Şərq ruhunun Qərb həyatı

Böyük dənizlərin xorunu dinləmiş bu dənizçilər də səbirlə din­lə­di­lər məni. Az qalıb gözləmələrinə. Mən hazıram.

Çay dənizə yetişdi artıq və ulu ana oğlunu öz bağrına basır indi.

Əlvida, Orfalesin camaatı.

Bugün öz sonuna yaxınlaşdı artıq.

O, su zanbağı sabahkı gün qarşısında yumulan təki sağollaşır bizimlə.

Bizə burda verilənləri qorumalıyıq.

Əgər bütün bunlar az olmuş olsa, yenə bir yerə yığışar və birlik­də uzadarıq əllərimizi Verənə doğru.

Unutmayın ki, mən qayıdacağam sizin yanınıza.

Bir az keçsin və mənim həsrətim yeni bədən üçün bir qədər toz və bir qədər köpük yığacaqdır.

Bir az da keçsin, küləkdə bir an dincəlim və başqa bir qadın do­ğa­caqdır məni.

Əlvida, Orfales camaatı və sizinlə keçirdiyim gəncliyim.

Yuxuda görüşdüyümüz sanki dünən idi.

Siz nəğmə oxuyurdunuz mənə mənim tənhalığımda, mənsə qala ucaldırdım göydə həsrətinizdən.

Lakin budur, yuxu gözümüzdən qaçmış, yuxular bitmiş və gün çıx­mışdır artıq.

Gün günorta olmuş, yarıoyaqlığımız aydın sabaha çevrilmişdir və biz ayrılmalıyıq.

Əgər yaddaşın alatoranlığında bir daha görüşəsi olsaq, ye­nə söhbətləşərik və siz mənə daha dərin bir nəğmə oxu­yarsınız.

Əgər əllərimiz başqa bir yuxuda yenidən görüşərsə, yeni bir imarət ucaldarıq göylərdə.»

Bunları söyləyərək o, dənizçilərə işarə verdi.

Onlar ləngimədən lövbəri qaldırdılar, gəmini sahilə bağlayan ip­ləri açaraq Şərqə doğru istiqamət aldılar.

Camaatdan vahid bir ürəkdən ayrılan təki bir qışqırıq qopdu. Nəhəng şeypurun səsi kimi bu səs alatoranlığa yüksə­lə­rək dənizin üzərinə yayıldı.

Yalnız əl-Mitra susurdu. Gəmi dumanda gözdən itənədək ötürdü onu gözləri ilə.

Camaat dağılandan sonra da o, sahildə tək tənha dayanıb ürə­yin­də onun sözlərini təkrarlayırdı:

“Bir az da keçsin, küləkdə bir an dincəlim və başqa bir qadın do­ğacaqdır məni”.

İblis

Camaat huri^ Samaana ruhani və dini məsələlər üzrə böyük nü­fuz sahibinə baxan kimi baxırdılar. Zira, günahların səbəbləri, cənnət, cə­hənnəm və qır qazanı haqqında heç kim ondan çox bilmirdi.

Onun işi Şimali Livanın kəndlərini gəzmək və moizələr oxumaqla ca­maatın nəfsini günahlardan çəkindirmək və iblisin qurduğu tə­lə­lər­dən onları xəbərdar etməkdən ibarət idi. İblis hurinin ən qatı düşməni idi və Samaan gecə-gündüz onunla müharibə aparırdı.

Fəllahlar^ huri Samaana hörmət edir, onun moizə və dua­la­rının mü­qabilini böyük həvəslə qızıl və gümüşlə ödəyirdilər; yığılan məh­sul­da da Samaanın öz payı vardı.

Payız günlərinin birində huri Samaan səhralıqdan keçərək ucqar bir kən­də doğru yollanarkən qəfildən həzin bir inilti eşitdi. Ətrafına boy­lanaraq bax­anda yolun kənarında, otun üzərində uza­nılı halda çıl­paq bir kişi gör­dü. O, ağır yaralanmışdı, yara­sın­dan hələ də qanın sız­dı­ğını görmək olur­du. “Mənə yazığın gəl­sin, – deyə yaralı yalvardı, – mə­ni xilas elə, ölü­rəm!”

Huri Samaan qətiyyətsiz şəkildə yaralıya baxdı və öz-özü­­nə fi­kir­ləş­di: “Yəqin quldurdur, yoldan keçəni soymaq is­tə­yib, əvəzində özü zə­rər çəkib... Onun artıq son nəfəsidir, məni onun yanında görsələr elə bi­ləcəklər ki, mən öldürmüşəm onu”.

O öz yoluna davam etmək istəyəndə yaralı bir də dilləndi:

“Tək qoyma məni burda, sən getsən, mən yəqin öləsiyəm”.

Huri Samaan yenə düşündü, yaralıya kömək etmək istə­mə­diyini an­­layınca sarsıldı və rəngi ağarmış halda dodaqları əsə-əsə öz-özünə: “Bu, yəqin kimsəsiz dağlarda sərgərdan gəzən dəlilərdən birisi ola­caq,” – deyə pıçıldadı. “Onun yarası dəhşətlidi. Mən nə edə bilərəm axı? Qəlblərin həkimi bədən xəstəliklərini sağalda bilməz”.

Yoluna düzəlmək istəyəndə yaralı dağı-daşı əridə biləcək səslə ça­ğırdı: “Ya­xın gəl, biz səninlə uzun zamandan bəri dost olmuşuq. Sən hu­ri Sa­maan, müqəddəs atasan, mən isə nə quldur, nə də ki, dəliyəm. Qoy­­ma məni bu kimsəsiz yerdə ölüm, yaxın gəl, mən sənə kim ol­du­ğu­mu deyəcəm”.

Huri Samaan can verənə yaxınlaşıb ona sarı əyildi. O, qar­şı­sın­da ta­­nış olmayan, ziddiyyətli bir sifət gördü. Bu üzün ciz­gilərində san­ki ağıl­la biclik, eybəcərliklə gözəllik, məkrlə yum­şaqlıq birləşmişdi. O di­­­kə­lə­rək səndirlədi: “Sən kimsən?”– de­yə soruşdu. Can verən zəif səs­­­­­lə cavab verdi: “Qorxma, mə­nim atam, biz səninlə çoxdan dostuq. Kö­­­mək elə mənə qalxım, ya­xındakı bulağa çatdır məni. Yaralarımı yu və öz yaylığınla bağla”.