Çocuk Kalbi

KENDİNİ BEĞENMİŞLİK
5 Pazartesi
Dün,  Votini  ve  babasıyla  Rivoli  caddesinde  gezindim.  Dora  Grossa
Caddesi’nden geçerken, Stardi’yi gördük, hani kendisine rahat vermeyenlere
tekme  atan  arkadaşım.  Bir  kitapçı  vitrininin  önüne  dikilmiş,  hayran  hayran
bir  coğrafya  haritasını  seyrediyordu.  Kim  bilir  ne  zamandan  beri  orda
duruyor,  çünkü  o  yolda  da  ders  çalışır.  Bu  kaba  çocuk  bizi  şöyle  böyle
selamladı.  Votini  iyi  giyimliydi,  hatta  fazla  iyi  giyinmişti.  Kırmızı  bordürlü
maroken çizmeleri vardı ayağında. İpekle işlenmiş bir elbise, beyaz kastordan
bir  şapka  giymiş,  saatini  de  takmıştı.  Salına  salına  yürüyordu.  Ama,  bu  kez
kendini  beğenmişliği  ona  kötü  bir  oyun  oynadı.  Yavaş  yavaş  yürüyen
babasını  epey  gerilerde  bırakıp  yolun  büyük  bir  kısmını  koştuktan  sonra  taş
bir sıranın önünde, şöyle böyle giyinmiş, yorgun görünüşlü, başı önüne eğik,
düşünceli  bir  çocuğun  yanında  durduk.  Babası  olması  gereken  bir  bey,
gazetesini  okuyarak,  ağaçların  altında  gidip  geliyordu.  Oturduk.  Votini
çocukla  benim  arama  oturdu.  Birden  çok  iyi  giyinmiş  olduğunu  hatırladı  ve
yanında  oturan  çocuğu  kıskandırıp,  kendini  beğendirmek  istedi.  Bir  ayağını

---

yerden kaldırdı ve bana:
– “Subay çizmelerimi gördün mü?” dedi.
Yanımızdaki çocuk da baksın diye. “Evet” dedim. Ama, çocuk aldırış bile
etmedi.
Bunun  üzerine  arkadaşım  ayağını  yere  indirdi,  oturan  çocuğa  bakarak,  bu
ipek  işlemelerden  hoşlanmadığını  ve  onları  gümüş  düğmelerle  değiştirmek
istediğini söyledi. Ama, çocuk işlemelere de bakmadı.
Baktı  ki  yanındakinin  ilgisini  çekemiyor,  Votini  bu  sefer  de  beyaz  Kastor
şapkasını  işaret  parmağının  ucunda  çevirmeye  başladı.  Ama,  çocuk  sanki
Votini’yi kızdırmak ister gibi, gözünün ucuyla olsun şapkaya bakmadı.
Öfkelenmeye başlayan Votini, saatini çıkardı, açtı, bana akreple yelkovanı
gösterdi. Ama, beriki başını bile çevirip bakmadı.
Arkadaşıma sordum:
– “Altın suyuna batmış gümüşten mi?”
– “Hayır” dedi, “altından”
– “Ama, bütünü altından olamaz” dedim, “biraz da gümüş karışığı olmalı.”
– “Yo, hayır” diye itiraz etti.
Yanındaki çocuğu bakmaya zorlamak için saati çocuğun yüzüne yaklaştırdı
ve ona:
– “Sen söyle, bütün saat altından değil mi?”
Çocuk kısaca karşılık verdi:
– “Bilmiyorum.”
Votini öfkeyle haykırdı:
– “Ah! Ah! Bu ne çalım böyle!”
Votini  böyle  söylenirken,  bunları  duyan  babası  birden  beliriverdi,  bir  süre
oğluna, gözünü kırpmadan baktı, sonra öfkeyle oğluna:
– “Sus!” dedi ve onun kulağına eğilerek, “çocukcağız kör!” diye ekledi.
Votini,  heyecanla  ayağa  fırladı  ve  çocuğun  yüzüne  baktı.  Gözbebekleri
donuktu. Bu ifadesiz gözler hiçbir şey görmüyordu.
Votini  çok  utandı,  tek  kelime  söylemeden,  gözleri  yerde,  öyle  kala  kaldı.
Sonra:
– “Çok üzüldüm... bilmiyordum” diye kekeledi.
Ama, kör çocuk her şeyi anlamıştı, içten gelen, samimi bir gülümsemeyle:
– “A! Ziyanı yok” dedi.
Artık, her şey boşunaydı; ama, Votini kalpsiz bir çocuk değildi. Bütün gezi
boyunca bir kerecik olsun gülmedi.

---

İLK KAR
10 Cumartesi
Elveda, Rivoli Caddesi’ndeki gezintiler! İşte çocukların en güzel dostu! İşte
ilk kar! Dün akşamdan beri yaseminler gibi geniş ve iri kar taneleri yağıyor.
Bu  sabah  okulda,  kar  taneciklerinin  camlara  çarpıp  pervazlarda  yığılmasını
seyretmek  bizi  çok  eğlendirdi.  Öğretmen  de  bakıyor  ve  ellerini
ovuşturuyordu.  Bütün  sınıf  kar  toplarını,  arkadan  gelecek  buzu  ve  evdeki
sıcacık  ateşi  düşünüp  seviniyordu.  Yalnız,  yumrukları  şakaklarına  dayalı,
kendisini  derse  kaptırmış  olan  Stardi,  ne  kara,  ne  de  bize  aldırış  ediyordu.
Okuldan çıkışta ne cümbüş, ne şenlik! Herkes sokaklarda bağrışıp çağrışarak,
deliler  gibi  koşuyor,  avuç  dolusu  kar  topluyor,  suda  yüzen  küçük  köpek
yavruları gibi kendini karların içine atıyordu. Dışarıda bekleyen ana babaların
şemsiyeleri 
bembeyaz 
olmuştu. 
Belediye 
görevlisinin 
başlığı 
da
beyazlaşmıştı,  bütün  çantalar  da  kısa  bir  zamanda  bembeyaz  oldular.  Bütün
çocuklar  sevinçten  çılgına  dönmüştü,  demircinin,  hiçbir  zaman  gülmeyen,
soluk  yüzlü  oğlu  Precossi’ye,  tramvayın  altından  bir  çocuğu  kurtaran  ve
şimdi  koltuk  değnekleriyle  zıplayan  zavallı  Robertti’ye  kadar,  herkes.
Şimdiye  dek  hiç  kar  görmemiş  olan  Calabria’lı,  kocaman  bir  kar  topu  yaptı
ve  onu  şeftali  gibi  yemeye  koyuldu.  Sebze  satıcısının  oğlu  Crossi  çantasını
karla  doldurdu.  Babam,  yarın  için  onu  bizim  eve  davet  ettiğinde  küçük
duvarcı  ustası  bizi  güldürmekten  ağlattı.  Ağzı  kar  doluydu,  bunu  ne
tükürmeye, ne de yutmaya cesaret edebiliyordu, bu yüzden de olduğu yerde
durmuş  bize  bakıyor,  cevap  veremiyordu.  Öğretmenler  de  gülüp  koşarak
okuldan  çıkıyorlardı.  Benim  zavallı  birinci  sınıf  öğretmenim  de  yağan  kara
karşı  koşuyor,  yüzüne  şapkasının  yeşil  tülünü  siper  etmeye  çalışıyor,
öksürüyordu.  Bitişik  okuldaki  kızlar  da  bağrışıp  koşarak  bu  tertemiz  halının
üzerinden  geçiyorlardı.  Öğretmenler,  hademeler  ve  belediye  görevlisi
bağırıyorlardı.
– “Eve! Eve!”
Bu  sırada  da  bıyık  ve  sakallarında  kar  tanecikleri  birikiyordu.  Ama,  onlar
da kışı kutlayan bu öğrenci sevincine gülüyorlardı.

---

– “Sizler kışı  kutluyorsunuz... Ama, ne  ayakkabısı, ne ekmeği,  ne de ateşi
olan  çocuklar  var!  Uzun  yollar  aşıp,  soğuktan  kanayan  ellerinde  okulu
ısıtacak odun parçasını getirmek için köye inen binlercesi var. Karların içine
gömülü  in  gibi  boş  ve  karanlık  yüzlerce  okul  var.  Burada  çocuklar  ya
dumandan boğularak, ya da soğuktan çene atarak ders yapmaya çalışıyorlar.
Pek  uzaklardaki  kulübelerini  yıkmakla  tehdit  ederek  damlarına  biriken  ve
aralıksız  yağan  kara  korkuyla  bakıyorlar.  Siz,  çocuklar  da,  kışın  gelişini
sevinçle kutluyorsunuz. Kışın yalnız sefalet ve ölüme attığı binlerce yaratığı
düşünün...”
BABAN