Ayfer Kara hayatin iÇİnden yabancılar İçin Türkçe Metinler (A2-B1) Minsk «Kolorgrad»

Melih: 
Ben bir terzi değilim elbette ama giysilerimin 
sökük
lerini ve kopan düğmelerini 
dikebilirim. Sâdece kendi söküklerimi değil, anne ve babamın da söküklerini dikerim. 
Bunun içindir ki hastaların yaralarını da iyi dikerim. Pek çok arkadaşım bir hastanın 
derisini dikmeden önce kumaşlarla 
dikiş
denemeleri yaptılar. Ama benim dikiş 
konusunda deneyimim vardı. Yâni onlardan bir sıfır önde hastaların derilerini dikmeye 
başladım.
Meryem
: Ben
iyi bir ev hanımı değilim, yemeklerimi annem pişirir. Her işimde annem
bana yardım eder. Ben 
dikişl
eri terziye götürmem, anneme götürürüm. Geçen gün bir 
etek aldım. Kumaşı ve rengi tam istediğim gibiydi. Ama eşim eteğin 
yırtmacını 
çok derin 
buldu. Bunun için dikilmesi gerekiyordu. Annem Ankara’ya ağabeyimi ziyârete gitti. 
Bunun için eteğimi alıp terziye götürmek zorunda kaldım. 
Metin:
 
Benim eşim Sveta, dikiş konusunda çok becerikli,
 
onun anneannesi terzi imiş, 
opera ve bale kıyâfetleri dikiyormuş, aynı zamanda onları tâmir ediyormuş. Sveta da 
bizim âilemizin terzisi, çocuklara, anneme ve kendisine hârika
elbiseler tasarlar, diker. 
Hatta beğenmediği kıyâfetlerinde değişiklikler yapar. Köpeğimize bile elbise diker.
Meldâ
: 
Ben dikiş dikerim ama dikiş konusunda çok iddialı değilim. Ben hârika
kazaklar, 
şapkalar ve 
patik
ler örerim.
Selânik örgüsü 
atkılar örer ve onları akrabâlarıma hediye 
ederim. İki yıl önce bir arkadaşım “Sen bir akşamda bir bebek yeleğini bitiriyorsun, senin 

---

96 
yerinde olsam bunları satarım” dedi. Ben de arkadaşlarıma ve akrabâlarıma doğum 
günlerinde, bebekleri olduğunda hediye etmek için örgüler örmeye karâr verdim. Şimdi 
bütün tanıdıklarım benim ördüklerimi giyiyor ve takıyor.