I-bob. Abu rayhon beruniyning «hindiston» asarida hind va yunon mifalogiyasining tadqiq qilinishi «Hindiston»

I BOB
ABU RAYHON BERUNIYNING «HINDISTON» ASARIDA HIND VA YUNON MIFALOGIYASINING TADQIQ QILINISHI

1. 
   Hindiston asarida mifologiyaning falsafiy tahlili.
   

Beruniy hindlarning falsafa ilmiga bunday ta’rifini keltiradi: «Falsafa –mumkin bo’lganicha, Tangriga erishish va qoyil bo’lishdan iboratdir».

Yana shu kitobda («Bxagava-Gita» kitobida) bunday deyilgan: «Muhtoj bo’lingan narsalarga etishish uchun bo’ladigan tama’ ko’p kishilarni Tangriga yolbortiradi. Agar hindlarning tushunchalarini tekshirsang, Tangrini tanishdan uzoqda qolganlarini bilasan. Chunki Tangri har bir kishi sezgilar orqali uni topa oladigan darajada zohir emas (ya’ni, oddiy ko’zga ko’rinmaydigan, uni qalb ko’zi bilan bilish mumkin.) Shuning uchun ular tangrini taniy olmaganlar. Ba’zilari seziladigan narsalarni (tanishdan) nariga o’tmaydilar, ba’zilar o’tsa ham, tabiiy narsalarga borib, to’xtab qoladilar va u narsalardan yuqori, (hech kim)tug’dirmagan va (hech kimdan) tug’ilmagan zotning borligini, lekin birorta ham kishining ilmi uning ayni (asl) mohiyatini qamrab ololmasligini, ammo uning o’zi barcha narsani atroflicha biluvchi ekanini bilmaydilar». Boshqacha aytganda, ba’zi hindlar moddiyunligi sababli faqat tabiat kuchlariga sig’inib, oliy Tangri tabiat ijodkori, oliy qudrat ekanligini bilmaydilar.
Beruniy qadimgi hindlarning estetik qarashlari bilan diniy –falsafiy qarashlarini ayrim holda emas, balki birgalikda ko’rib chiqadi. Aslida ham bularni bir-biridan ajratib bo’lmaydi. Beruniy «Veda»larda aytilgan fikrlar bilan «Gita» va «Purona» kitoblarida uchraydigan fikrlar o’zaro bog’liq va o’zaro aloqador ekanligini yaxshi biladi. U, tabiatdagi barcha mavjudotlarda ilohiylik borligi haqidagi panteistik qarashlarning ildizlari umumiy ekanligini aniqlab, bunday yozadi:
«Nasroniylarda o’g’il so’zi Tangrining maxsus saylab olgan kishisi ma’nosida Isoga ishlatilsa ham, unga maxsus bo’lib qolmaydi, balki boshqalarga ham ishlatiladi. Shu Isoning o’zi shogirdlarini duo qilishga o’rgatganida «E, osmondagi otamiz!»deb sig’inishga buyuradi (Ruschasi: «Ottse nash, na nebesax… Matto Injili, 6-bob, 9-oyat.) Yahudiylar ham «Sifr-ul-mulux» («Bibliyaning Tavrot qismi, «Podshohlar kitobi»da-N.S.) Tangri Dovudga ta’ziya bildirib, shu xotindan yana bir o’g’il (Sulaymon) tug’ilishini, uni Tangri o’zi ham o’g’lim deb atashini va’da qildi».
Shundan so’ng Beruniy Moniyning «Kanzul-ax’yo» («Tiriklar xazinasi») kitobida ruhlar olami haqida aytgan mana bu fikrini keltiradi: «Nuroniy qo’shinlar erlik, xotinlik, jinsiy tofovutlari bo’lmasa ham (jasadlari bo’lmagani uchun) qizlar, otalar, onalar, o’g’illar, birodarlar, opa-singillar deb ataladilar» deydi. Hindlarning ham avom tabaqalari u sifatlarni ishlatishda chegaradan chiqib ketdilar va …xudoga er va xotinlik, o’g’il va qizlik, tug’dirish, homilador bo’lish sifatlarini va (insonga xos bo’lgan) boshqa tabiy holatlarni berdilar. Shunday sifatlar haqida (hindlar) o’lchovsiz gapirishdan uyalmaydilar.
Beruniy fikricha, «Hindlarning o’qimishli tabaqalari (ruhlarga, farishtalarga) bunday sifatlarni bermaydilar». Brahmanlar (aziz-avliyolar) asl tushunchani saqlash va tiklash uchun tarbiya qilinganlar. Ular «Borliq (olam) birgina narsa», deydilar. Chunki, Vasudeva (Krishna) «Gita» nomli mashhur kitobda aytganidek, haqiqatni olganda hamma narsa Tangriniki, chunki Vishnu (oliy tangri) jonli narsalar (mavjudotlar) yashashi uchun o’zini Er qildi, ularni ovqatlantirish uchun, undirib, o’stirish uchun o’zini suv qildi, olov, shamol qildi va har biri uchun o’zini qalb (jon) qildi. «Veda» kitobida aytilganidek, ularga es (aql) va bilimni hamda bularning teskarisini berdi».
Shundan so’ng Beruniy yunon donishmandi Tianlik Apolloniy ham olamdagi barcha mavjudotlarning ilohiyligi haqida panteistik fikrlarni aytganini keltirib, hind va yunonlarning dunyoqarashlarida o’xshashlik borligini kashf etadi: «Qarang: «Hamma odamlarda ilohiy bir quvvat bor. Moddiy bo’lgan va moddiy bo’lmagan narsalar (ruhlar) shu ilohiy quvvat orqali fikr qilinib bilinadi». Beruniy bunday panteistik qarashlar forslarda ham borligini aytadi: «Xuddi shunday moddiy bo’lmagan (Tangri) forslarda xudo deb ataladi, insonga ham shu so’z aralashgan ismlar beriladi (dex-xudo, kadxudo)».
Beruniy aniqlashicha, hindlar tabiat kuchlarini ilohiy lashtirib, olamdagi hamma mavjudot besh unsurdan iboratdir,-deydilar. Hindlar fikricha, ular: osmon (efir), olov, shamol, havo, suv va tuproqdir.
Hindlarning badiiy-estetik tafakkurini, falsafiy qarashlarini yaxshi tushunish uchun Barohim, Noroyana, Mahodeva, Shankara, Rishi, Sidha, Muni kabi so’zlar- tushunchalarning ma’nolarini yaxshi bilib olish kerak. Bu tushunchalarning ma’nolari Beruniyning «Hindiston» kitobida «Mahluqotning jins va ismlari» bobida yaxshi ochib berilgan. «Hayulo-modda bilan undan yuqori turuvchi nafsoniy (bu erda bu so’z, nafs ruh ma’nosida keladi-F.B.) va ilohiy ma’nolar o’rtasida vositadir. Xayuloda dastlabki uch quvvat (rishi, sidha, muni) bo’lishi mumkin» shulardan rishi so’zini Beruniy bunday ta’riflaydi: «Inson bo’la turib, ilmlari sababli farishtalardan afzal va ortiq bo’lgan hikmatshunoslar (donishmandlar) rishilar deb ataladi. Shuning uchun farishtalar ilmda rishilardan foydalanadilar».²
Hindlarning dunyoqarashidagi shu holat islomiy ta’limotda, Qur’oni karimda tasvirlangan farishtalarning Odam atoga sajda (yoki ta’zim) qilishga buyurilgani kabi tushunchaga muvofiq keladi. Islomiy ta’limotda ham Odam bilimlari, ilmi bilan farishtalardan yuqori martabaga qo’yilgan. Bu erda har qanday vayron qiluvchi ilmlar emas, balki olam, tabiat, modda-hayulo sirlarini bilishga doir ilmlar insonni ulug’lashi bildirilgan. Beruniyning «Hindiston» kitobiga so’zboshi va izohlar yozgan atoqli sharqshunos olim Abdusodiq Irisov «Rishi-zohid, eshon, taqvodorlar, sidhi-hikmatshunos (donishmand), muni esa tarkidunyo qilgan dono, porsolar deb tushuntiradi. Rishi martabasi brahmanlarga va ba’zi rojalarga nisbatan qo’llaniladi (brahma-rishi, roja-rishi kabi) Mahodevalardan biri Rudra deb ataladi. (Rudra –to’fon ilohi)».
Beruniy aniqlashicha, rishilardan yuqorida faqatgina Barohim (tabiat olami) turadi. «Faqat dastlabki kuchga (moddani turli mavjudotlarga aylantirish, bunyodkorlik, paydo qiluvchi kuchga –N.S.)ta’sir ko’rsatgan hayulogina Barohim, Projapati ismi bilan, shariat va xabarlar (vedalar) tomonidan berilgan yana boshqa ko’p ismlar bilan ataladi. Barohimning ma’nosi Ish boshlovchi tabiat deganidir. «Chunki, dastlabki yaratilishni, olamning yaratilishini ham hindlar Barohimga nisbat berishadi.»³
Beruniy Noroyana so’zining ma’nosini bunday tushuntiradi: «Noroyana ma’nosi faoliyati (Ikkinchi kuch modda ta’siri bilan harakatga keluvchi) eng nihoyasiga etib kuchaygan tabiat deyishga yaqin boradi». Chunki, tabiat shunday kuchaygan paytda mavjudotni buzmay, o’z holida qoldirishga (ya’ni, saqlashga) urinadi. Beruniy aniqlashicha, Noroyana ham (Barohim kabi-N.S.) olam (ya’ni, moddalar olami) buzilmay qolsin deb, uni isloh qilishga (mukammalashga) urinadi⁴. Demak, hindlar falsafiy– estetik qarashlarida Baroxim bunyodkor tabiat ma’nosini anglatadi. Shu bilan birga, barcha xalqlarda uchraydigan mifologik, ramziy, allegorik, majoziy tasavvurlarga ko’ra, tabiatning qudratli kuchlari, turli martaba, vazifalardagi farishtalar sifatida shakllantiriladi, insonlashtirib, odamzodga xos ishlarni qiluvchi qudratli zotlar deb tasavvur qilinadi. Beruniy «Hindiston» asarining «Maxluqotning jinslari (navlari, turlari) va ismlari haqida» bobida tabiatning oliy qudrati Baroxim bilan yunon mifologiyasidagi Zevs faoliyati o’xshash ekanligini aniqlaydi. Hindlar ta’limotiga ko’ra, Tabiat- Baroximda uch xil quvvatga ega bo’lgan mavjudotlar bor. «Gita» kitobida Vasudeva shunday degan: «Uchta avvalgi quvvatning birinchisi g’alaba qilganda aqlni o’stiradi, sezgilarni tozalaydi va farishtalar uchun qilinadigan amalga tutinadi. Ikkinchi (quvvat) g’alaba qilganda xirs va shahvatni o’stirib, qiyinchilik va mehnatga olib boradi. Jaksha va Rokshasa (ismli shaytonlar) uchun amal qilishni yuklaydi va bunday amaliga yarasha jazo ko’riladi. Uchinchi quvvat g’alaba qilganda esa bilimsizlik o’sib (ko’payib) inson turli orzular bilan aldanishga tutinadi hatto, bu hissizlik, g’ofillik, yalqovlik, kerakli ishni (ohiratda abadiy hayoti uchun kerakli ishlarni- N.S.) keyinga qo’yish va doimiy mudrashni (bu erda sog’lom aql va iymon- ruhning mudrashini-N.S.) keltirib chiqaradi… Bu quvvat g’alabasining oxiri azob va uqubat, insonlik martabasidan hayvonlik va o’simlikka tushish bo’ladi⁵».
Beruniy «Gita» kitobidan Vasudevaning yana bunday fikrini keltiradi: «Iymon va fazilat ruhoniylardan (ruhiy mavjudotlardan) Devalarda bo’ladi. Shuning uchun kimki ularga (Devalarga) jinsdan o’xshash bo’laman desa, unday inson Tangriga ishongan, unga yopishgan (ya’ni, har bir hatti harakatidan tangri xayolidan ayrilmaydigan- N.S.) va unga (tangriga) mushtoq bo’ladi». Bularga o’xshamaydigan insonlar esa Asura va Rakshasa deb ataladigan shaytonlar amri bilan yashaydilar. Bu shaytonlarda (va ularga ergashganlarda) kufr va razillik bo’ladi. Unday insonlar tangrini inkor qiladi, tangrining buyruqlariga e’tibor bermaydilar. Ular Tangrining olamga kerakligi yo’q va olam xudosizdir deydilar. Unday odamlar o’ziga ikki dunyoda ham zarari etadigan, (oxirat uchun) foydasi tegmaydigan narsalar bilan mashg’ul bo’ladilar.
Beruniy shu VIII bobda hindlarning diniy-falsafiy va badiiy tasavvurlari haqiqatdan ancha uzoqlashib ketgani haqida bunday deydi: «Hindlar tartibga kam rioya qiladilar, turlar sanog’ini ko’paytiradilar». Ularning aytishlaricha, turlarning ismlari ko’p va (yana ko’paytirmoqchi bo’lganlar uchun) maydon kengdir. Beruniy bu fikrning dalili sifatida hindlar devalarining 33 ko’rta (kogorta, to’da), shundan 11 ko’rta (to’dasi) Mahodeva uchun (ya’ni, uning ismlari uchun) deb bilishlarini aytadi. Mahodeva so’zining ma’nosi ham «juda ko’p Devalar» deganidir. Beruniy ko’rsatishicha, barcha Devalar (farishtalar) soni 330 000 000 (uch yuz o’ttiz millon) ni tashkil etadi.
Beruniy aniqlashicha, hindlar badiiy-estetik tasavvurga xos majoz, timsol, mubolag’alarga ko’p ishonadilar, barcha vaxima, mubolag’a, loflarni haqiqat deb tushunadilar. Shu sababli, hindlar Oliy Tangrini farishtalarga aralishtirib yuboradilar, bularni sal tartibga solish uchun Oliy Tangrining jismlari-xayulolarini uch guruhga, Barohim Noroyana va Mahodeva guruhlariga bo’ladilar. Beruniy hindlarning bunday tafakkurini nasroniylarning Oliy Tangrini Ota, o’g’il (Iso) va pok, muqaddas Ruh deb uchga bo’lganlariga o’xshatadi.
Beruniy hindlarning xabarlari va rivoyatlarida xurofot ko’pligi sababli ularning «Biz farishtalar deb aytgan Deva tabaqasi (ya’ni Devalar) haqidagi so’zlaridan va hech bir aqlga sig’maydigan sifatlarni u tabaqaga loyiq ko’rishlaridan taajjub qilmaymiz», deydi.
Shu o’rinda Beruniy islomning kalom olimlarini maqtab o’tadi: «Islomning kalom olimlari unday sifatlarning farishtalarga berilishini man etganlari u yoqda tursin, ruxsat etilganlardan ham farishtalarni poklaydilar. (Masalan, farishtalarni odamlarga o’xshatishdan ham tiyiladilar-N.S.)».
Shundan so’ng Beruniy qadimgi yunon shoirlarining asarlarida tasvirlangan ilohlar bilan hindlarning veda va boshqa kitoblaridan tasvirlangan ilohlari o’xshash ekanligini ta’kidlab, bunday deydi: «Yunonlarning farishtalarni-xudolar, ilohlar deb atashlarini aytib o’tdik. Endi yunonlarning Zevs haqidagi so’zlariga qarasang, aytganlarimizning rost ekanligini bilasan. (Ya’ni, ularning xabarlari va rivoyatlarida xurofat ko’pligini-N.S.)».
Qadimgi hindlar ham, yunonlar ham ilmiy va tarixiy asarlarini badiiy so’z yordamida o’zoq saqlanib qolishi uchun she’riy yo’l bilan yozganlar. Meditsina, tabobat daholaridan biri Jolinus (Galen) ham shu fikrni tasdiqlab bunday deydi: «Filon (Qadimgi yunon shoiri-N.S.) o’z she’rida o’sha topishmoq usuli bilan «filuniyo» aralashma dorisini tavsif qilib: «yaxshi hid kukraydigan (ufuradigan) qizil qillardan bir qilni ol». So’ngra insonlarning aqllari miqdoricha, vaznda o’sha qizil qildan olasan.
Qizil qil qurbonlikka so’yilgan jonivorning qoni ma’nosida. Filonning (bu so’zdan) maqsadi 5-misqol vaznda (bir misqol-4,25gramm) Za’faronlar (shafron)dir. «Yolg’ondan kam berilgan ildizdan ham ol, u ildiz Zevs tug’ilgan saharda paydo bo’lgan».
Shoir va tabib Filon she’rida aytilgan shiofabaxsh giyohlardan tayyorlanadigan dori haqidagi topishmoqli so’zlarni Jolinus bunday izohlaydi: «Shu ildiz sunbuldir, chunki unga yolg’on ism berilgan. Aslida u sunbul emas, balki ildizdir. Filon uni Krita o’simligi deb ataydi. Chunki, qissa (mif) va doston tuzuvchilar (Gomer va boshqalar) aytishlaricha, Zevs Kritadagi Diqtovun tog’ida tug’ilgan, haligi o’simlik shu tog’da o’sadi. Bu Zevsning onasi «Bolamni otasi Kronas (Vaqt, Zamon) eb qo’ymasin» deb berkitgan joydir».
«Yunonlar fikricha, -deydi Beruniy «Hindiston» kitobida Zevsni, Zuhal (Saturn)ning o’g’li Mushtariy (Rimliklarda – Yupiter) deb ataydilar – N.S.)». Jolinusning «Al-Burxon» kitobida aytilishicha, Zuhal tug’ilgan emas, yolg’iz uning o’zi azaldan bor xolos. Bu haqda qadimgi yunon shoiri Aratos «Zahirot» kitobida (miloddan avvalgi III asr) Zevsni ulug’lab, bunday deydi (Beruniy Aratosning she’rini nasriy bayonda keltiradi):
«Zevs shunday zotki, biz insonlar usiz turolmaymiz, hammamiz unga muhtojmiz.
U, insonlarga mehribon, sevimli narsalarni vujudga keltiruvchi, insonlarni amalga, ishga undab turuvchi.
U tiriklikni eslatuvchi, ekinning sog’lom o’sishi uchun er chopish va ekishning vaqtlarini bildiruvchi.
U osmondagi alomatlar va yulduzlarni yaratuvchidir.
Shuning uchun avvalda ham, oxirida ham unga yolvoramiz»⁶.
Beruniy o’z asarida yunon shoiri Aratos yozgan bu she’riy duo, madhu sanoni keltirar ekan, bu erda Zevs-inson haqida emas, balki ramziy ma’nodagi osmon-falak ulug’lanayotgani haqida ba’zi shoirlar va Jolinus (Galen)larning fikrlarini eslatadi. Chunki, Aratos (shoir) falakni Zevs deb atagan. Shunga o’xshash Homer «Qor bo’laklari Zevsdan (osmondan) ajralib tushganday» deydi. Zevsni efir va havo deb ataydi. Chindan ham shoir «Biz, odamlar usiz turolmaymiz» deganda havoni ko’zda tutgan bo’lishi mumkin.
Shu ma’noda Beruniy qadimgi hindlar va yunonlarning badiiy-estetik tafakkurida va tasavvurida yaratgan obrazlar, ramzlar orqali osmondagi mavjudotlarni, yulduzlar, sayyoralar ko’rinishidagi farishtalarni ilohlar, ma’budlar deb sig’inishlarini, ularning roziligi va madadkorligini so’rab, madhu sanolar aytishni tushuntiradi.
Beruniy vedalardan aniqlashiga ko’ra, hindlar Noroyanani oliy ma’bud, birinchi sababchi deb biladilar. Hindlar fikricha, bu dunyo odamlari axloqi aynib, buzilib ketganda ma’lum davrlarda Er yuziga kelib, ahvolni tuzatish choralarini ko’radi.
Beruniy «Hindiston» asarining «Noroyana, uning keladigan vaqtlari va nomlari haqida» deb nomlangan qirq oltinchi bobida bunday yozadi: «Noroyana dunyoga kelishda jism, shakl va rang jihatidan dunyo xalqiga o’xshab keladi. Noroyana kelishlaridan biri, (veda)da aytilishicha oltinchi manvantara(Vedalarga ko’ra, manvantara million va yuz ming yillar bilan hisoblanadigan davr, u bir necha kritajuga davrlariga bo’linadi-N.S.) tugashida bo’ldi. Podshoh Bali onasidan o’z otasining podshohlik davrini o’z davridan ortiqligi (afzalligini) bildi. Otasining davri kritajuga avaliga yaqin edi. Odamlar u vaqtda rohatga g’arq edi, ranju mashaqqatdan uzoq edi. Bali ham (otasidek)…xalqqa xayr- ehson qilib, mol va dunyosini socha boshladi…».
Beruniy shu bobda keltirgan ma’lumotlardan shuni bilish mumkinki, Veda kitoblarida berilgan ba’zi xabarlarga ko’ra, farishtalar Er yuzidagi oliy himmatli, sahovatli, ma’rifatli, raiyatga mehr-shavqatli podshohlarga hasad qiladilar, sababi, odamlar farishtalarni emas, o’sha odamni ko’proq yaxshi ko’rib qoladilar, biz esa xalq va ruhoniylarning e’tiboridan, izzat-hurmatidan ayrilamiz deb qo’rqadilar.
Shu sababli farishtalar bezovtalanib, oliy ma’bud Noroyana huzuriga borib, podshoh Balini o’ldirib, yo’qotib ber, deb yalinadilar. Noroyana farishtalarning iltimosiga ko’ra, podshoh Bali ibodat qilib, muhtojlarga xazinalarini ulashib, xayr-ehson qilib turgan joyga badbashara dev- Vomana shaklida boradi. Ozroq vaqt, braxman ruhoniy shakliga kirib, vedalarning Soma-veda qismini xushovoz bilan o’qib turadi.
Podshoh Bali zavq va xursandlik bilan veda o’qib bo’lgan Noroyanadan «Istagan narsangni so’ra, ehson qilaman», deydi- shunda Noroyana undan «Mulkigdan to’rt qadamlik erni bersang, men unda hayot kechirsam», deydi. So’ng Noroyana katta dev- Vomani shakliga kirib, Sharqqa qarab hatladi (sakradi), so’ng G’arbga qarab hatladi. Uchunchi marta yuqoriga qarab hatlab Svarlokaga (ruhlar olamiga) etdi. To’rtinchi qadami uchun bu dunyoda o’rin qolmadi. Shu bilan podshohni qul qilib, oyog’i ostiga olib, etti qavat er ostiga kiritib yubordi⁷.
Beruniy bob avvalida hindlarning Noroyana dunyo buzilganida tuzatish uchun keladi degan tasavvurlari chalkash ekanligini, ularning «oliy ma’buda» faqat tuzatish uchun emas, obodligni buzish uchun ham kelishini, yaxshi insonlarga hasad qilishni, bu sifatlar «Oliy ma’buda» ga yarashmasligini aytadi.