Bakı-2012 Elbrus Şahmar «Qusar beşiyim mənim»

Qusar beşiyim tmnim
2 6 7

---

'Elbrus Şahmar
yoxdur.  Zeynəddin  müəllimlə  evlənənə  qədər  öz  kədə­
rimi,  sevincimi,  duyğu  və düşüncələrimi  gündəliyimə  eti­
bar  edirdim.  Əvvəllər  özümü  ruhən  tənha  hiss  etmişəm. 
Adamların  əhatəsində  tək-tənha  olmuşam.  Hisslərimi, 
duyğu  və  düşüncələrimi  qəlbimin  dərinliklərində  gizlət­
mişəm,  özümə  qapılıb  ətrafdakılarm  məni  başa  düşmə- 
yəcəklərindən  qorxmuşam.  Bu  da  əsassız  deyildi.  Bəzən 
elə ruhsuz adamların mühitinə düşürdüm ki.
Bir  dəfə qonşu  qız-gəlinləri  ilə  moruq  yığıb  evə  qayı­
dırdıq.  Axşam  çağı  idi.  Üzü,  batan  günəşə,  kəndə  tərəf 
gəlirdik.  Batmaqda  olan  günəşin  fonunda,  dağların  əha­
təsində,  yaşıllığa  qərq  olmuş  kəndimizin  heyrətamiz 
gözəlliyi  göz qamaşdırırdı.  Bu  füsunkar mənzərədən  vəc­
də gələrək  öz vurğunluğumu  yanımdakı  gəlinə  bildirmək 
ehtiyacı  duydum.  O  qəhqəhə  çəkərək  güldü  və  yanın­
dakılarla  məni  məsxərəyə  qoydu.  «Bu  da  vurulmağa  yer 
tapdı da.  Bir şəhərə, zada vurula bilməzdin?» dedi. Onlar 
ruhumu,  zövqümü,  təbiətə  vurğunluğumu  dəyərləndir­
mədiklərindən, dediyim sözə görə məni peşman etdilər.
O vaxt mən  təbiətin möcüzəli gözəlliklərindən duyğu­
lananda  onlar  kiminsə  qiybətini  eləyir,  başlarını  qaldırıb 
bu  sehirli  mənzərəyə  baxmır,  baxsalar  da  görmürdülər. 
Mən  gənclik  illərimdə  ən  çox  tənhalıqdan  əzab  çək­
mişəm.  Tənhalıqdan  qurtulmağın  yolunu  mənəvi  qovuş­
mada görmüşəm.
Məhz,  Zeynəddin  müəllimin  simasında  o  duyğulu 
adamı  gördüm,  tanıdım,  onu  özümə  dost,  sirdaş,  ömür 
yollarını  birgə  addımlamağa  yoldaş  gördüm.  Mənən 
qovuşan  insanlar,  mənən  zənginləşər,  onların  arasmda 
daxili  vəhdət,  daxili  birlik,  əsil  insanlıq  münasibəti  yara­
nar.  Mən, onun üçün yaşayanda -  özüm  üçün yaşayıram. 
Bizim üçün birlikdə duyulmayan sevinc, sevinc deyildir.
2 6 8
Bəs ömrümdən  keçən  hansı  günlərin  geri qayıtmağını 
istərdim?
Əlbəttə  ki,  gənclik  illərimi,  tələbəlik  illərimi!  Həyə­
canlı,  duyğulu,  arzulu  günlərimi!  Mənə  elə  gəlir  ki,  tələ­
bəlik  illərini  yaşamayan  insan,  həyatda  çox  şey  itirir. 
Mən  əsl  dostlarımı  tələbəlikdə  qazanmışam.  Gənc  yaşla­
rında  insan  təmənnasız  olacaq  qarşılığında  heç  nə  gözlə­
mədən  dostlaşır.  Həm  də  gənclərin  mənən  qovuşmağa 
daha çox ehtiyacı olur.
Taleyimdən razıyammı?
Həm hə, həm də yox.
Hə,  ona  görə  ki,  ta  uşaqlıqdan  ailədə,  oxuduğum 
təhsil  ocaqlarında  və  həyat  yoldaşım  tərəfindən  sevimli 
və  gərəkli  olmuşam.  Ona  görə  məni  bir  daha  sayıblar, 
hörmət ediblər.  Həyatımda  heç zaman alçaldıcı  vəziyyətə 
düşməmişəm. Alnıaçıq, üzüağ yaşamışam.
Ətraf  mühiti  qavramağa  başlayandan  duyğularımı, 
düşüncələrimi  olduğu  kimi  kiminləsə  bölüşmək,  kiməsə 
etibar etmək ehtiyacı duymuşam.  Məncə, heç  kim  başqa­
ları ilə tam səmimi  ola  bilmir,  hər kəsin qəlbinin dərinlik­
lərində  elə  bir  guşə  olur  ki,  ora  heç  günəş  işığı  da  düşə 
bilmir.
Ən  dəruni  və  pünhan  hisslərimi,  duyğularımı  özüm­
dən  başqa  birisinə  etibar  etməmişəm.  Bundan  irəli  gələn 
ehtiyacı  ödəmək  üçün  ilk  gənclik  illərimdən  gündəlik 
yazmağa  başladım.  Bu  bir  növ  öz-özümlə  söhbətə  oxşa­
yır.  Lap  uşaq  yaşlarımda  tək  qalmağı  sevirdim.  Öz- 
özümlə dostluq  edirdim.  İçimdə  ikinci  bir «mən»  varmış 
kimi, onunla danışar,  onunla  bölüşüb,  dərdləşərdim.  Adı 
gündəlik olsa da, bəzən günlərlə üzünü açmıram.  Elə yaz­
maq xatirinə  heç  nə yazmıram.  Yalnız ehtiyac duyandan
________
Qusar beşiyim rranim
______________2 6 9

---