Dr. Carol S. Dweck
Brooks da benim gibi saldırganları başka dünyadan gelen insan
lar olarak görmüyor. Arkadaşı Dylan Klebold'un bir zamanlar aile
sine bağlı, sevecen, normal bir çocuk olduğunu söylüyor. "Sırtımızı
arkamıza yaslayıp bu saldırganları 'canavarlar, bizden tamamen fark
lı yaratıklar' olarak anabiliriz veya dışarıda
bir yerlerde yavaş yavaş
aynı yola sürüklenen başka Eric ve Dylan'lar olduğu gerçeğini kabul
edebiliriz" diye uyarıyor.
Bir kurban böyle bir davranışta bulunmak için sabitlenmiş dü
şünce tarzına sahip değilse de devam eden zorbalık bu düşünceyi
ona yavaş yavaş işleyebilir. Özellikle de diğer insanlar uzaktan izle
yip hiçbir şey yapmadıkları zaman, hatta bu zorbalıklara katıldıkları
zaman. Kurbanlar onlar alay edildikleri, hakarete uğradıkları zaman
kimsenin onların savunmasına katkıda bulunmadığını söylüyorlar.
Diğer insanların, kurbanların bu davranışları hak ettiklerine inan
maya başladıklarını söylüyorlar. İnsanlar kendilerini yargılamaya
başlayıp daha güçsüz olduklarını düşündürüyorlar.
Zorbalar yargılar. Kurbanlar bunu kabullenir. Bazen bu kurban
ların içinde bir yara olarak kalır ve onları umutsuzluk ve i�tihara
götürebilir. Bazen şiddet patlaması yaşanır.
Ne Yapılabilir?
Yalnız kalan çocuklar zorbaları genelde durduramazlar, özellikle
de zorbalar bir grup destekçi buldukları zaman ama okul onları
durdurabilir, bütün okulun düşünce tarzını değiştirerek bunu ya
pabilir.
Okul kültürü genelde sabitlenmi.ş düşünce tarzını destekler, en
azından kabul ederler. Bazı çocukların diğerlerine karşı üstün hisset
tiğini, tutunacak bir unvanları varmış gibi hissettiğini kabul ederler.
Bazı çocukların çok da fazla yardım edilemeyecek, uyumsuz çocuk
lar olduklarını düşünürler.
232
Dostları ilə paylaş: