Çocuk Kalbi

KÖMÜRCÜ İLE BEY
7 Pazartesi
Dün  sabah  Carlo  Nobis’in  Betti’ye  söylediği  sözü,  Garrone  hiçbir  zaman
ağzına bile almazdı. Carlo Nobis kibirlidir. Çünkü babası zengin, önemli bir
kişidir.  Uzun  boylu,  siyah  sakallı,  çok  ciddi  bir  beydir.  Aşağı  yukarı  her
sabah  okula  kadar  oğluna  eşlik  eder.  Dün  sabah  Nobis  Betti’yle  kavga  etti.
Bir kömürcünün oğlu olan Betti sınıfın en küçüklerinden biridir. Carlo haksız
olduğu için ne söyleyeceğini bilemiyordu. Betti’ye yüksek sesle:
– “Senin baban hırtı pırtı giyen bir dilenci!” diye bağırdı.
Betti  saçlarının  köküne  kadar  kızardı,  bir  şey  söylemedi  ama,  gözleri
yaşardı.  Eve  dönünce  de  bu  sözleri  babasına  tekrarladı.  Bunun  üzerine
kısacık  boylu  kapkara  kömürcü  adam,  öğleden  sonraki  derste,  oğlunun
elinden  tutmuş,  beliriverdi.  Carlo  Nobis’i  öğretmene  şikayet  edecekti.
Kömürcü öğretmene derdini anlatırken ve bütün sınıf susmuşken, Carlo’nun
babası  her  zamanki  gibi,  kapının  eşiğinde  oğlunun  mantosunu  çıkarırken

---

adının söylendiğini duydu, içeri girdi ve adının ne sebeple geçtiğini sordu.
Öğretmen:
–  “Bu  işçi  bana  yakınmaya  gelmiş,  çünkü  oğlunuz  Carlo  onun  oğluna:
‘Senin baban hırtı pırtı giyen bir dilenci.’ demiş, diye açıkladı.
Nobis’in babası kaşlarını çattı, biraz da kızardı. Sonra da oğluna:
– “Sen bu sözü söyledin mi?” diye sordu.
Carlo,  -sınıfın  ortasında  ayakta,  küçük  Betti’nin  önünde,  başı  eğik-  cevap
vermedi.
Bunun  üzerine  babası  onu  kolundan  tuttu  ve  yüzü  Betti’ye  dönük,  öne
doğru  itti,  öyle  ki  neredeyse  iki  çocuk  birbirlerine  değeceklerdi.  Sonra  da
oğluna:
– “Arkadaşından özür dile” dedi.
Kömürcü:
– “Hayır, hayır” diyerek araya girmek istedi ama, Bey ona aldırış etmedi ve
oğluna:
–  “Arkadaşından  özür  dile”  diye  tekrarladı.  “Sözlerimi  tekrarla:  Babamın
elini sıkmakla şeref duyacağı babana karşı söylediğim manasız, kaba, hakaret
edici söz için özür dilerim.”
Kömürcü:
– “İstemiyorum” demek ister gibi, kararlı bir hareket yaptı.
Carlo’nun  babası  bu  hareketi  dikkate  bile  almadı  ve  oğlu  yavaşça,  belli
belirsiz duyulabilen bir sesle, gözlerini yerden kaldırmadan:
–  “Babamın...  elini  sıkmakla  şeref  duyacağı...  babana  karşı  söylediğim...
manasız... kaba... hakaret edici... söz için... özür dilerim” dedi
Böylece Bay Nobis elini kömürcüye uzattı, o da bu eli kuvvetle sıktı. Sonra
da, oğlunu Carlo Nobis’in kollarının arasına itti.
Bay Nobis öğretmene:
– “Bu iki öğrenciyi yanyana oturtmak lütfunda bulunur musunuz?” dedi.
Öğretmen  de  Betti’yi  Nobis’in  sırasına  oturttu.  Çocuklar  yerlerine
yerleşince Nobis’in babası selam verdi ve çıktı.
Kömürcü,  bir  süre,  dalgın,  yanyana  oturan  iki  çocuğa  baktı.  Sonra  sıraya
yaklaştı,  ona  bir  şey  söylemek  istermiş  gibi,  şefkat  ve  pişmanlık  dolu  bir
ifadeyle Nobis’e baktı ama, bir şey söylemedi. Onu okşamak için elini uzattı
ama,  buna  cesaret  edemedi.  Yalnız,  kalın  parmaklarıyla  alnına  dokundu.
Sonra kapıya doğru ilerledi, birkaç kere daha arkasına dönüp baktı ve gözden
kayboldu.

---

Öğretmen:
– “Gözünüzün önüne geçen bu olayı hayatınız boyunca hatırlayın, çocuklar.
Bu yılın en güzel dersiydi.” dedi.