Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yalnızlıqla gələn xəstəlik
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Yalnızlıqla gələn xəstəlik Gecənin bir vaxtında, qaranlıq dəhlizdə kimsə səssizcə addımlayırdı. Arabir durur, ətrafına baxaraq kimsənin olub-olmadığına əmin olduqdan sonra yenidən addım-addım gedəcəyi otağa yaxınlaşırdı. Otağın qapısına çatdıqda ehtiyatla qapının dəstəyini aşağı salaraq qapını açdı. Səssiz olmaq üçün qapını ehtiyatla açmağa çalışırdı. İçəri boylanaraq hərkəsin yuxuda olduğuna əmin olmaq istədi. Heç kimdən səs gəlmədiyini gördükdən sonra içəri girdi. Ehtiyatla yataqlara yaxınlaşıb onun olduğu çarpayını tapmağa çalışdı. Və sonunda onu tapmağa nail olmuşdu ki, Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 82 anidən iki əlini də uzadaraq yaxasından tutub sirkələməyə başladı. – Sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! Sabir diksinərək gözlərini açdı. – Burax məni! – Qorxaraq adamın əllərindən qurtulmağa çalışdı. – Sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! – Adam bu səfər Sabiri boğmağa çalışırdı. – Burax! – Sabir qışqırır, yerində çırpınaraq kömək istəyirdi. Səsə otaqdakı digər xəstələr də oyanmışdılar. Hamı qorxudan qulaqlarını tutmuşdu. Təkcə Yusif cəld qaçaraq Sabiri adamın əlindən almağa çalışdı. Ancaq adam Sabiri necə tutmuşdusa, Yusif heç nə edə bilmirdi. Əlindən bir şey gəlməyəcəyini görən Yusif çölə çıxaraq qışqırmağa başladı: – Kömək edin! Kömək edin! Onun qışqırıq səsinə gecə növbəsində olan işçilər qaçaraq gəldilər. Otağa girib işığı yandırdıqdan sonra adamın üstünə şığıyaraq onu kənara çəkməyə çalışdılar. Sabir işıqlar yandıqdan sonra gözlərini açaraq onu tutan adama ehtiyatla baxdı. Bu, səhər onun qarşısını kəsən adam idi. – Burax məni! Burax deyirəm! Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 83 – Sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! – Cavan oğlan dayanmadan qışqırır, Sabiri daha möhkəm tutaraq boğmağa çalışırdı. – Burax! Yalvarıram! – Sabirin taqəti qalmamışdı. Getdikcə zəifləyir, əl-ayağı boşalırdı. – Ataaaa!.. Ataaaa!.. Niyə ataaa!.. İşçilər güclə də olsa, cavan oğlanın əllərini boşaldaraq Sabiri xilas edə bildilər. Sabir dərindən nəsəf alaraq divara söykənib ona baxdı. – Tutmayın! – Oğlan işçilərin əlindən yaxa qurtarmağa çalışır, qorxuducu səslə qışqırır, Sabirin üzərinə qaçmaq istəyirdi. – Anam hardadı, ataaa?!.. Ona neylədin?!.. Buraxın məni! Axı sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! Oğlanın qışqırıq səsləri bütün mərtəbəyə yayılmışdı. İşçilər sonunda əlacsız qalaraq sakitləşdirici iynə vuraraq oğlanı keyitdilər. Sonra isə otaqdan çıxararaq öz otağına apardılar. Sabir isə əlini boğazında gəzdirərək oğlanın nə demək istədiyini anlamağa çalışırdı. Ancaq halsızlıqdan çox da bir şey düşünə bilmirdi. Oğlanı apardıqdan sonra Yusif ehtiyatla Sabirə yaxınlaşmağa çalışdı. – Yaxşısan? – Əlini Sabirə tərəf uzatdı. – Toxunma mənə! Toxunma! – Sabir dizlərini yığaraq divara söykəndi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 84 – Yaxşı. Toxunmayacam. – Yusif əllərini yuxarı qaldırdı. – Yat onda. Sabah danışarıq. Yaxşı? – işığı söndürərək yavaşca öz yatağına doğru getdi. Otaqdakı digər üç xəstə isə yorğanı başlarına çəkmiş, olanları görməmək üçün özlərini yuxuluğa vurmuşdular. Hadisələr anidən baş verdiyindən Sabir heç nə başa düşməmişdi. Dərindən nəfəs alır, olanları anlamağa çalışırdı. “Məndən nə istəyirdi axı?!” – deyə düşünür, ancaq heç bir cavab tapa bilmirdi. Hər nəfəs aldığında sinəsi qalxıb düşür, içindəki qəhər boğazında düyünlənsə də, özünü güclə saxlamağa çalışırdı. Ancaq bu elə də çətin deyildi. Bir neçə saniyə sonra əlini ağzına tutaraq hönkürtü ilə ağlamağa başladı. Yaşadıqlarına, taleyinə, həyatına ağlayırdı. Bir günün içində başına gəlməyən qalmamışdı. Heç nə düşündüyü kimi getmirdi. Buna görə də içində deyinir, Zakiri söyürdü. “Allah bəlanı versin, Zakir!” – deyə qarğış edirdi. Bir müddət eləcə ağladıqdan sonra sakitləşərək gözlərinin yaşını sildi. Ehtiyatla yerinə uzanaraq ətrafı seyr etdi. Yatmaqdan qorxurdu. Ona görə də, oyaq qalmağa çalışırdı. Ancaq yorğun olduğundan yavaş-yavaş gözləri yumuldu və yuxuya getdi. *** – Sabir? Sabir? |