Eldar İsmayıl
İlyas Tapdığa
İlyas Tapdıq - şeirin, sözün zərgəri,
Səsi səsdən, tükü tükdən seçirdin.
Dilimizin sən döyüşkən əsgəri,
Şeirimizi keçidlərdən keçirdin.
İlyas Tapdıq - şeirin, sözün bağbanı,
Yaxşı tutdu o vurduğun calaqlar.
Yoxsa indi deyərdik ki, bağ hanı?
Boy versəydi o çəkdiyin alaqlar.
Vaqif, Vurğun bir əbədi çeşmədi,
O, sənin də ürəyinə axırdı.
Yaxın düşüb o çeşmədən içmədi,
Kim dargözdü, kim xaindi, paxıldı.
Áèáëèîãðàôèéà
161
İlyas Tapdıq - qaya üstə tək ağac,
Şeirimizin daşdan süzən bulağı.
Keçid dövrü, zalım qəsdi, ehtiyac
Qoy əyməsin göyə bülənd budağı!
Ayı, ili muncuq-muncuq çinləyib,
Muncuq ana öz səbriylə qızıldı.
Sən bu yaşda ata yurdu şenləyib
Obaların yaddaşına yazıldın!
İlyas Tapdıq, mənim doğmam, əzizim,
Açıq deyim, ev bizimdir, sirr bizim,
İrəlidi könül candan, irəli,
Gözəlləri heç gözündən qoymadın.
Sən sevgiyə həsr etdiyin günləri
Bəzən sevgi şeirinə də qıymadın.
Bir incidi o yazdığın şeirlər.
Gül dodağa, şirin dilə qonası.
Gədəbəydə ev tikibsən deyirlər,
Qanad açsın Balakənin sonası.
Çəmən-çəmən şeirlərin hamisi,
Çiçək-çiçək misraların arısı...
İlyas Tapdıq, şairlərin hamısı
İlhamından, ürəyindən yarısın!
Dostları ilə paylaş: |
