Çocuk Kalbi

SINIFIN BİRİNCİSİ
25 Cuma
Garrone herkesin sevgisini kazanmıştı, Derossi’de herkesin hayranlığını. İlk
ödülü  o  aldı,  gene  bu  yıl  da  hep  sınıfın  birincisi  olacak.  Kimse  onunla  boy
ölçüşemez.  Herkes  bütün  dallarda  onun  bizlerden  üstün  olduğunu  biliyor.
Aritmetikte, dilbilgisinde, kompozisyonda, resimde birinci o. Her şeyi hemen
anlayıveriyor,  çok  kuvvetli  bir  belleği  var.  Fazla  didinmeden  her  şeyi
başarıyor, sanki ders çalışmak onun için bir oyun.
Öğretmen dün ona:
–  “Tanrı  sana  büyük  kabiliyetler  bağışlamış.  Onları  elinden  geldiği  kadar
değerlendirmelisin” dedi.
Bütün bunlardan başka kıvırcık sarı saçlarıyla pek sevimli ve pek güzeldi.

---

Tek  eliyle  sıranın  üstünden  atlayabilecek  kadar  da  çeviktir;  daha  şimdiden
silah  kullanmasını  biliyor.  On  iki  yaşında,  bir  tüccarın  oğluydu.  Her  zaman
koyu  mavi  elbiselerle  yaldızlı  çizmeler  giyerdi.  Hep  canlı,  neşeli,  herkese
karşı  terbiyeliydi.  Sınavlarda  elinden  geldiği  kadar  bizlere  yardım  ederdi;
öyle  ki  kimse  ona  karşı  kabalık  etmez,  kötü  bir  söz  söylemezdi.  Yalnız
Nobis’le  Franti  ona  ters  ters  bakarlar;  Votini’nin  gözlerinden  de  kıskançlık
fışkırır.  Ama,  Derossi  bunların  farkına  bile  varmaz.  O  terbiyeli  haliyle
ödevleri toplarken herkes ona gülümser, onun elini, yada kolunu tutar. Evde
ona  verilen  her  şeyi,  kartpostalları,  resimli  dergileri  arkadaşlarına  hediye
eder.  Calabria’lı  için  Calabria  bölgesinin  küçük  bir  haritasını  yaptı.  Aklı
başında  bir  bey  gibi,  kimseyi  kimseden  ayırt  etmeden,  kimseye  aldırış
etmeden, gülerek, herkese bir şeyler verirdi. Herhangi bir olay karşısında ona
imrenmemek,  onun  yanında  aşağılık  duygusuna  kapılmamak  imkansızdır.
Ah! Ben de Votini gibi onu kıskanıyorum. Bazen, evde ders çalışırken, şimdi
onun  kolayca  yorulmadan  dersini  bitirmiş  olduğunu  düşündükçe  içimde  bir
acılık,  bir  burukluk  duyarım.  Ama,  sonra,  okula  dönüp  de  onu  öyle  güzel,
güler yüzlü, muzaffer görünce, rahat, emin bir şekilde öğretmenin sorularını
cevaplandırdığını duyunca, onun ne kadar terbiyeli olduğunu ve herkesin de
onu  ne  kadar  çok  sevdiğini  fark  edince,  Derossi’ye  karşı  beslediğim
kıskançlıktan  utanırdım.  Hep  onun  yanında  oturmak  isterdim,  bütün  okul
hayatı  boyunca  onunla  birlikte  olmak  isterdim.  Varlığı,  sesi  beni
cesaretlendiriyor,  çalışma  isteğimi  uyandırıyor,  içimi  bir  hafiflik,  bir  sevinç
dolduruyor.
Öğretmen  yarın  okuyacağı  aylık  hikayeyi  temize  çekmesi  içini  Derossi’ye
verdi; adı: Lombardiya’lı küçük nöbetçi. Hikayeyi bu sabah temize çekti, bu
kahramanlık  öyküsü  onu  çok  etkilemiş;  yüzü  kıpkırmızı,  gözleri  nemliydi,
dudakları titriyordu. Ona baktım da, ne kadar güzel, ne kadar asildi! Açıkça,
yüzüne  karşı,  büyük  bir  sevinçle:  “Derossi,  yanımda  sen  olgun  bir  erkek
gibisin!  Sana  hayranım  ve  sana  saygı  duyuyorum!”  diyebilmeyi  ne  kadar
dilerdim.

---