Çocuk Kalbi

ÖĞRETMENLER
17 Cumartesi
Bugün,  Garoffi,  öğretmen  kendisini  azarlayacak  diye  korkudan  titriyordu.
Ama,  öğretmen  gelmedi,  yedek  öğretmen  de  yoktu,  bu  yüzden  bize  dersi
Bayan  Cromi  verdi.  Öğretmenlerin  en  yaşlısıydı,  iki  kocaman  oğlu  vardı.
Baretti  İlkokulu’na  çocuklarını  getiren  bazı  beylere  okuma  yazmayı  o
öğretmiş.  Bugün  biraz  üzgündü,  çünkü  oğullarından  biri  hastaymış.  Sınıf
arkadaşlarım  onu  görür  görmez  gürültü  patırdı  yapmaya  başladılar.  Ama,  o
sakin, yumuşak bir sesle:
–  “Beyaz  saçlarıma  hürmet  edin;  ben  yalnız  bir  öğretmen  değil,  aynı
zamanda da bir anneyim” dedi.
Bunun  üzerine  kimse  konuşmaya  cesaret  edemedi,  o  yüzsüz  Franti  bile
yalnız  gizlice  ona  boynuz  yapmakla  yetindi.  Bayan  Cromi’nin  yerine  erkek
kardeşimin  öğretmeni  bayan  Delcati,  Delcati’nin  yerine  de  çocukların
“Rahibe” diye adlandırdıkları öğretmen bakıyormuş. Öğrenciler ona bu ismi
takmışlardı  çünkü  hep  koyu  renk  elbiseler  giyer.  Saçları  daima  parlaktır,
gözleri  çok  açık  renktir,  sesi  de  o  kadar  incedir  ki,  hep  mırıltı  gibi  çıkar.
Annem  onun  söylediği  hiçbir  şeyi  anlamazmış.  Öyle  yumuşak,  öyle
utangaçtır ki. Hiç değişmeyen ve ancak duyulabilen sesiyle ne bağırır, ne de
öfkelenir:  hiç  söz  dinlemeyen  haşarı  çocukları  bile  yola  getirir,  haşin
yumurcaklara  baş  eğdirir,  bütün  bunların  meydana  gelmesi  için  işaret
parmağını kaldırıp onları uyarması yeterlidir; sınıfı her zaman bir mabet gibi
sesizdir. Biraz da bunun için onu rahibe diye çağırırlar. Ama, bundan başka
benim  hoşuma  giden  bir  öğretmen  daha  var:  3  numaralı  birinci  sınıfın
öğretmeni.  Hani  o  pembe  yüzlü,  yanaklarında  gamzeleri  olan,  saçına  daima
kırmızı  bir  kalem  yerleştiren  ve  boynunda  daima  yeşil  camdan  bir  boncuğu
olan o genç öğretmen. Her zaman neşeli olduğu için sınıfı da neşelidir, daima
güler,  sesi  öyle  berraktır  ki  bağırdığı  zaman  şarkı  söylüyor  sanırsınız.
Çocukları  susturmak  için  ellerini  çırpar,  cetvelini  de  kürsünün  üzerine
yerleştirir.  Öğrencileri  bahçeye  çıkarlarken,  onları  sıraya  sokabilmek  için
birinden  ötekine  koşar.  Birinin  yakasını  düzeltir,  üşümesin  diye  bir

---

başkasının  paltosunu  düğmeler.  Kavga  etmesinler  diye  çocukları  sokağa
kadar  izler,  evde  onları  cezalandırmamaları  için  ana  babalara  yalvarır.
Öksürenlere  hap,  üşüyenlere  kendi  mantosunu  verir.  Durmadan  öğretmeni
okşayıp kendilerini öpmesi için onu kolundan, eteğinden çekiştiren sınıfın en
küçükleri onu pek yorarlar. Ama, o gülerek, bütün bunlara katlanır ve hepsini
öper.  Sonra  da  her  gün  saç  baş  darmadağınık,  sesi  kısılmış  bir  halde  evine
döner ama, o güzel gamzeleri ve kırmızı kalemiyle, mutludur. Aynı zamanda
kız öğrencelere resim dersi de verir, bu kazancıyla da hem annesini, hem de
erkek kardeşini geçindirir.