik vardır ve hastalarda streptokoklar ve kaudal nukleusa karşı reaksiyon veren antikorlar saptanmıştır (47).
HLA haplotipi ile ARA arasında ilişki olduğu belirtilmektedir, beyaz ırktan insanlarda HLA- DR4 pozitifliği, siyah ırktan insanlarda ise DR2 pozitifliği ile ARA gelişmesi arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmıştır (43,47). Ölmez ve ark (48), ARA’da HLA-33 ve HLA-B35 pozitifliğini kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek saptamışlardır. Tükrükle ile ABH kan grup antijenlerini sekrete edenlerde ARA daha sık görülmektedir. B hücre alloantijenine karşı oluşan D8/17 monoklonal antikoru ile yapılan çalışmalarda ARA’lı hastalarda B hücre alloantijeni % 80-100 oranında saptanırken, normal populasyonda % 20 oranında saptanmaktadır (38). ARA’da T 11 lenfositlerde nonspesifik değişiklikler olur. Akut dönemde Th/Ts oranı artar ve konvelesan dönemde normale döner. ARA
oluşmasında otoimmun hipoteze alternatif görüş ise streptokoksik sitotoksinlerin patogenezde etkili olduğudur. Streptolizin O, streptokinaz ve streptokoksik pirojenik toksin etkili olabilir. Streptolizin O laboratuvar hayvanlarına injekte edildiğinde kardiotoksik etki göstermektedir. Peptidoglikan ise miyokard nekrozuna neden olur. Streptokoksik süperantijen de direkt doku hasarında etkili olabilir (12).
Ani yükselen ateş 38 ° -40
° C, diz, dirsek ve el bileğinde şişlik, ağrı ve kızarıklık olur. ARA’nin başlıca bulguları Jones tarafından tanımlanmış ve son olarak 1992 yılında modifiye edilmiştir (Tablo 4) (49). Geçirilmiş AGBHS infeksiyonu olan kişide iki major veya bir major, iki minör kriter varlığı ARA’yı gösterir.
Romatizmal ateşte % 30-40 olguda kardit görülür. İlk üç hafta içinde ortaya çıkar. Endokard, miyokard ve perikard değişik derecelerde tutulur ve sıklıkla üfürüm duyulur. Pankardit görülebilir. Romatizmal kalb hastalığı hikayesi olmayan bir hastada yeni mitral regürjitasyona ait apikal sistolik üfürüm ve/veya aortik regürjitasyona ait bazal diastolik üfürüm romatizmal karditi düşündürür.
Valvulit olmadan gelişen miyokardit nadiren romatizmal ateşe bağlıdır. Apikal sistolik ve diastolik üfürüm ile miyokardit saptanması ARA’yı düşündürür. Taşikardi miyokarditin erken belirtisi olup, bulunmaması miyokardit tanısından uzaklaştırır. Şiddetli miyokarditde taşikardi, dispne, öksürük, ortopne, hepatomegali pulmoner ödem gibi konjestif kalb yetmezliği bulguları olabilir. Konjestif kalb yetmezliği mitral veya aortik regürjitasyona bağlı sol ventrikül volümünün artışı ile meydana gelir. Göğüs ağrısı, kalb seslerinin derinden gelmesi ve perikardiyal sürtünme sesi perikarditin fizik bulgulardır. Perikardial effüzyon ekokardiyografi ile doğrulanmalıdır. Büyük effüzyon nadirdir, olursa kalb tamponadına neden olabilir. EKG’de QRS kompleksinde düşük voltaj, ST-T değişiklikleri 12 görülür. Direkt grafide kalb gölgesinde büyüme belirgindir. Valvular tutulum olmadan romatizmal perikardit nadirdir.
Artrit gezici tiptedir. Büyük eklemler tutulur, küçük eklem tutulumunda başka tanılar düşünülmelidir. Eklemde şişlik, ısı artışı, ağrı, dokunmakla hassasiyet ve hareketlerinde kısıtlılık karakteristik bulgulardır. Kalıcı eklem deformitesine neden olmaz (50). Tedavi edilmeyenlerde yaklaşık 4 hafta sürer. Salisilat tedavisine dramatik yanıt verir, 48 saatte tedaviye yanıt vermeyen olgularda tanı tekrar gözden geçirilmeli ve salisilat düzeyi araştırılmalıdır. Sydenham Koresi
Gayesiz ve istemsiz, hızlı hareketlerdir. Gövde ve ekstremitelerde görülür. Kas güçsüzlüğü ve emosyonel labilite eşlik eder, uykuda kaybolur. Genellikle geç ortaya çıktığı için geçirilmiş AGBHS infeksiyonun saptamak güçtür. Nörolojik sekel kalmadan iyileşir. Eritema marginatum
En az (% 5) görülen major bulgudur. Ortası soluk yuvarlak kenarlı lezyonlardır. Vücutta, ekstremitelerin proksimalinde görülür, yüzde görülmez. Eritem geçici ve yerdeğiştiricidir, ısı ile indüklenebilir, basmakla solmaz, kaşıntı olmaz. Subkutan nodül
Sert, 0.5 cm çapında, ağrılı nodüllerdir. Eklemlerin ekstansör yüzlerinde, özellikle dirsek, diz ve bilek eklemlerinde görülür. Deride inflamasyon görülmez ve nodül deriye yapışık değildir. Minör bulgular
Artalji ve ateş nonspesifik bulgulardır. Ateş 39 ° C üzerindedir. Sedimentasyon ve CRP poliartritli veya karditli hastalarda her zaman yüksektir, korede ise genellikle normaldir. CRP hastalığın akut fazının geçip geçmediğinin değerlendirilmesinde yardımcıdır. PR uzaması nonspesifik bulgudur ve tek başına kardit tanısı koydurmaz.
Laboratuvar yöntemi ile kanıtlanmamış tonsillofarenjit hikayesi yeterli değildir. Pozitif boğaz kültürü veya antijen testi akut infeksiyon ile taşıyıcılığı birbirinden ayıramaz, bu nedenle yüksek veya artmış olan antikor testi ARA tanısında daha değerlidir. Akut ve konvelasan serum örneklerinde 2 13 veya daha fazla tüp dilüsyonu artış gereklidir. Streptolizin O, deoksirübonükleaz, hyaluronidaz, nikotinamid adenin dinükleotidaz ve streptokinaza karşı oluşan antikorlar araştırılabilir. En sık kullanılan testler ASO ve anti-DNaze-B’dir (49). Akut AGBHS infeksiyonu sırasında % 80 olguda ASO oluşur. Erişkinde 200 TÜ, çocukta 320 TÜ üzeri anlamlıdır. Anti-DNaze-B okul çağı çocuklarda 240 TÜ, erişkinde 120 TÜ üzeri anlamlıdır. ARA’lı hastalarda 3 test yapıldığında % 95 olguda en az birinde yükselme saptanır. Tüm testleri yapmak pratik değildir, bu nedenle ARA’dan şüphelenilen hastalarda önce ASO yapılır, negatif çıkan olgularda, anti-DNaze-B testi yapılabilir. Korede antikor testlerinin ve kültürün negatif olabileceği unutulmamalıdır.
Daha önceden romatizmal ateş geçirenler tekrar AGBHS ile infekte olurlarsa rekürren ARA gelişebillir, bu olgular romatizmal ateşin yeni epizotu olarak kabul edilir, ilk hastalığın relapsı değildir (49).
Hastaların mutlaka istirahat etmesi gerekir. ARA tedavisinde klinik bulguların baskılanması amacıyla antiinflamatuvar ajanlar kullanılır. Eklem bulgusu olan hastalarda aspirin 50-100 mg/kg/gün 4 eşit dozda en az 4 hafta süre ile verilir. Kardit olan olgularda glukokortikosteroidler kullanılmalıdır. Prednizon 2 mg/kg/gün 4-6 hafta kullanılabilir. Son haftada steroid dozu azaltılmalı ve karditte relapsı önlemek için aspirin ile devam edilmelidir, kalb yetmezliğinde diüretikler ve dijital endikedir (44). Kore varsa haloperidol veya diğer tranklizanlar kullanılabilir.
ARA rekürrensini önlemek için benzatin penisilin G 1.200.000 Ü IM 21 gün arayla uygulanır. En az 5 yıl süre ile profilaksi sürdürülmelidir. Şiddetli kardit geçiren olgularda ömür boyu sekonder profilaksi sürdürülür (38). 14 Tablo 1.Akut Tonsillofarenjit Nedenleri Etken Klinik Tablo Sıklık % Virus Rhinovirus Soğuk algınlığı 20 Coronavirus Soğuk algınlığı ≥ 5 Adenovirus Farengokonjuktival ateş 5
Herpes simplex virus Gingivit, farenjit, stomatit 4 Parainfluenza virus Soğuk algınlığı 2 Influenza virus İnfluenza 2 Coxsackievirus A Herpangina
Epstein-Barr virus İnfeksiyöz mononükleoz
Cytomegalovirus İnfeksiyöz mononükleoz
HIV-1 Primer HIV İnfeksiyonu < 1 Bakteri S. pyogenes Tonsillofarenjit, kızıl 15-30 Grup C, G Beta Hemolitik Streptokok Tonsillofarenjit 5-10
Mikst anaerob Vincent Anjini < 1 Neisseria gonorrhoeae Farenjit
Corynebacterium diphtheriae Difteri
Corynebacterium ulserans Farenjit, difteri
Arcanobacteirum haemolyticum Farenjit
Yersinia enterocolitica Farenjit, enterokolit
Treponema pallidum Sifiliz
Chlamydia pneumoniae Pnömoni, bronşit, farenjit
Mycoplasma pneumoniae Pnömoni, bronşit, farenjit
Aftöz stomatit Ülseratif gingivit
Behçet Hastalığı Ülseratif farenjit
Kawasaki Hastalığı Farenjit, konjuktivit
Stevens-Johnson Sendromu Farenjit, stomatit, ülsersayon
15 Tablo 2. Farenjitte Görünüm Etken Eritem Eksudasyon Follüküler Peteşi Adenovirus ++++ +++ ++++
Influenza virus +++
Enterovirus +++ ++ ±
Epstein-Barr virus +++ ++++
+ ++
Herpes simplex virus ++
++
Measles +++
+ Rubella +
S. pyogenes ++++
+++ ++
+++ Corynebacterium diphtheriae +++ ++++
Meningococci ++ +
Neisseria gonorrhoeae ++
++
Mycoplasma pneumoniae ++
+ +
Candida + ++++
Tablo 3. Streptokoksik Tonsillofarenjit Tedavisi İlaç Doz Veriliş şekli Süre Yetişkin Benzatin penisilin G 1.200.000 Ü IM Tek doz Fenoksimetil penisilin 250-500 mg oral 2-3 doz 10 gün Çocuk
Benzatin penisilin G 27 kg üstü 1.200.000 Ü 27 kg altı 600.000 Ü IM Tek
doz
Fenoksimetil penisilin 12,5-25 mg/kg/gün oral 2-3 dozda 10 gün
Eritromisin estolat 20-40 mg/kg/gün * oral 2-3 dozda 10 gün
Eritromisin etilsüksünat 40 mg/kg/gün oral 2-3 dozda 10 gün * Maksimum 1 gr
Major Bulgular Minör Bulgular Yakın Zamanda Geçirilmiş AGBHS İnfeksiyon Olasılığı Kardit
Klinik Artralji Pozitif boğaz kültürü veya antijen testi
Poliartrit Ateş Yüksek veya artmakta olan streptokokal antikor titresi Eritema marginatum Laboratuvar Akut faz reaktanlarında artış
Kore Sedimentasyon hızında artış
Subkutan nodül CRP
Uzamış PR süresi 16 Kaynaklar
1. Bisno AL, Gerber MA, Gwaltney JM, Jr., Kaplan EL, Schwartz RH. Diagnosis and management of group A streptococcal pharyngitis: a practice guideline. Infectious Diseases Society of America. Clin Infect Dis 1997; 25 (3): 574. 2. Leblebicioğlu H, Cengiz T. Akut tonsillofarenjitte A grubu beta hemolitik streptokok sıklığı ve klinik semptom ve bulguların değerlendirilmesi. TCDD Hastaneleri Tıp Bülteni 1991; 3: 119. 3. Annunziato PW, Powell KR. Infections of the upper respiratory tract. In: Reese RE, Betts RF, (eds). A Practical Approach to Infectious Diseases. 5 ed. London: Little Brown and Company. 1996: 211. 4. Georgitis JW. Nasopharyngitis, pharyngitis and tonsillitis. Immunol Allergy Clin North Am 1993; 13: 109. 5. Brook I. Microbiology of common infections in the upper respiratory tract. Prim Care 1998; 25 (3): 633. 6. Bisno AL. Acute pharyngitis: etiology and diagnosis. Pediatrics 1996; 97 (6 Pt 2): 949. 7. Mandel JH. Pharyngeal infections. Postgrad Med 1985; 77: 187 8. Bisno AL, Stevens DL. Streptococcus pyogenes (Including Streptococcal Toxic Shock Syndrome and Necrotizing Fasciitis). In: Mandell GL, Benneth JE, Dolin R, (eds). Principles and Practice of Infectious Diseases. 5 ed. New York: Churchill Livingstone. 2000: 2102. 9. Dobson SR. Group A streptococci revisited. Arch Dis Child 1989; 64 (7): 977. 10. Peter G, Smith AL. Group A streptococcal ınfections of the skin and pharynx (Two parts). 1977;297:311,365. N Eng J Med 1977; 297: 311. 11. Clement A. Pharyngitis, Laryngitis, and Epiglottitis. In: Armstrong D, Cohen J, (eds). Infectious Diseases. 1 ed. London: Mosby. 1999: 2.24.1 12. Salyers AA, Whitt DD. Streptococal sore throat, rheumatic fever and glomerulonephritis. In: Salyers AA, Whitt DD, (eds). A Molecular Approach to Bacterial Pathogenesis. Washington DC: ASM Press. 1994: 332. 13. Gwaltney JM, Jr., Bisno AL. Pharyngitis. In: Mandell GL, Benneth JE, Dolin R, (eds). Principles and Practice of Infectious Diseases. 5 ed. New York: Churchill Livingstone. 2000: 656. 14. Cauwenberge PB, Mijnsbrugge AV. Pharyngitis: a survey of the microbiologic etiology. Pediatr Infect Dis J 1991; 10: S39. 15. Carroll K, Reimer L. Microbiology and laboratory diagnosis of upper respiratory tract infections. Clin Infect Dis 1996; 23 (3): 442. 16. Stewart MH, Siff JE, Cydulka RK. Evaluation of the patient with sore throat, earache, and sinusitis: an evidence based approach. Emerg Med Clin North Am 1999; 17 (1): 153. 17. Söyletir.G., Ener B, Başaran M ve ark. A grubu streptokok farenjitlerinde direk antijen saptanması: Boaz kültürlerinin direkt antijen testi ile karşılaştırılması. Mikrobiyol Bült 1988; 22: 310. 18. Burke P. Sore throat. Practitioner 1993; 237 (1532): 854. 17 19. Cengiz AT. A grubu beta hemolitik streptokok infeksiyonları ve romatizmal hastalıkların laboratuar tanısı. In: Tümbay E, Anğ Ö, Karakartal G, (eds). 1. Ulusal İnfeksiyon Hastalıkları Kongre Kitabı. İzmir: Bilgehan Basımevi. 1987: 129. 20. Kaplan EL, Krugman S. Streptococcal infections, Group A. In: Krugman S, Katz SL, Gershon A, Wilfert CM, (eds). Infectious Diseases of Children. St Louis: The CV Mosby Co. 1992: 474. 21. Guzem PA, Nagami PH. Infectious Disease Emergencies. In: Ho MT, Saunders CE, (eds). Current Emergency Diagnosis and Treatment. 3 ed. Connecticut: Appleton and Lange Norwalk. 1990: 622. 22. Deniz FN, Ay E, Arıkan E. Benzathin penicillin tedavisinin beta hemolitik streptokok infeksiyonlarındaki etkinliği. ANKEM Derg 1990; 4: 200. 23. Saniç A, Pirinçciler M, Leblebicioğlu H, Günaydın M. Grup A Beta-hemolitik streptokokların antimikrobiklere duyarlılıkları. ANKEM Derg 1993; 7: 53. 24. Türet S, Karabiber N. A grubu beta hemolitik streptokokların penisilin G ve eritromisine duyarlılıkları. ANKEM Derg 1990; 4: 479. 25. Hedges JR. Sore throat. to culture or not to culture. Ann Emergency Med 1987; 15: 312. 26. Paradise JL. Etiology and management of pharyngitis and pharyngotonsillitis in children: a current review. Ann Otol Rhinol Laryngol Suppl 1992; 155 : 51. 27. Tarlow MJ. Macrolides in the management of streptococcal pharyngitis/tonsillitis. Pediatr Infect Dis J 1997; 16 (4): 444. 28. Uysal S, Sancak R, Sünbül M. A comparison of the efficacy of cefuroxime axetil and intramsucular benzathine penicilin in the treatment of streptococcal tonsillopharyngitis. Annals of Tropical Pediatrics (Baskıda) 29. Pichichero ME. Cephalosporins are superior to penicillin for treatment of streptococcal tonsillopharyngitis: is the difference worth it ? Pediatr Infect Dis J 1993; 12 (4): 268. 30. McLinn SE. Cefaclor in treatment of otitis media and pharyngitis in children. Am J Dis Child 1990; 134: 560. 31. Pichichero ME. Group A beta-hemolytic streptococcal infections. Pediatr Rev 1998; 19 (9): 291. 32. Comittee on Infectious Diseases. Report of the Comitte of Infectious Diseases (Red Book). 22 ed. Illinois: American Academy of Pediatrics. 1991: 438. 33. Brook I. Microbial factors leading to recurrent upper respiratory tract infections. Pediatr Infect Dis J 1998; 17 (8 Suppl): S62. 34. Peter G. Streptococcal pharyngitis: current therapy and criteria for evaluation of new agents. Clin Infect Dis 1992; 14 Suppl 2 : S218. 35. Tanz RR, Shulman ST, Barhel MJ, Willert C, Yogev R. Penicillin plus rifampin eradicates pharyngeal carriage of group a streptococci. J Pediatr 1985; 106: 876. 36. Tanz RR, Poncher JR, Corydon KE, et al. Clindamycin treatment of chronic pharyngeal carriage of group A streptococci. J Pediatr 1991; 119 (1 ( Pt 1)): 123. 37. McIntosh K, Halonen P, Ruuskanen O. Report on a workshop on respiratory viral infectios: Epidemiology, diagnosis, treatment and prevention. Clin Infect Dis 1993; 16: 151. 18 38. Amigo M, Martinez-Lavin M, Reyes PA. Acute rheumatic fever. Rheumatic Dis Clin North Am 1993; 19: 33. 39. Beyazova U, Benli D, Beyazova M. Akut romatizmal ateş görülme sıklığı. Çocuk Sag Hast Derg 1987; 2: 76. 40. Karademir S, Demirçeken F, Atalay S, et al. Acute rheumatic fever in children in the Ankara area in 1990-1992 and comparison with a previous study in 1980-1989. Acta Paediatr 1994; 83 (8): 862.
41. Baker AS, Behlau I, Tierney M. Infections of pharynx, larynx, trachea and thyroid. In: Gorbach SL, Bartlett JG, Blacklow NR, (eds). Infectious Diseases. 2 ed. Phildelphia: WB Saunders Company. 1992: 448. 42. Bisno AL. Nonsuppurative poststreptococal sequelae: Rheumatic fever and glomerulonephritis. In: Mandell GL, Benneth JE, Dolin R, (eds). Principles and Practice of Infectious Diseases. 5 ed. New York: Churchill Livingstone. 2000: 2117. 43. Wald ER. Acute rheumatic fever. Curr Probl Pediatr 1993; 23: 264. 44. Fischetti VA. Streptococcal M protein. Scientific American 1991; 264: 32. 45. Gibofsky A, Zabriskie JB. Rheumatic fever: New insight into an old disease. Bulletin on the Rhematic Disease 1993; 42: 5. 46. Ehrenstein M, Isenberg D. Autoimmunity associated with infection: leprosy, acute rheumatic fever and Lyme disease. Current Opinion in Immunology 1991; 3: 930. 47. Stollerman GH. Rheumatogenic Streptococci and autoimmunity. Clin Immunol Immunopathol 1991; 61: 131. 48. Ölmez U, Turgay M, Özenirler S, ve ark. Association of HLA class I and class II antigens with rheumatic fever in a Turkish population. Scand J Rheumatol 1993; 22 (2): 49. 49. Anonymous. Guidelines for the diagnosis of rheumatic fever. Jones Criteria, 1992 update. Special Writing Group of the Committee on Rheumatic Fever, Endocarditis, and Kawasaki Disease of the Council on Cardiovascular Disease in the Young of the American Heart Association. JAMA 1992; 268 (15): 2069. 50. Herold BC, Shulman ST. Poststreptococcal arthritis. Pediatr Infect Dis J 1988; 4: 681.
19 İndeks
Akut Romatizmal Ateş Patogenez Klinik
Modifiye Jones Kriterleri Kardit Poliartrit Sydenham Koresi
Eritema marginatum Subkutan nodül
Minör bulgular Tanı Tedavi
Akut tonsillofarenjit Etyoloji Epidemiyoloji
Patogenez ve Patoloji A grubu beta hemolitik streptokok tonsillofarenjiti Nonbakteriyel tonsillofarenjit Herpangina Vincent anjini Eksudatif tonsillofarenjit Komplikasyonlar Tanı Bağışıklık Tedavi Streptokokal taşıyıcılık
Antistreptolizin O (ASO) Boğaz kültürü C-reaktif protein (CRP) Herpangina Vincent anjini Yüklə 140,86 Kb. Dostları ilə paylaş:
|