H. P. Lovecraft
Yüklə 0,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Önceki Unutuş
Son günlerin ağırlığı üzerime çöküp, varoluşun sevimsiz küçük meseleleri, tıpkı işkencecilerin, kurbanlarının bedenlerindeki aynı noktaya hiç durmaksızın akıttıkları küçük su damlaları gibi beni deliliğe sürüklemeye başladığı zamanlarda, uykunun o zihin açıcı barınağına sığındım. Rüyalarımda, hayatta boşu boşuna aradığım güzelliğin küçücük bir kısmını buldum. Ve eski bahçelerde, büyülü ormanlarda gezindim. Bir keresinde rüzgâr, hoş kokulan getirerek, yumuşacık eserken güneyin beni çağırdığını duyumsadım ve yabancı yıldızların altında sonsuz, umarsızca yelken açtım. Bir keresinde, yağmur tatlı tatlı yağarken, mor menekşe rengi bir şafağın, sedef rengi kameriyelerin ve hiç solmayan güllerin bulunduğu başka bir âleme ulaşana dek, yerin altında, güneşin değmediği ırmakta bir kayığın içinde aşağılara doğru kayıp gittim. Ve bir keresinde, gölgeli koruluklarla harabelere uzanan, içinden küçük bronz bir kapı aracılığıyla geçilen, çok eski zamanlardan kalma asma yapraklarının yeşile boyadığı kocaman bir duvarla son bulan altın rengi bir vadi boyunca yürüdüm. O vadinin içinde defalarca yürüdüm. Kıpır kıpır kıpırdanan ve grotesk bir biçimde kıvrımlar meydana getiren ağaçların, nemli gri toprağın, gömülü tapınakların boyanmış taşlarını açığa çıkararak bir gövdeden diğerine serildiği hayali bir yarı aydınlık içinde süreleri giderek uzayan soluklanmalar yaşardım. Hayallerimin amacı daima, küçük bronz bir kapısı olan, asma yapraklarıyla kaplanmış büyük duvara ulaşmaktı. Bir süre sonra, uyanık geçen günlerimin griliğine ve birbirine benzeyen tekdüzeliğine dayanma gücümün azaldığı anlarda olduğu gibi, afyonlu bir huzur içinde, sık sık vadiye ve gölgeli koruluklara doğru rastgele sürüklenir, zevklerden ve yeni renklerden arınmış vurdumduymaz dünyaya sürüne sürüne geri dönmek ihtiyacı duymamak için, ebedi yaşama mekânımda onları nasıl zaptedebileceğimi merak ederdim. Büyük duvardaki küçük kapıya daha dikkatli baktığım zaman, kapının ardında, bir kez girildi mi geri dönüşün asla mümkün olmadığı bir rüya diyarının varlığını hissettim. Her gece uykumda, çok iyi saklanmış olduğunu bilmeme rağmen asma yapraklarıyla kaplı antik duvardaki kapının gizli mandalını aramakla uğraştım. Kendi kendime daima, duvarın ötesindeki krallığın sadece daha devamlı değil aynı zamanda daha muhteşem ve daha renkli olduğunu söylerdim. Sonra bir akşam Zakarion'un rüya ülkesinde, çok eskiden bu şehirde yaşamış ve uyanık dünyada hiç doğmamış oldukları için çok daha zeki olan rüya bilgelerinin düşünceleriyle dolu, sararmış bir papirüs buldum. Kâğıdın üzerinde rüyalar âlemi hakkında pek çok şey yazılıydı. Bunların içinde altın vadi, tapınaklı kutsal koruluk ve içinden küçük bronz kapı yoluyla geçilen yüksek duvar hakkında birtakım kadim bilgiler de vardı. Bu eski zaman bilgilerini gördüğüm zaman, aklımdan bir türlü çıkaramadığım sahnelerden bahsedildiğini fark ettim. Sararmış papirüsü uzun uzun okudum. Bazı rüya bilgeleri, göz kamaştırıcı ifadeler kullanarak, geçilemeyen kapının mucizelerini yazmışlardı. Ama diğer bilgeler düş kırıklıklarından ve dehşetten bahsediyorlardı. Bunların hangisine inanacağımı bilemedim. Yine de meçhul toprakların sonsuzluğuna geçmek için ruhumda çok daha fazla bir arzu yükseldi; şüphe ve gizem cazibelerin cazibesidir ve hiçbir yeni korku, sıradanlığın günlük işkencesinden daha dehşetli olamaz. Kapıyı ardına kadar açıp beni içeri itecek eczayı bulduğum zaman onu gelecek uyanışımda almaya karar verdim. Geçen akşam bulduğum eczayı yuttum ve bir hayal gibi gölgeli koruluklara, altın vadiye doğru aktım. Antik duvara vardığımda, bu kez küçük bronz kapının aralık olduğunu gördüm. Kapının ötesinde kıvrım kıvrım devasa ağaçları ve yarı yarıya toprağa gömülmüş tapınakların zirvelerini tutuşturan esrarengiz bir alev topu belirdi. Geri dönmemin asla mümkün olmayacağı diyarların ahenk dolu ihtişamını görme umuduyla içeri süzüldüm. Ama kapı iyice açılıp eczanın ve rüyanın yarattığı sihir beni ileriye doğru ittiğinde, bütün görünümlerin ve ihtişamın bittiğini anladım; bu yeni diyarda ne toprak ne de deniz vardı, sadece sınırsız ve insansız uzamın bembeyaz boşluğu uzanıyordu. Böylece o ana dek ummaya cesaret ettiğimden çok daha mutlu bir şekilde, doğaüstü hayatın, bir özet olarak, ıssız bir saat için beni oradan çağırdığı kristal unutuşun o doğal sınırsızlığında bir kez daha eridim. 1920 Bu öykü ilk olarak Mart 1921'de, The United Amateur, Vol. 20, No. 4. de yayınlanmıştır. |