Azərbaycan diLİ VƏ Nİtq məDƏNİYYƏTİ MÖvzu 1 azərbaycan diLİ VƏ Nİtq məDƏNİYYƏTİ FƏNNİNİN Əsaslari azərbaycan dilinin təşəkkülü tarixindən

Həyəcanlı vurğu. Nitqin emosionallığını artıran vasitələrdən biri də həyəcanlı (emfatik) vurğudur. “Məntiqi vurğu ilə danışan şəxsin əvvəlcədən xüsusiləşmiş halda nəzərdə tutduğu məna ifadə olunur. Həyəcanlı vurğu ilə isə daha çox danışıq prosesində yaranan duyğular, hiss-həyəcan ifadə olunur”. Bu zaman sözün bir səsi – saiti, yaxud samiti daha gərgin, daha güclü və uzadılaraq tələffüz edilir. Dilçilikdə həyəcanlı vurğunun iki şəklindən bəhs olunur: a) samitin həyəcanlı tələffüzü; b) saitin həyəcanlı deyilməsi. Sait-samit quruluşlu sözlərdə sonda gələn samit və sait güclü (iki-üç qat şiddətli) deyilməklə həyəcanlı vurğu yaranır, sözün məna sferasında danışanın bəhs etdiyi əşya və ya hadisəyə münasibətinə uyğun dəyişmə baş verir. Məsələn; of, ay, uf və s. nidalar yazıldığı kimi tələffüz edildikdə həyəcan, hiss bildirir, lakin samitlər qoşalaşdırıldıqda, üçləşdirildikdə əmələ gələn, dərk edilən məna artıq sadəcə nida deyil, həyəcanlı vurğunun oyatdığı təəssüratdır. Bu daha dərin, güclü və təsirlidir. Həmin sözləri ayrılıqda və cümlədə həyəcanlı vurğu ilə söyləməklə sözlərin şifahi nitqdə nə qədər yeni-yeni əlamətlər qazandığının şahidi oluruq. Off, ayy, axx, uff və s. nidaların yaratdığı təsirə, məna çalarına diqqət edək: Of... zəhər qoxuyur onun havası (S.V.) Bu misrada of nidasının samiti həyəcanlı vurğu ilə deyildikdə (off), samit qoşalaşdığından sözdə yeni (sətiraltı) məna yaranır. Samit – sait – samit strukturlu sözlərin son samitinin həyəcanlı vurğu ilə tələffüzü geniş şəkildə işlənir. Məsələn; sus (suss), vur (vurr) və s. “Vur (vurr) ki, görüm vuran əlin var olsun. Qacarın başına dünya dar olsun” (S.Vurğun). Vay (vayy), vay (vayy) nə yaman müşkülə düşdü işim, allah! (Sabir). Hiss və həyəcan sait səsin uzadılaraq güclü deyilməsi ilə də ifadə olunur. Saitin güclü, uzun tələffüzü danışanın hiss və duyğularını aşkarlayır, onun münasibətini ortaya çıxarır. Məsələn; ba-baa, de-dee, da-daa, can-caan, Əli-Əlii, belə-beləə, bax-baax və s. 1. Ba (baa) oğlan, nəmənə? (Ə.S.) 2. Tfu (tfuu), sənun taxtına, ey çərxi-fələk, Daşdan yaranmamış, ətdəndir ürək (S.V.) 3. Qasım, vay sənin halına can (caan) – can (caan). 4. Deməli beləə.. Qeysərli əsəbi-əsəbi fısıldayıb növbətçi müəllimə müraciət etdi (V.B.). 5. A – aa – az, bu virananın uşaqları hələ durmayıblarmı? (İ.Ş).