Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
29 – Deyərəm. Sabir Zakiri ötürmək üçün həyətə düşdü. Elə bu an qapıdan Aytac içəri girdi. – Dayı, xoş gəlmisən. – Xoş gördük. – Zakir Aytacın yanağından öpdü. – Sən hardan gəlirsən? – Qonşudan. İnternetə görə getmişdim. – Hə, lap yaxşı. Get evə. Hava soyuqdur. Aytac onların yanından ayrılıb evə girdi. – Sabah görüşərik. – Zakir qapını açaraq küçəyə çıxdı. – Sağ-salamat. Zakir avtomobilinə minib getməsindən sonra Sabir də evə qayıtdı. Mətbəxə girib divana əyləşdi. – Gedəcəksən? – Yasəmən stula əyləşərək soruşdu. – Hə. Gedəcəm. – Nə bilim. Təki istədiyin olsun. – Yazıq-yazıq ona baxdı. – Uşaqların yanında danışmayaq. Sonra... – Yaxşı. Yasəmən üzünü çevirib yeməyi bişirməyə davam etdi. Sabirsə, eləcə oturduğu yerdə qalmışdı. İstəməsə də, fikri qəti idi. Başqa çarə bilmirdi. İyirmi gün dözəcək, sonra hər şey qaydasına düşəcəkdi. O, belə düşünürdü. Buna da çox inanırdı. Şübhələri də var idi. Ancaq içində yaranan ümid şübhələrini Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 30 üstələyirdi. Ümid insanı düşdüyü yerdən qaldırmaq üçün gözəl bəhanə idi. O bəhanəni də tapmışdı. Geriyə güc toplamaqda qalırdı. *** Zakir telefonu çıxarıb həkimin nömrəsini tapdı. Sonra isə telefonu qulağına apararaq zəngə cavab verilməsini gözlədi. Bir neçə dəfə zəng səsləndikdən sonra xəttin digər tərəfindən səs gəldi. – Alo. – Salam, həkim. Necəsiniz? – Sən kimsən? – Mənəm, Zakir. Sizinlə danışmışdıq. Qaynımın məsələsinə görə. – Hə. Niyə zəng eləmisən? – Kobudca yenidən soruşdu. – Deyirdim, sabah yanınıza gələk. O məsələni danışardıq. – Gəlin. – Nə vaxt gələk? – İş vaxtı gələcəksiz də... başqa nə vaxt gələcəksiz ki? – Yox. Ona görə demədim. Yəni vaxtsız gəlib narahat etməyək. – Narahat olsam, özüm deyərəm. Siz gəlin. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 31 – Baş üstə. – Sağ ol. Zakir qaşqabaq tökərək telefonu cibinə qoydu. Sabah elə erkəndən getməyi düşünürdü. Vaxt itirmək olmazdı. *** Axşam olub yatmaq zamanı gəldiyində hərkəs yataqlarına uzanmış, gözlərini yumaraq günəşin öz şüalarını ətrafa saçdığı vaxtadək dünyadan qopmağa hazırlaşırdı. Yasəmənlə Sabir isə gözlərini tavana zilləyib olacaqları düşünürdülər. – Tez-tez zəng edərsən. – Edərəm. – Bizi nigaran qoyma. – Yaxşı. – Zəng etməyə icazə verərlər? – Niyə vermirlər ki? Verərlər. – Bəs mən? Mən sənə zəng edə biləcəm? –Telefon qoymazlar. – Kaş qoyardılar. Onda sən də evdən narahat olmazdın. – Narahat olmaram. Sən varsan. – Nə bilim. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 32 Yasəmən başını Sabirin çiyninə qoymuşdu. Sakitcə danışır, sözü uzatmadan bir-birlərinə cavab verirdilər. Sabirin danışmağa o qədər də həvəsi yox idi. Ancaq Yasəmən Sabiri neçə gün görməyəcəyi üçün söhbəti uzatmağa çalışırdı. – Bugün bilirsən nə oldu? – Nə? – Fəridə xanım telefonla danışanda eşitdim. Pensiyaçılar da kredit götürə bilirlər. – Yasəmən lazımsız olsa da, bu məsələni açmışdı. Danışmaq, Sabiri dinləmək istəyirdi. – Biz də götürərik. – İstəsən, yəni. – İstəyərəm. – Təki sağlıq olsun. Qalan heç nə istəmirəm. – Yat, qadası. Sabah danışarıq. Sabirin bu sözündən sonra Yasəmən də susdu. Heç bir söz demədən gözlərini yumaraq sabahın açılması üçün yuxuya getdi. Saatlar keçir, Sabir üçünsə gecə bitmirdi. Elə hey tavana baxırdı. Gözlərini qırpmadan həm də. Yuxu isə gəlmirdi. İçindəki sıxıntılar yuxusunu qaçırırdı. Nə edəcəyini bilmirdi. Sadəcə dinmədən, danışmadan, səssizcə baxırdı. Ancaq bu o qədər də uzun çəkməyəcəkdi. Yerindən qalxaraq hamama, əl- üzünü yumağa getdi. Yataq otağından çıxıb hamam otağının işığını yandırdı. İçəri keçib suyu açdı. Üzünü |