Ayfer Kara hayatin iÇİnden yabancılar İçin Türkçe Metinler (A2-B1) Minsk «Kolorgrad»
Yüklə 7,49 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Ayla
|
İKİNCİ BÖLÜM:
ÖLÜM Melih: Hastânede son yirmi dört saatte 100 kişiye Covid - 19 tanısı konuldu. Böylece salgının başladığı geçen yıl şubat ayından bu yana toplam vaka sayısı o kadar çoğaldı ki artık kaç kişi hasta diye bakmıyorum ve bu virüsü hiç düşünmek istemiyorum. Tanıdıklarımdan da pek çok kişi hasta oldu, hattâ on- on beş kişi öldü. Ben ölümden korkmuyorum. Bana da corona virüs bulaştı. Hastalığım sırasında bir hafta kadar başım ağrıdı ve hâlsizdim, hastalığı ayakta atlattım. Annem de hastalığı benim gibi geçirdi. Elif: Ben şimdi on yedi yaşındayım, bu zamana kadar sâdece büyükbabamın ölümüne şâhit oldum. Büyükbabam öldüğünde dört yaşındaydım. Yaz tatilinde anneannemlere gitmiştik. Dayımın ve teyzemin âileleri de oradaydı. Akşam yemeğinden sonra büyükbabam rahatsızlandı, “Midem ağrıyor” dedi. Eve doktor çağırdılar. Doktor ağrı kesici iğne yaptı. Doktor gittikten sonra büyükbabam kalp krizi geçirdi. Dayım, doktora telefon etti; doktor koşarak geldi, kalp masajı yaptı; ambulans geldi: büyükbabamı hastâneye kaldırdılar; büyükbabam yolda vefât etmiş. Büyükbabamı hastâneden eve getirmediler, morga götürmüşler. Sabaha kadar annemler uyumadı, ağladılar, sabah eve tüm akrabâlar, komşular geldiler. Ev insanlarla doldu, taştı. Büyükbabamı yıkamışlar, kefenlemişler, cenâze namazını kılıp gömmüşler. Sâdece erkekler cenâze namazını kıldılar ve defnettiler. Erkekler mezarlıktan ayrıldıktan sonra biz mezarlığa gittik ve orada büyükbabama duâ ettik. Aradan yıllar geçmesine rağmen büyükbabamın sevgi dolu, içimi ısıtan bakışlarını hatırlıyorum. Ayla: Küçükken ölüler, hortlaklar ve mezarlıklar beni çok korkuturdu. Ben dördüncü sınıftayken babamın Bursa’da yaşayan kuzeni kalp krizi geçirip öldü. Eniştem ve babam cenâzeyi almak için Bursa’ya gittiler. Babamın kuzeni İhsan amcanın tabutunu halamların arka bahçesine koydular. O zaman bizim kasabamızda morg yoktu, herkes ölülerini 179 evinin bahçesinde yıkıyordu. Bahçeye kocaman bir kazan kurdular, bu kazanın altına odunları doldurdular, yaktılar ve suyu ısıttılar. Ben cesedi görmek istiyordum ve bunun için çatıya çıktım. Bahçeye teneşir denen dört ayaklı divân gibi bir tahta koydular ve bunun etrafını iplere çarşaflar asarak kapattılar. İhsan amcanın tabutunu hoca efendi açtı, ilk defa bir erkek cesedi görüyordum. İhsan amca çizgili pijamalarıyla tabutta yatıyordu. Etine dolgun bir adamdı, gözleri kapalıydı. Tabutun içinde kan vardı. Hoca efendi İhsan amcanın pijamalarını makasla kesti. Sonra İhsan amcayı teneşirin üzerine yatırdılar. Bundan sonrasına bakamadım, çatıdan aşağıya indim. Bu olaydan sonra birkaç ay kadar gündüzleri bile İhsan amcanın cesedinin yanımda yattığını hissettim. Neclâ: Ben yaşlı bir kadınım. Kocam on yıl önce öldü. O mezârı bekliyor; ben ise evimi bekliyorum. Bugün çok hastayım. Başım ağrıyor, ayakta duramıyorum, nefes alamıyorum ve mutsuzum. Tek başıma yaşıyorum. Benimle ilgilenecek kimse yok, kim bana bir bardak su ve ağrı kesici verecek? Komşularım yok, kapımı kimse çalmıyor. Şâir Kemâlettin Kamu’nun dediği gibi: “Varsın yine bir yudum su veren olmasın, baş ucumda biri bana “su yok” desin de!”. Benim için bu gece bitmeyecek, sabah olmayacak. Kim benim için doktordan randevu alacak? Kim beni doktora götürecek? Düşünmek istemiyorum bunları. Açım, evde bir şey yok. Bir tas çorbayı kim bana verecek? En iyisi uyumak, uyuyacağım. Hayır, vazgeçtim. Ambulans çağıracağım, ambulans beni en yakın hastâneye götürecek, hasta kaydımı hemşire yapacak, bana buhar verecekler ve burnum açılacak, iğne yapacaklar, ağrım kesilecek; serum verecekler, güçleneceğim. En iyisi hastâneye yatmak ve birkaç gün hastânede kalmak. Yüklə 7,49 Mb. Dostları ilə paylaş:
|