Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
131 – Bəli. Danışmaq istəyir. – Neçə aydır ki, birinci dəfədir. Bizi heç görmək belə istəmirdi. – Tələsik dedi. – Telefonu verirəm ona. – Sabir dəstəyi Yusifə uzatdı. Bayaqdan danışılanlara qulaq asan Yusif isə həyəcanla Sabirin üzünə baxaraq qalmışdı. Telefonun dəstəyini almaq istəmirdi. Ancaq Sabir zorla dəstəyi ona verdi. – Alo... qızım? Sabir Yusifin rahat danışması üçün onu orada qoyub qapıya yaxınlaşdı. Qapını açaraq dəhlizə çıxdı. Ürəyində bir rahatlıq hiss edirdi. Bunun səbəbini çox gözəl başa düşürdü. Ona görə də, gördüyü işdən çox razı idi. Ətrafına baxaraq dəhlizdə dolaşmağa başladı. Yavaş-yavaş addımlayır, digər xəstələrin arasından keçərək dəhlizdə gəzinirdi. Elə dəhlizin digər tərəfinə çatıb arxaya dönmüşdü ki, o cavan oğlanı yenidən gördü. İlk gəldiyi gün onu boğmaq istəyən oğlanı. O gündən sonra ilk dəfə idi ki, onu görürdü. Küncdə oturmuş, dizlərini qucaqlayaraq durmuşdu. Sabir neçə dəfə işçilərlə danışmış, oğlanın əhvalını soraqlaşmışdı. Yusiflə də bu haqda söhbət etmişdi. Yazıq oğlanın da həyatı elə gözəl deyildi. Gözünün qabağında atası anasını öldürmüşdü. Elə Sabirə də atasına oxşadığına görə hücum çəkmişdi. Sabir bu qənaətə sonralar, bir xeyli düşündükdən sonra Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 132 gəlmişdi. Ehtiyyatla olsa da, oğlanın olduğu yerə doğru addımladı. Oğlana yaxınlaşıb yanında oturdu. Özünü ələ alaraq təbəssümlə dedi: – Salam. Adım Sabirdir. Necəsən? – Salam. – Oğlan da təbəssümlə ona baxdı. – Yaxşı. Oğlanın onu tanımadığı qənaətinə gəlmişdi. Ona görə də, birazda rahatlamışdı. – Sənlə əvvəllər danışa bilməmişdik. İndi tanış olmağın vaxtı imiş. Adın nədir? – Bilmirsən? – Oğlan soyuq baxışla üzünü ona zillədi. – Yox. Bilmirəm. – Sabir hürkərək cavab verdi. – Fərid. – Hə. Nə gözəl. Qəşəng adın var. – Hə. – Qısaca cavab verdi. – Yavaş-yavaş yaxından tanış olarıq. Hələ vaxtımız var. – Sabir yaxınlıq etmək istəyirdi. – Bayaq telefonla danışdım. Qızımla. Bir də balaca oğlum var. Bəs sənin? Evlisən? – Yox. – Evlənərsən. Hələ cavansan. – Sabir özü haqqında məlumat verir, oğlanda ona qarşı müsbət fikir yaratmağa çalışırdı. – Burda adam çoxdur. Çalış hamıya yaxınlıq edəsən. Yoxsa vaxt keçməz. Dost tap özünə. Tək olmaq yaxşı bir şey deyil. Təklik adamı sıxır. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 133 Sabir danışır, ancaq oğlandan səs çıxmırdı. Oğlanın çox danışmadığını görüb söhbəti bitirmək qərarına gəldi. Ayağa qalxaraq ona baxdı. – Tanış olmağımıza sevindim. İndi gedirəm. Ancaq yenə danışarıq. Nə vaxt istəsən, sən də yaxınlaşa bilərsən. Oğlanın yanından ayrılaraq Yusifin olduğu otağa tərəf getməyə başladı. Ancaq elə bir neçə addım atmışdı ki, sağ böyrünə kiminsə zərbə vurduğunu hiss etdi. Qəfil zərbənin ağrısından bükülərək geriyə dönməyə çalışdı. Üzünü geriyə çevirdiyində cavan oğlanı gördü. – Adımı sən qoymuşdun! – Oğlan nifrətlə ona baxırdı. Cavan oğlan əlini Sabirin böyründən çəkdiyində əlinin qana bulaşdığını gördü. Əlində iri qayçı tutmuşdu. Sabir oğlanı geriyə itəliyərək böyrünü tutdu. Qan dayanmaq bilmirdi. – Neylədin... sən? – deyə taqətdən düşərək yerə yıxıldı. Sabirin halı get-gedə pisləşirdi. Gözlərinə pərdə çökmüş, ətrafı görməkdə çətinlik çəkirdi. Bir neçə saniyə sonra gözlərini yumdu. Geriyə qalan isə ətrafdakıların qışqırıq səsləri idi. – Sabir?! Sabir?! Sabir?! |