Ayfer Kara hayatin iÇİnden yabancılar İçin Türkçe Metinler (A2-B1) Minsk «Kolorgrad»
Yüklə 7,49 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
flört ettiği
genç bir kıza hediye etti. Evde çiş yapacak toprak bulamadım, kız beni dışarı çıkarıp gezdirmedi. Evin her yerine çişimi yaptım. Evdekiler bana çok kızdılar, ağza alınmayacak küfürler ettiler. Kız beni kliniğe geri getirdi. Hiç mutlu değildim, mamaları beğenmiyordum. Klinikte korku dolu on beş gün geçirdim, gündüzleri seviyordum çünkü kliniğe gelen herkes benim başıma okşuyor ve beni 137 beğeniyordu. Pamuk gibi beyazdım ve çok güzeldim. Sonra bir buçuk aylıkken üç dört yaşlarında küçük bir kız bana acıdı, ağladı ve beni almak istedi. Kliniğe gelen yaşlı bir köpek, “Çocuklar çok kötüdür, çocuklarda uzak dur” demişti. Evde bir de kedi vardı, o benden bir ay falan büyüktü ama çok akıllıydı, benimle oynuyor, bana pati atıyordu. Sâhiplerim benim şaşkın hâlime kahkahâ ile gülüyorlardı. Daha önce evde köpek beslememişlerdi, her yere çişimi yapıyordum. Çünkü beni gezdirmiyorlardı. Sonunda küçük kızın annesi dayanamadı ve dedi ki, “Usandım temizlik yapmaktan, bu evden bu köpek gidiyor” dedi. Küçük kız ağladıysa da annesi onu dinlemedi. Anne beni kliniğe götürdü. Aradan on gün falan geçmişti ki beni yeniden gelip aldılar. Evde söz sahibinin anne olduğunu anlamıştım, ben de küçük kız gibi ona sokuluyor, yanına oturuyor, gözlerinin içine bakıyordum. Ben onu annem olarak kabul ettim. Böyle davranmam işe yaradı, anneciğim beni çok sevdi, bana iyi davrandı. Yıllardır, onunlayım sâkin bir hayât yaşıyorum. Bugüne kadar altı ülkeyi gördüm, defalarca uçağa bindim. Küçük kız büyüdü, ben yaşlandım. Hâlâ onların bebeğiyim. Onlar bana çok saygı duyuyorlar ve beni çok seviyorlar. Bazen anneciğime homurdanıyorum ama o bana hiç kızmıyor. Ben onun pamuk kızıyım, ne dersem onu yapıyor, anneciğimle baharda uzun uzun geziyoruz. Kış mevsimini sevmiyorum, kışın çok az dışarı çıkıyorum. Pek çok şeyi anlıyorum ama konuşamıyorum. Keşke anneciğimle konuşabilsem! Bana anneciğim ne kadar iyi davransa da bana hiç tasma takmasa da evin içinde özgür olsam da, istediğimde dışarı çıkamamam beni çok üzüyor. Mert: Ben duygusal bir insanım, annem beni ve kardeşlerimi çok merhametli yetiştirdi. Ayrıca ben “Son Kuşlar” “Gamsız’ın Ölümü” gibi hikâyeleri okuyarak “Siyah İnci” “Filipper” ve “Lassy” gibi Amerikan dizilerini seyrederek büyüdüm. Bu Amerikan dizi filmleri bana âile ve hayvan sevgisini öğretti. Çocukken ölen serçelere ve diğer kuşlara cenâze töreni yapardım, onları başka hayvanlar yemesinler diye duâlarla gömerdim. Ben ve kardeşlerim hiçbir canlıya zarar vermedik, veremeyiz. Her canlı saygıyı hak ediyor. Hâlâ bahçemizdeki güzelim tekir ve sarman cinsi sokak kedilerini besleyip severiz. Her birinin insanlar gibi ayrı karakterleri vardır. Kimi korkak, sâkin ve 138 güvensiz; kimi sinirli, tokatçı ve cesur; kimi cüretkâr ve girişimci evin kapısı açıldığında içeri dalar; kimi de acından ölse de insanlara yaklaşmaz, kimi de çok sevgi dolu…. En büyük arzum evimde bir kedimin olması ancak alerjim olduğu için maalesef kedileri sâhiplenemiyorum. Kedilere okşamak onların mırıltılarını dinlemek bana mutluluk ve huzur veriyor. Yüklə 7,49 Mb. Dostları ilə paylaş:
|