Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Ən gözəl Cümə...
Səhərin erkən saatlarından, göy üzü işıqlanmamış oyanaraq hazır vəziyyətdə gözləyirdi. Gecə çox uzun çəkmişdi. Yuxuya gedə bilməmiş, xəyallar qurmuş, gələcək barəsində düşünmüşdü. Elə indi də otağda var-gəl edir, hərkəsin oyanmasını gözləyirdi. Sıxıntıları var idi. Xəstəxanadan çıxdığında, çöldə nə olacağını heç bilmirdi. Yaxşı ya pis, bunu etməli idi. Qaranlıq dünyasından ayrılmağa məcbur idi. Arabir keçmiş həyatını xatırlayır, köhnə günlərini gözlərinin önündən keçirirdi. Həyat yoldaşını, onunla keçirdiyi günləri düşündükcə nələri itirdiyini bir daha anlayırdı. Qəhərlənir, ürəyini sıxan fikirlərə güc gələ bilmirdi. Otağın divarları arasında gəzinərək dodaqaltı “o sənli günlərim”, – deyə mahnı oxumağa çalışırdı. Bununla da biraz rahatlamaq Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 151 istəyirdi. Ancaq daha da kədərə bürünür, dərdinə dərd yükləyirdi. Hava isə yavaş-yavaş aydınlanırdı. Bir müddət sonra hərkəs oyanacaqdı. Ancaq otaqdaki bir nəfər çoxdan oyanmış, gizlicə onu izləyirdi. – Quqquuu... Niyə yatmırsan? – Anidən, lakin astaca soruşdu. Yusif diksinərək səs gələn tərəfə çevrildi. – Oyaqsan? – Hə. – Cavid gülərək dedi. – Bəs sən? – Yata bilmədim. Sən yat. – Əli ilə işarə verdi. – Gedəcəksən, hə? – Hə. – Bizi yaddan çıxartma. Olar? – Çıxartmaram. – İnanıram. İnanım? – Gülümsəyərək soruşdu. – İnan. – Yusif də güldü. – Yaxşı. – Üzünü çevirərək yastığı başına çəkdi. Yusifsə, onu inandırmağa çalışsa da, öz dediyinə özü də inana bilməmişdi. Neçə ay idi ki, buradaydı. Onlara çox öyrəşmişdi. Ancaq indi onlardan da ayrılırdı. Və onları bir daha nə vaxt görəcəyi haqqında heç bir fikri yox idi. Bayaqdan başqa fikirlər onu narahat edirdisə, indi üstünə bunlar da əlavə olunmuşdu. İki od arasında qalmışdı. Ya da Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 152 ona elə gəlirdi. Özünü özü də anlaya bilmirdi. Onu ən çox sıxan da elə bu idi. Bu fikirlər içində saatları keçirmişdi. Sabir də çoxdan oyanmışdı. Özü ilə götürəcəyi əşyaları çantaya yığmış, geri qalan əşyaları isə otaq yoldaşları arasında bölmüşdü. Hər şey hazır idi. Səhər yeməyi üçün otaqdan çıxanda Sabir üzünü Yusifə tutaraq yeməkxanaya getməyəcəyini bildirmişdi. Yusif də heç bir söz soruşmamış, eləcə başını yelləməklə kifayətlənmişdi. Sabir isə həmişə telefonla danışdığı otağın qabağını kəsərək həkimin gəlməsini gözləməyə başlamışdı. Elə yenicə qapının yanında oturmuşdu ki, həkim dəhlizə daxil olaraq ona tərəf gəlməyə başladı. Sabiri görən kimi gülərək dedi: – Bugün zəng etmək olmaz. Bazar günü gələrsən. – Yox, həkim. Mən başqa bir şey istəyəcəkdim. – Nə? – Maraqla soruşdu. – Fəridi görmək istəyirəm. – Ona icazə yoxdur. Həm bir dəfə səni yaralayıb. Qorxmursan? – Mənə heç nə etməz. İnanın mənə. Bugün burada son günümdür. Bir neçə saat sonra buradan həmişəlik çıxıb gedəcəm. Son dəfə onu görmək istəyirəm. – Yaxşı. Gəl mənimlə. |