Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Kimin nə olduğunun isbatı
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Kimin nə olduğunun isbatı...
Cümə axşamı, nahardan sonra komissiyaya gedəcək xəstələrin hamısını birinci mərtəbəyə yığmış, vaxtın gəlməsini gözləyirdilər. Yusiflə Sabir də onların arasında idi. Yusif sakit görünsə də, Sabir Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 144 üçün bunu demək elə də mümkün deyildi. Nə qədər gizlətməyə çalışsa da, həyəcanı üzünə vurmuşdu. Yerində bir dəqiqə dura bilmir, elə hey ətrafa boylanaraq binadan çıxacaqları zamanı güdürdü. Bunu Yusif də hiss etmişdi ki, gülərək dedi: – Qorxursan? – Yox. – Əsəbi halda cavab verdi. – Onda niyə sakit durmursan? – Nə bilim. – Yaxşı olacaq. – Əlini Sabirin qoluna toxundurdu. Sabir isə heç bir söz demədən başını aşağı salıb dərindən nəfəs aldı. Elə bu an həkim tibb bacısı ilə gələrək qapını açıb çölə çıxmalarını tapşırdı. Bütün xəstələr sıra ilə binanın qapısından çölə çıxmağa başladılar. Sabir bura gəldiyi gündən birinci dəfə idi ki, binanı tərk edirdi. Qapıdan çıxdığında gözlərini yumaraq havanı qoxlamağa başladı. Azadlığın qoxusunu doyunca ciyərlərinə çəkdikdən sonra pilləkənlərlə həyətə enərək digər xəstələrlə bir yerdə komissiyanın keçiriləcəyi binaya doğru getməyə başladı. Komissiyanın keçiriləcəyi bina ilə Sabirin qaldığı bina arasında iki bina da var idi. Sabir o binaların arasından keçərkən ətrafa göz gəzdirir, ilk dəfə görürmüş kimi heyrətlənirdi. Ağaclar, quşlar, hətta hər gün gördüyü həkimlər belə ona qeyri-adi gəlirdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 145 Bir qədər də piyada getdikdən sonra həkim üçmərtəbəli binanı göstərək, yoxlanışın orada olacağını bildirdi. Bütün xəstələr tək-tək binanın giriş qapısından içəri girməyə başladılar. Binanın birinci mərtəbəsində, dəhlizdə dayanaraq sıra ilə komissiya keçiriləcək otağa daxil olur, həkim yoxlanışından sonra çıxaraq yenidən qaldıqları binaya götürülürdülər. Sabir isə səbrlə öz sırasının gəlməsini gözləyirdi. Onun sırası yeddinci idi. Bütün xəstələri izləyir, onların hansı əhval-ruhiyyədə otağı tərk etdiklərini seyr edirdi. Altı nəfər yoxlanışdan keçdikdən sonra sıra ona çatmış, tibb bacısı qolundan tutaraq asta addımlarla otağa doğru aparmağa başlamışdı. Sabirin həyəcanı isə dayanmadan artırdı. Durduğu yerdən otağa qədər olan yol gözündə bir neçə kilometr olmuşdu. Ürəyi şiddətlə döyünür, yerişini itirirdi. Artıq qapının önünə çatdığında beli bükülmüşdü. Nəfəs almaqda çətinlik çəkirdi. Tibb bacısı qapını açaraq onu içəri saldı. Elə içəri yenicə girmişdi ki, komissiya nümayəndələrindən biri, bəstəboy, sarışın qadın tibb bacısının üstünə qışqırmağa başladı: – Ay qız, hara gətirirsən bunu?! Görmürsən, nə gündədir?! Bu elə xəstəyə oxşayır da! Çıxart çölə! – Baş üstə, həkim. – Tibb bacısı cəld Sabiri otaqdan çıxardı. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 146 Sabirin gülməyi tutsa da, özünü güclə saxlaya bilmişdi. Təhqir olunacağına bu qədər sevinəcəyini desəydilər, yəqin ki, heç vaxt inanmazdı. Tibb bacısı isə Sabirin qolundan tutaraq deyinə-deyinə binadan çölə çıxartdı. Dəhlizlə çıxış qapısına yaxınlaşarkən Yusiflə baxışmış, hər şeyin yolunda olduğunu bildirmişdi. – Lap bezdiriblər. Gətir deyirlər, gətirirsən, deyir niyə gətirmisən. Adam bilmir nə etsin. – Tibb bacısı hələ deyinirdi. – Sizin iş də yaman çətindir. – Kaş ki, elə sənin kimi olardım. Dünya vecimə olmazdı. – Tibb bacısı sözünü bitirb gülməyə başladı. – Kaş. – Sabir də gülərək qarşılıq verdi. – Nəysə. Gedək, aparım səni. Hələ neçə nəfər qalıb. Onları da gəlib götürməliyəm. Tibb bacısı Sabirin qolundan tutaraq xəstəxananın həyəti ilə getməyə başladı. Sabir “Niyə tək-tək aparırsınız?” sualını vermək istəsə də, özünü ağıllı göstərməmək üçün susaraq tibb bacısının yanı ilə qaldığı binaya qədər getdi. Binaya daxil olub ikinci mərtəbəyə qalxdıqdan sonra iri dəhlizdən keçərək öz otağına daxil oldu. Tibb bacısı isə onu orada qoyub geriyə, o biri binaya qayıtdı. Sabir üçün gözləməkdən başqa bir şey qalmamışdı. Yatağın üstünə oturaraq Yusifi gözləməyə başladı. Onun sırasına hələ çox var idi. Ona görə də, işi biraz uzanacaqdı. Bu səbəbdən |