Əfrahim hüseynli

ÜMİDİM QALMAYIB... 
   
Bu bahar canımı üşüdür yenə, 
Dərd-kədər qəlbimlə giribdi bəhsə,- 
Didib parçalayır içimi yenə, 
Ümidim qalmayıb artıq heç kəsə. 
   
Bir ülvi söhbətə-sözə möhtacam, 
Ağrıya qəniməm, sevincə tacam. 
Uzaqdan görünən tənha ağacam, 
Ümidim qalmayıb artıq heç kəsə. 
   
Yalana bələnib dostlar, tanışlar, 
Yorubdu qulağı saxta alqışlar. 
Gün yoxa çıxıbdı, yağır yağışlar, – 
Ümidim qalmayıb artıq heç kəsə. 
   
Şöhrət dumanında azıbdı çoxu, 
Ayırmaq olmayır aclardan toxu. 
Ünvanın bəllimi, həqiqət oxu? – 
Ümidim qalmayıb artıq heç kəsə. 

---

192 
 
  Azadə, haqqını kim anlayar, kim? – 
Gecələr şairsən, səhərlər həkim. 
Deyirəm, dünyadan bəlkə əl çəkim, – 
Ümidim qalmayıb artıq heç kəsə.... 
2003