DÜŞÜNDÜm ki, əməl çəmənzarında
Yüklə 192,16 Kb.
|
|
Heç unutmam, səhərdi, çox erkən
Əcəba, anladınmı Azəri sən!?.” Hər tərəfdən süzülən gözləri sarmışdı maraq. Öyünən süslü xanımlar gülüşüb oynaşaraq, Sardılar Azəri soldan-sağdan. Öncə üzr istədilər, “Sən həkim olsan — dedilər — Burda var dürlü çiçək hər bağdan, Həpsi dündən bəri artıq bunu dərd eylədilər. Ən gözəl kim, əcəba hanki qadın? Bir cavab istəriz, ancaq aydın.” Güldü Azər dedi: “Söz yox, həpiniz imdi gözəl... Seçəməm bir-birinizdən sizi mən, ən əvvəl Sıyrılın həp boyalardan, tozdan. O zaman ayrılır əlbəttə gözəldən çirkin, O zaman bəlli olur doğru, yalan. Aktrisdir deyə sandım sizi əvvəl, lakin Sonra duydum ki, bu ev səhnə deyil, Bu oyun son modadır, köhnə deyil...” Azərin sözləri bir iynə kibi Qanadıb durdu gülən hər qəlbi. Kimi nifrət, kimi heyrətlə baxar. Kiminin gözləri bir şölə çaxar. Kiminin yer süpürür qaşqabağı, Pozulur rəngi silinmiş dodağı. Kimi küskün, kimi əzgin-bezgin... Birinin parladı qəlbindəki kin. Dedi: “Bilməm bu tikənlər nə için? Bir düşün, sən bizi təhqir etdin.” Azərin gözləri getdikcə gülümsər kimi şən... Dedi: “Aldanma xayır, məndə nə kin var, nə tikən. Biləkis sizdəki mənfi süslər İncə bir duyğunu təhqir eylər. Xayır, Azərdə bulunmaz qabalıq, Sizə düşməndir o sərsəm və alıq Ki, “gözəlsən” deyə təqdis eylər. Sonra təhqir ilə arxanca gülər. Biri der: “Bax, nə gözəl pudra, boya! Bu gözəllik kir olur girsə suya” Biri der: “Pənbə heç uymaz sarıya, Bənzəyir bax, bu qadın soytarıya”. Fəqət Azər düşünür çox başqa, Xoşlamaz çünki yalan söz və riya. Onca bir gül ləkəsiz, tazə gərək, Oxşamaz ruhunu hər yapma çiçək. “Əskilik” zövqü yorar, hər “yenilik” Çox təbii... oluram mən də şərik. Yenilik xoş, moda xoşdur, lakin Böylə sərsəm yenilik çox çirkin. Hər dəyirman tozu, hər kirli boya Bir gözəllikmi verir? Yox, haşa! Həpiniz xəstə, üzülmüş, qansız, Başqa, çox başqa sizin dərmanınız. O da yalnız: su, günəş, bir də hava!.. “Su, günəş, bir də hava” ən rəna, Ən gözəl bir tualetdir... mənə bax, Bu qaranlıq odalardan qaçaraq, Hürr olun ta sizi öpdükcə günəş, Qızarıb hər yanaq olsun gülə eş. Hərəkətsiz bir ovuc ət kimisiz Qapanıb məhbəsə gün görməsəniz. Nə gözəllik, nə də səhhət qalacaq, Gündə bir çöhrə vərəmdən solacaq. Sordunuz “kim daha dilbər və gözəldir” deyərək, Sevdiyimdən sizi mən xırpaladım bilmiyərək. Üzü dilbər, sözü dilbər pək çox... Özü dilbər gözəl az, bəlkə də yox. Eşsiz olsun da camalın nə çıxar, Mənəvi hüsnünü bir yoxla nə var? Bir çox afət bilirəm üzləri xoş, Rühü düşgün və sönük, içləri boş... Şübhəsiz, nazü qürur, işvə, əda Dadlıdır şən və gözəl bir qızda. Gözəlin — məncə — ən ülvi sifəti: İncə ruh, əqlü zəka səltənəti... İnqilab iştə! Atıb çarşafı siz, O siyah pərdəyi rədd eylədiniz. Qeyd edərkən bunu tarix, ancaq Bir fəzilət deyə alqışlayacaq. Sizi aldatmasın amma bu qürur, Çarşaf atmaqla bitər sanma qüsur. Çox beyinlər yenə həp pərdəlidir, Mənəvi pərdəyi dəf etməlidir.” Azərin sözləri çimdiklədi çox duyğuları, Süzdü qumral, ala gözlər onu altdan-yuxarı. “Yetişir, anladıq artıq!” dedilər, Söylənən “saçmayı” həzm etmədilər. Öpüşürlərdi gedərkən həpsi, Çox tühafdır bu öpüşmək həvəsi. Xəstə, sağlam nədir? Aldırmazlar, Vərəm olsan da könül qırmazlar. Bu çürük adətə Azər darılıb qızdı həmən, Dedi: üzr istəyirəm, Bu, cinayət kimi bir şey... qabalıq olsa da mən Sizə qatil deyirəm. Sizə qatil deyirəm! Çünki bu qorxunc adət Mədəni bir vəhşət!.. Bu öpüşlər saya gəlməz acı, xain və ağır İztirablar yaradır. Bir çox insan bu öpüşlərdə səadət də bulur, Onu şairlərə sor! Mən səadət deyil, ancaq duyaram təhlükələr, Kirli, müsrü ləkələr. Qorxun, azğın ləkələrdən qorxun, Ev yıxan təhlükələrdən qorxun! LALƏ
“H” Şəhər qadınları “pənbəgül” deyə Həpsi vurulmuşdu gözəl Laləyə. Sisli dağların o eşsiz pərisi Oxşar dururdu hər xəyalı, hissi. Dadlı bir musiqi gülər səsində, İlham izləri var hər cilvəsində. Gözlərindən uçan bayğın kölgələr Hər incə duyğudan pərəstiş dilər. Yürürkən göyərçin rəqs edər kibi Çırpındırır o hər yaralı qəlbi. ...Qədəhlər dolmuşdu, çalğı inlərdi, Gözəl qız inləyən səsi dinlərdi. Bütün gənclər ətrafına qondular, Bu köy dilbərinə badə sondular. İçmək istəmədi, israr etdilər. Bir az içdi, həmən təkrar etdilər. Ürpərdi tükləri bu ilk adımda Duydu vicdanında acı bir səda. Çox sürmədi dalğalandı nəşəsi, Cəzb etdi hər kəsi nazı, işvəsi. İçdilər... içdilər... Gözlər bayıldı, Sinirlər gevşədi, qollar yayıldı. Gecə keçmiş... “Artıq vaqıtdır” deyə Səfa məclisinə vida etdilər, Büllur qəhqəhələr saçıb getdilər. Lalə də bir gənclə qol-qola çıxdı, Əsrarlı gecəydi, hava açıqdı. Bahar məhtabının səfası vardı, Sevdalı busələr şən qızı sardı. Ehtiras atəşi olunca kəskin, Yaxdı ismətini dağ pərisinin. Səfil bir odanın vəhşi qoynunda Silinməz bir ləkə qaldı boynunda. Səhər dan ulduzu gülərkən ona Ruhunda qopdu bir acı fırtına. Yataqda çırpındı, həmən bayıldı... Yarın son imtahan idi, son yıldı. O gəlmişdi ürfan həyatı görsün, Köylərinə nurlu izlər götürsün. O istərdi yoxsul, aciz və miskin Qız-gəlinə doğru yollar göstərsin. Fəqət imdi!?.. Həpsi-həpsi nafilə!.. İnsanlardan qaçıb endi sahilə. Köpüklü dalğalar coşub çağlarkən, Alovlar, zəhərlər axdı içindən. Babası, annəsi, qarlı dağları, Yavuz nişanlısı, yaşıl bağları, Parladı bir röya kimi gözündə, Dəhşətlər oynaşdı pənbə üzündə. Günəş gülümsərkən Lalə də güldü, Birdən-birə dalğalara gömüldü. Görən balıqçılar imdadə qoşdu, Əfsus!.. O bitmişdi, xəyal olmuşdu. Cənazəni sardı arxadaşları, Saçıldı gözlərdən inci yaşları. Qız-gəlin soruşub maraq edərdi: “Lalə nədən soldu, nə imiş dərdi?” Azər dedi: “Lalə nəşədən soldu, Dadlı şərab dalğasında boğuldu.” Bu halda kinli bir səs Üsyan etdi apansız, Çevrilib baxdı hər kəs, Şahin baxışlı bir qız. “Xayır!” — dedi — “xayır!.. mən Göz yaşı tökməm ona. Onun bu zillətindən Heyrət gəlir insana. Bu hal əskidən bizə Ən acı bir yadigar... Qadınlıq çöküb dizə Bir çox əsir oldular. Şən saraylar keçmişdə Bizi alıb-satardı. Solub gözdən düşüncə, Heçliklərə atardı. Bütün dinlər, qanunlar, Qadınlara xor baxdı. Üsyan edincə onlar Su yerinə qan axdı. Bir çoxları nadanlıq Pəncəsində sıxıldı. Kimi olub qurbanlıq Atəşlərə yaxıldı. Lakin qadınlıq bu gün Hər zənciri qırarkən, Bu hal neçin?.. Bir düşün! Heç də əfv etmədim mən. Lalə şən bir çiçəkkən Neçin solsun heç yerə? Bunun zəifliyindən Zillət gəlir bizlərə. O sayğısız vəhşidən Lalə öc almalıydı. Əvət, onu qəhr edən Əllər qırılmalıydı. O kirli dırnaqlarda Çox didildik, əlverir. Yetər, bu gündən sonra Qadınlıq deyil əsir.” Qız köpürdükcə ondan Eşləri örnək aldı. O, Azərin ruhundan Qopan bir teli çaldı. MƏZARLIQDAN KEÇƏRKƏN... “H” Günəş gülümsərdi, insan ağlardı... Azər çıxmış idi səhra seyrinə. Qarşıda bir yaşıl məzarlıq vardı, Hər daşı bənzərdi hicran şerinə. Yaxında çırpınan soluq bir kölgə Bir məzar önündə durub inlərdi: O, gənc bir aşiqdi, küsmüş dirligə, Azər maraq edib onu dinlərdi. İştə mən sənə gəldim, Bu gün çox şəndim. Göz yaşlarımı sildim, Dərdim yox mənim. Artıq yetər, qalx, oyan! Bütün çiçəklər, Baş qaldırıb yataqdan, Həp səni bəklər. Bir eşq ilə yaşarkən Sən atdın məni. Vəfasız olsan da, mən Unutmam səni. Hər gün issız türbəndə Bir az öldüm mən, Olmazmı imdi sən də Məni düşünsən... Həyat gözəlmiş!.. Onda Artıq yox gözüm. Yer ver ancaq qoynunda, İştə son sözüm... Hənuz sıtmalı gəncin bitməmişdi fəryadı, Birdən-birə əlində bir tapança parladı. İntihar niyyətilə nişan etdi alnını, Azər “hey, abdal!” deyə xırpaladı şaşqını. Diksinərək bu səsdən düşdü əldən silahı, Ölüdən fərqi yoxdu duyulmasaydı ahı. Yavrum! — dedi — aç mənə, qəlbini kim qanatdı? Zavallı dərdə gəldi, ah çəkərək anlatdı: Şən bir sabah idi vuruldum ona, Gözlərində mayıs röyası vardı. Eşqimi inlərkən incə ruhuna Başımda bir dəli sevdası vardı. İpək saçlarını güllər öpərkən, Hər sirrimi ona açıb tökdüm mən. Bir bənövşə verdi mənə köksündən, Ah, o qızda mələk ədası vardı. Həmən bir baxışda aldı könlümü, Üç bahar olur ki, çaldı könlümü, Ən sonunda dərdə saldı könlümü, Bir könül ki, min bir bəlası vardı. Azər dedi: O imdi bitmiş artıq, Çox yazıq!.. Bir yarpaq kimi solmuş, Çürümüş, torpaq olmuş. Bərabər ölsən belə, Ümid yox üzün gülə. Hindin əski adəti Yapsa da bu vəhşəti, Haq düşünən bir insan Xoşlanmaz bu oyundan. Nəfsə qıyanlar aydın... Ya xəstədir, ya çılğın. Bu sərsəmlik çox zaman Edər gənclikdə tüğyan. İxtiyarlar ölümdən Quşqulanıb titrərkən, Sayğısız bir yığın gənc, Bulur həyatı iyrənc, İşlər durur nəhayət Umulmaz bir cinayət. Saqın mənə darılma, Gözəl düşün, yanılma! Ölüm var ki, həyat qədər dəyərli, Həyat var ki, ölümdən də zəhərli... Yaşamaq da xoşdur, ölmək də xoşdur, Qayəsiz həyatda ölüm də boşdur. Hər sönük eşq üçün üzülmək fəna, Dar gəlməsin dünya genişkən sana. Er-gec məzar alır bizi qoynuna, Uyma, saqın, vaxtı gəlmədən ona. Matəmlərə boğma sisli ömrünü, Çalış da xoş keçir bu üç-beş günü. “Ölüm də xoş...” dedim, qapılma hissə, Böyük bir eşq üçün lazım gəlirsə, Nəfsinə xor baxan bir qəhrəman ol, Haqq üçün başından keçən insan ol! “El üçün ağlayan göz kor olsa da” İnanma, arxadaş! O boş bir səda! Xayır, xudkam olub sapma dar yola, Həp el üçün ağla, el üçün sızla! Ağla demək - çarpış, vuruş deməkdir, Ağlamaq insana miskinlik verir. Bir eyilik yapsan issız yurduna, Səadət pərisi gülümsər sana. Haq da, həqiqət də göz önündədir, Yer altında deyil, yer üstündədir. Bəxtiyarsan, əgər çəkdiyin əmək, Cahan sərgisinə versə bir çiçək. DƏNİZ KƏNARINDA “H” Şətarətli bir mayısdı... Azər enmiş sahilə, Zümrüd dalğaları seyrə dalmışdı. Pək yaxında çoluq-çocuq vermiş də həp əl-ələ, Şən kələbəklərdən örnək almışdı. Sədəfli qumlar üstündə top oynardı oğlanlar, Qızlar da bir yanda şərqi söylərdi. Bir tərəfdə mürcüləyən beş-on sönük ixtiyar Bir çığlığa qarşı nifrət eylərdi. Qızların şərqisi Səhər çağı gəzə-gəzə Çıxmışdım erkən dənizə. Günəş gülümsərkən bizə, Dalğalar döndü almasa, Sırma işləndi atlasa. Ağ yelkənlər qanad açar, Süzülüb naz ilə uçar, Ənginlərə fərəh saçar. Dalğaların çağıltısı Salamlar eşsiz mayısı. Fırtına yox, açıq hava... Balıqçılar çıxmış ova, Dalğaları qova-qova Qatlanır hər üzüntüyə Yalnız “ac qalmayım” deyə... İxtiyarlar — Artıq yetər.
İki-üç qadın — Zəmanəniz zınqıldasın.
Böylə yapmadıq, saqın! — Xayır, allah əsirgəsin! Biz sayğısız deyildik, Böyüklərin qarşısında həmən susduq, əyildik. Bax o çimən yumurcağa! — Burax, batsın, gəbərsin! — Sizin qonşunun çocuğu... — Ona çocuqmu dersin!? Bizimkilər evdən çıxmaz. — Mənimkilər də öylə... — Üzmək də bir əyləncəmi ürək üzüntüsüylə? Bir ixtiyar çılğın kimi həmən bağırdı, durdu: — Ah! Həp gənclik azdı, çoluq-çocuq qudurdu. Qızlar bu sözlərə qarşı sarsılaraq üzüldü, Azər bunu seyr edərək qəhqəhələrlə güldü; Günü keçmiş nasehlərə yaxlaşaraq “dur!” — dedi: — Sizin tərbiyəniz artıq bu gün üçün əskidi. Siz nəsiniz? Qorxu, zillət bayquşları... cümləniz, Kəklik kimi başı qarda, quyruğundan xəbərsiz. Bir-birinə qarışdırdı oğlanları, qızları, Saqın! — dedi — dinləməyin teli qırıq sazları. Hər sözə bel bağlayıb da məyus olmayın, xayır; Duyduğunuz laqırtılar başdan-başa saçmadır. Hər saçmaya aldanmayın “həq və həqiqət” deyə. Onlar sizi sürükləyir sönüklüyə, heçliyə, Əsrin yavruları olun... əvət, ancaq cəsarət, Ancaq çəlik qollar verir insanlara səadət. Çırpınış sükutdan gözəl, gülüş iniltidən xoş, Günəş kölgədən uğurlu... çalış nura doğru qoş! Çocuq düşə-düşə böyür, əzilməyən düzəlməz, Miskinlərə, acizlərə cənnət pəyami gəlməz. Bax, üzüyor ənginlərdə bir balıqçı yavrusu, Balıq kimi oynar durur, bilməz dəniz qorxusu. Yediyiniz balıq qədər sizdə yoxmudur hünər? Toyuq kimi küməslərdə sönüb bitdiniz, yetər! Artıq yetər, evinizin çəpərini aşmalı, Qartal kimi geniş üfüqlərə doğru qoşmalı... Bu halda bir şey gurladı, maraqlandı çocuqlar: — Nədir bu səs? Yıldırımmı? — Hər nə varsa göydə var, — Əvət, doğru... Baxın iştə! — Qos-qoca bir təyyarə... — Kim bilir nerdən gəliyor, yolu hanki diyarə? Azər dedi: mən bilirəm, bu qəhrəman yolçular, Şərqə uçan bir karvan ki, buludları qamçılar. İçlərində bəlkə sizlər kimi çocuqlar da var, İştə, Qərbi atıb gəlmiş, yeni mühitlər arar. Buzlu qütübləri aşar, əgər fürsət bularsa, Bu gün-yarın yüksələcək heç şübhə yox ki, Marsa. Hər qüvvətə üstün gəlir ancaq qorxusuz bəşər, Cahan igid ərlərindir, qorxaq gözə çöp düşər. Qorxu-sinsi bir mərəz ki, azar azar öldürür, Nəşəsiz bir ömrü ancaq mübarizə güldürür. VƏHŞİ QADIN Yazın atəş sovuran sıtmalı, qızğın günəşi
Qarşıdan bir acı səs yüksəldi, Şaşıran gözlərə dəhşət gəldi. Bir qadın çıxdı yaşıl çamlıqdan Üz-gözündən yağaraq kin, üsyan, Onu bulmuşdu çobanlar üryan, Bənzəyir bayquşa, lakin insan. Örtən ancaq o bürüşmüş cəsədi Bir qarış kirli və yırtıq bezdi. Hələ yırtıq səsi, vəhşi baxışı, O baxışlardakı şimşək çaxışı Çox düşündürdü tamaşaçıları, Süzdü hər kəs onu altdan-yuxarı. Soruyorkən ona “Kimsin? Nəçisin?” Daş kəsilmişdi, bilinməz ki neçin? Bir köylü Bu qadın, bəlli, sağır ya dilsiz...
Qadın
(şaşqın və həyəcanlı) Bir suçum yox, məni öldürməyiniz! Köylü Heç təlaş etmə, saqın, ağlama, biz İnsanız, yırtıcı qaplan deyiliz. Qadın
Nə bəla gəlsə də qaplanlardan, Yenə mən qorxaram insanlardan. İkinci köylü Söylə, kimlər sənə qıymış böylə? Qadın
Sorma, azğın bəşərin zülmilə Bu keçən qovğada bəxtim döndü, Var-yoxum yandı, çırağım söndü. Çarpışırkən quduran millətlər Bizi məhv etdi ağır dəhşətlər. Atdılar atəşə dilsiz qızımı, Südəmər yavrumu, şən yıldızımı. Təkcə bir körpəcə oğlum qaldı, Yolda canilər əlimdən aldı. Parçalarkən onu... uf, yandı dilim! Mən o gündən bəri insan deyilim. ... Susdu birdən-birə biçarə qadın, Süzdü ətrafını şaşqın-şaşqın, Yenə ormanlara qaçmaq dilədi. Ona bir köylü həmən diş bilədi, Yaxalarkən dedi: “Bir sərsəmə bax! Kəndi həmcinsinə nifrət qılaraq Yenə vəhşilərə mail görünür, Onca insan daha qatil görünür.” Gülərək söylədi Azər: “Əcəba Haqlı kim? Bizmi, o biçarəmi ya!? Ona tən etməyəlim xor baxaraq, Bir həqiqətdir o, aydın-çılpaq... Onu yaxmış bəşərin “mərhəməti!” İştə hərbin acı bir aqibəti. İştə on ildir o, insandan uzaq, Çöldə vəhşilərə mənus olaraq Yaşamış... yasdığı həp daş, torpaq, Yaşamış töməsi həp ot, yarpaq. Yenə xoş onca bu gün ormanlar, Canavarlar, ayılar, qaplanlar. Ona həmcinsidir ancaq düşman, Oxudur vəhşiyə rəhmət insan”. ... Hər ağızdan coşaraq laf axını, Köylülər sardılar ürkək qadını. “Edəriz biz sənə yardım” dedilər, Ən yaxın bir köyə əzm eylədilər. Beş-altı gün aradan keçdi... Bir səhər Azər Keçincə köydəki meydançadan toxundu ona, Acı bir lövhə, bir tikənli xəbər. “Vurun, vurun!” deyə kin püskürən beş-altı nəfər Hücum edirdi o yurdsuz və kimsəsiz qadına, Hər tərəfdən yağardı nifrətlər. Tamaşaçılar — Burax, yetər!
Bir dükançı Onu heç sorma, getdi var-yoxumuz.
Azərin gözləri şimşək kimi birdən çaxaraq, Dedi: “əl saxlayın, artıq yetişir sillə, dayaq. Sizcə xırsızlara lazımsa cəza, Doludur həp dünya. Öylə xırsız bilirəm: çaldığı milyonlarla Möhtəşəm, süslü salonlarda edərkən tüğyan, Onu təhqir edən olmaz əsla! Əzilir qarşı qoyan. Varlı xırsızları alqışlayaraq hər kəs öyər, Bəlkə heykəl də yaparlar adına. “Çaldı bir parçacıq ətmək” deyə hər kölgə söyər, Bəslənir kin bu səfil, ac qadına. Ona xırsız deyən abdallara heyrət!.. Yalnız Ac və yoxsuldu o dilsiz məxluq. Əvət, ancaq suçu yoxsulluq... Onunçin haqsız... Ən silinməz ləkədir yoxsulluq!” KÖYDƏ
“H” Köydə ikən Azər bir axşam çağı Qəhvəxana qarşısında əyləndi. İranlı bir dərviş əldə naçağı “Hu, mədəd, ya Əli!” deyə söyləndi. Bəhs edərək qədim əfsanələrdən, Keçmiş ərəbləri öyüb dururdu. Sonra “heçdir insan, heçdir nə görsən, Heçdir cahan...” — deyə saçıb sovurdu. Azər gülümsədi: Tühaf şey! — dedi, Hərifin satdığı məta: heç, yalan... Aldığı bir ovuc gümüş... hey, gidi! Nə boldu bu köydə mövhumat alan!? Bu sərsəridənsə, gözəl deyilmi Əyləndirsə bizi saz aşıqları. Var, dedilər, amma dayazdır elmi, Söylədiyi sözlər həp çobanvarı. Bu halda şən bir aşıq Salamladı məclisi. Sızlayınca saz artıq Coşub durdu gur səsi. Aşıq
Mən bir qartalam ki, zümrüd dağların Çiçəkli qoynunda yaşıl yuvam var. Gül bənizli, şahin baxışlı yarın Könlümə saçdığı yeni ilham var. Keçən qış bir maral izilə qoşdum, Qaçırdım ovumu, ona qovuşdum, Qafam döndü, sanki dəli, sərxoşdum, Dedim: bir ovçudan sənə səlam var. Gülümsərkən üzü, dodağı soldu, Fırtınadan ürküb mənə soxuldu, Sevişdik... ayrıldıq... artıq yox oldu, O gündən sevdalı başda bəlam var. Bu halda köy meydanında Davul, zurna səsi coşdu. Məclis dağıldı bir anda Hər kəs gurultuya qoşdu. Köydə dügün varmış deyə Azər də çox maraq etdi. Uydu qayğısız dəstəyə Dügün şənliyinə getdi. Bir tərəfdə qadın, erkək Yallı gedər oynaşırdı, Çoluq-çocuq gülüşərək Arı kimi qaynaşırdı. Şərqi söylər bir tərəfdə Yosma qızlar, şən gəlinlər. İgid ərlər bir tərəfdə Sevdalı sözləri dinlər. Bu sırada çalğı birdən Ahəngini dəyişdirdi. Bir pəhləvan qoşub həmən Güləş meydanına girdi. Hoplarkən önə, geriyə, Balıq ətlər şişib durdu. Mənə bir eş yoxmu, deyə Hər kəsə meydan oxurdu. Bu halda qalın gövdəli, Soyunmuş bir köylü gəldi, Əlinə dəymədən əli Yenildi, həddini bildi. Sonra gürbüz, çevik, əsmər Bir gənc atıldı meydana, Şaşa qaldı seyirçilər, Eş deyildi çünki ona. Beş-on məktəblidən başqa Hər kəs bir az şübhələndi. Köylülər bunu bir şaka Sanır kimi həp əyləndi. Çünki o bir müəllimdi, Tanımayan yoxdu onu. Bəkləməzdi kimsə imdi Ondan bu qorxunc oyunu. Könüllü gənc çox sürmədən Döndü çevik bir qaplana, Üstün gəldi şöhrət güdən Ayı kimi pəhləvana. Hərif sarsıldı, ansızın Umulmaz bir zərbə yedi. Əl çalaraq erkək, qadın Çəlik qola “var ol!” dedi. Gənc müəllim geyinərək Gəldi Azərin yanına, Üzr istəyib dedi: “Gerçək, Bu hal uyğun deyil mana. Nə etməli, el adəti... Köyün başqa aləmi var, Buna şəhər cəmaəti Bəlli bir şey ki, yan baxar”. Azər dedi: “Heç yanılma, dinlə məni, El adəti ürkütməsin böylə səni. Şəhərləri sıtma, vərəm sarmış bütün, Hərəkət yox, qan yox, həpsi xəstə, ölgün... Gecə-gündüz bülbül kimi həp qəfəsdə. Günəş görməz, hava udmaz bir nəfəsdə. Şəhər dursun, yaxındakı çox köyləri Görənlərin ürpəniyor həp tüyləri. Sıtmadan, pis xəstəlikdən çürümüşlər, Onlarda yox sizlərdəki şən gülüşlər. Onlarda yox sizlərdəki çevik bədən, Onlarda yox əsər sizdəki şənlikdən. Dəmin güləşməyə “əski adət” dedin, Mən şaşırdım, bəlkə onu fərq etmədin. Əski olsun, bu xoş adət ən mədəni, Ən yaldızlı adətlərdən daha yeni... Mənim ən çox dilədiyim sizlər için: Sağlam bədən, sağlam sinir, sağlam beyin. Dünya geniş bir meydan ki, heyvan, insan Aman bulmaz çarpışmadan, vuruşmadan. Hər kəs birər pəhləvandır o meydanda, Birincilik qalır ancaq üst olanda. Cahil-alim həp çarpışır, həp güləşir, Meydanda tək qalmaq üçün pəncələşir. İnsan var ki, gülüb dururkən qüvvətə, Yüklə 192,16 Kb. Dostları ilə paylaş:
|