Dr. Carol S. Dweck
Çocukların öğrenmekten aldığı keyif muazzamdı. Onlar "Sert
bakışlı ve dalgın" çocuklardan heyecan dolu çocuklar haline gelirken
onlara dedi ki: ''Aziz Peter'in benim için ne planladığını bilmiyorum
ama siz çocuklar, bana bu dünyadaki cenneti veriyorsunuz."
Rafe Esquith, Los Angeles'li suça bulaşmış ikinci sınıf öğrencile
rine eğitim veriyor. Bu çocukların çoğu alkol, uyuşturucu kullanan,
duygusal sorunları olan insanlarla yaşıyorlar. O, her gün öğrencile
rine onlardan daha akıllı kimsenin olmadığını anlatıyor, sadece on
lardan daha tecrübelilerin var olduğunu söylüyor. Onların
sürekli
zihinsel olarak ne kadar geliştiklerini görmelerini sağlıyor; ödevler
bir zamanlar ne kadar da zordu ama çalışma ve
disiplin sayesinde
daha kolay geliyor.
Collins'in ve Esquich'in okulundan farklı olarak Juilliard Mü
zik Okulu, sadece dünyadaki en yetenekli öğrencileri kabul eder.
Okulun sunduğu fikrin şöyle olduğunu düşünebilirsiniz:
Hepiniz
yeteneklisiniz, şimdi öğrenmeyi bir kenara bırakın.
Orada yetenekli ve
deha olma fikri çok daha yaygındı. Aslında birçok öğretmen uğraş
mayacakları öğrencileri en başta elerdi. ltzhak Perlman, Midori ve
Saralı Chang' ın harika keman öğretmeni Dorothy Delay dışında.
Delay'in kocası, onun her şeyin mümkün olduğunu düşündüğü
"orta batı" inancıyla alay etti. "Bak burada boş bir yeşillik, haydi bir
şehir inşa edelim." Delay'in öğretmeyi
sevmesinin nedeni tam da
buydu. Onun için öğretmek, gözleri
önünde bir şeyin büyümesini
izlemekti ve zorluk denen şey, bunun olmasını nasıl sağlayacağını
keşfetmekti. Öğrenciler doğru akortla çalamıyorlarsa, daha öğren
memiş olmaları yüzündendi.
Juilliard'daki akıl hocası ve öğretmen arkadaşı
lvan Galamian
derdi
ki:
"Kulağı yok. Vaktini hiç boşa harcama." Ama o bunu değiş
tirmek için çeşitli yollar denemekte ısrar ederdi. (Nasıl yapabilirim?)
Genelde bir yol bulurdu. Daha fazla öğrenci bu düşüne tarzından
faydalanmak istedikçe ve o vaktini daha çok "boşa" harcadıkça, Ga
lamian okul müdürüne, onu kovdurmaya çalıştı.
266
Dostları ilə paylaş: