Heydər OĞuz adını sən qoy! Bənzərsiz imza

Hamı bir ağızdan “tfu!” desin gərək
Tüpürmək qanacaq sayılmasa da

Bəzən tüpürməmək günahdır, günah.

Xalqın arasında xoş olmasa da

Bizi bəlkə buna bağışlar Allah.

Tüpür qəflətlərdə yatan vicdana,

Ağzını doldurub bir ağız tüpür!

Baxma ətrafına, baxma dörd yana,

Qü2drətin çatdıqca sən yalnız tüpür!

Udqunma, heyfdir, getməsin hədər!

Tüpür lap boğazın qaşınanadək!

Tüpür ətrafın göl olana qədər,

Tüpürcək vəzlərin aşınanadək!

Qızarmaz yoxsa ki tüpürməli üz,

Kirli vicdanların “qüsulu” budur.

Tüpür vicdansıza hər gecə-gündüz,

Onu oyatmağın üsulu budur.

Bir xeyli dərmandan sanma kəmdir o

Onunla sağalar ağız yarası.

Arsızlıq dərdinə bir məlhəmdir o

Onunla yuyular üzün qarası.

Sabun aparmayan üz ləkəsini

Bir damla tüpürcək silib aparar.

Xalqı əsir edən göz kölgəsini

Gözün üzərindən pas tək qoparar.

Su bir aydınlıqsa, ağız suyu da

Sudan qiymətlidir bəzi məqamda.

Tüpürüb ovcuna üzünü yudur,

Görsən, həya yoxdur əgər adamda.

Qorxma, tüpürcəyin dönsə ümmana,

İnsanlıq qurtular ancaq bu yaşla.

Uzağa tüpürsən çatmaz ünvana,

Odur ki, gənc dostum, yaxından başla.

Əvvəl öz atana, anana tüpür,

Tüpür səni geri sürüyən nəslə.

Əvvəl tüpürcəyi ağzında köpür,

Sonra tüpür bizə, bir nifrət bəslə.

Əgər tüpürməsən mənə, övladım,

Dünya tüpürəcək sənin üzünə.

Hər yerdə, obada bədnamdır adım,

Sən tüpür, gün ağla barı özünə.

Eşitsən kimdənsə rüşvət almışam,

Tüpür mənə, balam, baxma atanam.

Demə ki, mən buna məcbur qalmışam,

Bil ki, atan deyil, bir şarlatanam.

Kiminsə haqqını yeməksə rüşvət,

Tüpürməsən dönməz haram halala.

Burnundan tökülər yığdığım sərvət,

Tüpür ki kəfarət gəlsin o mala.

Qıza əl qaldıran polis donunda

Görsən öz atanı, atana tüpür.

İblisin yanında, iblis donunda

Haqqa yumruq, şillə atana tüpür.

Tüpür sifətimə yemədən öncə

Süfrənə qoyduğun haram tikəni.

Hətta "bismillah" da demədən öncə

Tüpür sonra məndən al öz kökəni.

Türüp içimdəki dözümə, səbrə.

Tüpür, gözəl anam, əziz ağbirçək!

Lütfən, tüpürcəyi aparma qəbrə,

Yoxsa öz məzarın olar tüpürcək.

Bu gün yaşayırıq elə ölkədə

Məzara tüpürcək aparmaq günah.

Ən yaxın çevrəyə hər kəs bəlkə də

Tüpürsə millətə gün ağlar Allah.

Yerində qıvrılan xəstə ölkəyə

Bir ağız dolusu həbdir tüpürcək.

Millət bu bəladan qurtulsun deyə

Hər kəs bir ağızdan "tfu!!!" desin gərək.

Riyakar ziyalılıq
Deyimmi, nədir xalqın

Əsas yaralı yeri?

Bilinmir bu ölkədə

Aydın, ziyalı yeri.

Hər yerindən duran kəs

“Ziyalı mənəm”- deyir.

Utanmadan sonra da

Zülmə boynunu əyir.

Ziya bir işıqdırsa,

Yarmalıdır zülməti.

Budur gerçək işığın

Ən əsas əlaməti.

Zülm-zülmət sözündən

Meydana gəlibdirsə.

Ziyalısa ziyadan

Ət-qana gəlibdirsə.

Zülmətə boyun əymək

Bəs, hansı ziyadandır?

“Ziyalıyam mən” demək

Heç abır-həyadandır?

Bir ölkədə suçdursa

Doğrunu doğru demək,

Orada ziyalıdan

Əsər də yoxdur demək.

Kim ki zülmün önündə

Ya dilsiz, ya kar olur.

“Ziyalıyam” deyəmməz,

Desə, riyakar olur.

Deyəsən
Pozulub zamanın, dövrün əxlaqı,

Pozulub dünyanın qanı, deyəsən.

Hakimə dönübsə hər cüvəllağı,

Ona hakim, yoxsa cani, deyəsən?

Uzanır saqqallar, qısalır balaq,

Bilinmir, kim kimə atır badalaq.

Gündə elə sözlər duyur ki, qulaq,

Eşitməyib xoruz banı, deyəsən.

Arsızlıq o deyil, soyub mahalı,

Harama qatasan haqqı, halalı.

Arsızlıq odur ki, oğurluq malı

Əlində tutalar, “hanı?”-deyəsən.

Ən böyük xəyanət odur ki, yurda,

Həvalə edəsən qoyunu qurda.

Hər kəsin ürəyi yanarkən qorda

“İsinir millətin canı”- deyəsən.

Heydər, öz vaxtından kim ki tez banlar,

Əcəl də tələsib yazığı yanlar.

Qorxuram, düşünə səni duyanlar

Bu yurdun yox gözəl yanı, deyəsən.

Öldürür
Baxsan müsəlman elinə,

Hər canlı bir can öldürür.

Ətraf dönür qan gölünə-

Müsəlman qurban öldürür.

Olmayan yurdu yuvası,

Güdməyən iman davası,

Başda rəqabət havası,

Baxmır yox imkan, öldürür.

Heyvan kəsir heyvandan mal,

Bilməsə də haram, halal.

Baxan olur heyrətdən lal,

Görür mal heyvan öldürür.

Kim ki, xalqı edib əsir

Bir cəlladdan nəyi kəsir?

İldə bir yol heyvan kəsir,

İlboyu insan öldürür.

İblis xalqı edərək ram,

Cəhlimizdən almaqda kam.

Baş kəsirik edib bayram

Başımız zaman öldürür.

Nadan deyir: “kafir Oğuz!”

Qanan deyir: “çox oldu duz.”

Yanğımısa söndürmür buz,

Məni həyəcan öldürür.

Tələsir
Tərsinə qurulub dünyanın işi

Biri “bezdim” deyir, biri tələsir.

Hamı-çıxaran da, tökən də dişi

Anadan olandan bəri tələsir.

Göz yaşı ağlayıb gülər yanaqda,

Hisslər bir-birini qovar dodaqda.

Bir körpə səsinə həsrət otaqda

Qadın sançılanır, əri tələsir.

İnsan zəkasına çaş qalır adam,

Həyatı bu qədər sevirsə madam,

Niyə ad gününü edərək bayram

Dünyaya gələnlər geri tələsir?

Oğuz, qocaldıqca ürək dağlayıb

“Məzarım qazılır” demə, ağlayıb.

Yerin üstündəki qaysaq bağlayıb

Qaşınan qəbrinin yeri tələsir.

Dərdim ahımdan ağır ki...
Dərdim ahımdan ağır ki,

Dönər çəkilməz zülümə.

Ürəyimə dərd axır ki,

Ahım da çıxır dilimə.

Dil ah çəkər, yağır olar,

Qulaq duyar, sağır olar.

Alta çökən ağır olar-

Belə bəllidir bilimə.

Ağır gün ilə dönüncə,

Gözümdə selə dönüncə,

Ürəyim külə dönüncə,

Rəngi də hopar telimə

Ömrə rövnəqdir həyəcan,

Yoxdur onsuz həyatda can.

Ağrını bilməyən insan

Ölüdür anadangəlmə.

Olmayınca dərd, kədərin

Ürəklərdə yeri dərin,

Qınama sözün Heydərin,

Həyat da bənzər ölümə.

Mənim lüğətim
Lütfən, məğlubiyyət ehtimalıyla

Beynimi boş yerə yorma, ey nəfsim!

Gəldi - gedər olan dünya malıyla

Gözümün önündə durma, ey nəfsim!

Özünü az öldür, az ağzını büz,

Başa düş, kasaddır könlümün dili.

Mənim lüğətimdə yoxdur belə söz-

Nə udmaq, nə də ki, uduzmaq feli.

Mənim lüğətimdə şanlı savaş var,

Çox da fərq eləmir onun sonucu.

Bu yolda mənim tək neçə yoldaş var,

Mən nə birinciyəm, nə də sonuncu.

“Tabe” kəlməsinin mənim dilimdə

Vardır bir anlamı, unutma bunu.

Yalnız baş əymişəm ona könlümdə

Adısa dilimin “AHƏNG QANUNU”.

Mənim lüğətimdə görə bilməzsən

Başqa anlamını tabeçiliyin.

Sən mənim önümə sürə bilməzsən

Müxtəlif növünü təəbəçiliyin.

Mənim lüğətimdə şəhadət vardır,

Qara siyahıya salınıb ölüm.

Azadlıqdan doğan səadət vardır,

Toz tək sovrulsa da göylərə külüm.

Əsarət dilimə yadlardan keçib,

Bizdə qarşılığı olmadığından.

Babam şəhadətlə dünyadan köçüb

Yaşamda bir anlam bulmadığından.

Bu yolda qələbə varmı?-deyərək

Boş yerə özünü yorma, ey nəfsim!

Zülmün qarşısında boyun əyərək

Məzlum tək boynunu burma, ey nəfsim!

Daşa daş atan qardaş
Şeytan sanıb, daşa daş atan qardaş,

Daşdan iblis olmaz, cin, şeytan olmaz.

Daşın nə günahı, daşa atma daş.

Bununla İblisə bir ziyan olmaz.

Şeytan axtarırsan daşın üstündə,

Şeytansa oturub başın üstündə.

Gözlərdən tökülən yaşın üstündə

Qurulan “cənnət”lər firavan olmaz.

Qəlbində Firona nifrət edərək,

Dünənki Yezidə lənət edərək,

Bugünkü Yezidə biət edərək,

Yaşayan insandan müsəlman olmaz.

Rüşvətlə girdinsə haram yoluna,

Xərcləmə varını İmam yoluna.

Pakdır, haram qatma İslam yoluna,

Rüşvətxor bəndədən pak insan olmaz.

Gözü yaşlı qoyub neçə nakamı

Nahaqqa satdınsa haqqı-salamı,

Sənə demək olmaz Allah adamı,

Allah adamında bu vicdan olmaz.

Rüşvətlə kəsdiyin, sanma, qurbandır,

Boş yerə qıydığın bir yazıq candır.

Ətə bənzəsə də, irindir, qandır,

Haram buyrulubdur qan, qurban olmaz.

Heydər der, əlinə daş alan qardaş,

Daşın nə günahı, daşa atma daş.

Haqqın buyruğusa İblislə savaş,

Qorxudan titrəyən candan can olmaz.

Nə var
Həqiqi dindarlıq əməl istəyir,

Yalandan ağlayıb gülməyə nə var?

Əmələ dayalı təməl istəyir,

Ürəkdə doğrunu bilməyə nə var?

Dilimiz Haqqladır, gözsə haramda,

Küfə sakiniyik biz bu məqamda.

Riyanın qurbanı oldu İmam da,

Hönkürüb gözünü silməyə nə var?

Heydər, Ana Yurdun qansa dərmanı,

Haramdır məzara aparmaq qanı.

Haqqın buyruğusa cihad fərmanı,

Uğrunda baş qoyub ölməyə nə var?

Metafizik + 18
Qiyamətlə bağlı çoxdur arzular,

Ona ümidlidir çox tamarzılar.

Biri qiyamətdə huri arzular,

Biri şam axtarır şam tutmaq üçün.

Qiyamət günündən qorxan
Baxmayın, ibadət əhli görünür,

Qiyamətdən qorxar dinindən qorxan.

Arxada qoyduğu ötən günündən

Arxayın deyildir önündən qorxan.

Ağasız dünyada başsız qalmaqdan,

Haqsız ağasından qisas almaqdan,

Bərabərhüquqlu insan olmaqdan

Qorxandır qiyamət günündən qorxan.

Əlbəttə, dünyanı qucmaq istəyər,

Əbədiliyə qucaq açmaq istəyər,

Haqqın qabağından qaçmaq istəyər,

Daşıdığı bədnam ünündən qorxan.

Heydər, boşunadır bunca təlaşlar.

Hər kəsin məhşəri ölümlə başlar.

Sanma ki, təlaşla ölüm yavaşlar,

Qurtular Ədalət kinindən qorxan.

Həkim
Mənə “öl”-desəydin, nə vardı, həkim?!

“Dünyanı vecinə alma”-deyirsən.

“Arsız ol”-desəydin, olardı, həkim!

“Heç nəyi qəlbinə salma”-deyirsən.

Gəlmişəm qalaraq biçarə sənə,

Baxasan dərdimin bir çarəsinə.

İnsan kimi göstər bir çarə mənə,

“Qoyundan geriyə qalma”-deyirsən.

Sən də söz tapıbsan, Allah xətrinə?

Bir neçə bilinməz sabah xətrinə,

Edəcəyim neçə günah xətrinə,

“Elə çox dərinə dalma”-deyirsən.

Ürək anlayışın yanlışdır, heyif.

Bilmirəm, o dərsi kim sənə deyib.

Canın nə olduğun bilməmən eyib,

O üzdən “narahat olma”-deyirsən.

Dərdim, şikayətim varkən ürəkdən,

Sən mənə baxırsan yandan, kürəkdən.

“Ayrılmaq lazımdır hər çür xörəkdən

Acından öl, qəmdən ölmə”-deyirsən.

Adama verirsən elə sualı,

Dəymişi dururkən tökülür kalı.

Gülməli deyil ki, ölkənin halı,

“Üzülüb halına, dolma”-deyirsən.

Heydərəm, daha çox dərd çəkim-deyə,

Salmaq istəyirsən məni iynəyə.

Dovşana bənzətdin, yoxsa inəyə-

“Yeyərsən göy, kələm, alma”-deyirsən?!

Bitirər
Ədalətsiz yurdun təhsil ağacı

Budağında cahil, naşı bitirər.

Ən qanmazlar olar onun baş tacı

Budaq əyən ağır başı bitirər.

Dar papağa sığışmayan qulağı

Qayçılayıb alim etsən ulağı,

Faydası yox, vursan hansı calağı

Eşşəkliklə o, yanaşı bitirər.

Qarnımızda dönər ağır sancıya,

Aqilləri ulaq edən qamçıya.

Baxma bənzər cəhalət bir damcıya

Millət üçün qəbir daşı bitirər.

Dilqanmaza qucaq açan bir kürsü

Yetişdirər ancaq qoyun sürüsü.

Bağban olsa cəhənnəmlik birisi

Cəhənnəmə yol yoldaşı bitirər.

Bir elin ki olar “dili” dələduz,

Həm vəziri, həm vəkili dələduz,

O ölkədə qırar beli dələduz,

Quru yanar, sonda yaşı bitirər.

Demə, fələk məni sınar, ay Heydər!

Qəm oduna qəlb isinər, ay Heydər!

Su səhəngi suda sınar, ay Heydər!

Qələmçırtan karandaşı bitirər.

Qurtaranda
Hələ ki, ətrafı bürüyüb duman,

Hər şey üzə çıxar çən qurtaranda.

Allah da bəndədən əsirgər aman

İnsaf yox olanda, din qurtaranda.

Fələk döndərəndə səndən üzünü

Yaxın ətrafından gözlə özünü.

Ac qalan toyuq da deşər gözünü

Hər səhər səpdiyin dən qurtaranda.

Kobud əllərində ağrıyır çənəm,

Qoymursan qışqıram, bağıram, dinəm,

Hələ ki, divlərin yediyi mənəm,

Sıra sənə gələr, mən qurtaranda.

İşinə yarayar nə qorxu, hədə,

Zirehin canını qoruyar nə də.

Vədlər fayda verməz gələndə vədə-

Qula vəd olunmuş gün qurtaranda

Heydər deyər: hər bir yazın qışı var,

Hər bir dəyənəyin iki başı var.

Zərbənin özünə qayıdışı var

Canını şüşədən cin qurtaranda.

Anam
Səndin danışmağı öyrədən mənə,

İndi “sus” deyirsən, nə sirdi, anam?

Danışmaq öyrəndim susmaq xətrinə,

Bu necə dövrdü, əsrdi, anam?

“Vətən-ana” deyib öyən də sənsən,

Anasın atanı söyən də sənsən,

İndisə mənə “sus”-deyən də sənsən,

Bu, nə çəlişkili fikirdi, anam?!

Qorxursan, qoluma qandal vuralar,

Üzümə duralar üzü qaralar?

Görsən ki, qəlbini bu dərd yaralar,

Zənn eylə, bir oğlun kəsirdi, anam!

Ödənən hər bədəl əbəs deyilsə,

Məhbusluq sayılmaz hər neçə ilsə.

Könlümə toxunar “məhkum” deyilsə,

Deyərsən “Heydərim əsirdi”, anam!

Falçi qoca
Burax əllərimi, çəkil önümdən,

Məni rahat burax, ey falçı qoca!

Dünyada qaçış yox mənə ölümdən.

Açıqdır əcələ hər qapı – baca,

Çəkil yollarımdan, ey falçı qoca!
Dünən başım üstə oxunan layla

Bir gün Yasin olar, anamsa molla.

Bu ömür dəyərmi baxdığın fala,

Əgər ki, sığmışsa kiçik ovuca?

Çəkil yollarımdan, ey falçı qoca!
Bir ovuc yaş üçün bir ovuc yaşı

Tökənin çıxırmı al-verdən başı?

Baş tacım olacaq bir gün başdaşı,

Tapdadığım daşlar başımdan uca.

Çəkil yollarımdan, ey falçı qoca!
İtib toz içində, batıb qan tərə,

Kim bilir, ölümdən qaçan biçarə

Bəlkə də can atır qaçdığı yerə?

Dünya yuvarlaqdır, qanunlar haça.

Çəkil yollarımdan, ey falçı qoca!
Allah
Fələklər nuruna pərvanə olub

Başına dönərlər feyzilə, Allah.

Sanki Seyx Sənandır, divanə olub

Qayadan atılan şəlalə, Allah.

Sevgi dedikləri nə hikmət, nə sirr?

Ulduzlar bu hissi duyaraq əsir.

Can bədən içinə həbs olmuş əsir -

Bitməzmi çəkdiyim bu çilə, Allah?

Adını yazıram titrəyir qələm,

İsladır kağızı gözündəki nəm.

Sənimi zikr edir, yoxsa, bilmirəm,

İçindəmi qopar zəlzələ, Allah?

Göylərin gözündən sanki nur çağlar,

Bulud dəsmalını gotürüb ağlar.

Heyrətdən unudub səcdəni dağlar,

Qiyamda veriblər əl-ələ, Allah.

Bulaqlar sevginlə tökər göz yaşı,

Heyrət yerindəcə qurudar daşı.

Sənə əyilməyən bu cahil başı,

Neylərəm, kül eylə, ver yelə, Allah!

Daş qədər yararım yoxsa dünyaya,

Cismimlə artmırsa bir qarış qaya,

Barı, al canımı, ac qarışqaya

Ətimi yüzillik yem eylə, Allah!

Kədər bir ümmandır, mən sınıq gəmi.

Bu şeytan dalğalar sökər sinəmi.

Udduqca kədəri, yedikcə qəmi,

Hər anda dönürəm bir selə, Allah!

Dünya yol üstündə karvansaraymış,

Heydər ona uyan bəxti qaraymış.

İnsandan geriyə qalan haraymış

Karvanlar çatınca mənzilə, Allah!

Yaşayırıq
Çatmamışıq desək sona,

Demək-hələ yaşayırıq.

Deyilirsə həyat buna,

Ölə-ölə yaşayırıq.

Acla toxun arasında,

Azla çoxun arasında,

Varla yoxun arasında-

Biz də belə yaşayırıq.

Ölülər də bizdən öndə,

Ağrı çəkməz biz tək - gündə.

Ölülərdən betər gündə

Çəkib çilə yaşayırıq.

Həm ölüyük, həm sağıq biz-

Onlar yatmış, oyağıq biz,

Lallıqdasa ortağıq biz,

Olub kölə - yaşayırıq.

Qulsa ölülər Allaha,

Biz də baş əyirik şaha.

Nolsun, ürək dözür aha

Deyə-gülə yaşayırıq?

Unutmadan qulluğunu,

Hər kəs yeyər bulduğunu.

Heydər, kölə olduğunu

Bilə-bilə yaşayırıq.

Oxurlar
“Oxumurlar”- deyə çəkmə dərd-kədər,

Ey könül, neyləyək, beləymiş qədər.

Qaydadır, kimini ölənə qədər,

Kimini öləndən sonra oxurlar.

Yazmaq istəyəndə sözün düzünü

Basıb çıxarırlar görən gözünü.

Kağıza yazdığın ürək sözünü

Pozandan, siləndən sonra oxurlar.

Sənə min bəlanı göndərən fələk,

Ömrünü xəzana çöndərən fələk,

Səndən xoş üzünü döndərən fələk

Üzünə güləndən sonra oxurlar.

Nə qədər təhlükə sanarlar səni

Nə yad edər, nə də anarlar səni.

Yox hesab edərlər, danarlar səni,

Zərərsiz biləndən sonra oxurlar.

Niyə göz yaşını tökürsən, Oğuz?

Mərhəmətə gözmü dikirsən, Oğuz?

Utanmadan nalə çəkirsən, Oğuz,

Sanırsan naləndən sonra oxurlar?

Əli üstə yürüyürük
Düşünürəm bəzi vaxtlar,

Niyə belə daldayıq biz?

Qonum- qonşu ötüb bizi,

Çox dözülməz haldayıq biz.

Dövlətimiz çox olsa da,

Dövlətsizik diyar kimi.

Sürünürük gələcəyə -

Öz yerində sayar kimi.

Hər millət bir dövlət qurub,

Bizsə şahlıq sülaləsi.

Bu haldaykən xalqımızın

Əldən düşməz piyaləsi.

Müsəlmanıq ilk baxışdan

Yüz hiyləmiz, qurmamız var.

“Allahın da sağlığına”

Hərdən yüz-yüz vurmamız var.

Qarın bizə hökm eləyir,

Bir tikənin yesiriyik.

O üzdən də bu gündəyik,

Nəfsimizin əsiriyik.

Anlamırıq yol göstərib

Yaratmaqla bizi Tanrı.

Üstə başı yaradıbdır,

Sonra qəlbi, sonda qarnı.

Sanki bizə “öncə düşün,

Sonra haqqı bir duy!”- deyib.

“Ən nəhayət, üzün olsa

Qarın otar, ye, doy!”- deyib.

Bizsə elə yeyirik ki,

Düşünməyə yox halımız,

Keflilikdən tərpənməyə

Hətta yoxdur macalımız.

Gəlir bizim dünyamızda

Qarın üstdə, axırda baş.

Geri qalmaq səbəbimiz

Qaynaqlanır bundan, qardaş!

Sanasan ki, bu həyatda

Əli üstə yürüyürük.

Bu səbəbdən yavaş-yavaş,

Asta-asta yürüyürük.

Qələbə var
(Yaşı çatmadığı üçün yarışa aparılmadığını eşidib ağlayan, beləliklə, müəllimini onu yarışa aparmağa məcbur edən və bu müsabiqən bürünc medulla qayıdan oğluma)
Nə medalla, nə diplomla ölçülür,

Nə də yerlə - qələbənin əlası.

Göz yaşı var-qələbədən doğubdur,

Qələbə var- göz yaşının balası.

Göz yaşına vərdiş edən göz gülməz,

Özünə gün ağlamaqla üz gülməz,

Ömür boyu göz yaşları əskilməz,

Kim görürsə ağlamaqda xilası.

Göz yaşına sanma bir də keçələr,

Qorx ki, hələ göz yaşını içələr.

Haqq axtaran quru yerdə gecələr,

Haqsızlıqdır bu ölkənin bəlası.

Bu ölkədə çoxdu, oğlum, nadanlar,

Haqq yeyənlər, haram tikə udanlar.

Rəqibi tək döşək üstə udanlar

Ola bilmir əsla zəfər çalası.

Həm məşqçinin, həm hakimin belini

Vurub yerə, kəsmədikçə dilini,

Qaldırarlar göyə rəqib əlini-

Əldən çıxar qələbənin qalası.

Heydər deyər, sən saydığın say, oğlum!

Nə sayacaq görək fələk, ay oğlum!

İtib indi, çəki, nizam, say, oğlum!

Pisliklərdir bizdən miras qalası.

2009

Utansın
Mənə “get, diş düzəlt” – söyləyən cahil,

Səni danışdıran vicdan utansın.

Qələmi qırılan yazıcı deyil,

Qələmi sındıran zaman utansın.

Utanan deyiləm mən öz işimdən,

Nə bu durumumdan, nə keçmişimdən -

Halal çörəyimdən, gözəl peşəmdən.

Peşəyə kəm baxan insan utansın.

Əfv edin, misalım kobuddur bəlkə,

Qoyun sürüsünə bənzəyən ölkə,

Sürünü uçruma aparan təkə,

Kefindəm qalmayan çoban utansın.

Utansın o kəslər, utansın, Heydər,

Pisə yaxşı, düzə əyridir derlər.

Baş-ayaq düşübsə ölkədə yerlər,

Ölkəyə hökm edən sultan utansın.

Bir gün
Gün doğar, ətrafdan çəkilər duman,

Bulanıq sular da durular bir gün.

Haqq-hesab adıyla, ey rüşvət uman,

Səndən də haqq-hesab sorular bir gün.

Qaydadır, ac millət capar qılınca,

Qaçarsan önündən, baxıb dalınca.

Zülm bu dünyada ərşə qalxınca,

Fələk səbr etməkdən yorular bir gün.

Fironun tövbəsi ölüm anında

Qəbul olunmayıb Allah yanında.

İndi olmasa da, Haqq divanında

Hər kəsə məhkəmə qurular bir gün.

Kim gəlmək istəyir hiylə fələyə,

Özünü bilmədən salır kələyə.

Heydər, kim güvənər polad biləyə,

Qolları arxaya burular bir gün.

Qalmaz
Gəlib yetişəndə qocalıq yaşı

Qolda taqət qalmaz, hərəkət qalmaz.

Min dərddən ağrıyar ailənin başı,

Süfrədə din qalmaz, bərəkət qalmaz.

İşdə daraldıqca kişinin əli,

Evdə xanımının uzanar dili.

Üstünə güldürər obanı, eli,

Qanacaq yox olar, nəzakət qalmaz.

Hökmünü itirər evdə kişilər,

Köhnə palanların içi eşilər,

Aləmə səs düşər,qulaq deşilər,

Bu səsi duymayan oba, kənd qalmaz.

Uşaq da adama qaytarar sözü,

Eşitməz əyrini, eşitməz düzü,

Qaranlıq gecəyə dönər gündüzü,

Həyatda bir məna, bir hikmət qalmaz.

Hərçənd olmasa da mənası dərin,

Söykənir gerçəyə sözü Heydərin.

Cibində siçanlar boğuşan ərin

Sözündə əvvəlki əzəmət qalmaz.

Payız

Ömrü uzandıqca qara gecənin

Həyatın canına üşütmə düşür.

Yağışla yuyulur üzü küçənin,

Havalar soyuyur, yarpaq büzüşür.
O isti günlərin həsrəti ilə

Saralır bağların yaşıl bənizi.

Kükrəyərək verir dünyanı yelə

Sanki üsyan edən Xəzər dənizi.

Bəlkə də hüznlə dolu bu axşam

Ona xatırladır faniliyini.

Dəniz də bununçün qaldırıb qiyam

Qəbul etmir ömrün aniliyini.

Təhnalıq qoxusu gəlir havadan,

Çöldə nə qaranquş, nə leylək qalıb.

Dirək üstündəki saman yuvadan

Həyətimə düşən bir lələk qalıb.

Leylək lələyini qoyub yadigar

Ona yazmaq üçün ayrılıq şeri.

Ətrafda canlıdan bircə nişan var -

Yox kimsə vəfalı sərçədən qeyri.

Dözür yazıq sərçə borana, qışa,

Dən üçün qürbətdə yolunu azmır.

Di gəl ki, elə bil keçib qarğışa -

Şairlər adına şeir də yazmır.

Hər yaz eyvanımda yuva toxuyan

Qaranquş batırır həyət yerimi,

Di gəl ki, hər gülə nəğmə oxuyan

Bülbüllə bərabər bəzər şerimi.

Bəlkə də qınayıb belə "vəfa"nı

Sərçə gözə dəymir payıza qədər.

Təklikdə çəkməyim deyə cəfanı

Mənə sirdaş olur ta yaza qədər.

Təkçə təbiətin çılpaqlaşdığı

Hüzünlü bir fəsil deyildir-payız .

Həm də həqiqətin çılpaqlaşdığı,

Ortaya çıxdığı fəsildir-payız.

Görünür, ondandır payız gələndə

Atalar hindəki cücəni sayıb.

Bədəni üşüdən ayaz gələndə

Sağ qalan fərəni, beçəni sayıb.

Saniyə

Görünməz, zənn etmə, min il içində

Tarixə dönüncə ötən saniyə.

Sanma bir heçlikdir heçin heçində

Damla tək ümmanda itən saniyə.
Bəzən uzun ömrü sona yetirər,

Bəzən həyatında çiçək bitirər.

Bir ömrü başladar, birin bitirər

Bir göz qırpımında bitən saniyə.

Necə ki, daş-qaş var, üzüyə dəyər,

An da var, boynuna biçilməz dəyər.

Damla var önündə dərya baş əyər,

Var həm də yüzilə yetən saniyə.

Zərgər tək qədrini bilənlər anın

İncisi edibdir, Heydər, zamanın.

Əlbəttə, heç olar sən tək nadanın

Ömür bağçasında bitən saniyə.

İçimi tökdüm kağıza
İçimi tökdüm kağıza,

Hər sözdən min sual düşdü.

Qəlbimə saldığın xallar

Kağıza da xal-xal düşdü.

Tanrıdan kömək istədim,

Önündə çökmək istədim,

Adını çəkmək istədim,

Araya qalmaqal düşdü

Bir sevdanı tutub dilək

Eli etdim ələk-vələk.

Bir mərəkə saldı fələk,

Dəymişim durdu, kal düşdü.

Dərd durmadı bu qədərlə,

Bu taleylə, bu qədərlə,

Hər bir kədər min kədərlə

Bir gəldi, dalbadal düşdü.

Eşq olunca qəlbə rəhbər

Qəmləri etdi səfərbər.

Dərd-bəlayla yazıq Heydər

Döyüşməkdən bihal düşdü.