Hazirlayanlar

2C - (s. 45)
İnsan senelerce uğraşır, kendi sözlüğü-
nü oluşturur. Önem verdiği her kavra-
ma bir tanım bulur. “Hakikat”, “Mut-
luluk”, “Güzellik”, “Onur”, “İtibar”, 
“Sadakat”... Hayatın her mühim döne-
mecinde şahsi sözlüğünü açar bakar-
sın. Vaktiyle yaptığın tanımları bir daha 
kolay kolay sorgulamazsın. Derken bir 
gün, işte o yabancı gelir ve kıymetli 
sözlüğünü alıp fırlatır.
“Şimdiye değin sorgusuz sualsiz sahip 
çıktığın her tanım baştan yazılacak.” 
der. “Bildiğin her şeyi unutma zamanı 
geldi.”
Şems’in bana ettiği budur işte. Emin ol-
duğum her bilgiyi sildi, beni hocayken 
yeniden talebe hâline getirdi. Birini bu 
kadar sevdiğin zaman istersin ki ailen, 
arkadaşların, en yakınların da bu sev-
giyi paylaşsın, onu sevsin. Nasıl hisset-
tiğini anlamalarını beklersin. Böyle ol-
mayınca şaşırır, incinir, gücenirsin.
Ne yapayım da ailemin Şems’i benim 
gözümle görmesini sağlayayım? Ta-
rifi olmayanı nasıl tarif etmeli? Şems 
benim rahmet ummanım, lütuf güne-
şim. Aramızdaki dostluğun derinliği 
Kur’an’ın dördüncü okuması gibi; ya 
içindesindir, kapılır gidersin. Ya dışın-
dasındır, neye benzediğini bilemezsin. 
Zahiren anlamak kabil değil, ancak ya-
şanınca var.
Maalesef çoğu kimse kulaktan dolma 
bilgilerle hareket edip başkalarını yar-
gılar. Onlara göre Şems asi bir derviş. 
Serkeş, başıbozuk, ne yapacağı belli ol-
mayan, güven telkin etmeyen biri. Ya-
lan dolana ve dalavereye alışkın olanlar 
Şems’in sivri ve dürüst dilini takdir et-
mekte zorlanır. Başkalarının yapmacık 
nezaket gösterdiği yerde Şems inadına 
dobra dobra konuşur. Söyleyeceği ne 
varsa herkesin yüzüne söyler. Kimsenin 
ardından dedikodu yaptığını görme-
dim. Benim için Şems koskoca kâinatı 
çekip çeviren tılsımın zuhur etmiş hâli-
dir. Şems’in kalbi bir kervansaraydır, git 
git bitmez. Odalarında gariban yolcular 
kalır. O kimseyi dışlamaz.
Ben Şems’te ruhdaşımı buldum. Böy-
lesi bir buluşma hayatta ancak bir kez 
olur. Otuz yedi yılda bir kez! Herkes 
bana Şems’i niye bu kadar sevdiğimi 
sorar. Nasıl cevaplayabilirim ki? Kim 
ki bu soruyu sorar, demek ki anlamaz; 
kim ki anlar, zaten bu soruyu sormaz.