Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu səDNİk paşa pirsultanli

(açması:qazan- ayaqqabı, quyruq isə insanın ayağıdır)

Sadə insan müşahidələri nəticəsində qurulan bu tapmacalar insan beynini işlətməyə, düşünməyə vadar edir, eyni zamanda, mənzum tapmaca yeni poetik nümunə kimi bizim düşündüyümüzdən də gözəl şeir formasında biçimlənir. Biz bundan sonra da bayatıların, bayatı bağlamaların yaranmasının şahidi oluruq.

“İraq-Kərkük folklor antologiyası” kitabının müqəddiməsində oxuyuruq: “Kərkükdə cinaslı bayatılara xoryat, cinassız bayatılara isə mani deyilir”. Biz diqqət etdikdə türkdilli xalqların xalq şeirində, xalq poeziyasında eyni prosesin davam etdiyini görürük. Bu yaranma və inkişaf prosesinin mənzərəsini ayrı-ayrı fəsillərdə verəcəyimizi nəzərə alaraq, bunlara müxtəlif şəkildə münasibət bildiririk. Mənzum tapmacalardan xalq mahnılarına gedən yol, aşıq şeirinin təşəkkülü, hər şeydən əvvəl telli saz alətləri ilə (qopuz, təmbur və saz), çalğı alətləri ilə əlaqədardır.

Tədqiqat nəticəsində Azərbaycan xalq şeirinin yaranmasına və inkişaf prosesinə dair maraqlı faktlar meydana çıxmışdır. Bütün bunlar tədqiqat yolu ilə aşkarlanmışdır.

Şifahi və yazılı poeziyamızda yəqin ki, on bir hecalı ana şeirimiz olan qoşma formalaşıb meydana çıxana qədər Azərbaycan xalq şeiri azhecalılıqdan çoxhecalılığa doğru uzun bir yol gələrək, böyük inkişaf prosesi keçmişdir. Yeddi hecalı olanlar öz kütləvi nümunəsi olan bayatılarla ölçüləri birdir.

Min misradan artıq atalar sözlərini araşdırdıqda aydın olur ki, burada heca vəznli şeirə məxsus qafiyə sistemi (daxili, ön və son qafiyələr), bölgülər, rədiflər, ahəngdarlıq, məntiqi vurğu, intonasiya, ritm və digər ölçü vahidləri yerli yerindədir. ¹

Xalq poeziyası daxilində püxtələşən mənzum atalar sözlərinin azhecalı, çoxhecalı, qeyri-bərabər hecalı olması məzmuna, mənaya, fikrə tam uyğun olur, bu da onun təsirini, şeiriyyətini artırır, uzun müddət yaddaşda qalmasına və yaşamasına kömək edir. Özünün ictimai gücə malik, müstəqil, kamil bir janr olduğunu çoxdan təsdiqləmiş mənzum atalar sözləri, yazılı ədəbiyyatda böyük şöhrət qazanmış, əsərlərdə özül yerində işlədilmişdir.

Tapmacaya türklər bilməcə deyir. Lakin, bilməcə ilə tapmacanın bizim folklorumuzda fərqi var. Tapmaca uşaqlar üçün yazıldığı halda, bilməcələrdən diplomatiyada və iki sevgili arasında əqli-mahiyyəti öyrənməkdə istifadə etmişlər.

Nizaminin “İsgəndərnamə”sində belə bir bilməcədən istifadə edilmişdir. Dara İsgəndərə bir çuval küncüt göndərir. İsgəndər isə quşlarını buraxıb küncütü dənlətdirir. Dara demək istəyirdi ki, qoşunum küncüt kimi sayılmazdır. İsgəndər də əyani şəkildə sübut etdi ki, onu qoşunuma bir-bir dənlətdirərəm.

Bilməcələrdən qədimlərdə təkcə diplomatiya sahəsində deyil, eyni zamanda, sevgi, məhəbbət aləmində də istifadə olunmuşdur. Onu da bilmək lazımdır ki, bilməcələr nəsrlə olur. Nizaminin bilməcələri nəzm şəklində qələmə alması, onun şair səlahiyyətidir. Lakin, bilməcələr nağıl və rəvayətlər daxilində nəsrlədir.

Kərkük nağıllarında da bilməcələrə rast gəlinir. Kərkük nağılları həcmcə kiçik olduğundan bəzən bir nağıl elə bilməcə ilə də tamamlanır. “Yola nərdivan ataq” adlı Kərkük nağılı buna misal ola bilər. Nağılın qısa süjeti belədir:

...Bir qoca ilə gənc yol yoldaşı olur. Cavan deyir:

-Əmi, gəl yola nərdivan ataq.

Qoca bir şey başa düşmür. Onlar biçilməmiş bir zəmiyə çatırlar.

-Əmi, bu əkinin məhsulu yeyilib, ya qalır?

Qoca pərt olur. Necə yəni, biçilməmiş məhsul necə yeyilir?

Bir az getdikdən sonra görürlər ki, qarşıdan bir dəstə adam cənazə gətirir. Oğlan deyir:

-Əmi, görəsən tabutdakı ölüdür, yoxsa diri?

Qoca deyir:

-Sənin sualların məni bezdirdi.

Kişinin bir ağıllı qızı vardı. Qoca gördüklərini qıza danışdı. Qız dedi:

-Ata, o oğlan böyük ağıl sahibidir. O, yola nərdivan ataq deməklə, yəni söhbət edək, yol bitsin-deyib. İkincidə, zəminin məhsulu yeyilib ya durur. Əgər sahibi borc alıb yeyibsə, məhsul onun deyil, almayıbsa məhsul özünə qalacaq deyib. Üçüncüdə, əgər tabutdakı ölünün yurdunda övladı qalıbsa, ölməyib, yox, qalmayıbsa, ölüb-demək istəyib.

Qız on iki əppək (çörək), otuz yumurta bişirib, atası ilə oğlana göndərdi. Kişi çörəkdən və yumurtadan yolda yemişdi. Oğlan açıb gördü ki, bağlamada on bir çörək, iyirmi yeddi yumurta var.

Oğlan dedi:

-Əmi, iliniz on bir ay, ayınız iyirmi yeddi gündür?

Kişi mat-məəttəl qalıb oğlanın dediklərindən bir şey başa düşməyərək geri dönür və baş verənləri olduğu kimi qızına danışdı. Qız atasına dedi:

-Baba, sən yolda bir çörək, üç yumurta yemisən.

Qız oğlanı çağırtdırıb tanış oldu, ağılları üst-üstə düşdüyündən bir-birlərini sevdilər və evləndilər.²

Tapmacaların təbii axarında da dodaqdəyməz təcnisin çox sadə, lakin təbii və gözəl bir nümunəsi, daha doğrusu, bu nümunənin ibtidai forması meydana çıxmışdır. Dodaq haqqında düzəldilmiş tapmaca belə şəkillənmişdir.

Nənəyə dəyməz, babaya dəyər,

Xalaya dəyməz, bibiyə dəyər.³
Azərbaycan tapmacaları içərisində də iki belə nümunəyə rast gəlirik. Həmin tapmacalar da dodaq haqqındadır.

Dəy, dəy, deyirəm dəyməz,

Dəymə, dəymə deyirəm, dəyər.

Yaxud:

Gəl, gəl, deyərəm gəlməz,

Gəlmə, gəlmə deyərəm gələr.

Daha bir üçüncü örnək də var ki, o təkcə dodaqdəyməz təcnisinin başlanğıcı deyil, həm də yanıltmacların bəlkə də cücərtisidir. Əvvəlki nümunələr beyt-beyt düzümləndiyi halda, burada dördlük şəklində yaranmışdır.

Nənəyə dəyməz, babaya dəyər,

Xalaya dəyməz, bibiyə dəyər.

Dəyənə dəyməz, dəyməzə dəyər,

Allaha dəyməz, billaha dəyər.
Bu, dodaqdəyməz şeir növünün ilkin forması deyil, bəs nədir? Folklor nümunələri sifarişlə yaranmır, onu folklorun öz təbii axarı yaradır. Yazılı ədəbiyyatda, eləcə də, aşıq yaradıcılığında çoxsaylı nəsr və nəzm nümunələrinin ilk çeşnisi bitib tükənməyən folklor xəzinəsindən alınmışdır. Əlbəttə, bunlar filoloji axtarışlar və təhlillərdir, dilçilik baxımından başlanacaq araşdırmalar daha yeni, daha gərəkli nəticələr əldə edəcəkdir. Kərkük folklorunda ata sözlərində, tapmacalarda bənzəri olmayan ifadələr, rəng-rəng bədii çalarlar var ki, onların yanından ötəri bir nəzərlə keçmək olmur.

Xurma ağacı haqqında:

Uzun-uzun uzanı,

Gəlin kimi bəzəni.

Körpü haqqında:

Ayağından su içir,

Üstündən gələn keçir.

Nar haqqında:

Yumru-yumru yuvası,

Yüz əllidi balası.

Qulaq qafiyəsindən düzəldilərək dəyirman daşı haqqında:

Gedər-gələr yerində,

Altun kəmər belində.

Gecə-gündüz yol gedər,

Yenə durub yerində.

Tapmacada dil aydınlığı var, anlaşıqlıdır, mücərrədlikdən uzaqdır, dil, fikir qəlizliyi yoxdur. Kərkük tapmacalarının əsl məziyyəti də bundadır.

Ağ atımı nalladım,

İstanbula yolladım.

(məktub)
Ağaclardan seçilir,

Ayda bir don biçilir.

Bircə il səpiləndə,

Yeddicə il biçilir.

(yonca)
Ağzı aşağı, tökülməz,

Qırağı çəpər, sökülməz.

(göz)
Aşağıdakı mənzum tapmacada şirin bir yumor da var.

Ataram yatmaz,

Palçığa batmaz.

And içibdir ki,

Piyada getməz.

(səhəng)

Doğrudan da, səhəng qızların, gəlinlərin belində, çiynində bulağa gedib-gəlir. Burada bədii bir lövhə də var. Professor Qəzənfər Paşayev İraq-Türkmən folklorundan Azərbaycana bir-birindən qiymətli xalq ədəbiyyatı örnəkləri gətirmişdir. Bunları dərindən-dərinə incələmək, gəncliyə çatdırmaq, onu sevdirmək alimlərimizin vətəndaşlıq borcudur.

Tapmacalar bağlama-bayatılar arasında boy verən minarələr, bağlama-bayatı və qıfılbənd-qoşma deyişmələrinin yol ayrıcında maraqlı bir xalq poeziyası nümunəsidir. “A mini-mini, minarə” deyə-deyə, tərəf müqabillər söz döyüşünə girirlər. Bu daha çox qız-oğlan deyişmələri şəklində göstərilir.

Qız:

-Necədir, ha necədir,

Gündüz deyil gecədir.

Səndən bir xəbər alım,

Göydə ulduz neçədir?

Oğlan:

-Hanaram, ha hanaram,

Eşq oduna yanaram.

Sən pilləkən qurdursan,

Mən də çıxıb sanaram.

Tapmacaların hər biri insanı düşündürən, duyğulandıran bitkin bir əsərdir. Aşağıdakı nümunə bağlama-bayatıya bənzəsə də, mənzum tapmaca olaraq, ondan seçilir. Burada müraciət, deyim tərzi başqa cür olur.

Ay doğdu, ha ay doğdu,

Göydən yerə nur yağdı.

Anası Beşikdəykən,

Qızı bir oğlan doğdu.

Mənzum tapmacalarla bağlama-bayatılar daha çox deyim tərzinə, ifadə seçiminə görə fərqlənirlər. Burada insanı çaşdıran beşikdi. Əslində də belədir: qızın anası Ağdamın Beşik kəndində olarkən qızı öz evlərində, başqa kənddə bir oğlan doğub. Bu məzmunda tapmacalar bayatı-bağlamalara çox meyllidir.

Tapmacanı açmaq üçün zəngin biliyə, geniş məlumata sahib olmaq tələb olunur. Yer və Göy haqqında, torpağın faunası, florası haqqında zəngin məlumatın olduğu kimi, coğrafi məkanları da yaxşı bilməlisən.

Bir yaradıcılıq prosesi olaraq tapmacalardan sonra bağlama-bayatılar formalaşıb yaranmışdır. Məzmunu, yəni köynəyi tapmaca, forması bayatı olan bağlama-bayatılara, ona görə, eyni zamanda, tapmaca-bayatı da deyilir.⁴

Tapmacalar sadə, uşaqların yaş psixologiyalarına uyğun bir tərzdə qurulur. Lakin, eyni sözləri, bağlama-bayatılar haqqında demək çətindir. Tapmaca ilə bağlama-bayatıların özlərinə məxsus bir çox fərqli xüsusiyyətləri vardır.

Bağlama-bayatılar, hər şeydən əvvəl, bir poetik forma kimi tapmacalardan fərqli olaraq sənətkarlıqla yaradılır. Burada heca vəzninin bağlama-bayatılar örtülü, mübhəm, təzadlı ifadə və fikirlərlə dolu olması ilə də seçilir. Burada fikir, mətləb bircə sözdə, sözlə söz arasında elə gizlənə bilir ki, adam kiçik bir bədii parçanı təhlil edib aydınlaşdırmaq üçün bəzən saatlarla, günlərlə vaxt itirməli olur. Sözlərin yaratdığı rənglər, lövhələr göz qamaşdırır, heyrət doğurur, sadə bir fikir beyində mürəkkəbləşir, əsl mətləb cinaslarda, məcazlarda, bədii boyalar içərisində birdən-birə yoxa çıxır, itir, batır, tapılmaz olur.

Lakin, bağlama-bayatılar nə qədər çətin qurulursa, onu açmağa meyl, həvəs bir o qədər güclü olur, insan öz zehnində təbiəti, cəmiyyəti, məişəti, bir sözlə, onu əhatə edən aləmi araşdırır. Qəribə-qəribə nəticələrə gəlir, xəyalı yaxını-uzağı gəzir, nəticəni bildikdə isə xalqın dühasına, müdrikliyinə, bağlama-bayatıların necə ustalıqla, sənətkarlıqla yarandığına heyran qalmaya bilmir.

Çox zaman epitetlər, bədii təsvir vasitələri təbiətdən alınır, lakin təbiətin kiçik zərrəsi belə həmişə cəmiyyətlə, insanla əlaqədə, vəhdətdə verilir.

Məsələn:

Mən aşiq, qoyun dərdi,

Çobanın qoyun dərdi.

Bağban bir gül üzüncə,

Çoban bir qoyun dərdi.

Bu bağlama-bayatı “qoyun” cinası üzərində qurulmuşdur. Birinci misra mətləbi açmağa hazırlıq görür, ikinci, həqiqətən, çobanın qoyun-quzu dərdindən, qayğısından danışır. Üçüncü misrada mənanı açmağa açar verilir. Belə məlum olur ki, bağban bağdan, güllükdən bir gül üzməmiş, çoban bir qoyun-qoltuq, bir qucaq gül yığmışdır. Burada bir incə mətləb də var. Bağban gülü bir-bir üzür, hətta gülü üzməyə əli də gəlmir. Çoban isə nə varsa, tələm-tələsik dərməyə çalışır.

Mən aşığam, buz bağlar,

Qışda çaylar buz bağlar.

Aşiq bir hikmət görüb,

Od içində buz bağlar.

İlk misrada qışda çayların buz bağlamasından söhbət gedir. Burada təəccüblü, anlaşılmaz heç nə yoxdur. Əsrarlı görünən “od içində buz bağlayan” nədir? Bunu bilmək üçün ocaq üstə bişən südün yavaş-yavaş “buz bağladığını”, qaymaq tutduğunu öz gözlərinlə gərək görmüş olasan və bədii təxəyyülün gücü ilə onu obrazlı şəkildə mənalandıra biləsən. Soyuduqca suyun üzündə buz qalınlığı kimi, südün üzündə də qaymaq qat bağlayır. Bütün bunlar geniş müşahidənin, zəngin biliyin və poetik təxəyyülün məhsuludur.

Sarı Aşıq bu bağlama-bayatıları dərin müşahidələr əsasında yaradır. O, həm də elat həyatına yaxşı bələddir. Yayda camışlar günortadan ta axşam sərininə qədər göldə yatışar. Aşıq da baxır ki, göldə yeddi camış var. Camışlardan üçü göyə çəkilir, yəni göy çəmənə otlamağa gedir, dördü isə göldə qalır. Böyük sənətkarlıq qabiliyyəti olan Sarı Aşıq bu mənzərəni seyr edib aşağıdakı bağlama-bayatını yaradır:

Mən aşiqəm, bu göldə,

Yeddi can var bu göldə.

Üçü göyə çəkildi,

Dördü qaldı bu göldə.

Burda çaşqınlıq yaradan:

Yeddi can var bu göldə.

Üçü göyə çəkildi-misralarıdır. Aşıq burada da “göy” ifadəsindən istifadə edir.

Başqa bir misal:

Mən aşiqəm, Qəmər hey,

Harayladım Qəmər hey.

Göydə bir madyan otlar,

Altda qulun əmər hey.

Birinci beyt aydındır. Qəmər ya atın, yaxud da at sahibinin-qadının adıdır. Burada müəmma kimi görünən ikinci beytdir:

Göydə bir madyan otlar,

Altda qulun əmər hey.
Tam anlaşılmazlıq törədən “göy” sözüdür. İlk nəzərdə adama elə gəlir ki, söhbət göydən, asimandan gedir, at da göydə-asimanda otlayır. Lakin sonra məlum olur ki, at göydə-yaşıl çəməndə və ya göy zəmidə otlayır, qulunu da altında əmir.

Elə bil ki, bu bağlama-bayatı yaradıcısı şeir yaratmır, sözlərdən rəng alıb lövhə çəkir, tablo yaradır. Bu cür bağlama-bayatılar təkcə adamı düşündürmür, eyni zamanda, ona bədii-estetik zövq verir.

Sarı Aşıq antonimlərdən, cinas sözlərdən, xeyli aralı görünən fəsil adlarından istifadə yolu ilə də yaddaqalan, mənası, məzmunu olan, heyrət doğura bilən, qarşısındakını düşündürən bağlama-bayatılar yarada bilmişdir:

Mən aşiqəm, gələn yaz,

Al əlinə qələm, yaz.

Aşı Payız bişirdi,

Yağın tökdü Gələnyaz.
Burada müəmma Payız və Gələnyaz adlı qızların adlarının misralarda xüsusi bir tərzdə işlədilməsi yolu ilə yaradılmışdır. Bağlama-bayatını araşdırdıqda asanca anlaşılır ki, Payız adlı qız aşı bişirmiş, yağını isə Gələnyaz adlı qız tökmüşdür.

Can evi tapmaca, köynəyi bayatı olan hər tapmacaya bağlama-bayatı demək olmaz. Bağlama-bayatılar cinaslarla qurulduğu halda, o biri bayatı şəkilli tapmaca sadə bir şəkildə qurulur.

Açsan min-min kitabı,

Tapammazsan savabı.

Sümükdən şiş görmüşəm,

Qızıldandı kababı.

Açması: qızın sümük barmağı şiş, üzüyü isə qızıldan kabab.

Dilin qızıl söz külçəsi olan bayatılar, əsrlərdən bəri saza yoldaşlıq edən qoşmalar haqqında geniş tədqiqat əsərləri yazılacaq, onların şifahi və yazılı poeziyamızda heca vəznli şeirimizin inkişafında necə əhəmiyyətli rol oynadıqları genişliyi ilə açıqlanacaqdır.

Bir yaradıcılıq prosesi olaraq, heca vəzninin formalaşmasında mənzum atalar sözü mənzum tapmacalar, tapmaca-bayatılar, bağlama-bayatılar özünəməxsus əhəmiyyət daşımışdır. Bununla belə heca vəznli şeirdən söz düşəndə 11 hecalı milli şeirimiz-qoşğu və qoşmalarımız nəzərimizə gəlir.

Əmin Abid əsl heca vəzninin (əlbəttə, o burada on bir hecalı şeiri-qoşmanı nəzərdə tutur) formalaşmasını telli çalğı alətində (sazda) görür. Əmin Abid yazır: “Bizdə əsl hecanın inkişafı məhşur xalq şairi Kərəmdən sonradır. Əsərləri hər kəsə məlum olan Kərəm ilə Anadolunun yetişdirdiyi Qaracaoğlan, Aşıq Ömər, Gövhəri, Dərdli, Quloğlu kimi şairlər sayəsində heca vəzni bitkin bir hal aldı”.⁵

Əmin Abid aşıq poeziyası timsalında heca vəzninin təkamül və inkişafının XIII əsrdən başlayaraq, XVIII əsrə qədərki dövrünü izləyir. Heca vəzninin inkişafında ayrı-ayrı yaradıcı şəxsiyyətlərin xidmətlərini layiqincə qiymətləndirir. Əmin Abid heca vəzni, xüsusilə, on bir hecalı şeir haqqında öz qənaətlərini daha yüksək, elmi mövqedən yekunlaşdıraraq yazır : “On bir hecanın on yeddi və on səkkizinci əsrlərdə çox məqbul olması Xətai ilə başlanan və Kərəmlə qüvvət və şəxsiyyət qazanan hərəkətin nəticəsidir. Vaqifin hecası aşina olduğu klassik ədəbiyyatdan dolayısı ilə Xətai və Kərəmdən çox fərqli və bitkindir”.⁶

Əmin Abidin dili ilə desək, “Yunis İmrəyə qədər zəif və cılız bir şəkildə gələn heca”, göründüyü kimi, Xətai və Kərəmə qədər heca vəzni xalq poeziyası daxilində böyük təkamül və inkişaf yolu keçmişdir.

Aşıq sənəti, aşıq yaradıcılığı, yəni aşığın həm sazı, həm səsi, həm də sözü müxtəlif adlarla da olsa “Kitabi-Dədə Qorqud”a qədər də, ondan sonra da daimi bir inkişaf prosesi keçmişdir.⁷Bizcə, ozan şeiri qopuzla, aşıq şeiri sazla əlaqəli yaranmış və inkişaf etmişdir. Bəlkə də, bizə formalaşmamış kimi görünən “Kitabi-Dədə Qorqud” şeirləri qopuzun tələblərinə uyğun olduğu üçün belə təsir bağışlayır. Bizə görə, hər bir şeir janrı müəyyən bir çalğı aləti ilə əlaqəli şəkildə meydana gəlmiş, təşəkkül tapmış və inkişaf etmişdir. Aşığın sazı ilə sözü əkiz doğulmuşdur. Bizə məlum olan aşıq şeirinin bütün formaları: gəraylı, qoşma, divani, təcnis və müxəmməs sazla əlaqəli yaranmış, hər şeir janrı sazın qoluna öz danışan pərdəsini bağlamışdır. Sazın qolunda qoşmanın öz danışan Şah pərdəsi, divaninin və təcnisin də öz müstəqil pərdələri vardır.

Aşıq şeirini sazla və saz havaları ilə əlaqəli öyrəndikdə, nəinki, təkcə onun şəkli xüsusiyyətləri, hətta, tarixən bu xalq sənətinin hansı ruhda yarandığı da, şifahi və yazılı poeziyamızla əlaqəsi də, onun əsas mövzuları da aydınlaşır.

Aşıq şeiri və musiqisi ona görə bədii boyalarla, musiqi boyaları ilə bu qədər zəngindir ki, onun tərkib hissələri müxtəlif çalarlı şeirlərdən: gəraylı və qoşmalardan, xalq poeziyasından gəlmiş bayatı və xalq mahnılarından, yazılı poeziyadan gəlmiş divani və müxəmməslərdən ibarətdir.

Aşıq yaradıcılığına xas şeir və dastan, hər şeydən əvvəl, aşıq ifaçılığına daxil olub, orada özünə müəyyən mövqe qazanması, zaman-zaman şifahi yolla yaranması və kütləviləşməsi ilə səciyyələnir.

Xətai, Vaqif, Zakir, Nəbati kimi yazılı ədəbiyyatımızın görkəmli nümayəndələri nə üçün aşıq şeiri tərzində qoşma, gəraylı, hətta təcnislər yazıb yaratmışlar?

Başlıca səbəb aşıq şeirindən istifadə yolu ilə farsdilli şeirdən uzaqlaşıb, anadilli şeirə qovuşmaq, keçmək, hazır xalq şeiri qəliblərinə yiyələnmək, aşıq şeirinin əsrlərdən bəri qazandığı xəlqi və humanist, döyüşkən, nikbin, həssas və mütərəqqi keyfiyyətlərdən faydalanmaq istəyidir. Bu həm də sənətkarların doğulub böyüdüyü və yaradıcılığa başladıqları ədəbi mühitlə, ustadların yaradıcılıq yolunu təqdir və təsdiq etmək, aşıq şeiri tərzində qələm sınamaq niyyətləri ilə də bağlıdır.

Biz qeyd etdik ki, heca vəznli şeirin əksəriyyəti müəyyən bir çalğı aləti ilə əlaqəli yaranmışdır.

Mənzum atalar sözlərində şeiriyyəti yaradan dilimizin ahəng qanunudur. Həm də Azərbaycan xalq şeirində səslər-kar səslərdən cingiltili səslərə doğru inkişaf edir. Buna aşağıdakı atalar sözü misal ola bilər:

Dınqır ələk, dınqır sac,

Əlim xəmir, qarnım ac.

Belə mənzum atalar sözünün sayını istənilən qədər artıra bilərik. Telli saz çeşidli alətlərə qədər mənzum atalar sözü və mənzum tapmacalar xalq şeirimiz üçün bir başlanğıc, özül rolu oynamışdır. Sonrakı mərhələlərdə də atalar sözü və tapmacalar bir külll halında heca vəzninin inkişafında fəal iştirak etmişdir. Azərbaycan xalq şeirinin hamısı bütövlükdə heca vəzninin inkişafında özünəməxsus yer tutmuşdur.