Çocuk Kalbi
Yüklə 1,14 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
KÜÇÜK DUVARCI USTASI
11 Pazar “Küçük duvarcı ustası” bugün bize geldi. Babasının eski elbiselerini giymişti, bunların üzerinde hala beyaz kireç ve alcı lekeleri vardı. Babam onun gelmesini benden daha çok istiyordu. Gelişi bizleri ne kadar sevindirdi! İçeri girer girmez, kardan sırılsıklam olmuş o yumuşacık başlığı hemen ceplerinden birine sokuverdi. O yorgun işçi yürüyüşüyle, kemerli burunlu elma gibi yuvarlak yüzünü sağa sola çevirerek ilerledi. Yemek odasına girince, etrafındaki eşyalara şöyle bir göz attı, kambur soytarı Rigoletto’yu gösteren resme gözlerini dikti ve yüzünü tavşan gibi buruşturdu. O böyle yüzünü tavşan gibi buruşturduğu zaman insan kendini tutamaz ve güler. Renkli tahta küplerle oynamaya koyulduk. Pek güzel kuleler, köprüler yapıyordu; öyle becerikli elleri var ki! Büyük bir ciddiyetle çalışıyor, bir büyük insan kadar da sabırlı. Bir kuleyi bitirip öbürüne başlamadan önce bana ailesinden söz etti: Bir tavan arasında oturuyorlarmış. Okuma yazma öğrenmek için babası gece okuluna gidiyormuş; annesi Biella’lıymış. Eski ama, güzelce yamanıp tamir edilmiş elbiselerine, annesinin özenle bağladığı kravatına bakınca, ana babasının onu pek çok sevdiğini insan kolayca anlıyor. Dediğine göre babası dev gibi bir adammış, kapılardan geçerken güçlük çekermiş; ama, çok iyi kalpliymiş, oğlunu “tavşan yüzlü” diye çağırırmış oğlu da aksine ufak tefek. Saat dörtte, kanepeye oturduk ve kahvaltı ettik; ekmekle reçel yedik. Kalktığımız zaman, bilmiyorum neden, küçük duvarcı ustasının ceketiyle kanepenin arkalığına yaptığı beyaz lekeyi temizlememi babam istemedi; bana engel oldu ve sonra kendisi gizlice temizledi. Oynarken, küçük duvarcı ustası ceketinin bir düğmesini kaybetti, annem de düşen düğmenin yerine bir başkasını dikti. Annem dikerken o kızardı, heyecanlandı, şaşkın, nefesini tutup baktı. Sonra ona karikatür albümünü gösterdim. O farkında olmadan yüzlerin taklidini yapıyordu, öyle başarılı oluyordu ki, babam bile onun bu haline gülüyordu. Giderken öylesine sevinçliydi ki o yumuşak başlığını giymeyi unuttu ve merdivenin başına gelince de, memnunluğunu belirtmek için son bir defa döndü ve yüzünü tavşan gibi buruşturdu. Bu arkadaşımın adı Antonio Rabucco’dur ve sekiz yaş, sekiz aylıktır... – “Evladım, kanepeyi temizlemeni niçin istemedim, biliyor musun? Arkadaşının gözü önünde kanepeyi temizlemek, kanepeyi kirlettiği için onu azarlamak gibi olurdu. Bu da güzel, doğru bir hareket değildi, Çünkü birincisi, bunu isteyerek yapmadı, ikincisi de bunu babasının çalışırken giydiği elbiseleriyle yaptı, babasının çalışırken giydiği elbiseleriler çalışırken yapılan bu şeyler de kir, leke değildir, bu olsa olsa tozdur, kireçtir, ne istersen odur; ama, kir değildir. Çalışma kirletmez. İşinden gelen bir işçiye hiçbir zaman: “Kirli” deme, yalnız “Elbiselerinin üstünde işinin izleri, işaretleri var” de. Bunu hiç unutma. Ve küçük duvarcı ustasını da sev; çünkü birincisi senin arkadaşın, ikincisi de bir işçinin oğlu. |