Bilish nazariyasi

Qarama-qarshiliklar birligi qonuni. Qarama-qarshilik – narsalar va hodisa lardagi bir-birini 
taqozo qiluvchi va bir-birini istisno etuvchi tomonlar, xossalar, tendensiyalar, jarayonlarni aks 
ettiruvchi falsafiy kategoriya (assimilyasiya – dissimilyasiya, o‗zgaruvchanlik – tug‗malik, 
ishlab chiqarish – iste‘mol qilish, yaxshilik – yomonlik va sh.k.). Qarama-qarshiliklar – o‗zaro 
bog‗lanishli bo‗lgan tushunchalar. Turli jihatlardan olingan taqdirda, ular o‗zaro birlikni tashkil 
etmaydi va bir-biriga zid bo‗lmasligi mumkin. Qarama-qarshiliklar o‗rtasida ikki xil munosabat 
mavjud: yagonalik munosabati va qarshi harakatga doir munosabat. (qonunning klassik ta‘rifida 
«kurash» atamasi ishlatiladiki, u qonunning mohiyatini soddalashtiradi, chunki mazkur atama 
ko‗proq jamiyatga tegishlidir.)
Qarama-qarshilik birligi nima? Birinchidan, qarama-qarshiliklar birligi – bu ularning uzviyligi. 
Har bir qarama-qarshilik boshqa bir qarama-qarshilikning mavjudlik sharti hisoblanadi. Ular 
alohida-alohida mavjud bo‗lishi mumkin emas (agar qarama-qarshiliklardan biri yo‗q bo‗lsa, 
ularning ikkinchisi ham yo‗q bo‗ladi). Ikkinchidan, qarama-qarshiliklar birligi ular bir-birini 
taqozo etgan va bir-biriga o‗tgan holdagina muayyan mazmun kasb etadi. Har qanday qarama-
qarshilik o‗zida mavjud bo‗lmagan, lekin boshqa qarama-qarshilikda mavjud bo‗lgan jihatga 
muhtoj bo‗ladi. Ular bir-biri bilan o‗zaro ta‘sirga kirishadi. Qarama-qarshiliklar bir-biriga ta‘sir 
ko‗rsatish orqali bir-biriga o‗tadi. Bu qarama-qarshiliklar makonda bir-biridan ajratilgan,turli 

---

jinsli hodisalar sifatida mavjud bo‗lmasligini, ularning har biri o‗zida boshqasining muayyan 
jihatini mujassamlashtirishini anglatadi (masalan, o‗quv jarayoni o‗qituvchi va talablar 
mavjudligini nazarda tutadi).Qarama-qarshiliklarning qarshi harakat («kurash»)ga doir 
munosabati nima? Qarama-qarshiliklar bir-birini taqozo etar va rivojlanar ekan, biri boshqasiga 
«beparvo» bo‗lmaydi, balki bir-biriga o‗zaro ta‘sir ko‗rsatadi. Ularning o‗rtasida qarshi harakat, 
kurash boradi. Uning mohiyati yagonalikka barham berishdan iborat. Qarama-qarshiliklarning 
har biri ikkinchisini o‗zidan itarib chiqaradi, undan xalos bo‗lishga harakat qiladi. Shunday qilib, 
qarama-qarshiliklar kurashi qarama-qarshiliklar bir-birini inkor etgan, bir-birini istisno qilgan 
holda yuz beradi. Qarama-qarshiliklar birligi narsaning barqarorligini aks ettiradi va nisbiy, 
o‗tkinchi hisoblanadi. Qarama-qarshiliklarning kurashi mutlaq xususiyat kasb etadi, u hech 
qachon to‗xtamaydi. Ziddiyatlar – narsa yoki hodisa qarama-qarshi tomonlarining bir-birini 
istisno etish va bir-biriga o‗tish munosabatlaridir. Ziddiyatlar borliqning barcha hodisalari va 
jarayonlariga xos bo‗lib, o‗zgarish va rivojlanishning manbai, harakatlantiruvchi kuchi sifatida 
amal qiladi. Ayni shu sababli ziddiyat dialektik ziddiyatlilik qonunining mohiyatini yoritib 
beruvchi bosh kategoriya hisoblanadi. Ziddiyat – bu qarama-qarshiliklar munosabatigina emas, 
balki ularning tarqalish jarayoni hamdir. Shu tufayli ham, Gegel g‗oyalariga asoslanib, ziddiyat 
tarqalishining quyidagi bosqichlari (fazalari) farqlanadi: ayniyat, tafovut, qarama-qarshilik, 
ziddiyat va asos (ya‘ni ziddiyatning echilishi).
Dialektik ziddiyat – bir-birini istisno etuvchi qarama-qarshiliklarning bilvosita birligidir. 
Qarama-qarshiliklar – ziddiyatlarning negizi, bog‗lovchi bo‗g‗inlar esa – ularni echish 
mexanizmidir. Quyidagi dalillar bog‗lovchi bo‗g‗inlar roli va qarama-qarshiliklar tushunchasiga 
misol bo‗lishi mumkin: Irsiyat va o‗zgaruvchanlik qutblarida nafaqat organizmning avvalgi 
holati, balki o‗zlashtirilgan yangi belgilari ham saqlanishini ta‘minlovchi genetik kod bog‗lovchi 
bo‗g‗in hisoblanadi. Ijtimoiy hayotda jamiyatning o‗ta boy va o‗ta qashshoq qatlamlari qarama-
qarshiliklari o‗rtasida bog‗lovchi bo‗g‗in vazifasini o‗rta sinf bajaradi. O‗rta sinf mamlakat 
aholisining aksariyat qismini tashkil etishi lozimligi, aks holda jamiyat holati doimo beqaror 
bo‗lishini Aristotel qadim zamonlardayoq qayd etgan. Zero, mayda mulkdorlar olgan 
daromadining bir qismini o‗z ishini rivojlantirishga yo‗naltiradi, bozor kon‘yunkturasini 
o‗rganadi va unga juda tez moslashadi, bozorni zarur tovarlar va xizmatlar bilan boyitadi. Yana 
bir misol – shaxs va jamiyat munosabatlari. Ma‘lumki, shaxs va jamiyat qarama-qarshiliklar 
hisoblanadi, shaxs a‘zo bo‗lgan ijtimoiy guruhlar ularning o‗rtasida bog‗lovchi bo‗g‗in sifatida 
amal qiladi. Bu va boshqa dalillar bilishda ichki qarama-qarshiliklar mavjudlgini ham, 
bog‗lovchi bo‗g‗inlarni ham hisobga olish muhim ekanligini ko‗rsatadi. XX asr 30-yillarining 
boshida ingliz fizigi Pol Dirak pozitronlar, ya‘ni elektronlarga o‗xshash, lekin musbat zaryadga 
ega bo‗lgan zarralar mavjudligini bashorat qildi. Garchi olim o‗z nazariyasida biron-bir xato 
topmagan bo‗lsa-da, aksilzarralar mavjudligiga uning ishonchi yuq edi. Shunday qilib, qarama-
qarshiliklar aloqasi va ziddiyatlarni echishning bir-biri bilan bilvosita bog‗liqligi umumiy 
xususiyat kasb etadi, aloqa usuli esa bog‗lanish xususiyati bilan belgilanadi. Bog‗lovchi 
bo‗g‗inlarning o‗zi ziddiyat qarama-qarshi a‘zolari xossalarining uyg‗unligidan tashkil topadi.
Tafovut – avvalgi holatdan saqlanib qolgan xossalar ustunlik qilgani holda, ayni bir predmet 
xossalarining mos kelmasligidir. «Tafovut» – har xillik, o‗z-o‗ziga, boshqa narsalar, hodisalar, 
jihatlarga mos kelmaslik munosabati. Tafovut kuchli yoki ahamiyatsiz bo‗lishi mumkin. Kuchli 
tafovut – predmetning o‗z-o‗zi bilan ziddiyatga kirishish omili. Bu qarama-qarshilik bosqichi 
bo‗lib, uning echilishi predmetning butunlay o‗zgarishiga olib keladi. Shunday qilib, 
ziddiyatlarning kuchayishi va o‗z echimini topishi rivojlanish manbai hisoblanadi. Rivojlanish 
manbai va rivojlanishni harakatlantiruvchi kuchni farqlash lozim. Rivojlanish manbai – ichki 
hodisa, predmetning ichki ziddiyatlaridir. Vaholanki, tashqi ziddiyat ham rivojlanishni 
harakatlantiruvchi kuch bo‗lishi mumkin. Masalan, siz shamollab qoldingiz. Ayni holda tashqi 
muhit sizning holatingiz o‗zgarishini harakatlantiruvchi kuch bo‗ldi. Dialektik ziddiyat tarkibida 
asosiy tomon manfiy xususiyatga ega, chunki u mazkur ziddiyatni bartaraf etish, inkor qilishga 
qaratilgan. Musbat tomon mazkur ziddiyatni saqlashga qaratilgan.

---

Ayniyat – predmet umumiy belgilarning muayyan davrda o‗z-o‗ziga mosligi. Predmetning 
rivojlanishi va ziddiyatlarning echilishi bir necha bosqichdan o‗tadi. Dastlabki bosqich – 
predmetning o‗z-o‗zi bilan nisbiy ayniylik holati. Tabiatda mutlaq ayniyat mavjud emas. 
Masalan, har bir organizm hatto oqsil molekulasining tuzilishi darajasida ham o‗ziga xos 
belgilarga egadir. Har qanday predmet hech qachon o‗z-o‗zi bilan ayniy bo‗lmaydi. Masalan, 
ko‗zguga kelar ekansiz, siz o‗z qiyofangizda hech qanday farq ko‗rmaysiz. O‗z do‗stingiz bilan 
oradan besh yil o‗tib uchrashgach, ikkalangiz ham: «U juda o‗zgarib ketibdi!» deb o‗ylasangiz 
kerak. Shu bois, «ayniyat» tushunchasi ziddiyat tarqalishining dastlabki bosqichini anglatadi. Bu 
bir xillik, narsa, hodisa, jihatning o‗z-o‗ziga yoki boshqa narsalar, hodisalar, jihatlarga 
o‗xshashlik munosabati. Ziddiyatning vujudga kelishi yagonaning ikkilanishi sifatida, 
yagonaning o‗z-o‗zini qarama-qarshiliklarga differensiatsiya qilishi sifatida yuz beradi. 
Ikkilanish chog‗ida bir vaqtning o‗zida ayni shu munosabatda qarama-qarshiliklar birligi ham, 
ularning kurashi ham vujudga keladi. Ziddiyatning shakllanish jarayonida qarama-qarshiliklar 
kurashi birinchi o‗ringa chiqadi va rivojlanishning ichki, teran manbaiga aylanadi. Ziddiyatning 
o‗zida qarama-qarshiliklar har xil rol o‗ynaydi. Faolroq, harakatchanroq qarama-qarshilik 
ziddiyatning etakchi tomoni hisoblanadi. Qarama-qarshiliklar kurashi oxir-oqibatda yangi sifat 
holatiga olib keladi. Paydo bo‗luvchi yangi hodisalar o‗zlariga xos bo‗lgan yangi ziddiyatlarga 
ega bo‗ladi. Bu ziddiyatlar mazkur hodisalar rivojlanishining harakatlantiruvchi kuchi 
hisoblanadi. Ziddiyatlarning rivojlanish jarayoniga yanada chuqurroq kirish uchun ularning 
tarqalish bosqichlari (fazalari)dan tashqari, ularning holatlarini ham farqlash zarur. Predmetli-
moddiy, «etilgan» ziddiyatning holati deganda, qarama-qarshiliklarning amal qilish usuli, 
«birligi va kurashi»ning namoyon bo‗lish xususiyati tushuniladi. Ayni shu xususiyat bu qarama-
qarshiliklarning rivojlanish xususiyati va faollik darajasini belgilaydi. Ziddiyatning rivojlanish 
jarayonida bosqichlarni yoki tarqalgan, «etilgan» ziddiyatni tavsiflovchi holatlarni ham farqlash 
mumkin. Ijtimoiy tizimlarga tatbiqan ziddiyatlarning rivojlanish bosqichlariga nisbatan bunday 
yondashuv ularning quyidagi holatlarini aniqlash imkonini beradi: garmoniya, disgarmoniya, 
konflikt. Shuni qayd etish muhimki, ziddiyatlar rivojlanayotgan har qanday tizimda mazkur tizim 
mavjudligining boshidan oxiriga qadar mavjud bo‗ladi. Holatlar, miqdor ko‗rsatkichlari, qarama-
qarshiliklarning o‗zaro aloqasi xususiyati, ularning tizimdagi roligina o‗zgaradi.
Ziddiyatlarning turlari. Ziddiyatlarning butun rang-barangligi turli asoslarga ko‗ra tasniflanadi. 
Xususan,
1) namoyon bo‗lish shakliga ko‗ra – ichki va tashqi ziddiyatlar;
2) rivojlanishdagi roliga ko‗ra – asosiy va ikkinchi darajali ziddiyatlar;
3) vujudga kelish xususiyatiga ko‗ra – zaruriy va tasodifiy ziddiyatlar;
4) jamiyatdagi tipiga ko‗ra – antagonistik va noantagonistik ziddiyatlar farqlanadi.
Miqdor o‗zgarishlarining sifat o‗zgarishlariga o‗tishi qonuni. Hodisalarga makon–vaqt mezoni 
nuqtai nazaridan tavsif berish jarayonida «qaerda?» va «qachon?» savollari birinchi o‗ringa 
chiqadi. Ularni bilishga nisbatan boshqa bir yondashuv «nima?» savoli bilan bog‗liq. Ma‘lum 
joyda va ma‘lum vaqtda mavjud bo‗lgan mazkur hodisa nimadan iborat? U qanday xossalar bilan 
tavsiflanadi? Boshqa hodisalardan uning farqi nimada va qay jihatdan ularga o‗xshash? Bunday 
savollarga javob hodisalarni sifat va miqdor jihatidan tavsiflash orqali beriladi. Mazkur tavsif 
predmeti sifat va miqdor kategoriyalari bilan ifodalanadi. Eng sinchkov tahlil ham hodisada sifat 
yoki miqdor jihatidan tavsiflash mumkin bo‗lmagan narsani aniqlash imkonini bermaydi. 
Binobarin, sifat va miqdor – hodisaning qoldiqsiz «parchalanuvchi» ikki tomonidir. Miqdor va 
sifat o‗zgarishlarining bir-biriga o‗tishi qonuni rivojlanish jarayonining mexanizmini yoritadi, u 
qay tarzda va qanday shakllarda amalga oshirilishini ko‗rsatadi. Bu qonunning xususiyatini, u 
qanday namoyon bo‗lishi va amal qilishini aniqlash uchun uning asosiy tushunchalari: sifat, 
miqdor, me‘yor, sakrashning mazmunini yoritish talab etiladi.
Sifat narsalarga xos va ularning borlig‗i bilan ayniy bo‗lgan hamda ular- ni muayyan aloqalar 
tizimidagi boshqa narsalardan farqlash imkonini beradigan o‗ziga xos xususiyatni aks ettiradi. 
Narsalarning sifati ularning chekliligi bilan uyg‗un bog‗liq, zero mazkur sifat yo‗q bo‗lishi bilan 
narsaning o‗zi ham yo‗q bo‗ladi, u boshqa narsaga aylanadi. Sifat – narsaning ichki xususiyati, 

---

predmetni mazkur jihatdan farqlash uchun zarur va etarli bo‗lgan xossalar majmui. Sifat – 
xossalarning oddiy majmui emas, balki ularning muayyan yaxlitlikdan o‗rin olgan va 
predmetning alohida mohiyat sifatida mavjudligini belgilovchi tizimidir. Predmetlarning 
munosabatlari va aloqalarining rang-barangligi ayni bir predmetda qarama-qarshi xossalar va 
sifatlar mavjudligini izohlaydi. Bir jihatdan engil narsa boshqa bir jihatdan og‗ir bo‗ladi, bir 
aloqada oq narsa boshqa bir aloqada qora bo‗ladi va hokazo. Masalan, suv va bug‗ bir-biridan 
sifat jihatidan farq qiladimi yoki miqdor jihatidanmi? Moddaning agregat holatini 
taqqoslaydigan bo‗lsak, suv va bug‗ sifat jihatidan farq qiladi. Taqqoslash suv va bug‗ning 
kimyoviy tarkibini aniqlashni nazarda tutsa, ularning o‗rtasida miqdoriy farq mavjud bo‗ladi. 
Ammo har qanday narsa bir jihatdan bitta sifatga va turli jihatlardan ko‗plab sifatlarga ega 
bo‗ladi.
Xossa – predmetning jihati bo‗lib, uning boshqa predmetlardan farqi yoki ular bilan 
o‗xshashligini belgilaydi va ular bilan o‗zaro aloqada namoyon bo‗ladi. Xossalar muhim va 
ikkinchi darajali bo‗lishi mumkin. Muhim xossalar predmetning sifatini belgilaydi. Ularning 
yo‗qolishi mohiyatini mazkur xossalar tashkil etgan predmetning ham yo‗qolishini anglatadi. 
Ikkinchi darajali xossalar o‗zlashtirilishi yoki predmetning sifatini o‗zgartirmasdan yo‗qolishi 
mumkin. Har qanday xossa (temperatura, hajm, energiya va sh.k.) muayyan miqdor va sifatga 
ega bo‗ladi. Har qanday predmet o‗zining mavjudligini belgilovchi barcha xossalar majmuidir.
Miqdor – predmet muayyan xossasining namoyon bo‗lishi, intensivligi darajasi. Barcha narsalar, 
jarayonlar, hodisalar sifat bilan bir qatorda muayyan miqdorga ham ega. Ular muqarrar tarzda 
muayyan o‗lcham, hajm, massa va shu kabilar bilan tavsiflanadi. U sifat jihatidan o‗xshash 
xossalar yoki butunning qismlarini taqqoslash yo‗li bilan aniqlanadi. Miqdoriy munosabatlar 
sifatgabog‗lanmasdan aniqlanishi mumkin. Shuningdek, miqdor turli predmetlarning ayrim 
umumiy xossasi sifatida, predmetlarni sifat jihatidan tenglashtiradi. Shu ma‘noda miqdor 
sifatning ziddidir. Ammo predmetning sifat xususiyatini mavhumlashtirish sifat jihatidan har xil 
tuzilmalarni o‗rganishga tadqiqotning miqdoriy metodlarini jalb qilish imkonini beradi. Masalan, 
o‗lchash taqqoslashning o‗rganilayotgan ob‘ektning miqdor ko‗rsatkichlarini predmet muayyan 
xossasining namoyon bo‗lishi, intensivligi dara aniqlovchi ayrim ko‗rinishi sifatida, sifat haqida 
aniqroq xulosa chiqarish imkonini beradi. Matematikada miqdoriy munosabatlar son, qiymat, 
funksiya, to‗plam tushunchalarida ifodalanadi. Hozirgi zamon fani matematik apparatdan 
foydalanib, mikrodunyoning teran qatlamlariga kiradi, Olamning cheksiz makonlarini tadqiq 
etadi. Matematika tabiat va jamiyatni o‗rganishning samarali vositalaridan biriga aylangan. Har 
qanday predmet miqdor va sifat qarama-qarshiliklarining muayyan sintezidir. Uning borlig‗i 
ob‘ektga xos bo‗lgan muhim xossalarni saqlashni nazarda tutadi. Olamning ko‗p sifatliligi uning 
elementlari nisbatan barqarorligi va mustaqilligi bilan ta‘minlanadi. Ammo olam, shu jumladan, 
har qanday predmet muttasil o‗zgarishda bo‗ladi. Hech narsa boqiy emas. Butun borliq 
qachondir paydo bo‗lgan va qachondir halok bo‗ladi. Dunyo o‗zgaradi va ayni zamonda o‗zligini 
saqlab qoladi, o‗z-o‗ziga nisbatan ayniy bo‗ladi.
Me‘yor – predmet borlig‗ining chegarasi. U miqdor va sifatning shunday bir birligiki, bunda 
muayyan sifat faqat muayyan miqdor bilan bog‗liq. Me‘yor –bu miqdor ko‗rsatkichlari yoki 
o‗zgarishlarining tegishli sifat mavjud bo‗lishi mumkin bo‗lgan muayyan oralig‗i hamdir. 
Me‘yor – bu shunday bir chegaraki, unda miqdor o‗zgarishlari narsaning sifatiga putur 
etkazmaydi. Gegel fikricha, «Hamma narsa o‗z me‘yoriga ega, ya‘ni miqdor jihatidan aniqdir» 
Masalan, vodorod peroksidi va suv bir-biridan molekulalardagi kislorod atomlarining miqdoriga 
ko‗ra farq qiladi. Huquqiy, axloqiy va estetik hodisalar tavsifida me‘yor tushunchasi normativlik 
xususiyatini kasb etadi. «Aynan «ko‗proq» va «kamroq» orqali engiltaklik me‘yori buziladi va 
butunlay boshqa narsa – jinoyat namoyon bo‗ladi, aynan «ko‗proq» va «kamroq» orqali adolat 
haqsizlikka, fazilat nuqsonga o‗tadi». Masalan, huquqda qilmishning ijtimoiy xavflilik darajasi 
va jazo chorasi o‗rtasidagi muvofiqlikka rioya etiladi. Me‘yor tushunchasida miqdor va sifat 
xossalarining o‗zaro aloqasi aks etadi. Tabiatda kuzatiladigan narsalarning bir holatdan boshqa 
holatga o‗tishi dunyo evolyusiyasining muhim va keng tarqalgan mexanizmlaridan birini aks 
ettiradi. Me‘yor tushunchasi evolyusiya tendensiyalarini aniqlash, turli tizimlarning o‗tmishi va 

---

kelajagi xususida gipotezalar tuzish imkonini beradi. Miqdor sifat jihatidan bir jinsli 
hodisalarning muayyan ob‘ektiv ko‗rsatkichi bo‗lib, u mazkur hodisalarning kattaligini, 
mavjudlik muddatini va umuman hodisa yoki uning ayrim tomonlari rivojlanishining faollik 
darajasini tavsiflaydi. Shunday qilib, narsa va hodisalar sifat va miqdor xususiyatlariga ega 
bo‗ladi. Ammo narsalar va hodisalarning bu tomonlari o‗rtasida uzviy aloqa mavjud emasdek, 
ularning biri ikkinchisiga bog‗liq emasdek bo‗lib tuyulishi mumkin. Lekin amalda bunday emas. 
Miqdor va sifat o‗rtasida dialektik aloqa mavjud: muayyan sifatni aks ettirmaydigan miqdor 
mavjud emas va shu bilan bir vaqtda miqdorsiz sifat ham yo‗q. Mazkur sifatga qo‗shimcha 
tarzda doim qandaydir emas, balki muayyan miqdor javob beradi. Biz, masalan, uzunligi 
Amudaryo ustida qurilgan ko‗prikning uzunligiga teng bo‗lgan stolni ko‗rmaganmiz.
Miqdor va sifat o‗zgarishlarining o‗zaro bog‗liqligi haqidagi qoida umumiy ahamiyat kasb etadi. 
U atrof borliqning barcha narsalari va hodisalariga nisbatan o‗rinli, ya‘ni dialektika qonuni 
kuchiga ega. U quyidagicha ta‘riflanadi: miqdor va sifat o‗zgarishlarining bir-biriga o‗tishi 
qonuni narsaning miqdor va sifat tomonlarining shunday bir o‗zaro aloqasini aks ettiradiki, uning 
ta‘sirida miqdor o‗zgarishlari me‘yor chegarasidan chetga chiqib, albatta tub sifat o‗zgarishlariga 
sabab bo‗ladi, bu sifat o‗zgarishlari esa, o‗z navbatida, yangi miqdor ko‗rsatkichlariga olib 
keladi. Bu qonunga muvofiq rivojlanish bir-biridan farq qiladigan, lekin o‗zaro bog‗langan ikki 
bosqich – uzluksizlik va uzluklilikning birligi sifatida yuz beradi. Rivojlanishda uzluksizlik – bu 
juda sust, ko‗zga ko‗rinmas miqdor o‗zgarishlari bosqichi. Rivojlanishda uzluklilik sakrash deb 
ataladi.
Sakrash – bu bir sifatning boshqa sifatga aylanish vaqti, shakli, usuli, miqdor o‗zgarishlarining 
uzluksizligi, bosqichma-bosqichligidagi uzilishdir.Masalan, sakrash – bu Yerda hayotning paydo 
bo‗lishi, hayvonlar dunyosidan insonning ajralib chiqishi, bir ijtimoiy tuzum o‗rniga boshqa 
ijtimoiy tuzum kelishi, buyuk ilmiy va texnikaviy kashfiyotlardir. Har qanday sakrash 
rivojlanishda o‗tish davrini tavsiflaydi. O‗z tabiatiga ko‗ra u doim ziddiyatlidir, chunki 
yangining tug‗ilishidan ham, eskining qarshiligidan ham dalolat beradi.
Inkorni-inkor. Inkorni-inkor qonunining mohiyati nimadan iborat? Ayni bir atama bunday 
ketma-ket qo‗llanilishining ma‘nosi nimada? Inkor kategoriyasi rivojlanayotgan ob‘ekt tarixidagi 
bir lahzanigina tavsiflaydi. Bitta inkor harakati o‗zgarish qaysi yo‗nalishda yuz berayotgani, 
oldingi va keyingi voqealar oqimida u qanday ahamiyatga ega ekanligini, yuz bergan voqeaning 
mazmunini aniqlash uchun doim ham imkoniyat yaratavermaydi. Boshqacha aytganda, inkorni-
inkor tushunchasi rivojlanish jarayonining muhim xususiyatlarini aniqlash imkonini beradi. 
«Inkor» va «inkorni-inkor» kategoriyalari dialektikaga Gegel tomonidan kiritilgan bo‗lib, ayni 
shu mutafakkirning sa‘y-harakatlari bilan ular umumiy falsafiy kategoriyalar maqomini olgan. 
Inkor va inkorni-inkor kategoriyalaridan Gegel rivojlanishning o‗ziga xos xususiyatlarini yoritish 
vositasi sifatida foydalangan. Gegel, shuningdek, uning o‗tmishdoshlari va izdoshlari ko‗rsatib 
bergan ba‘zi bir o‗ziga xos xususiyatlarni ko‗rib chiqamiz.
Birinchidan, inkorni-inkor rivojlanish yo‗nalishini ko‗rish uchun imkoniyat yaratadi. Mazkur 
hodisa taraqqiyot yoki tanazzul alomati ekanligini bir inkor harakatining o‗zidan aniqlash 
mushkul. Shu bois, masalan, qabul qilingan muayyan qonun, saylov natijalari va shu kabilar 
haqida xulosa chiqarishga shoshilmaslik kerak.
Ikkinchidan, inkorni-inkor rivojlanish shaklining tavsifi bo‗lib xizmat qiladi. Ma‘lumki, 
Gegelning dialektika tizimida rivojlanish mantiqiy ziddiyatning yuzaga kelishi va uning bartaraf 
etilishi sifatida tavsiflanadi. Bu jarayon «tezis–antitezis–sintez» formulasiga muvofiq yuz beradi. 
Dialektika kontekstida rivojlanishning uch bosqichi ijtimoiy va tabiiy tizimlar rivojlanishining 
ko‗p sonli ssenariylaridan biri sifatida namoyon bo‗ladi. Ammo, Gegel qayd etgan 
rivojlanishning siklligi, uning chiziqsizligi tabiat va jamiyatda jarayonlar kechishining ancha 
keng tarqalgan shakli hisoblanadi.
Uchinchidan, tabiiy va ijtimoiy sikllarda rivojlanish ham, tanazzul ham bo‗lmasligi mumkin: 
o‗zgarish aylanma harakat qiladi. Inkorni-inkorda rivojlanish quyi bosqichining o‗ziga xos 
xususiyatlari yuqoriroq bosqichda takrorlanishi yuz beradi.

---

Inkorni-inkor qonuni – bu shunday bir qonunki, unga muvofiq rivojlanish jarayoni yangining 
eskini dialektik inkor etish cheksiz zanjiridan iborat bo‗ladi, bunda rivojlanish avvalgi 
bosqichlarining barcha muhim jihatlari yangida saqlanadi va umuman bu jarayon hujumkor, 
yuksalib boruvchi yo‗nalishga ega bo‗ladi. Ayni vaqtda rivojlanish jarayonida uning oliy 
bosqichlarida avvalgi bosqichlarning ayrim jihatlari va tomonlari sifat jihatidan yangicha asosda 
takrorlanadi va ayni hol to‗g‗ri chiziq, tutash doira bo‗ylab emas, balki spiralga yaqinlashuvchi 
egri chiziq bo‗ylab yuksalishni belgilaydi. Harakatning spiralsimonligi rvojlanishning siklligini 
aks ettiradi.
Xulosalar. Dialektika rivojlanish falsafasining puxta ishlab chiqilgan konsepsiyasidir. Hodisalar 
rivojlanishining umumiy nazariyasi sifatida u rivojlanishning mohiyatini anglab etishga yo‗l 
ochadi, tabiat, jamiyat va tafakkurdagi real jarayonlarni ular amalda qanday bo‗lsa, shunday aks 
ettiradi. Dialektika narsalar va hodisalarni o‗rganishga ularning vujudga kelishi,
harakati va rivojlanishi nuqtai nazaridan yondashadi, shu sababli u ob‘ektiv jarayonlarni konkret, 
har tomonlama o‗rganishga yo‗l ko‗rsatadi. Dialektika bilan bir qatorda rivojlanishning metafizik 
konsepsiyasi, sofistika, eklektika, ekzistensial dialektika, sinergetika va boshqa konsepsiyalar 
mavjud.
5. Kategoriya tushunchasi va uning tasnifi. Kategoriya nima? Bu savolga javob berish uchun biz 
qanday fikrlashimiz va o‗z fikrlarimizni boshqa odamlarga qanday etkazishimizni ko‗rib 
chiqamiz. Biz tushunchalar, mulohazalar va mushohadalar ko‗rinishida fikrlaymiz. Fikrlash 
jarayonining asosiy materiali tushunchalar bo‗lib, predmetlar umumiy va muhim belgilarida ular 
orqali fikrlanadi. Tushunchalar yordamida biz voqea va hodisalar ma‘nosini anglaymiz, ularning 
o‗zimiz uchun ahamiyatini aniqlaymiz. Tushuncha va tushunish o‗zakdosh so‗zlardir, shu 
sababli bizning dunyoni tushunishimiz, dunyoga ongli munosabatimiz inson ixtiyorida mavjud 
bo‗lgan tushunchalar apparati bilan belgilanadi. Biz o‗z fikrlarimizni so‗zlar yordamida 
ifodalaymiz. So‗z –fikr va dunyo o‗rtasidagi vositachi. U fikrlash omili, fikrni ifodalash, uni 
boshqalarga etkazish vositasi hisoblanadi. So‗z boyligimiz qancha katta bo‗lsa, bizning dunyoni 
anglash borasidagi imkoniyatlarimiz shuncha keng bo‗ladi. Ob‘ektiv borliqni aniqroq va teranroq 
aks ettirish uchun inson fikrlash mantiqiy vositalarining muayyan majmuini, tushunchalarning 
muayyan doirasini yaratadi. Tushuncha – bu shunday bir fikrki, unda narsaning takrorlanuvchi 
xossalari, aloqalari va tomonlari aks etadi. Tilda tushuncha so‗z bilan ifodalanadi. Masalan, 
«talaba», «universitet», «auditoriya» so‗zlari muayyan darajada umumiy va mavhumdir. Ammo 
shunday tushunchalar ham borki, ularda shunchaki umumiy emas, balki o‗ta umumiy narsalar va 
hodisalar qayd etiladi. Bunday tushunchalar juda yuqori darajadagi mavhumlashtirish 
(muayyandan uzoqlashish) mahsuli hisoblanadi. Mana bunday mavhumlashtirishning taxminiy 
yo‗li: «bu atirgul» («bu» so‗zi bilan aniq belgilangan); «atirgul» (bu erda«bu» ishorasi 
mavhumlashtirilgan); «atirgul» so‗zi «bu atirgul» iborasidagidan umumiyroq narsani qayd etadi. 
Shundan so‗ng bu iboraga «gul» so‗zini qo‗shamiz va u amalda mavjud barcha gullarni qamrab 
oladi. Shunday qilib biz gullarning muayyan rang-barangligidan fikran uzoqlashamiz, chunki 
e‘tibor barcha gullarda mavjud bo‗lgan umumiy jihatga qaratiladi. «O‗simlik» so‗zi butun 
o‗simliklar dunyosini o‗z ichiga oladi va yanada kengroq mavhumlik hisoblanadi. 
Mavhumlashtirish (muayyandan uzoqlashish) yo‗lida harakatni davom ettiramiz. Bu yo‗lda 
«tirik» tushunchasi yanada umumiyroq bo‗ladi, chunki o‗simliklar dunyosinigina emas, balki 
hayvonot dunyosini ham o‗z ichiga oladi. «Tiriklik» tushunchasi mavhumlashtirishning yanada 
yuqoriroq darajasida turadi. Bunday tushunchalar – kategoriyalar (yunon. –«asos», «umumiy 
baho») deb ataladi. Fikr bizning dunyo bilan o‗zaro aloqa qilish tajribamizni u yoki bu darajada 
umumlashtiradi. Dunyo o‗z xossalari, narsalari va munosabatlarining rang-barangligi jihatidan 
cheksiz darajada boydir. Bizning so‗z boyligimiz o‗zimiz yashayotgan dunyodan 
qashshoqroqdir. Falsafiy kategoriyalar – borliqning umumiy, muhim tomonlari, xossalari, aloqa 
lari va munosabatlari haqida fikrlash uchun qo‗llaniladigan o‗ta keng tushunchalar majmuidir. 
Falsafa kategoriyalari muayyan fanlarning kategoriyalaridan ancha farq qiladi. Bu farq shundan 
iboratki, dialektika kategoriyalari ob‘ektiv dunyo hodisalari turkumlarining muhim xossalari va 
aloqalarinigina emas, balki barcha moddiy jarayonlarga xos bo‗lgan eng umumiy xossalar va 

---

aloqalarni aks ettiradi. Shunday qilib, dialektika kategoriyalari ob‘ektiv dunyoni ideal aks 
ettirishning o‗ta keng shakllari bo‗lib, ular voqelikni bilish va ma‘naviy-amaliy o‗zgartirishning 
asosiy tamoyillari bo‗lib xizmat qiladi. Ba‘zi hollarda, umumiy kategoriyalar, ya‘ni borliq 
kategoriyalari dialektika kategoriyalari deb ham nomlanadi. Dialektika kategoriyalarini ikki 
turga ajratish mumkin: substansion kategoriyalar va munosabatdosh kategoriyalar.
Substansion kategoriyalar – bu boshqa kategoriyalardan qat‘i nazar, alohida-alohida 
qo‗llaniladigan kategoriyalar. Bunday kategoriyalar qatoriga «borliq»,«materiya», «harakat», 
«rivojlanish», «makon», «vaqt», «ziddiyat» va hokazolar kiradi. Ular ob‘ektiv voqelikning 
muayyan umumiy xossalarini qayd etadi, lekin bu kategoriyalarning boshqa kategoriyalar bilan 
aloqalari haqida bevosita tasavvur hosil qilish imkonini bermaydi. Munosabatdosh kategoriyalar 
biri ikkinchisi bilan uyg‗un bog‗liq bo‗lib, bilish jarayonida biri ikkinchisini nazarda tutadi; 
ularning biri haqida tasavvur hosil qilganda, boshqasini hisobga olmaslik mumkin emas. Bunday 
kategoriyalar qatoriga quyidagilar kiradi: yakkalik va umumiylik; hodisa va mohiyat; shakl va 
mazmun; qism va butun; sabab va oqibat; tasodif va zaruriyat; imkoniyat va voqelik.
a) Yakkalik, xususiylik va umumiylik.
Yakkalik, xususiylik va umumiylik borliqdagi narsa va hodisalarning har biriga xos alohida, 
ma‘lum guruhiga xos maxsus va hammasiga xos umumiy tomonlari, xususiyatlari hamda ular 
o‗rtasidagi bog‗anish va aloqadorlikni ifodalaydi.
Alohida narsa va hodisagagina xos bo‗lib, bu narsa va hodisani boshqa narsa va hodisadan farq 
qiluvchi, takrorlanmaydigan, individual belgi va xususiyatlar birligi yakkalik deyiladi. Yakkalik 
alohida narsa va hodisalarni ham, ulardagi alohida tomon, belgi va xossalarni ham aks ettiradi.
Ko‗pchilik narsa va hodisalarga (yoki ularning turlariga hamda tomonlariga) xos bo‗lgan o‗zaro 
o‗xshash, bir xil, takrorlanuvchi belgi va xususiyatlar birligini aks ettiruvchi tushuncha 
umumiylik deb ataladi. Umumiylik borliqdagi ko‗pchilik narsa va hodisalarga (yoki ularning 
tomonlariga) xos bo‗lgan umumiy belgi va xususiyatlarning fikriy in‘ikosidir. Umumiylik bir 
sinf yoki bir turga kirgan narsa va hodisalarni ham ifodalaydi. Chunki borliqda har bir narsa va 
hodisa boshqa narsa va hodisalar bilan albatta, biror umumiy tomonga, xossaga, belgi va 
xususiyatga egadir. Narsa va hodisalarga xos maxsus tomonlar, xususiyatlar birligi xususiylik 
kategoriyasida ifodalanadi. Xususiylik kategoriyasi narsa va hodisalardagi alohidalik va 
umumiylik kabi tomonlar o‗rtasidagi alohidalikka nisbatan umumiy, umumiylikka nisbatan 
alohida bo‗lgan tomonlar, belgilar, xususiyatlar va aloqadorliklarni ifodalaydi.
Bir butun borliqdagi hamma narsa va hodisalarga xos bo‗lgan tomonlar, belgi va xususiyatlar 
eng umumiylikdir. Eng umumiylik hajm jihatdan boshqa kengaytirib bo‗lmaydigan universal 
tushunchadir. Masalan: Ahmad 
odam 
tirik mavjudot, nihoyat 
materiya 
borliq. 
«Borliq» tushunchasi bu erda eng umumiylikdir.
Yakkalik, xususiylik va umumiylik bir-biri bilan o‗zaro dialektik munosabatda bo‗ladi. 
Binobarin, yakkalik bilan umumiylik xususiylik orqali bog‗langan bo‗lib, ular o‗zaro 
aloqadorlikdadir. Xususiylik yakkaliklardan tashkil topib, umumiylikni alohidalik bilan 
bog‗laydi. Umumiylik esa yakkaliklardan ajralgan holda bo‗lmaydi, balki yakkaliklarning 
umumiy xususiyatlari, belgilari, tomonlari, bog‗lanishlari shaklida har bir yakkalikning o‗zida 
mavjud bo‗ladi. Demak, har bir konkret narsa va hodisa yakkalik, xususiylik va umumiylikning 
birligidan iboratdir.
Yakkalik, xususiylik va umumiylik dialektikasi shundan iboratki, ma‘lum sharoitda yakkalik 
xususiylikka, xususiylik umumiylikka va aksincha, ular bir-biriga o‗tishi mumkin. Ob‘ektiv 
olamda har qanday yangilik dastlab yakkalik sifatida paydo bo‗lib, so‗ngra u o‗sib, rivojlanib 
xususiylik va umumiylik xarakterini kasb etadi.
Lekin bundan har qanday yakkalik xususiylikka, xususiylik esa umumiylikka o‗taverar ekan, 
degan fikr yuritmaslik kerak. Bunday bo‗lishi uchun ular taraqqiyotning asosiy tendensiyasiga 
mos kelishi shart. Yakkalik, xususiylik va umumiyliklarning o‗zaro bog‗lanishlarini dialektik 
nuqtai nazardan tushunish ob‘ektiv voqelikni to‗g‗ri bilish uchun juda muhimdir. Chunki, 
insonning borliqni bilishi ham yakkalikdan xususiylikka va undan umumiylikka borishdan 
iboratdir. Bu umumiylikni biz narsa va hodisalarni va ularda ifodalanuvchi yakkaliklar va 

---

xususiyliklarni bilish orqali anglab etamiz. Biz, dastavval, sezgi a‘zolarimiz yordamida 
yakkalikni, yakka narsa va hodisalarni idrok qilamiz. So‗ngra tafakkurimizda shu hissiy 
idrokimizda vujudga kelgan mavjud faktlarni analiz va sintez qilib, ularning muhim tomonlarini 
nomuhim tomonlaridan, umumiy tomonlarini alohida tomonlaridan ajratamiz, ularni o‗zaro bir-
biri bilan birlashtiramiz, bir-biriga taqqoslaymiz, shular asosida fikrimizda ularni ifodalovchi 
tushunchalarni hosil qilamiz. Bu hosil qilgan tushunchalarda narsa va hodisalarning ham yakka 
tomonlari, ham ularning muayyan turkumiga xos bo‗lgan xususiy tomonlari, hamda shu narsa va 
hodisalarning butun bir sinfiga oid bo‗lgan umumiy tomonlari ifodalanadi.
b) Mohiyat va hodisa.
Mohiyat narsa va hodisalarning ichki, eng muhim o‗zaro bog‗lanishlari, shu bog‗lanishlarning 
qonuniy aloqadorliklarini ifodalaydi. Hodisa esa shu narsa va jarayonlarni tashkil etuvchi 
tomonlar, xususiyatlar va bog‗lanishlarning namoyon bo‗lish shakli, mohiyatning ifodalanishidir. 
Masalan, hamma tirik mavjudotlarning mohiyati ulardagi modda almashish jarayoni bo‗lmasa, 
tiriklik jarayoni — hayot ham bo‗lmaydi. Modda almashish jarayoni butun hayot jarayonining 
asosiy mohiyatini tashkil etadi. Lekin bu modda almashuv jarayoni har bir tirik organizmda juda 
xilma-xil ko‗rinishlarda sodir bo‗ladi. Bu ko‗rinishlar — hodisalar. Mohiyat va hodisa o‗zaro 
umumiy va o‗ziga xos xususiyatlarga egadir. Bu xususiyatlar quyidagilardan iboratdir: 1. 
Mohiyat ichki aloqalarni, hodisa esa tashqi aloqalarni ifodalaydi. Masalan, inson daraxtning 
shitirlashini, qushlarning sayrashini eshitadi. Bu hodisalarning sababi turlicha bo‗lsada, ularning 
mohiyati bittadir, ya‘ni havo zarralarining tebranishidir. Biroq inson buni birdan payqay 
olmaydi. Dastlab u hodisa sifatida yuz bergan narsani faxmlaydi, so‗ng uning mohiyatini bila 
boshlaydi.
Mohiyat narsalarning ichki aloqadorligi bo‗lgani sababli, u chuqur tahlil qilish va izlanish 
natijasida, amaliyot jarayonida bilib boriladi. Hodisa esa aksincha, hissiy organlar orqali bevosita 
idrok etiladi. U hissiy organlarimizga to‗g‗ridan-to‗g‗ri ta‘sir etib, u yoki bu sezgi va 
idroklarimizni hosil qiladi.
2. Mohiyat bilan hodisa o‗zaro birlikda bo‗lishi bilan, ular bir-biriga qarama-qarshi ham, shu 
sababli ular hech vaqt bir-biriga aynan mos kelmaydi. Ularning qarama-qarshiligi borliqdagi 
narsalarning o‗z tabiatidan kelib chiqadi. Mohiyat hodisada yashirin bo‗ladi va uni bevosita 
hissiy organlar orqali bilish mumkin emas. Hodisa — narsalarning namoyon bo‗lishi shakli 
sifatida mohiyat bilan hech vaqt mos kelmaydi. Agar narsalarning namoyon bo‗lish shakli 
bo‗lgan hodisa mohiyat bilan bevosita mos kelganda edi, u holda har qanday fan ortiqcha bir 
narsa bo‗lib qolgan bo‗lur edi. Fanning vazifasi borliqning ko‗pdan-ko‗p hodisalari, ularning 
tashqi tomonlari va belgilari ostida yashirinib yotgan, ularning asosini tashkil qiladigan 
mohiyatlarni izlab topishdan iborat.
3. Mohiyat nisbatan doimiyligi va barqarorligi bilan hodisadan farq qiladi. Mohiyat va hodisa 
munosabatini daryoning yuzidagi ko‗piklar va uning ostidagi suvning tez oqimiga o‗xshatish 
mumkin. Bundagi daryo harakatining yuzidagi ko‗piklar hodisa bo‗lsa, ularning ostidagi suvning 
tez oqimlari mohiyatdir. Lekin uning ustidagi ko‗piklar ham mohiyatning o‗ziga xos ifodasidir.
4. Mohiyatning nisbiy doimiyligi va barqarorligini, hodisaning o‗zgaruvchanligini 
mutlaqlashtirmaslik lozim. Chunki mohiyat ham, hodisa ham o‗zgarib boradi. Lekin mohiyat 
hodisaga nisbatan sekin o‗zgaradi, u ma‘lum barqarorlikka ega.
Mohiyat va hodisa o‗zaro umumiy tomonlarga ega. Masalan: a) har qanday mohiyat hodisada 
namoyon bo‗ladi, hodisa esa mohiyatning u yoki bu holda ko‗rinishidir: b) mohiyat va hodisa 
ob‘ektiv xarakterga ega bo‗lib, ular inson ongiga bog‗liq bo‗lmagan holda ham mavjuddir; v) 
mohiyat ham, hodisa ham doimo o‗zgarishda va rivojlanishda bo‗ladi. Biroq mohiyat va hodisa 
ziddiyatli xarakterga ham ega. Shu bilan birga, mohiyatning o‗zi ham ziddiyatlidir. Dialektika 
buyumlarning o‗z mohiyatidagi ana shu ziddiyatlarni o‗rganadi.
Dialektikaning mohiyat va hodisa kategoriyalari konkret fanlarning shu sohada erishgan 
yutuqlarini umumlashtirish asosida doimo boyib, rivojlanib boradi. Ular inson amaliyoti va 
barcha fanlar yutuqlarini umumlashtirish natijasida kelib chiqqandir. Shu jihatdan mohiyat va 

---

hodisa kategoriyalari inson bilimlari tizimining hamma sohalariga tegishli bo‗lib, dunyoni 
bilishning metodologik vositasi sanaladi.
Mohiyat va hodisa bog‗lanishlari fan va amaliyotda ham muhim o‗rin tutadi. Bunda hodisani 
mohiyatdan ajrata bilish muhim. Mohiyatni hodisadan ajrata bilmaslik nazariya va amaliyotda 
jiddiy xatolarga olib keladi.
v) Butun va qism.
Ma‘lumki, borliqdagi har bir narsa, hodisa, jarayon bizning ko‗z oldimizda bir butunlik sifatida 
gavdalanadi. Biz ularni o‗rganar ekanmiz, ularning qismlardan, bo‗laklardan, komponentlardan, 
elementlardan iboratligini ko‗ramiz. Bu qismlar, bo‗laklar, komponentlar, elementlar o‗zaro 
muayyan qonuniyatlar orqali birikib, ma‘lum tuzilishdagi bir butun narsani, hodisa yoki 
jarayonni tashkil qiladilar. Bunarsa va hodisalarning ma‘lum bir guruhi o‗zaro birikib, biron bir 
sistemani hosil qiladi. Bu esa ma‘lum strukturaga ega bo‗lib, muayyan elementlardan iborat 
bo‗ladi. Bundagi butun, qism, sistema, struktura, elementlar o‗zaro dialektik birlikda, bog‗lanish 
va aloqadorlikda mavjud bo‗ladi.
Xo‗sh, butun va qism deb nimaga aytiladi?
Butun — o‗zaro dialektik aloqadorlikda bo‗lgan qismlar, bo‗laklar, tomonlar, elementlar, 
komponentlarning uzviy birligidan iborat bo‗lgan alohida narsa, hodisa, jarayondir. Masalan, 
bizni o‗rab turgan olam bir butundir. Qism esa shu butunni tashkil qilgan, uning tarkibidagi 
ma‘lum bo‗lak, komponent, elementdir. Masalan, bir butun olamning bir qismi tabiatdir. 
Borliqdagi narsa va hodisalarga xos bo‗lgan butun va qismlarning o‗zaro qonuniyatli 
aloqadorligi «Butun va qism» kategoriyalarida aks etadi va ifodalanadi. Olamdagi har bir 
predmet (hodisa, buyum, protsess) ana shu butun va qismlarning dialektik birligidan iborat. 
Masalan, leksikologiyaga oid «ishchilar» so‗zini olsak. Bu so‗z: «ish» — «chi» — «lar» kabi 
ma‘noli qismlardan iborat. Bu qismlar o‗zaro birikib, bir butun «ishchilar» so‗zini hosil qiladi.
Butun va qism o‗zaro dialektik aloqadorlikdadir. Butunning umumii tabiati uni tashkil qiluvchi 
qismlarning umumiy xususiyatlaridan kelib chiqib, butun tarkibidagi har bir qism butunning 
o‗ziga xos xususiyatini ma‘lum darajada ifodalaydi. Lekin butunni tashkil qilgan bu qismlar 
butun tarkibida har biri alohida-alohida emas, balki butunning bo‗laklari sifatida ko‗rinadi. Unda 
butunga xos ma‘lum xususiyat qismlarga ham xos bo‗lishi mumkin. Shu bilan birga, butun 
tarkibidagi qismlar butun bilan umumiy birlikka ega bo‗lishi bilan birlikda, ular bilan o‗zaro 
ziddiyatda, qarama-qarshilikda bo‗lishi ham mumkin. Butunsiz qismlar va qismlarsiz butun yo‗q 
va bo‗lishi mumkin emas, ular faqat o‗zaro aloqadorlikda, bir-likda, birgalikda, bir-birini taqozo 
qilgan holda mavjud bo‗ladi. Bunda butunni tashkil qiluvchi qismlar ham o‗zaro bir-birlari bilan 
ta‘sir va aks ta‘sir qilib turishadi. Butun va qismlarning bu o‗zaro ta‘sir va aks ta‘sir qilib 
turishlari natijasida butun va qismlarning o‗zgarishi va rivojlanishi sodir bo‗ladi. Bundan 
tashqari, har bir butun va qismlar ob‘ektiv reallikdagi boshqa butunlik va qismlar bilan ham 
muayyan aloqadorlikda va bog‗lanishda bo‗ladi.
g) Sistema, struktura va element.
Borliqdagi narsa va hodisalar sistema, struktura va element aloqadorligiga ham ega bo‗ladi. 
Chunki ular ma‘lum sistemalar tarzida mavjud bo‗lib, o‗z tuzilishi va tarkibiga ko‗ra esa 
muayyan strukturaga ega hamda qator elementlardan tashkil topgan bo‗ladi. Sistema — bu 
borliqdagi o‗zaro bog‗liq, muayyan tartibdagi bir-biriga ta‘sir va aks ta‘sir qilib turuvchi 
narsalar, hodisalar va jarayonlarning qonuniyatli birligidir.
Struktura esa shu sistemani tashkil etgan narsalar, hodisalar va jarayonlarning tartibi, tuzilishi, 
tarkibi, joylashishi va ifodalanishidir. Struktura har bir narsa yoki hodisaning, har bir 
sistemaning ajralmas tub xususiyati bo‗lib, u muayyan elementlardan tashkil topadi.
Element sistema strukturasini tashkil kilgan, nisbiy mustaqillikka ega bo‗lgan tuzilmadir. Har bir 
sistema o‗z strukturasiga ko‗ra bir qancha o‗zaro chambarchas bog‗liq va aloqadorlikda bo‗lgan 
elementlardan iborat bo‗ladi. Sistema, struktura va element kategoriyalari narsa va hodisalarga 
xos bo‗lgan ana shu moddiy sistemalar, strukturalar va elementlarning aqliy in‘ikoslaridir.
Odatda, har bir sistema, o‗zining tuzilishiga ko‗ra alohida sistemachalarga ajralishi, nisbiy 
mustaqil elementlarga bo‗linishi, ularning o‗zaro uzviy bog‗liqligi, bir butunlikni tashkil etishi 

---

kabi xususiyatlarga egadir. Bunda sistemalar ierarxiyasi shundaki, doimo bir qancha 
sistemachalar birikib, yangi, hajm jihatidankengroq sistemani hosil qila boradi. Bu holat yanada 
yuqorilashib borib, natijada, bir-biriga kiruvchi, bir-biri bilan bog‗liq, biriga nisbatan ikkinchisi 
kengroq bo‗lib boradigan sistemalarning oliy birligi — bir butun borliqni qaror toptiradi. 
Umuman, har bir sistemaning tashkil topishi va mavjud bo‗lishida uning strukturasi muhim rol 
o‗ynaydi. Ayni shu struktura sistemadagi o‗zaro ta‘sir va aks ta‘sir qiluvchi moddiy tarkiblarni 
elementlarga aylantiradi. Dialektika uchun sistema, struktura va element kategoriyalarining 
o‗zaro aloqadorligini, ularning bir-biriga o‗tishlarini va har biriga xos alohida xususiyatlarini 
ko‗rsatish, ularning o‗zaro umumiyligi va bir-biridan farqlarini aniqlash ayniqsa muhimdir.
Struktura narsa va hodisalardagi, ulardan tashkil topgan sistemalardagi o‗zaro bog‗liq quyidagi 
uch ma‘noni ifodalaydi:
1. Struktura narsa yoki hodisaning bir xil yoki har xil jinsligini, uning muayyan nisbiy mustaqil 
qismlarga, elementlarga, komponentlarga bo‗linishini ifodalaydi.
2.Struktura narsa yoki hodisani tashkil etuvchi qismlar, bo‗laklar, komponentlar va 
elementlarning o‗zaro bir-biriga ta‘sir va aks ta‘sirlarini, ular o‗rtasidagi aloqadorlik va 
bog‗lanishlarni, bu bog‗lanishlarga oid qonuniyatlarni ifodalaydi.
3. Struktura, nihoyat, narsa yoki hodisaning qanday elementlardan tashkil topganligidan qat‘iy 
nazar, bu elementlarning organik birligini, ularning yaxlitligi va bir butunligini ifodalaydi. 
Shuning uchun strukturani bilish bu, birinchidan, uning elementlarini aniqlash, ikkinchidan, 
mazkur elementlarning o‗zaro aloqadorliklarini aniqlash, nihoyat, uchinchidan, bu elementlar bir 
butunligining o‗ziga xos tabiatini tushunib olishdir.
Demak, struktura kategoriyasi butun bir sistemani tashkil etuvchi elementlar aloqadorligining 
o‗ziga xos usullarini va bu bir butunlik doirasidagi elementlarning o‗zaro munosabatlarini 
ifodalaydi. Bunda har bir element strukturaning nisbiy mustaqil komponent bo‗lishi bilan birga, 
o‗zaro muayyan qonuniyatlar asosida birlashib, bir butun sistemani vujudga keltiradi.
Keyingi vaqtlarda tabiatshunoslik va ijtimoiy fanlar sohalarida tadqiqot ob‘ektini chuqurroq 
o‗rganish maqsadida sistemali yondashish, strukturaviy analiz usullari ishlab chiqildi. Bu 
usullarning qo‗llanilishi ularning samaradorligi va istiqbolli ekanligini ko‗rsatmoqda. Ayniqsa, 
sistemali yondashish usuli o‗zining muhimligi, o‗rganilayotgan predmet va hodisalardagi barcha 
aloqadorlik va bog‗lanishlarni hisobga olishi bilan dialektik usullarning tarkibiy qismini tashkil 
etadi.
d) Mazmun va shakl.
Mazmun va shakl ham kishilarning borliqni bilishida katta rol o‗ynaydi.
Xo‗sh, mazmun va shakl nima?
Mazmun — narsa yoki hodisani aynan shu narsa yoki hodisa sifatida ifodalovchi jarayonlar, 
muhim elementlar va o‗zgarishlarning majmuidan iborat.
Shakl — mazmunning mavjudlik usulini, uning strukturasini, ya‘ni tuzilishini ifodalovchi, narsa 
va hodisalarning ichki va tashqi tomonlarining birligidan iborat. Mazmunni tashkil etuvchi 
xususiyatlar, ziddiyatlar, elementlar shaklsiz ifodalanmaganidek, ularning mavjudlik usuli, 
strukturasi, tuzilishi ham mazmunsiz namoyon bo‗la olmaydi. Demak, mazmun va shakl 
muayyan bir narsa yoki hodisaning bir-biri bilan dialektik aloqador bo‗lgan ikki tomonidir. 
Ob‘ektiv olamda narsa va hodisaga oid bo‗lmagan sofmazmun ham, sof shakl ham yo‗q. 
Aksincha, faqat muayyan mazmun va shakl birligiga ega bo‗lgan narsalar va hodisalargina 
mavjuddir. Bunda hamisha muayyan mazmun muayyan shaklda ifodalanib, muayyan shakl 
muayyan mazmunga ega bo‗ladi. Borliqdagi har bir narsa va hodisa o‗z mazmun va shakl birligi 
tufayligina mavjud bo‗lsa-da, ular shu birlikni vujudga keltirishda turlicha rol o‗ynaydi. Shakl 
esa, aksincha, mazmunni ifodalaydi. Qisqa qilib aytganda, mazmun shaklni belgilaydi.
z) Sabab va oqibat.
Narsa va hodisalar o‗zlarining paydo bo‗lishlari, shakllanish va rivojlanishlarida bir-birlari bilan 
aloqadorlikda va sababiy bog‗lanishlarda bo‗lishib, ularning biri sabab, ikkinchisi shu sabab 
tufayli kelib chiqqan oqibat bo‗ladi. Ularning o‗zaro bunday aloqadorligi sababiy bog‗lanish 

---

deyiladi. Bu sababiy bog‗lanishda bir narsa yoki hodisa ikkinchi bir narsa yoki hodisani vujudga 
keltiradi.
Xo‗sh, sabab va oqibat nima?
Bir hodisadan oldin kelib, uni vujudga keltirgan hodisa yoki hodisalar guruhi sabab deb ataladi. 
Sababning bevosita yoki bavosita ta‘siri bilan yuz beradigan hodisa oqibat deyiladi. Masalan, 
qo‗llarimizni bir-biriga ishqalaganimizda qo‗llarimiz qiziydi. Bu erda ikki hodisa: ishqalanish va 
issiqlikning guvohi bo‗lib turibmiz. Lekin bunda ishqalanish issiqlikni keltirib chiqarmoqda, 
ya‘ni ishqalanish issiqlikning paydo bo‗lishiga sabab bo‗lmoqda. Demak, ishqalanish sabab, 
issiqlik - oqibat bo‗lmoqda.
Odatda borliqdagi har bir hodisaning paydo bo‗lishi va rivojlanishida o‗z sababi bo‗ladi va ayni 
vaqtda uning o‗zi ham boshqa hodisalarning kelib chiqishi va rivojlanishiga sabab bo‗lib xizmat 
qilishi mumkin. Ayrim hodisalarni tushunmoq uchun biz ularni umumiy aloqadorlikdan ayirib 
olishimiz hamda ularni alohida-alohida tekshirishimiz lozim. Bunday holda esa bir-biri bilan 
almashinib turuvchi harakatlardan biri sabab tarzida, boshqasi oqibat tarzida ko‗z oldimizda 
namoyon bo‗ladi.
Sabab bilan oqibatning o‗zaro aloqadorligi sababiyat deb ataladi. Tabiat va jamiyatdagi sabab-
oqibat bog‗lanishlarning kishilar fikridagi ifodasi sababiyat kategoriyasining paydo bo‗lishiga 
olib kelgan. Sababiyat hodisalar o‗rtasidagi shunday ichki aloqadorlikki, bunda har doim bir 
hodisa mavjud bo‗lar ekan, uning ketidan muqarrar ravishda ikkinchisi sodir bo‗ladi.
Kishilarda bir hodisa boshqa hodisaga sabab bo‗ladi, degan tasavvur ularning amaliyoti asosida 
kelib chiqqan. Sababiyat borliqda umumiy, har tomonlama xarakterga ega. Sababsiz oqibatlar 
yo‗q va bo‗lishi ham mumkin emas, hamma narsaning o‗z sababi bor. «Shamol bo‗lmasa, 
daraxtning uchi qimirlamaydi» — deydi xalqimiz. Sababiyat ob‘ektivdir, u borliqqa inson aql-
idroki yoki qandaydir G‗ayritabiiy kuchlar tomonidan kirilgan emas. Sababiyat aksincha, 
borliqning o‗ziga xos aloqadorligi bo‗lib, u inson tomonidan shu borliqni bilish jarayonida 
ochiladi. Ayrim hodisalarning sababi hozircha ma‘lum bo‗lmasa ham, u keyinchalik fan va 
ijtimoiy amaliyot taraqqiyoti davomida kashf etiladi. Sabab oqibatga aktiv ta‘sir qiladi. Bu 
ta‘sirning xususiyati shundan iboratki, u sababning hal qiluvchi kuchiga asoslangan bo‗ladi.
Borliqda doimo ma‘lum vaqt muayyan aniq shart-sharoit mavjud bo‗lgan taqdirdagina, sabab 
oqibatni keltirib chiqaradi. Lekin bu ma‘lum sabab doimo bir xil ma‘lum oqibatni keltirib 
chiqaradi, degani emas. Bunda oqibatning kelib chiqishi aniq shart-sharoitlar, aniq vaziyatlar 
bilan bog‗liq bo‗ladi.
Sababni oqibatni keltirib chiqaruvchi shart-sharoitlardan farq qilish zarur.
Sabab va oqibat vaqt jihatdan ketma-ket kelib, bunda sabab oqibatdan oldin, oqibat sababdan 
keyin keladi, ya‘ni sabab oqibatni keltirib chiqaradi. Lekin borliqda ketma-ket keluvchi har 
qanday predmetlar vahodisalar bir-birlari bilan sababiy bog‗lanishda bo‗lavermaydi. Masalan, 
qishdan so‗ng bahor, bahordan so‗ng yoz, yozdan so‗ng kuzning kelishi sabab va oqibat 
bog‗lanishi emas, ular bir-birlarini keltirib chiqarishmaydi. Bu hodisalarning ro‗y berishi 
Yerning Quyosh atrofida o‗z holatini o‗zgartirgan holda aylanishi sababli sodir bo‗ladi.
Borliqdagi barcha narsa va hodisalar o‗z tabiiy ob‘ektiv sabablari asosida paydo bo‗ladi va 
rivojlanadi. Tabiat hech qachon oldindan belgilangan maqsadlarni qo‗ya olmaydi va qo‗ymaydi 
ham. Jamiyatda esa ahvol boshqacha, chunki jamiyatda ongli mavjudotlar — insonlar faoliyat 
ko‗rsatadilar, ular o‗z faoliyatlarini oldindan belgilangan ma‘lum maqsadlar asosida amalga 
oshiradilar. Maqsadga muvofiq faoliyat ko‗rsatish faqat insonlarga xosdir. Jamiyatda kishi 
nimani qilmoqchi bo‗lsa, avvalo, u o‗zicha buni o‗ylaydi, uning haqida fikr yuritadi, bu ish 
yuzasidan ma‘lum reja tuzadi, uni amalga oshirish uchun o‗z oldiga ma‘lum maqsadlarni qo‗yadi 
va ularga erishish uchun harakat qiladi. Bunda maqsad kishining o‗zi tomonidan belgilangani 
uchun, odatda u ko‗pincha tashqi shart-sharoitlarga bog‗liq, emasday tuyuladi. Aslida, insonning 
har qanday maqsadi (niyati, hatto orzusi ham) ob‘ektiv sabablar asosida tarixiy shart-sharoitlar 
ta‘sirida, uning miyasida zaruriy ravishda paydo bo‗ladi.
Borliqdagi sababiy bog‗lanishlarning murakkab zanjirida zaruriy va tasodifiy aloqadorliklar ham 
muhim rol o‗ynaydi. Bunday aloqadorliklarni zaruriyat va tasodif kategoriyalari ifodalaydi.

---

j) Zaruriyat va tasodif.
Narsa va hodisalarning mohiyatidan, ularning ichki muhim bog‗lanishlaridan muayyan sharoitda 
qat‘iy ravishda kelib chiqadigan, kelib chiqishi muqarrar bo‗lgan voqea yoki hodisa zaruriyat 
deb ataladi. Narsa va hodisalarning mohiyati bilan bog‗liq bo‗lmagan, tashqi ta‘sir va ikkinchi 
darajali omillar bilan bog‗liq, bo‗lgan, ayni sharoitda yuz berishi ham, yuz bermasligi ham 
mumkin bo‗lgan hodisa yoki voqea tasodif deyiladi. Zaruriyat va tasodif o‗zaro bog‗liq bo‗lgan, 
biri ikkinchisisiz mavjud bo‗lmaydigan borliqdagi narsa va hodisalarning o‗zgarishi va 
rivojlanishiga oid aloqadorlikning ikki tomonidir. Ular bir-biri bilan o‗zaro bog‗liq va ayni 
vaqtda bir-biridan farq ham qiladi. Bu farq, avvalo, ularning o‗ziga xos xususiyatlari bilan 
xarakterlanadi. Zaruriyatning bunday o‗ziga xos xususiyatlari quyidagilar: 1) zaruriyatning 
sababi o‗zida bo‗ladi, u mazkur narsa yoki hodisaning ichki tabiatidan kelib chiqadi, u mohiyat 
bilan bog‗liq; 2) zaruriyat narsa va hodisaning muhim, takrorlanib turadigan ichki 
aloqadorliklarning natijasidir; 3) zaruriyat narsa va hodisaning oldingi bo‗lgan o‗zgarish va 
rivojlanishlari orqali qonuniy tayyorlangan bo‗ladi; 4) zaruriyat muqarrarlik xususiyatga ega 
bo‗lib, albatta, yuz beradi; 5) zaruriyat umumiy xarakterga ega; 6) nihoyat, zaruriyat doimo 
qonuniyat bilan bog‗liq, bo‗ladi.
Tasodif zaruriyatdan farqli o‗laroq, muayyan sharoitda yuz berishi ham, yuz bermasligi ham 
mumkin, u shu tarzda ham, boshqacha tarzda ham yuz berishi mumkin. Tasodif ayni vaqtda 
narsa yoki hodisaning mohiyatidan kelib chiqmaydi, u beqaror va vaqtinchadir. Ammo tasodif 
ham sababsiz yuz bermaydi. Uning sababi, odatda, narsa yoki hodisaning o‗zida bo‗lmay, balki 
undan tashqarida tashqi shart-sharoitlarda bo‗ladi. Tasodif ham o‗ziga xos quyidagi xususiyatlar 
bilan xarakterlanadi: 1) tasodifning sababi o‗zida emas, balki boshqa narsa va hodisadadir, u 
ichki sabab asosida emas, tashqi sabablardan kelib chiqadi; 2) tasodif borliqdagi nomuhim 
bog‗lanishlardan kelib chiqadi; 3) u narsa yoki hodisaning butun rivojlanish davomida emas, 
balki turli jarayonlarning ta‘sirida sodir bo‗ladi; 4) tasodif narsa va hodisalar rivojlanishining 
yo‗nalishini belgilab bermaydi, shunga ko‗ra u muqarrar emas; 5) tasodif umumiy emas, balki 
individual xarakterga ega; 6) tasodif, nihoyat, qonun bilan bog‗liq emas. Umuman, zaruriyat va 
tasodif borliqdagi narsa va hodisalar o‗zaro aloqadorligining turli shakllari sifatida mavjud 
bo‗lib, ular ob‘ektivdir, ya‘ni ularning mavjudligi va amal qilishi inson hohishi va irodasiga 
bog‗liq emas.
Zaruriyat va tasodif o‗zaro dialektik bog‗liqdir, bunda tasodif zaruriyatning ichki tizimida 
yashiringan bo‗lgani kabi, zaruriyat ham tasodiflar tizmasida, ularning takrorlanishida mavjud 
bo‗ladi, boshqacha aytganda, ular bir-birisiz, alohida-alohida mavjud bo‗lolmaydi.
Fanning vazifasi borliqdagi narsa va hodisalarning o‗zaro bog‗lanishlarida yashirinib yotgan, 
insonga noma‘lum bo‗lgan ichki zaruriy aloqadorliklarni va ular tizimidagi tashqi tasodiflarni 
aniqlashdan iboratdir.
Borliqdagi qat‘iy zaruriyat doimo tasodiflar tizmasida hukmronlik qilib, tadqiqotchi o‗z tadqiqoti 
jarayonida tasodifiy hodisalar tizmasida mavjud bo‗lgan tasodiflarni tadqiq qilish, ularning bir-
birlari bilan aloqadorliklarini aniqlash, ular tizmasida mavjud bo‗lgan, lekin yashirinib yotgan 
zaruriyatni ochish, jamiyatda insoniyat uchun noqulay bo‗lgan voqea-hodisalarning ro‗y 
berishlarining oldini olishga imkon beradi.
Borliqdagi narsa va hodisalarning hozir qanday ekanligi, kelajakda qanday bo‗lishini biz 
imkoniyat va voqelik kategoriyalarisiz tushuna olmaymiz.
i) Imkoniyat va voqelik.
Imkoniyat va voqelik o‗zgarish va rivojlanish jarayonidagi narsa va hodisalarning ikki xil 
davrini, ikki xil holatini, bu davrlarning o‗zaro munosabatini o‗zlarida ifodalovchi 
kategoriyalardir.
Voqelik — bu hozir real mavjud bo‗lgan, yashab turgan narsa va hodisalardir. Lekin bu 
hodisalar rivojlanish jarayonida birdaniga hozirgi holatda bo‗lmay, balki dastlab imkoniyat 
holatida bo‗lgan bo‗lib, ular o‗zlarining ma‘lum kelib chiqish davriga, vaqtiga, tarixiga ega. 
Voqelik o‗zining paydo bo‗lish davridan oldin imkoniyat shaklida mavjud bo‗ladi.

---

Imkoniyat — bu voqelikning kurtak holdagi ko‗rinishidir, u yuzaga chiqmagan voqelikdir. Shu 
bilan birga, imkoniyat voqelikni keltirib chiqaruvchi, rivojlanishning ob‘ektiv va sub‘ektiv shart-
sharoitlari ham bo‗lishi mumkin. Imkoniyat ob‘ektiv qonuniyatlardan kelib chiqadi, ular 
tomonidan yaratiladi.
Imkoniyat va voqelik kategoriyalarini, ularning o‗zaro dialektikasini chuqur bilib olish 
kishilarning amalii faoliyatida, ilmiy tekshirish ishlarida katta ahamiyatga ega.
Imkoniyat va voqelik kategoriyalarining mazmuni ongdan tashqaridagi ob‘ektiv olamdan 
olinadi. Bu kategoriyalar bir butun moddiy yoki ruhiy jarayonning ikki tomonini aks ettiruvchi, 
o‗zaro dialektik munosabatdagi kategoriyalardir. Shuning uchun imkoniyat va voqelikni bir-
biridan farq qilish lozim, chunki ularni aralashtirib yuborish nazariyaning rolini inkor etishga, 
insonning tabiat va jamiyatni o‗zgartiruvchi faoliyatini tushunmaslikka, amaliqtning ahamiyatini 
yo‗qqa chiqarishga olib keladi. Ularni aralashtirib yuborish yo‗q narsani bor, deb bilishga, 
yangining kurash jarayonida eski ustidan g‗alaba qilishni ko‗rmaslikka olib boradi.
Imkoniyatlar yangi, endi vujudga kelayotgan, rivojlanayotgan va eski, umrini tugatayotgan real 
kuchlar sifatida progressiv va konservativ bo‗lishi mumkin. Eskilikni ifodalovchi imkoniyat 
rivojlanish jarayonida voqelikka aylanib qolishi ham mumkin, lekin bu harakatning ichki 
qonuniyatidan, uning tub xarakteridan kelib chiqmaydi. Shuning uchun eskilikni ifodalovchi 
imkoniyatning voqe bo‗lishi vaqtinchadir.
Imkoniyat voqelikka birdan aylanmaydi. U eski voqelik ichida, avvalo, kurtak shaklida mavjud 
bo‗lib, so‗ng rivojlanib borib, tobora reallasha boradi va ma‘lum davrda, ma‘lum shart-sharoit 
tufayli voqe-likka aylanadi. Imkoniyat reallasha borgan sari, uning mavjud eski voqelik bilan 
kurashi ham keskinlashib boradi. Shunga ko‗ra, imkoniyatni formal, abstrakt va real 
imkoniyatlarga ajratib o‗rganiladi. Quruq fikriy izchillik jihatidangina to‗g‗ri bo‗lgan, lekin real 
asosga ega bo‗lmagan imkoniyat formal imkoniyatdir. Formal imkoniyat ob‘ektiv rivojlanish 
qonuniyatlaridan kelib chiqmaydi. Shuning uchun ham u hech qachon voqelikka aylanmaydi.
Amalga oshishi uchun hali shart-sharoitlar to‗liq etilmagan, lekin amalga oshishi qonuniy 
bo‗lgan, narsa va hodisaning o‗zgarish va rivojlanish mantig‗idan kelib chiquvchi imkoniyat 
abstrakt imkoniyat deyiladi. Abstrakt imkoniyat rivojlanish jarayonida ma‘lum ob‘ektiv va 
sub‘ektiv shart-sharoitlar etilganda, real imkoniyatga aylanadi.
Real imkoniyat — bu rivojlanishning asosiy tendensiyasini ifodalovchi, hozirgi sharoitda uning 
ichki mohiyatidan kelib chiquvchi imkoniyatdir. Real imkoniyat konkret, ayni vaqtda amalga 
oshishi mumkin bo‗lgan imkoniyatdir.
Ijtimoiy taraqqiyotda imkoniyatning voqelikka aylanishida ob‘ektiv shart-sharoit hal qiluvchi rol 
o‗ynaydi. Ob‘ektiv shart-sharoitlar — bular inson onggidan tashqarida mavjud bo‗lgan shart-
sharoitlardir. Biroq jamiyatdagi real imkoniyatlarni voqelikka aylantirishda ongli faoliyatning 
roli ham g‗oyat kattadir. Buning ma‘nosi shuki, jamiyat imkoniyatlarining voqelikka aylanishida 
sub‘ektiv omil muhim ahamiyatga ega. Sub‘ektiv omil — bu xalq ommasi, uning ongliligi va 
aktiv amaliy faoliyatidan iborat. Shuning uchun ham imkoniyat va voqelik dialektikasini 
o‗rganish masalasi jamiyatni boshqarishda juda katta ahamiyatga ega. Bunda sub‘ektiv omil 
ob‘ektiv shart-sharoitlarga asoslanadi. Ularsiz sub‘ektiv omilning o‗zi hech narsani yuzaga 
keltira olmaydi, chunki ob‘ektiv shart-sharoitlar sub‘ektiv faoliyatga nisbatan birlamchi va 
belgilovchidir.
Ijtimoiy taraqqiyot yo‗llarini hamisha butun ichki murakkabligi va ziddiyatligi bilan tasavvur 
etish kerak. Biroq bu jarayonlarning markazida doimo inson, uning manfaatlari va qiziqishlari 
turmog‗i lozim. Falsafiy dunyoqarashning o‗ziga xos eng muhim xususiyati ham mana shundan 
iborat. Umuman, dialektikada yuqoridagi deterministik aloqadorliklarni ifodalaydigan 
kategoriyalar o‗zaro bir-birlari bilangina emas, balki boshqa barcha kategoriyalar bilan ham 
chambarchas bog‗liqlikda o‗rganishni talab qiladi.
Xulosalar. Kategoriyalar fikrlashning universal shakllari bo‗lib, ularda ob‘ektiv voqelikda 
mavjud bo‗lgan umumiy aloqalar, xossalar va munosabatlar aks etadi. Kategoriyalarda kishilik 
jamiyatining tajribasi va faoliyati mujassamlashadi.

---

Bilish natijalari o‗z aksini topuvchi tushunchalar va kategoriyalar bo‗lmasa, bugungi kunda 
bilishning o‗zi ham bo‗lmas edi. Kategoriyalar ob‘ektivlik, muayyanlik, amaliyot bilan 
bog‗liqlik va tarixiylik, o‗zgaruvchanlik va sh.k. xususiyatlar bilan tavsiflanadi.