BƏXTİyar tuncay etnoqonik miFLƏR

GÖYTÜRK VƏ UYĞURLARIN ETNOGENEZİ İLƏ BAĞLI MİFOLOJİ MOTİV VƏ SÜJETLƏR
Qədim Çin mənbələrində Orxon-Yenisey abidələrini yarat­mış türk xalqının mənşəyi barədə türklərin öz dilindən bəzi əf­sanələr qeydə alınmışdır və onlardan biri bu xalqın Qərbdən - Xəzər dənizinin qərb sahillərindən gəldiklərini bildirməkdədir (Heyət, 1993, s. 72).

Böyük Türk Xaqanlığının əsasını qoyan göytüklərin mən­şəyi ilə bağlı qədim Çin mənbələrində qeydə alınmış birinci rəvayətdə deyilir ki, hunlarla eyni soydan olan göytürklər hun yurdunun şimalındakı Su (So) ölkəsindən çıxmışlar. Başbuğ­larının, yəni sərkərdələrinin adı Kapan Pu idi və onun 16 qardaşı vardı. Bunlardan birinin anası boz qurd idi. Bu gənc yellərə və yağışlara hökm edərdi.

Göytüklərin düşmənləri bir həmlə ilə qardaşları aradan apar­dılar. Bu fəlakətdən yalnız bir gənc qurtuldu. Bu gəncin iki arvadı vardı. Biri yaz tanrısının, digəri qış tanrısının qızı idi. Onun bu arvadlardan iki oğlu oldu və xalq böyük oğlu özünə xaqan seçdi. O, Türk adını aldı. Onun 10 arvadı vardı və bu ar­vadlardan türk xalqı törədi ( Heyət, 1993, s. 72; Гумилев, 2002, c. 26-27):

Göytürklər qədim Xsiunq-Nunun (hunların, xəzərlərin) soy­­larından yaranmışlar və onların bir qoludurlar. Özləri isə A-şin-na (“Tövrat”da və “Albaniya tarixin”də Aşkenaz // As­ke­naz – sarmatların soy babası) adlı bir ailədən törəmişlər. (Son­radan çoxalaraq) ayrı oymaqlar halında yaşamağa başladılar.

Daha sonra Lin (Alan, Alaniya) adlanan bir məmləkət tə­rəfindən məğlub edildilər. (Məğlubiyyətdən sonra göytürk­lər) bu məmləkət tərəfindən bütünlüklə öldürüldülər.

(Tamamilə qırılan) göytürklər içində yalnız on yaşlı bir uşaq qalmışdı. (Lin məmləkətinin) əsgərləri uşağın çox kiçik olduğunu görüb (ona yazıqları gəlmiş və) öldürməmişdilər. Uşağın təkcə ayaqlarını kəsmiş, özünü də bir bataqlıq içindəki otların arasına tullayıb getmişdilər.

(Bu zaman) uşağın yanında bir dişi qurd peyda oldu və ona ət verərək bəslədi. Uşaq bu minvalla böyüdükdən sonra da dişi qurdla ər-arvadlıq etməyə başladı. Qurd da bu yolla ondan hamilə qaldı.

(Göytürkləri məğlub edən və hamısını qılıncdan keçirən Lin məmləkətinin) kralı bu uşağın hələ də yaşadığını eşitdi və əsgərlərini onu öldürməyə göndərdi. Uşağı öldürməyə gələn əsgərlər qurdla uşağı yan-yana gördülər. Əsgərlər qurdu öl­dür­mək istədilər, amma qurd (onları görən kimi) tez qaçdı və Kao-ç-anq (Kuşan) məmləkətinin şimalındakı dağa getdi. Bu dağda dərin bir mağara, mağaranın içində isə böyük bir ovalıq var idi. Çevrəsi də bir neçə yüz mildən artıq deyildi. Dörd yanı sıldırım qayalarla əhatə olunmuşdu. Qurd qaçaraq bu mağa­ranın içinə girdi və orada on uşaq doğdu.

Vaxt keçdikcə bu on uşaq böyüdü və bayırdan qızlar gə­tirərək, onlarla evləndilər. Beləliklə evləndikləri qızlar hamilə qaldılar və bunların hər birindən bir soy törədi. A-şi-na ailəsi də bu on boydan biridir.

Onların oğulları və nəvələri çoxaldılar və yavaş-yavaş yüz ailə halına gəldilər. Ju-julara tabe oldular. Altay ətəklərində yerləşdilər. Bundan sonra da Ju-juan dövlətinin dəmirçiləri oldular... (Ögəl, 2006, s. 36).

İkinci rəvayətdə isə deyilir ki, türkləin ilk atası Qərb dəni­zinin, yəni Xəzər dənizinin qərb sahillərində yaşayırdı. Bunun xalqı hunların bir bölümü idi və Asina (aşina) adlanırdı. Bu xalq qonşu xalqlardan biri tərəfindən məhv edilir. Bunlardan yalnız bir oğlan uşağı sağ qalır. Bir dişi qurd həmin uşağı tapıb ona qulluq edir, onu böyüdür və onunla evlənir. Oğlandan hamilə qa­lan qurd dənizin şərq tərəfinə keçirir və orada 10 oğlan uşağı doğur. Bu oğullardan Göytürk (Türküt) xalqı törəyir:

Buradakı Aşina adı üzərində xüsusi durmağımıza ehtiyac var. Bu adı monqol dilindəki “çino” (qurd) sözü ilə bağlamağa çalışırlar. Daha doğrusu, bu fikir elmi ədəbiyyatda artıq kifayət qədər möhkəmlənib. Biz isə “Aşina” (Asina) adının Yafəs oğul­larından Aşkenazın (Askenazın) adının Çin dilinə uyğunlaş­dırı­laraq bir qədər təhrif edilmiş forması hesab edirik. Belə düşün­məyimizə səbəb Musa Kağankatlının Aşkenazı (Askenazı) sar­mat­ların cəddi adlandırması (Kalankaytuklu, 1993, s. 15), Plini­yin türkləri sarmatların bir qolu sayması, Pomponiy Melanın isə türklərlə sarmatların qonşu olduqlarını yazmasıdır (Гейбуллаев, 1991, s. 329-330, 334). Xəzər xaqanı İosifin on türk, o cümlədən xəzər soyunun cəddi kimi Aşkenazın qardaşı Toqarmanın (Tür­kün) adını qeyd etməsi də (Плетнева, 1976, с. 7) fikrimizə haqq qazandırmaqdadır. Bütün bu faktlar barədə irəlidə bir qədər daha ətraflı söhbət açılacaqdır.

Türklərin genezisi ilə bağlı ikinci rəvayətin məzmunu be­lədir:

Bəziləri belə deyirlər: Bir rəvayətə görə göytürklərin ilk ataları Xsi-hai, yəni Qərb dənizinin (Xəzərin) sahillərində ya­şayırdılar. Onların qadınları, kişiləri (uşaqları ilə birlikdə), bö­yüklü-kiçikli hamısı birlikdə Lin (Alan, Alaniya) adlı bir məm­ləkət tərəfindən məhv edilmişlər. (Türklərin hamısını qırdıq­ları halda) yalnız bir uşağa rəhm etmiş, onu öldürməkdən vaz keçmişlər. Bununla belə, onun da qollarını və qıçlarını kə­sə­rək, özünü Böyük bataqlığın içindəki otların arasına atmış­dılar. Bu vaxt dişi bir qurd peyda olmuş və ona hər gün ət və yemək gətirmişdir. Uşaq da bunları yeyərək özünə gəlmiş və ölməmişdi. (az bir vaxtdan sonra) uşaqla qurd ər-arvad kimi yaşamağa başlamış və qurd uşaqdan hamilə olmuşdu.

(Türklərin əski düşməni olan Lin dövlətinin hökmdarı uşağın sağ qaldığını eşitdikdə) tez adamlarını göndərərək həm uşağı, həm də qurdu öldürməyi əmr etmişdir. Əsgərlər qurdu öldürməyə gəldikləri zaman qurd bundan xəbərdar olmuş və qaçmışdı. Çünki qurdun müqəddəs ruhlarla (əyələrlə) əlaqəsi vardı (və daha öncə onlar vasitəsilə düşmənlərin gəldiklərini xəbər tutmuşdu).

Buradan qaçan qurd Qərb dənizinin şərqindəki bir dağa getmişdi. Bu da Kao-ç-anqın (Kuşanın) şimal-şərqində yerlə­şirdi. Bu dağın altında isə çox dərin mağara var idi. (Qurd bu­raya gəlincə) dərhal həmin mağaranın içinə girmişdi. Bu ma­ğaranın arxasında böyük bir ovalıq var idi. Bu ovalıq başdan-başa ot və çaylarla örtülü idi. Ovalığın çevrəsi isə təqribən 200 mildən artıq idi.

Qurd burada on oğlan uşağı doğmuşdu. (Göytürk dövlə­tini quran) A-si-na (“Tövrat”da və “Albaniya tarixi”ndə Aske­naz) ailəsi bu uşaqlardan birinin soyundan törəmişdir (Ögəl, 2006, s. 38).

Qeyd edək ki, məşhur fransız alimi, Çin mənbələri və coğ­rafiyası üzrə tanınmış mütəxəssis J.Dögin Çin mənbələrindəki “Xsi-hai” dənizinin (Qərb dənizinin) Xəzər dənizi olduğunu təs­diqləməkdədir (Tahirzadə, 1991, 68).

Çin mənbələrində türk xalqının mənşəyi ilə bağlı qeydə alınmış bu iki rəvayətdə üç məqam diqqəti xüsusi cəlb edir. 1-ci məqam türklərin ulu babalarının Xəzərin qərbində, yəni Azər­baycanda yaşamış olması faktıdır ki, bu faktı eradan əvvəl III-II minilliklərə aid akkad və aşşur mənbələri, eləcə də eradan əvvəl I minilliyə aid Urartu mənbələri təsdiqləyir.

Türklərin adının Azərbaycan sakinləri kimi hələ eradan əvvəlki Akkad və Aşşur mixi yazılarında "turukku" kimi qeyd edildiyini ilk dəfə təsbit edən tanınmış alim Zelik Yampolski olmuşdur. O, türklərin mənşəyi və ilk ata yurdu barədə o vaxta qədər rus - sovet tarixşünaslığında mövcud olan rəsmi baxışlara qarşı çıxaraq bildirmişdi ki, akkad mənbələri "türk" etnoniminin qeydə alındığı ən qədim yazılı mənbələrdir (Tahirzadə, 1991, s. 62-64). Eradan əvvəl birinci minilliyə aid Urartu mixi yazıla­rında da eyni xalqın adı, eyni ərazinin sakinləri kimi qeyd edil­mişdir. Urartu mənbələrində həmin xalqın adı "turuxi" kimi çə­kilir. Firidun Ağasıoğlunun fikrincə, Aşşur mənbələrində rast gə­­linən "turukku" etnonimi "türk"etnik adının aşşur dilindəki səs­­ləniş və yazılış formasıdır (Ağasıoğlu, 2005, s. 39)

İlk dəfə Zelik Yampolski tərəfindən söylənilən bu fikrə son­ralar Əbülfəz Hüseyni, Cəfər Cəfərov, Məhəmməd Hatəmi Tan­təkin, Yusif Yusifov, Qiyasəddin Qeybullayev, Tofiq Hacı­yev, Mahmud İsmayıl, Kamil Əliyev, Firidun Ağasıoğlu, Ni­zami Xudiyev və s. kimi Azərbaycan alimləri də şərik çıxmışlar. Yusif Yusifovun yazdığına görə, "türk" adına erkən orta əsrlərə aid hind qaynaqlarında turukka", Xotən mətnlərində "ttrruki", Tibet mənbələrində "druq" və "druqu" formasında rast gəlmək mümkündür (Azərbaycan tarixi, 1994, s. 78).

Turuklar barəsində ilk məlumatlara e.ə. XlV yüzilliyə aid Aşşur mənbələrində rast gəlindiyini, daha sonra isə "turux" (və ya turuxi) adı ilə Urartu mənbələrində məlumat verildiyini vur­ğulayan Mahmud İsmayıl da onların alimlər tərəfindən türklərlə eyniləşdirildiyini söyləməkdədir (İsmayıl, 1955, s. 7).

Yusif Yusifovun yazdığına görə, eramızdan əvvəl ll minil­liyin əvvəlində Urmiya gölü hövzəsində yaşayan türklərin aktiv si­yasətə qoşulması başlayır. Onlar Zaqroş dağlarını aşaraq İki­çayarasına daxil olurdular. Türklər Aşağı Zab çayının yuxarı axa­rında yerləşən Raniyə düzənliyinə çıxır və burada yaşayan hür­rilərlə ünsiyyətə girirdilər. Ümumiyyətlə, onlar bu ərazi uğ­runda mübarizə aparırdılar və bununla da İkiçayarasının şima­lın­da yaranmış Aşşur dövlətinin sərhədlərində təhlükə yaradırdılar.

Aşşur mixi yazılarından belə məlum olur ki, aşşur hökmdarı l Şamşi-Adad türklərə qarşı hərbi yürüş təşkil edir, lakin bu tay­faların müdaxiləsinin qarşısını ala bilmir. Türklər aşşurların nə­za­rəti altında olan Şuşarra vilayətini ələ keçirirlər. Aşşur hökm­darı l İşme-Daqan baş verənləri cöx maraqlı təsvir etmişdir:

"O ki qaldı Şuşarra olkəsinə, siz mənə yazırsınız ki, bu ölkə həyacan içindədir və biz onu saxlaya bilmirik. Qoy qasid sizə vəziyyəti izah etsin. Turukkulu Lidaya və bu ölkədə onun­la birlikdə olan turukkilər rəqabət aparırdılar və iki yaşayış məntəqəsini dağıtmışdılar. Mən oraya əlavə qoşun gətirdim, onlar dağlara çəkildilər. Mən əhalidən soruşdum və bu qərara gəldim ki, bu ölkə nəzarətə alına bilməz." (Azərbaycan tarixi, 1994, s. 73, 74).

Təbii ki, mixi yazılardaki "turukku", "turuxi", "turuk" adla­rını "türk" enonimi ilə eyniləşdirən alimlərimiz haqlıdırlar. Biz də bu fikirdəyik ki, adlarına ilk dəfə eradan əvvəl lll minilliyə aid akkad və aşşur mixi yazılarında "turuku" kimi və eradan əvvəl l minilliyə aid Urartu mənbələrində "truxi" kimi rast gə­linən və haqlarında Azərbaycan və Şərqi Anadolu ərazisinin sa­kin­ləri kimi söz açılan bu xalq sonrakı dövrlərdə, Vl-Vlll əsr­lərdə böyük xaqanlıq qurmuş və bu xaqanlığın mərkəzi indiki Monqolustan ərazisi olmuşdur. Boz qurdla bağlı əldə olan et­noqonik miflərin təhlili göytürklərin Mərkəzi Asiyaya, o cüm­lədən Monqolustan ərazisinə Ön Asiya və Qafqazdan gəldik­lərini, türklərin ilkin ata yurdunun Azərbaycan və Şərqi Anadolu ərazisi olduğunu söyləməyə tam əsas verir.

Digər mənbələr də eyni fikri təsdiqləyir. Məsələn, Übeyd ibn Şəriyyə əl-Cürhuminin "Xəbərlər" əsərində (VII əsr) yazılır ki, xəlifə I Müaviyə (661-680) Azərbaycanın işğalı çağında ordu komandanından Azərbaycan barədə nə bildiyini soruşmuş, o da "Azərbaycan ən qədimdən türklərin ölkəsidir və orada türklər yaşayır" - deyə cavab vermişdir (Буниятов, 1964, с. 5; Буния­тов, 1965. с 183). Eyni fikir 1126-cı ildə qələmə alınmış, müəl­lifi bilinməyən başqa bir tarixi əsərdə də təkrarlanır:

"Azərbaycan ən qədimdən türklərin əlində olan bir ölkə­dir" (Буниятов, 1965. с 183).

Bələmi özünün məşhur əsərinin “Haris ibn Şəddad” adlı bölümündə Azərbaycandan türklər ölkəsi kimi bəhs etmişdir:

“O (ərəb sərkərdəsi Haris ibn Şəddad), Azərbaycana gir­di. O zaman hər şey türklərin əlindəydi, hər şeyi türklərin əlin­dən aldı, onlara qalib gəldi (Toğan A. Zeki Velidi, 1970, s. 403)

Mövzumuz baxımından professor Helmoltun ümumi rəh­bər­liyi altında 120 alimin kollektiv əməyinin nəticəsi olan "Bə­şəriyyətin ümumi tarixi" kitabının "At-ropatena" bölümündə ya­zılanlar da böyük önəm daşımaqdadır:

"...Tarixin göstərə bilmədiyi məchul bir zamandan bəri bu yerlərdə başdan-başa türklər yaşamaqdadır” (Tahirzadə, 1991, s 62).

Diqqəti çəkən ikinci önəmli məqam türklərin 10 qardaşdan törəmiş olması faktıdır ki, bu məlumat da Xəzər xaqanı İosifin yazdıqları ilə üst-üstə düşür. Xatırladaq ki, İosifin sözlərinə gö­rə, türklər Həzrət Nuhun nəvəsi, Yafəsin oğlu Toqarmanın (Tür­kün) 10 oğlundan törəmişlər. Onu da xatırladaq ki, Musa Kağan­katlının yazdığına görə, Toqarma Azərbaycanın (Albaniyanın) 4-cü şahı olmuşdur (Kalankaytuklu, 1993, s. 19).

Üçüncü maraqlı və son dərəcə önəmli məqam türklərin Su adlı bir ölkədən çıxmış olması faktıdır. Mövzumuz baxımından bu fakt o qədər böyük əhəmiyyət daşıyır ki, onun üzərində bir qədər ətraflı durmaq lazımdır.

Su ölkəsi harada yerləşmişdir?

Bu sualın cavabını da mixi kitabələrdə tapırıq. Məsələ bu­rasındadır ki, eradan əvvəlki lll-ll minlliklərə aid mixi yazılarda Azərbaycan ərazisində yaşamış kuti, lulu, subar, kuman və tu­ruk, yəni türk xalqları ilə yanaşı su xalqından da söz açılmaqda və Su ölkəsinin adı çəkilməkdədir.

Mixi yazıların gözəl bilicicisi, mərhum alimimiz Yusif Yu­sifovun yazdığına görə, qədim qaynaqlarda "Su ölkəsinə mənsub lullu" ifadəsi işlənməkdədir:

"Bəzi hallarda Aratta ölkəsinin adı "Su ölkəsi" mixi işa­rələri ilə göstərilmişdir. Deməli, Aratta... və Su ölkəsi Urmiya gölü hövzəsində mövcud olmuş geniş bir ərazinin müxtəlif adları olmuşdur. Sular da turukku və lullu tayfa birləşməsinə daxil idilər" (Azərbaycan tarixi, 1994, s. 81).

Mixi yazılardan göründüyü kimi, göytürklərin öz əski və­tənləri saydıqları, qədim Çin mənbələrində haqqında söz açılan və Xəzər dənizindən qərbdə yerləşdiyi vurğulanan Su ölkəsi Azərbaycan ərazisində mövcud olmuş ən qədim dövlətin – Arat­ta dövlətinin başqa bir adıdır.

Mövzu ilə bağlı Lev Qumilyov yazır:

"...Əfsanə türklərin mənşəyini yerli So (Su) nəsli və yenə də dişi qurdla bağlayır. So (Su) qəbiləsinin bütün üzvləri öz axmaqlıqları üzündən... məhv olurlar. Yalnız dişi qurdun dörd nəvəsi sağ qalır. Onlardan birincisi qu quşuna çevrilib Güney Altayda Abu və Qyan çayları hövzəsində.., üçüncü və dördün­cüsü isə Güney Altaydakı Çus çayında məskunlaşdılar. Bu ə­f­sanəni şərh edən N.A.Aristov əfsanədəki "So" nu Altayın qu­ze­yindəki Biye çayı sahillərində yaşayan kumandinlərin (ku­manların) So nəsli ilə tutuşduraraq, birinci nəvəni lebedinlərlə - ku kijilərlə (ku kişiləri, ku adamları) ... eyniləşdirmişdir." (Гумилев, 2002, c. 26-27).

Maraqlıdır ki, "Su" (So) adına ilk dəfə mixi yazılarda rast gəlindiyi kimi, "ku" və "kuman" etnonimlərinə və "Altay" topo­niminə də (Urartu mənbələrində Arattanın adı Alateye kimi çə­kilir) ilk dəfə eyni mənbələrdə rastlanmış və onların hamısından Azərbaycan və Ön Asiya (Şərqi Anadolu) etnonim və toponim­ləri kimi söz açılmışdır (Azərbaycan tarixi, 1994, s. 80).

Qədim mixi yazılarda (e.ə.XIII-XII) "ku" və "kumen" (ku­man) etnonimlərinin də adı çəkilməkdədir (Azərbaycan tarixi, 1994, s. 83). "Ku" etnonimi ilə bağlı hesab edilir ki, bu, türk (prototürk) tayfalarından birinin adı olmuş və bu ad qədim türk­lər arasında geniş yayılmış qu quşu (qaz) totemi ilə əlaqədardır (Гумилев, 2002, c. 26-27). İ. Dron qeyd edir ki, qu quşu (qaz) kultu qədim zamanlarda türk və monqol xalqları arasında geniş yayılıbmış. O bildirir ki, qədim türk əfsanələrində hun xaqanının qardaşı oğlu qu quşuna çevrilmiş və yeni bir türk soyunun əsa­sını qoymuşdur. Həmin türk qəbiləsi "ku" adlanmışdır. Məsələn, Tuva türklərinin toci qoluna bağlı qəbilələrdən biri kezek-kuular (qu quşları) özünü bu soydan hesab edir. Tədqiqatçının yaz­dı­ğı­na görə, Sayan-Altay ərazisində yaşayan bir çox türk xalqlarında - tuvalılarda, xakaslarda, teleutlarda, kumandlilərdə qu quşu (qaz) haqqında totemik-mifik təsəvvürlər bu günə qədər yaşam­aqdadır.

Türkoloqların bir qismi kuman etnoniminin də adının "qu" (ku) totemindən yarandığını irəli sürməkdədirlər. Məsələn, V.Q.Rodionov qədim çuvaş mənbələrinə əsaslanaraq "ku" və "kuman" etnonimlərini eyniləşdirir. İ.Dorn və O.Süleymenov da eyni fikri dəstəkləmişlər (Süleymenov, 1993, s. 94-96).

Kumanların adı qədim mənbələrdə (mixi yazılarda) ilk dəfə e.ə. XIlI-XII əsrlərdə "kumen" kimi çəkilməkdədir. Y. Yusifov da yuxarıda adı çəkilən müəlliflərlə eyni mövqedən çıxış edərək yazır:

"Bu etnonim də Türk dillərində etnik ad düzəldən "-man" (-men) şəkilçi birləşmələrindən əmələ gəlmişdir. Kuman sonrakı türk adı olmaqla "sarımtıl, ağımtıl" mənasını daşı­yırdı" (Azərbaycan tarixi, 1994, s. 83).

Sözügedən etnonimlə I Tiqlapalsarın (e.ə. 1115-1077) kita­bəsində də rastlaşırıq:

"(V,73)Kumanların ordusu gerçəkdən Musru ölkəsinin köməyinə çıxdı... (V.82) Bu zaman Musru ölkəsinə köməyə çıxmağı qət etmiş kumanların hamısı savaşın baş tutması və mənə qarşı durmaq üçün özlərinin bütün bölgələrini səfərbər etdilər... (Vl.22) ...Kumanların mənim güclü döyüş təzyiqimdən qorxuya düşən şahları ayaqlarımı qucaqladı..." (Дьяконов, 1951, c. 10).

Aşşur şahı ll Adadnerari (e.ə.911-890) də öz kitabəsində kumanları yad etmişdir (Дьяконов, 1951, c. 21).

Qeyd edək ki, bu gün də eyni adı daşıyan türk etnosları vardır. Bu baxımdan Altayda yaşayan kumandiləri və özünü gü­nümüzəcən kumanların davamı hesab edən qaraçay və balkar­lıları (Zeynalov, 1981, s. 232) misal gətirmək olar. Onu da xü­susi qeyd etmək lazımdır ki, bu türk tayfası orta əsrlərdə də Ön Asiya və Şərqi Avropanın siyasi tarixində xüsusi rol oynamış, Avropanın etnolinqvistik coğrafiyasının formalaşmasında son də­rəcə böyük xidmətlər göstərmişdir. Bu rol o qədər böyük ol­muşdur ki, həmin tayfaların dilini öyrənməyə xüsusi ehtiyac ya­ranmış və təqribən eyni dövrdə həm xristian Avropada, həm də İslam dünyasında kuman türklərinin dili ilə bağlı lüğətlər tərtib edilmişdir (Zeynalov, 1981, s.167-168). Anadolunun Səlcuqlular tərəfindən tutulmasında və bu ərazinin yenidən Türk Yurdu ha­lına gəlməsində kumanların ölçüyəsığmaz xidmətləri olmuşdur.

Kumanların orta əsrlərdə də Azərbaycanda yaşadıqlarnı Mu­sa Kağankatlının "Alban tarixi"ndən öyrənmiş oluruq (Ka­lankaytuklu, 1993, I kitab, VI fəsil). Sözügedən kitabda yazılan­lardan öyrənirik ki, Qafqaz Albaniyasında kumanlarla bağlı olan "Qomenk" adlı toponim olmuşdur. Həmin toponimin qomen (kuman) etnonimindən və qədim erməni dilindəki "k" yer, mə­kan bildirən şəkilçidən yarandığını ("Alban tarixi" kitabı döv­rümüzədək erməni dilində çatmışdır) söyləyən Qiyasəddin Qey­bullayevin fikrincə, bu yer ya Arsax (Qarabağ), ya da Sünik (Zən­gəzur) ərazisində olmuşdur. O, 1727-ci ilə aid bir arxiv sənədinə istinadən göstərir ki, həmin dövrdə, yəni XVlll əsrdə Zəngəzurun Çulundur bölgəsində azərbaycanlılarla məskun olan Koman kəndi mövcud imiş (Гейбуллаев, 1991, c. 117). Hazırda eyniadlı kənd Cəlilabad rayonu ərazisində də mövcuddur.

Tarixi mənbələrdə kumanların iskitlərlə eyniləşdirilməsi, onlardan "koman iskitləri" kimi söz açılması halları da müşahidə edilir. R.Q.Latam koman iskitlərinin etnik mənsubiyyəti barədə yazmışdır:

"Koman iskitləri, massagetlər, saklar, peçeneqlər, xəzər­lər, hunlar öz mənşələri etibarilə türkdürlər və bunu sübut etməyə ehtiyac yoxdur." (İsmayıl, 1955, s. 15).

Su ölkəsi ilə bağlı türk genoloji (etnoqonik) əfsanəsində de­yildiyi kimi, türklərin başbuğu Kapan Punun 16 qardaşı var idi. Yəni onlar 17 qardaş idilər. Mixi yazılarda bu məlumatla ağlası­ğmaz dərəcədə üst-üstə düşən bir məlumat var və həmin mə­lumata əsasən, Kuti sülaləsinin hakimiyyətdə olduğu çağda (e. ə. XXIII əsrdə) Akkad qoşununun quzeydə vuruşduğu 17 tayfadan biri də tourki və ya turki şəklində xatırlanan boy olmuşdur (Ağasıoğlu. 2005, s. 39).

Əgər gerçəkdən də mixi yazılardakı "turuk"larla Göytürk Xaqanlığını qurmuş türklər eyni xalqdırsa, bu xalq gerçəkdən də öncə Xəzərin qərbində yaşamışsa və sonralar dənizin şərqinə, oradan da Çin, Monqolustan və Altay istiqamətində hərəkət et­mişsə, ola bilməzdi ki, bu köç barədə heç bir yazılı mənbə qal­mamış olsun. Belə bir mənbə isə həqiqətən də var və həmin mən­bə təkcə türk xalqının deyil, eləcə də albanların Xəzərin qərbindən şərqinə, oradan da Çin tərəfə yayıldıqlarını təsdiq edir. Söhbət Vl əsr müəllifi İordanın özünün çox məşhur "Qot­ların mənşəyi və əməlləri haqqında" adlı əsərində yazdıqlarından gedir:

"İskitlər ölkəsi göbələyə oxşayır. Başlanğıcda o, dardır, sonra isə geniş və dairəvidir və hunların, albanların və seres­lərin yayıldıqları uzaq ərazilərə qədər uzanır." (The Gothic Histoy of Jordanes, 1960, V.).

Müəllif bir qədər sonra isə deyir:

"İskitlər ölkəsi genişdir və çox uzaqlara qədər uzanaraq şərqdə sereslər ölkəsinə çatır. Sereslər öz tarixlərinin əvvəlində Xəzər dənizi sahilində yaşayırdılar." (The Gothic Histoy of Jordanes, 1960, V.).

İordandan öncə haqlarında Strabon, Dionisiy Perieqet, Ap­polodor və s. müəlliflərin əsərlərində də söz açılan bu xalq ba­rədə mütəxəssislər müxtəlif fərziyyələr irəli sürsələr də bir fikirdə yekdil olmuşlar ki, İordanın dövründə bu xalq Çin sər­hədində yaşayırdı, əsil adları da "ser" və ya "sir" idi. Yəni "se­res" formasındakı sonuncu iki hərfin əmələ gətirdiyi "es" qədim yunan dilində isimlərə artırılan adlıq hal şəkilçisidir, sözün kökü isə "ser" və ya "sir"dir ( Гасанов, 2000, c. 112-113).

Eramızın l əsrində ser (sir) xalqı və onun yerləşdiyi coğ­ra­fiya haqqında ən ilkin məlumat verənlərdən biri Pomponiy Mela (l əsr) olmuşdur. O, Asiya qitəsindən söz açarkən, bu xalqı is­kitlər və hindlilərlə birlikdə, qonşu xalqlar kimi qeyd etmişdir. Eyni əsrdə yaşamış Dionisiy Perieqet isə serləri sak, toxar və frunlarla birlikdə yad etməkdədir.

II əsr müəllifi Klavdi Ptolomey yazır:

"İmay dağının o biri tərəfində yerləşən İskitlər ölkə­sini­nin (Skifiyanın) sərhədlərini qərb tərəfdən dağın bu tərəfində yerləşən İskitlər ölkəsi (Skifiya), şimal tərəfdən həmin dağın şimalında yaşayan Saklar ölkəsi, şərqdən isə serlər ölkəsi (Se­rika) təşkil edir" (Пьянков, 1986, c. 7-10).

Klavdi Ptolomey Serika, yəni Serlər (sirlər) ölkəsi haqqında bunları bildirir:

"Serikanın böyük ərazisi ilə əsasən iki çay axır. Mən­bəyininin birini, artıq qeyd etdiyimiz kimi, Avzakiya dağı ya­xınlarında olan Oyxard çayının digər mənbəyi isə Asmireya dağları yaxınlığında, 174 dərəcə - 47 dərəcə 30 dəqiqədə yer­ləşir..." (Пьянков, 1986, c. 7-10).

Digər qolların və çayın da koordinatlarını dəqiq göstərən böyük coğrafiyaşünas alim bu ölkənin şəhərlərinin - Damna, Piada, Asmireya və Froananın da coğrafi koordinatlarını göstər­miş, ölkədə və qonşuluqda yaşayan xalqları da qeyd etmişdir:

“Serika (Türk – sirlər ölkəsi) qərbdən İmay dağının o ta­yında, uzunluq dairəsi üzrə yerləşən İskitiya (Skifiya, İskitlər ölkəsi) ilə, şimaldan Fuludan keçən paralel xətt üzrə uzanan bataqlq torpaqlarla, şərqdən son ucu 180◦ / 63◦ və 180◦ / 35◦ arasında yerləşən naməlum torpaqlarla, cənubdan isə öncə Qanq çayının o tayında yerləşən Hindistanla, 173◦ / 35◦ xətti ilə, sonra isə eyni xətt üzrə sonu bilinməyən Çinlə əhatə­lən­mişdir.

Serikadan (Türk - sirlər ölkəsindən) keçən dağlar bun­lar­dır: Son ucu 153◦/ 60◦ və 171◦/ 56◦ arasında yerləşən “An­nib” adlandırılan dağlar; 167◦ / 47◦30′ və 174◦ / 47◦30′ ara­sında yerləşən Avzak dağlarının şərq tərəfi; 167 / 47◦30′ və 174◦ / 47◦30′ arasında yerləşən və “Asmirey” adlandırılan dağ­lar; son ucu 162◦ / 44◦ və 171◦ / 40◦ arasında qalan Kasi dağ­ları; ortası 170◦ / 43◦ - yə düşən Faqur dağı; sonu 165◦ / 36◦ ilə əhatələnən, bəzən “Ser” (Sir) də adlandırılan Emod dağları və 169° / 36° və 176° / 39° arasında qalan Ottorokara dağı.

Serikanın bütün ərazisi boyu əsasən iki çay axır: Bir mən­bəyini yeri artıq qeyd edilmiş Avzak dağlarından, digər mən­bəyini isə Asmirey dağlarından (174° / 47°30′) alan, 160° / 49°30′ üzrə Kasi dağlarına tərəf istiqamətlənən və bir qolunu da oradan (161° / 44°15′) alan Oyxard və mənbələrini eyniylə Kasi (160° / 43◦), Ottorkara (176° / 39°) və Emod (160° / 37°) dağlarından alan Bautis.

Serikanın şəhərlərinin adları bunlardır: Damna - 156° / 51° 40′; Piada -160° / 49°40′; Asmireya - 170° / 48° 20′; Aspakara - 162°30′ / 42°40′; Drosaxa - 167°40′ / 42°30′; Paliana - 162°30′ / 41°-; Abraqana - 163°30′ / 39°30; Foqara -171°20′ / 39°40′; Daksata - 174◦ / 39◦40′; Orosana - 162◦ / 37◦30′; Ottorokara - 165° / 37°15′; Solana - 169° / 37°30′; paytaxt Sera - 169° / 37°30′...

Paytaxt Sera 14 saat 45 dəqiqəyə bərabər olan ən uzun günə sahibdir və Aleksandriyadan (İskəndəriyyədən) 7 saat 50 dəqiqə və ya tam 8 saat şərqdə yerləşir...” (Пьянков, 1986, c. 7-10).

İordanın yazdıqlarından isə ser (sir) xalqının öncə Xəzər sahillərində yaşadıqları və sonradan Orta Asiya, Çin və Mon­qolustan tərəflərə köç etdikləri aydınlaşır (The Gothic Histoy of Jordanes, 1960, V).

Sir və ya ser xalqının kim olduğunu biz Orxon-Yenisey abidələrindən öyrənirik. Belə ki, Tonyuquq ucaltdırdığı abidədə özünün mənsub olduğu xalqı "türk sir xalqı" adlandırır. Sözü­gedən abidənin 3 və 4-cü sətirlərində oxuyuruq:

" Türk sir bodun yerintə bod kalmadı" (Türk sir xalqının yerində boy qalmadı). (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 117).

Eyni abidənin 11-ci sətrində isə deyilir:

"Türk sir bodun yerintə idi yorımazun" (Türk sir xalqının yerində yiyə yürüməsin) (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 118).

Tonyuquq abidəsinin 60, 61 və 62-ci sətirlərində də eyni etnonim ilə rastlaşırıq:

"Kapağan kağan türk sir bodun yerintə bod yəmə, bodun yəmə, kisi yəmə idi yok ertəçi erti. İltəris kağan, Tonyukuk kaz­ğantuk üçün Kapağan kağan, türk sir bodun yorıduku... Türk Bilgə kağan türk sir bodunığ igidü olurur" (Kapağan xa­qanın türk sir xalqının yerində bir nəfər də, xalq da, adam da sahib olmayacaqdı. İltəris xaqan, müdrik Tonyuquq qazandığı üçün Kapağan xaqanın türk sir xalqı yaşamaqdadır. Türk müd­rik xaqanı türk sir xalqını, oğuz xalqını yüksəldərək taxtda otu­rur) (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 121).

Maraqlıdır ki, sözügedən abidədə Tonyuquq türk sir xal­qını ardına alıb Ötügenə, yəni Türk Xaqanlığının mərkəzi olan və bugünkü Monqolustan ərazisində yerləşən əraziyə gətirdi­yindən söz açmaqda və keçdiyi yerlər sırasında Dəmir Qapı-nın, yəni Dərbəndin də adını çəkməkdədir:

"Kəlürtüm ög türk bodunığ Ötükən yerkə ben özüm bilgə Tonyukuk." (Doğma türk xalqını Ötügen yürinə mən - müdrik Tonyuquq özüm gətirdim. 17-ci sətir) (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 118).

"Təmir Kapığa təgi irtimiz, anta yanturtımız... Ol küntə təgdi türk bodun Təmir Kapığka." (Dəmir qapıya təki çatdıq, oradan qaytardıq... Həmin gün türk xalqı Dəmir qapıya çatdı. 45-46-cı sətirlər) (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 120).

Bütün bu deyilənlərə qədim Çin mənbələrində Xəzərin qər­bindən gəldikləri bildirilən türklərin Çin qaynaqlarında adı "Ka­pan Pu" kimi çəkilən ilk xaqanlarının adının "Tonyuquq" abi­də­sindəki Qapağan xaqanın adı ilə səsləşməsini də əlavə etmək lazımdır.

Türklərin qədim Çin mənbələrində əbədiləşərək dövrümü­zədək ulaşan “Boz qurd” dastanının, daha doğrusu qurda totem münasibətinin Qafqaz xalqları içərisində geniş yayılması da türk - sirlərin coğrafi areal baxımından Qafqaz mənşəli olmasının əlavə sübutu kimi gözdən keçirilə bilər. Məlumat üçün bildirək ki, bənzər mifik süjetə osetinlərin, xevsurların, çeçenlərin, meq­rellərin və s. Qafqaz xalqlarnn əsatirlərində də rast gəlinir.

Azərbaycanda qeydə alınmış bir mif isə Çin qaynaqlarında qeydə alınmış mifin cüzi fərqlər nəzərə alınmazsa, demək olar ki, tam əsli mahiyyətindədir:

Bir tayfa varımış. Bı tayfanın başçısı sonsuzmuş. Çox qur­bannan, nəzir-niyazdan sora bının bir oğlu olur. Uşax dörd-beş yaşına çatır, əmmə yeriyəmmir, heş ayax üsdə durammır. Dədəsi başdıyır ağlamağa ki, bə mən ölənnən sora bı şikəs olumun axırı nolacax?

Elə bı vaxdı düşmannar basqın eliyillər, bı tayfanı qırıp-çatırlar. Bütün kişiləri öldürüp, arvad-uşağı qul eliyillər. Bı uşağı da şikəs olduğuna görə aparmıllar, atıllar bir daşın di­binə ki, qurt-quş yesin.

Düşmannar tutduxları əsirləri də götürüp gedənnən sora bir canavar gəlir. Uşağı əmizdirir, sora götürüp aparır öz yu­vasına, başlıyır bını saxlayıp bəsləməyə. Neçə illər keçir, uşa­ğın ayaxları açılır. Özü də bir pəhlivan olur. Nərəsi gələndə şir, pələh girməyə deşik axtarır. Oğlanın adı hər yana yayılır. Düşmannar da bının sorağın eşidip gəlillər onu öldürməyə. Ancax bir yannan oğlan, o biri yannan da canavar bınnarın əhdin kəsir, bir nəfərin belə sağ bıraxmayıp hammısın öldü­rür. Sora gedir tayfasınnan sağ qalanları da qurtarır, gəlillər öz torpaxlarına, oğlanı başçı seçip başdıyıllar yaşamağa.

O vaxtdan bı tayfaya qurtlar tayfası deyillər. Naxçıvanın qurtlar məhləsi də onnardan qalmadı (Azərbaycan mifoloji mətnləri, 1988, s. 43-44).

Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, Mirəli Sеyidоv Göyçay, Şa­maxı, Qarabağ, Naxçıvan, Оrdubad, Təbriz, Gəncə və s. şəhər­lərdə qurd məhəlləsi, qurd mеydanı оlduğunu qеyd еtmişdir (Seyidov, 1990, s. 72).

Məshəti İsmayıl Rüstəm qızının yazdığına görə, “Qurdlar məhəlləsi” sadəcə yеrə vеrilən ad оlmamışdır. Bu adlar məlum tayfaların adından da götürülə bilər:

“1177-ci ildə Misirdə Еyyubilər sülaləsinin hakimiyyəti­nin əsasını qоymuş Azərbaycan türkü Əli Səlahəddinin tayfa adı qurddur. Sultan Səlahəddinə siz kürdmüsünüz sualına о xеyir biz Azərbaycandanıq, əmim Şirkuh dеyərdi ki, Biz əz-zib – yəni qurd tayfasındanıq” (İsmayıl Rüstəm qızı, 2008, s. 136).

Azərbaycandan toplanan və müəyyən qədər uyğurların “Köç” və göytürklərin “Ergenekon” dastanlarıyla səsləşən başqa bir mifoloji mətn isə daha böyük maraq doğurur.

“Köç” dastanının qısa məzmunu belədir:

Müqəddəs buyruğa əməl edən xalq böyük bir yurdu tərk edərək köçə hazırlaşdı. Yola düzəldilər. Durub dayanmadan, yorulmaq bilmədən getdilər, getdilər. Hara getdiklərini, harda dayanacaqlarını bilmirdilər. Bu zaman onların qarşısına göy tüklü, göy yallı bir qurd çıxdı və onların qabağına düşdü. Uy­ğurlar da qurdu tanrının göndərdiyini başa düşüb onun dalın­ca getdilər. Qurd gətirib onları dümdüz ovalıq bir yerə çıxardı. Uyğurlar burada yerləşib yurd saldılar (Bozqurd, 1992, s. 37).

Azərbaycandan toplanmış mifoloji mətnlərdən birində isə deyilir:

Allahdan vəh gəlir, Nuh peyğəmbər də insanlara deyir, söylüyür ki, bə tufan olacax, dünyanın üzünü su alacax. Heş kim bına inanmır. Nuh peyğəmbər bir gəmi qəyirir, bütün cannılardan bir cüt qoyur gəmiyə. Bunun yeddi oğlu varımış, Oğlannarınnan altısı gəmiyə minir, biri minmir, deyir ki, su gələndə çıxaram dağın başına, mənə heş zad olmaz.

Çox keçmir ki, dünyanın üzünü su alır. İnsannar boğulup ölür. Nuh peyğəmbər baxır ki, dağa çıxan oğlu da boğul­haboğuldadı. İstiyir ki, gəmini ona sarı sürsün. Allahdan səs gə­lir ki, ya Nuh, çıx get, bı oğlan sizlərdən deyil.

Nuh gəmini sürüp gedir. Çox keçmir ki, tufan dayanır, su yatır. Nuh peyğəmbər oğlannarına deyir ki, istədiyiniz hey­van­dan götürüp düşün quruya, yaşayın, nəslinizi artırın.

Oğlannarından birinin adı Türk idi. Bu Türk qoyunnan qoçu götürüp torpağa düşdü. Gəmi çıxıp getdi. Demiyəsən tür­kün düşdüyü torpax cəzirəymiş. Hər tərəfi su olduğuna görə bu cəzirədən çıxmaq olmazımış.

Türk dörd yüz əlli il bu cəzirədə yaşayır. Onun heyvannarı oqqədər çoxalır ki, bütün cəzirəni tutur. Ta cəzirədə ot-ələf, kol-kolavat qalmır, heyvannar hamısını yeyip qurtarır. Elə gün gəlip çıxır ki, heyvannar yeməyə heş nə tapmayıp başlıyıllar qırılmağa. Nuh oğlu Türk görör ki, belə getsə, heyvannar da öləcəh, bının özü də öləcəh. Ha fikirləşir bir nicat yolu ta­pam­mır. Qalır məhətdəl, bilmir neynəsin.

Günnərin bir günü Türk görür ki, bir heyvanı parçalayıp yeyiplər. Öz-özünə deyir ki, axı, bu cəzirədə qoyundan başqa heş bir heyvan yoxdur. Bə bını nə yeyip?

Türk çox təəccüblənir. Gecəni yatmayıp güdür. Bir də baxır ki, uzaxda suyun içiynən bir qaraltı gəlir. Bı qaraltı gəlip cəzirəyə çatanda tanıyır ki, bı irəhli qurtdu. Boz qurt cəzirəyə çıxan kimi cumur bir heyvanın üstünə. Bıyızdan da Türk çıxır. Boz qurt Türkü görüp gəldiyi yolunan dala qəyidir. Türk də düşür bının dalına. Xeylah gedillər. Türk baxır ki, qurdun get­diyi yerrərdə su heş topuğa qalxmır. Birəz gedənnən sora qu­ruya çıxıllar. Bınnan da Türk xilas olur. Qəyidip heyvan­narı da həmin yolunan gətirir quruya. Sora Türk fikirrəşir ki, bə məni bu boz qurt xilas elədi. Gərəh mən də boz qurdun şəklini çəkəm öz bayrağıma.

Belə də eliyir. Soralar türkün nəsli çoxalanda hammısına deyir ki, qurd bizim xilaskarımızdı, əgər o, yol göstərməsəydi, nə mən olardım, nə də siz olardız. Ona görə də gərəh həmmişə boz qurda inanasınız. Boz qurdun şəklini bayrağınıza çəkip həmişə bı bayrağın dalınca gedəsiniz. Çətinliyə düşsəz, boz qurdu çağırasınız. Türkün övladları bu nəsihətə həmişə əməl eliyillər (Azərbaycan mifoloji mətnləri, 1988, s. 42-43).

Təqdim olunan mifin uyğurlardan qeydə alınmış mifik sü­jetlə üst-üstə düşməsi bu türk xalqının da etnogenezinin ilkin mərhələlərində Azərbaycanla bağlı ola biləcəyini düşünməyə ciddi əsas verir. Əldə olan təkzibedilməz tarixi və linqvistik fakt­lar isə bu düşüncəyə tam haqq qazandırır.

Fərhad Zeynalovun yazdıqlarından belə anlaşılır ki, uyğur­lar haqqında ilk məlumatlarda onlar "oqur", "saraoqur", "kot­riqur", "onoqur" və s. adlarla qeyd edilmişlər (Zeynalov, 1981, s. 268). İrəlidə görəcəyimiz kimi, onları bu adlarla məhz erkən orta əsrlər Avropa tarixçiləri Qafqaz və Şərqi Avropada yaşayan hunların tərkibində yad etmişlər. Qədim Çin mənbələrində hun­lardan son dərəcə çox danışılsa da və bir çox türk soy və boy­larının, o cümlədən se (sak) və yuecilərin (kuşanlıların) adları yad edilsə də, uyğurlar haqqında bircə kəlmə belə danışılmır. Yalnız sonrakı mənbələrdə onlardan "vey-ho", "hun-ho" və vey-vu-rh" adı ilə bəhs edilir. Bu isə o deməkdir ki, uyğurlar Qərb­dən Şərqə saklardan və digər türk xalqlarından daha gec köç etmişlər (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 390).

Uyğur türkləri hazırda əsasən Çinin Sintzyan-Uyğur Mux­tar Vilayətində, qismən də Qazaxıstan və Özbəkistanda yaşa­yırlar. Rəsmi statistikaya görə, sayları 15 milyon civarındadır. Qeyri-rəsmi məlumatlara əsasən isə, sayları 30 milyonla 100 milyon arasında göstərilir. Uyğurlaın tarixdə qurduqları ilk döv­lətin Vlll əsrdə qurulan Onuyğur-Doqquzoğuz xaqanlığı ol­duğu hesab edilir. Bu dövlətin ərazisi Monqolustan, Sibir və İndiki Uyğurustan ərazilərini əhatə etmişdir. Dövlətin qurulmasında doqquzoğuzlarla onuyğurlar fəal rol oynamışlar (Zeynalov, 1981, s. 268, 269). On uyğur soyunun birləşməsi ilə ortaya çıxan onuyğurların adına Orxon-Yenisey abidələrində sıx-sıx rast gəlinməkdədir:

"Su...orada qalmış xalq onuyğur, doqquzoğuz xalqlarının üzərində yüz il oturub... Orxon çayı..." ( Moyunçur abidəsi, 3-cü sətir) (Rəcəbov Ə., Məmmədov Y., 1993, s. 149).

Onuyğurların adının əks olunduğu Moyunçur abidəsi bəzən "Selenqa daşı" da adlanır. Monqolustan ərazisindən, Selenqa ça­yı sahilləri yaxınlığından tapılmış bu abidə 744-759-cu illər ara­sında qoyulmuşdur (Rəcəbov, Məmmədov, 1993, s. 134-135).

Onuyğurların adına daha əvvəlki dövrlərə aid Qərb mənbə­lərində də rast gəlinməkdədir. Bu isə uyğurların, eləcə də onuy­ğurların Şərqə köçməmişdən öncə Qafqazda, o cümlədən Azər­baycan ərazisində yaşamış olduqlarından xəbər verməkdədir. İstər qədim erməni abidələrində, istər Musa Kağankatlının "Al­ba­niya tarixi"ndə, istərsə də bir çox başqa mənbədə onların adı Albaniyada baş verən hadisələrlə əlaqədar çəkilir. Bu mənbə­lərdə onların adı "honoğur", "onoqur" kimi qeyd edilmişdir (Əli­yarov, 1991, s. 139; Джафаров, 1985, c. 41-68). Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, Xəzər xaqanı İosifin məktubunda uyğurlar Azər­baycanın 4-cü şahı Toqarmanın 10 oğlundan biri olan Uyğurun soyu kimi təqdim edilməkdədir (Ağasıoğlu, 2005, s. 29).

Bir sözlə, tarixi mənbələr uyğurların Monqolustan, Sibir və Şərqi Türküstana (Uyğurustana) köçməmişdən öncə Qafqaz və Şərqi Avropada, o cümlədən Azərbaycanda yaşadıqlarını birmə­nalı şəkildə təsdiq edir. Uyğur türklərinin hazırda yaşadıqları əraziyə kənardan gəldiklərini bu xalqın Güveyni tərəfindən qey­də alınmış etnoqonik mif, əfsanə və rəvayətləri də təsdiqlə­mək­dədir. Onlardan birində deyilir:

Bögü xan bir gecə yatarkən yuxuda ağ geyimli bir qoca gördü. Qoca ona yaxınlaşdı və şam qozaları boyda bir daş verərək, belə dedi:

-Əgər sən bu daşı qoruyub saxlaya bilsən dünyanın dörd tərəfi sənin buyuruğun altında toplanacaqdır.

Bögü xanın vəziri də həmin gecə eyni yuxunu görmüşdü. Ertəsi gün hamı bir yerə toplandı və bu yuxunu danışaraq, ona bir məna verməyə çalışdılar. Bunun üçün ordularını səfərbər edib qərbə tərəf yürüşə çıxdılar. Gedə-gedə gəlib Türküstan sər­hədlərinə çatdılar. Burada cəyırlı-çəmənli, axar suyu bol olan bir yerə rast gəldilər. Bu yer hamının xoşuna gəlmişdi. Buna görə də burada bir şəhər saldılar. Bu şəhər indi Quz balıq (Oğuz şəhəri) adı verilən Balasağun şəhəri idi (Ögəl, 2006, s. 89).

Burada söhbət çox güman ki, Şərqi Türküstandakı tarixi Ba­lasaqun şəhərindən deyil, Azərbaycanda mövcud olmuş ey­niadlı şəhərdən gedir. Şəhərin adı, eləcə də onun Türküstanın qərb sərhədləri yaxınlarında olması faktı uyğurların ilkin ata yurdunun hara olduğunu, yəni onların yeni vətənlərinə haradan köçüb gəldiklərini anlamağa yardımçı olur. Çünki onlar bu adı özləri ilə əski vətənlərindən yeni vətənlərinə, yəni Şərqi Türküs­tana da aparmışdılar. Tarixdən bu adı daşıyan iki şəhərin olduğu məlumdur. Onlardan biri Şərqi Türküstanda, digəri isə Azərbay­canda idi. V əsrdə Azərbaycanda, Muğanda salınmış eyni adlı şə­hər mənbələrdə həm də “Balasakan” kimi keçməkdədir. Bu şəhərin salınmasını isə boylarından biri honoğurlar (on uyğur­lar), digərləri isə saroğurlar (sarı uyğurlar) olan Ağ hunların adı ilə bağlayırlar (Marquat, 1914, p. 119; Буниятов, 1965, с. 180).

Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, Balasaqun ağ hunların Azər­baycanda saldıqları yeganə şəhər deyildi. Onlar ondan qərbdə, Araz çayına yaxın bir yerdə Varasan adlı başqa bir şəhərin də əsasını qoymuşdular və hun eltəbərinin iqamətgahı bu şəhərdə yerləşirdi (Marquat, 1914, p. 98).

Tarixi mənbələr 488 - ci ildə Azərbaycanda iki hun tayfası - ağacəri və sarı uyğurlarla fars-Sasani şahı Firuz arasında baş vermiş savaş barədə məlumat verməkdədirlər (Marquat, 1914, p. 98). Bu döyüşdə Firuz hunların (Təbəridə türklərin) xaqanına əsir düşmüş və yalnız onun ayaqları altına düşdükdən sonra bağışlanmışdı (Tahirzadə, 1991, s. 82).

Ən əski çağlardan Azərbaycan, İran, Gürcüstan və Ərmə­niy­yədə yaşayan türk uluslarından biri də onoğur // onuyğurlar idi. Erməni tarixçisi Moisey Xorenatsi (V əsr) bu xalqın Ər­məniyyə ərazisində e.ə. II əsrdə məskunlaşdığını bildirməkdədir (Qukasyan, 1983, s. 41).

Türkiyəli alimlər N.Boratav və Şərif əski mənbələrə da­yanaraq yazırlar:

“Onoğurların (onuyğurlar) bir qismi Ermənistana köç­dük­dən sonra VI əsrdə onlara qatılan sabirlərin qalıqlarıyla birlikdə utiğur (utiqur, otuzuyğur) boybirliyini təşkil etdilər” (Boratav, Şerif, 1941, s. 72).

Dilçi alimlərin çoxdan bəri diqqətini çəkmiş Azərbaycan – uyğur dil izoqlosları da tarixi mənbələrin söylədiklərini təsdiq­ləməkdədir. Dilçi alim Elbrus Əzizov deyir:

"Dilçilik tariximizdən bəllidir ki, yaxın areallarda yerləş­miş qohum dillərin uyğun xüsusiyyələri daha çox olur. Lakin bir-birilərdən uzaq areallarda yerləşmiş qohum dillərdə elə uy­ğun əlamətlərə təsadüf edilir ki, bunları heç də həmişə dillərin müasir vəziyyəti və daxili inkişaf qanunauyğunluqları ilə izah etmək mümkün olmur. Bəzən də elə olur ki, eyni dil xüsu­siy­yəti müxtəlif areallarda təkrar olunur. Belə rəngarəng mən­zərə türk dillərində çox aydın müşahidə edilir və bu hal sin­xro­nik yox, daha çox diaxronik baxımdan şərh olunmalıdır. Müx­təlif türk dillərinin və dialektlərinin izoqlos təşkil edən bəzi xü­susiyyətləri həmin dillərin formalaşmasında iştirak etmiş eyni­cinsli tayfa dilləri ilə bağlı olaraq meydana çıxır. Bu bir tərəf­dən müxtəlif qəbilə və tayfaların uzun sürən qaynayıb qarış­ması ilə, miqra­siyalar ilə bağlıdırsa, digər tərəfdən müxtəlif dialektlərin eyni bir kökdən nəşət etməsi ilə, tarixən onların yaxın areallarda yerləşməsi ilə əlaqədardır" (Əzizov, 1991, s. 118).

Bu baxımdan görkəmli ədəbiyyatşünas alim Zeynallının 1926-cı ildə dərc etdirdiyi bir məqalədə söylədiyi fikirlər çox maraqlıdır:

"Bugünkü dilçilərimizin, demək olar ki, hamısı Azərbay­canı cənub türklər qrupundan sayırlar. Lakin bir az dərin araşdırılsa, bunun bir yanlışlıq nəticəsi olduğu görünəcəkdir. Azərbaycandakı ləhcə və şivələrin son dərəcə müxtəlif olması, bir şəhərin özündə bir yerdə "əv", o biri yerdə "ev", üçüncü bir yerdə isə "öv" və yaxud "öy" deyildiyinə diqqət olunsa, bu surətlə Azərbaycanın hansı dil qrupundan olduğu məsələsi də gələcəyin ən pırtlaşıq və ilişik işi olacaqdır. O zaman bəlkə də Azərbaycan ləhcəsini bütün türk ləhcələrinin ortası sayacaqlar ki, bu da yeni mövzu olacaqdır" (Zeynallı, 1983, s. 114).

A. Samoyloviç yazmışdır:

"...İranın və Azərbaycanın türk şivələri özünün əsas əla­mətlərinə görə türk dillərinin cənub-qərb qrupuna daxil olsa da son vaxtlar aydınlaşır ki, Azərbaycanda son dərəcə qarışıq mənşəli türk ləhcələrinin qalıqları öz əlamətlərini saxlamışdır. Bunlar hazırda şimal-şərq və uyğur da daxil olmaqla tamamilə başqa qruplarda mövcuddur" (Самойлович, 1926, c. 7).

Türk ləhcə və şivələrinin kök türkcədən ayrılma tarixi və mə­kanı barədə alimlər arasında fikir birliyi yoxdur. Məsələn, Nizami Cəfərovun fikrincə, bu, I minilliyin sonu, II minilliyin əvvəllərində baş vermişdir.

Nizami Cəfərov bildirir:

"Qədim ümumtük dilinin bölünməsi prosesi l minilliyin sonu, ll minilliyin əvvəllərində əsasən üç türk dilinin forma­laşması ilə başa çatmışdır: oğuz dili, qıpçaq dili, karluq dili. Lakin həmin dillər bir-birinə o qədər yaxın və əlaqələri o qədər sıx, intensiv olmuşdur ki, ümumi bir dilin - ümumtürkcənin dialektləri təsəvvürünü yaradırlar" (Cəfərov, 2002, s. 112).

Nizami Xudiyev isə bir qədər fərqli düşünür. Onun fikrincə, bu proses ən geci eradan əvvəl I minilliyin ortalarında baş ver­mişdir:

"Ümumi türk dili tarixinə həsr olunmuş tədqiqatlar, xüsusilə professor Əhməd Cəfəroğlunun tədqiqatları göstərir ki, müxtəıif türk etnik-mədəni regionlarında meydana çıxan türk ədəbi dillərinin tarixi ümumi türk dili tarixi anlayışını istisna etmir, əksinə, tamamlayır və belə qənaəti möhkəm­lən­dirir ki, müstəqil türk ədəbi dilləri ümumi bir türk ədəbi dil mühitinin məhsulu olub, məhz həmin mühitin əks olunduğu coğrafi arealda formalaşır, etnik-mədəni ehtiyacı ödəyir, sonra isə məhv olub gedir, dəyişikliyə uğrayır, yerinə yeni ədəbi for­ma gəlir. Lakin hər bir yeni forma mütləq özündən əvvəlki nor­mativ formanın təcrübəsinə və ümumi tük ədəbi dili ün­sürlərinin inkişafına əsaslanır.

Qədim türk dili ən qədim zamanlardan eramızdan əvvəl V əsrə qədərki dövrü əhatə edir. Təqribən eradan əvvəl l minil­liyin ortalarından gec olmayaraq bu dilin differensasiyası baş­lamışdır" (Xudiyev, 1997, s. 9-10).

Elbrus Əzizov deyir:

"Fuad Köprülüzadə 1926-cı ildə Bakıda çap olunmuş "Azərbaycan ədəbiyyatına dair tədqiqlər" adlı kitabçasında Azər­baycan dilinin təmiz oğuz dili olduğunu göstərmişdir. Son­ralar Çobanzadə və onun ardınca Dəmirçizadə Azərbaycan dilinin oğuz - qıpçaq dili olduğunu təsdiq etdilər. Əhməd Cəfər isə dilimizin oğuz-qıpçaq mənşəli dil olmasını təsdiq eməklə yanaşı, bidirmişdir ki, ancaq bu dilin uyğur dili ilə kiçicik mü­qayisəsi bizi Azərbaycan dilinin əmələ gəlməsində uyğur dili qatının çox işləməsi barədə düşünməyə məcbur edir" (Əzizov, 1991, s. 119).

Əhməd Cəfər isə yazmışdır:

"Dialektlərin faktlarına əsasən mən bu qənaətdəyəm ki, Azərbaycan dili əsas əlamətlərinə görə, türk dillərinin Qərb qrupuna aid olsa da, bu dil müəyyən dərəcədə türk dillərinin Qərb və Şərq qruplarını bağlayan halqadır" (Вопросы диа­лек­­тологии тюркских языков, 1963, s. 22).

Bu fikirlər də Elbrus Əzizova məxsusdur:

"Müasir Azərbaycan dilində uyğur elementlərinin oldu­ğunu Nəcib də göstərməkdədir. Azərbaycan və uyğur dillərinin ötəri müqayisəsi daha çox bu iki dil üçün əlamətdar olan izoq­loslar aşkara çıxarmağa imkam verir. Məsələn, "a-e" səsdəyiş­məsini gözdən keçirək. Uyğur dili üçün xarakerik olan bu hal özünü Azərbaycanın cənub, şərq və şimal şivələrində də gös­tərməkdədir. Eyni hala Anadolu şivələrində də rast gəlinir. Bun­dan başqa Azərbaycanın ayrı-ayrı şivələrində uyğur dili üçün xarakterik olan "a-ə", "a-o", "o-a", "e-ə", "e-ö", "d-ç", "k-ç" və sairə əvəzlənmələr də müşahidə edilməkdədir" (Əzizov, 1991, s. 119).

Yenidən tarixi mənbələrə qayıdaraq söyləyək ki, Selenqa daşı (Moyonçur abidəsi) artıq VIII əsrdən etibarən onuyğurların doqquzoğuzlarla birlikdə Qafqazdan köç edərək, Şərqi Türküs­tanda, daha dəqiq desək, bugünkü Monqolustan və Uyğurustan ərazilərini əhatə edən geniş bir məkanda məskunlaşıb, orada böyük bir xaqanlıq qurduqlarını sübut edir. X əsr ərəb müəllifi Məsudi doqquzoğuzlardan Xorasanla Çin arasında məskunlaşan, manixey dininə sitayiş edən bir xalq kimi söhbət açır.

Tarixi mənbələrdən onuyğurların lll əsrin böyük Azərbay­can şairi və filosofu Maninin qurmuş olduğu maniçilik, başqa sözlə, manixeizm dininə sitayiş etdikləri və bu dini öz dövlət­lərinin rəsmi dini elan etdikləri məlumdur (Гумилев, 2002, c. 472-473). Görünür, öncələr Albaniyada yaşamış onuyğurların bu ölkəni tərk edib Şərqə köçmələrinə də elə bu din səbəb ol­muşdur. Çünki V əsrdə Albaniya hökmdarı Vaçaqanın dövründə xristianlığın rəsmi dövlət dini elan edilməsindən sonra bütün qeyri din və məzhəb nümayəndələrinə qarşı, o cümlədən maniçi­lərə qarşı dəhşətli təqib və təzyiqlər başlamışdı (Kalankaytuklu, 1993, s. 53-55). Bu üzdən də başqa din və təriqətlərin nüma­yəndələri ölkəni tərk etmək məcburiyyətində qalmışdılar.

Nizami Xudiyev deyir:

"IX-XII əsrlərdə ümumi türk dilinin inkişafında maniçi türk ədəbiyyatı müəyyən rol oynamışdır. Bu ədəbiyyatın dili qədim türk dilidir. Bununla belə, həmin dil artıq başqa mə­dəniyyət tipologiyasına xidmət edir. Ümumiyyətlə, IX-XII əsr­lərdə türklər qədim türk Tanrı dininin yerinə islam, buddizm, maniçilik, xristianlıq kimi dinləri qəbul edirlər və qədim türk dilinin əsas lüğət fondu, hətta ümumən leksikası dəyişmir. Eləcə də bir çox maniçi mətnlərdə yeni dinin xüsusi termino­logiyasına xas elementlərə rast gəlinmir. Yəni maniçilik türk ədəbiyyaında əksər hallarda öz terminologiyası ilə təmsil olun­muşdur" (Xudiyev, 1997, s. 55).

Cavad Heyət yazır:

"Uyğur dili göytürkcənin davamıdır. Lakin yavaş-yavaş onda bəzi dəyişikliklər zühur edib yeni dinlərin təsirilə göy­türk­lərdən fərqlənib və 2-3 ləhcənin yaranmasına səbəb ol­muş­dur. Bununla belə, göytürk və uyğur türkcəsinə əski türk­cə adı verilmişdir...

...Tarım hövzəsində yaşayan uyğurların ədəbiyyatı 2 qismə ayrılır:

1. Maniçi ədəbiyyat, yəni Mani dininə inanan uyğurların meydana gətirdiyi ədəbiyyat;

2. Buddaçı ədəbiyyat.

Maniçi ədəbiyyat mənzum və mənsur olaraq iki yerə ayrılır.Maniçi şerlər daha çox ilahilərdir və dördlük şəklində olub, misrabaşı qafiyəlidir.Bundan başqa ahəng ünsürü də vardır. Bəzən iç qafiyə və iç alterasyon da vardır.Misralarda heca sayı eyni deyil, 3-dən 15-ə qədər dəyişir.