Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Nə bilmək olar!
Aha, gəlir bizim adam... Sabir şirkət binasından çıxaraq yolun o biri tərəfinə keçdi. Həmişə olduğu kimi yenə də bikef idi. Özünü qəmgin göstərməmək istəsə də, ancaq bu heç də asan deyildi. Yazıq gündə idi. Arabir gələn ümid hissi isə anidən yox olur, yerini bədbəxtlik doldururdu. Bu artıq neçənci şirkət idi ki, müraciət edirdi. Amma hələ ki, yaxşı xəbər ala bilməmişdi. Elə vəziyyətdə idi ki, nə iş desələr edəcəkdi. Gəl ki, işə qəbul edən yox idi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 2 Fikirli halda avtobus dayanacağına doğru addımlayırdı. Evə getməkdən başqa əlindən heç nə gəlmirdi. Evdə isə həyat yoldaşı ilə uşaqlar onu gözləyirdi. Bunu fikirləşdikcə daha da sıxılır, ürəyi yerindən çıxacaq kimi döyünürdü. Avtobus dayanacağına çatıb dayanacağın sol tərəfində durdu. Elə bu vaxtı bir oğlan uşağı qabağına çıxıb əlini açaraq ona uzatdı. – Əmi, əmi, əmi. Mənə pul ver də. Nə olar! Neçə gündü acam, heç nə yeməmişəm. Sən canı, çörək almağa pul ver də. – Uşaq üzünü qırışdıraraq yazıq-yazıq ona baxıb dedi. Sabir çarəsizcə əlini cibinə ataraq son qalan qəpikləri çıxarıb saydı. Sonra isə otuz qəpiyini onun əlinə qoydu. – Əmi, birazda ver də. Bu azdı axı. – Yaxşı. – İyirmi qəpikdə verdi. Uşaq pulu alıb “sağ ol” belə demədən onun yanından uzaqlaşdı. Sabir isə onun arxasıyca baxaraq qalmışdı. Bir qədər uşağın arxasıyca baxdıqdan sonra əlindəki qəpiklərə nəzər saldı. Qırx qəpiyi qalmışdı. O da ki, kəndə getmək üçün. “Uşaqdakı fərasətə bax”, – deyə qəpikləri cibinə qoydu. Bir neçə dəqiqə sonra avtobus da gəldi. Hamı avtobusa minmək üçün arxa qapının önünə yığışmışdı. Qadınlar mindikdən sonra kişilərdə basabasla avtobusa minməyə başladı. Sabir də o qarışılıqda avtobusa minib arxa oturacaqların Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 3 birində əyləşməyə macal tapdı. Dua edirdi ki, kəndə kimi heç bir tanış avtobusa minməsin. Çünki cibindəki pul ancaq özünə çatırdı. Bir saat sonra avtobus kəndə çatmışdı. Sabir avtobusdan enərək evin yolunu tutdu. Tez-tez addımlayırdı. Tanışlardan kimisə görmək istəmirdi. Onların suallarına verəcək düz-əməlli cavabı yox idi. Buna görə də gözə dəymədən evə çatmaq istəyirdi. Qaldığı evin qapısına çatanda “Şükür” deyərək həyət qapısını açıb həyətə girdi. Dörd yaşında olan oğlu onu görüb qaçaraq üstünə tullandı. Sabir də gülümsəyərək oğlunu qucağına götürdü. – Mənə nə almısan? – Al, – deyə Sabir səhər evdən çıxarkən cibinə qoyduğu konfeti çıxarıb oğluna verdi. Uşaq konfeti alaraq yeməyə başladı. Sabir isə onu yerə qoyub ev qapısına yaxınlaşdı. Qapının önündə başqa ayaqqabı da var idi. Ayaqqabı qadına aid idi. “Görəsən, yenə kim gəlib”, – deyə düşünə- düşünə ayaqqabısını çıxarıb içəri girdi. – Xoş gəldin. – Yasəmən Sabiri qapıda qarşılamışdı. – Sağ ol. – Sabir təbəssümlə ona baxdı. – Kim gəlib? – Qonşu Pakizə xaladı. – Yasəmən mətbəği göstərdi. |