İslamda şİƏLİK Əllamə seyyid məHƏMMƏd hüseyn təbatəBAİ
Yüklə 2,4 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Şiələr deyirlər:
Məhz buna görə də Peyğəmbərin (s), vəfat etdiyi zaman bir kəsi özünə canişin təyin etməməsi, müsəlmanların işlərinin idarə olunmasına bir rəhbər və islam cəmiyyətinin idarə olunmasına bir şəxsi müəyyənləşdirməməsi heç vaxt təsəvvür oluna bilməz. Amma cəmiyyətin yaranmasında hökmən bir sıra müştərək qayda-qanunların olması, cəmiyyətin əksəriyyətinin əməldə qəbul etdikləri müştərək qayda- qanunlara tabe olması, cəmiyyətin qalıb davam etməsi və onların icra olunmasının ədalətli bir hökumətə tam bağlı olması məsələsinə gəldikdə isə, heç vaxt insan fitrəti bu məsələlərin əhəmiyyət və dəyərində şəkk etməməlidir; bu iş heç bir şəxsə gizli deyildir. Halbuki nə islam şəriətinin diqqət və genişliyində şəkk etmək olar, nə də Peyğəmbərin (s) bu məsələyə verdiyi əhəmiyyət və dəyər barəsində. Həmçinin Peyğəmbəri-Əkrəmin (s) bu yolda göstərdiyi fədakarlıqları, yorulmaz səyləri unutmaq, qüdrətli tədbir və düzgün nəzəri, kamil əqli və dərin fikri barəsində münaqişə etmək olmaz (vəhy və nübuvvətin təsdiqindən əlavə). Peyğəmbəri-Əkrəm (s) sünnü və şiələrin öz hədis kitablarında (“fitən” və başqa bölmələrdə) nəql etdikləri mütəvatir hədislərə əsasən öz vəfatından qabaq islam cəmiyyətinin düçar olacağı fitnə və çətinlikləri, islamın daxilinə nüfuz edəcək fəsadları, o cümlədən Mərvan övladları və sairlərin hökuməti ələ keçirib müqəddəs dinin napaklıqlara, zülmkarlıqlara çevirəcəyindən aşkar şəkildə xəbər vermişdi. O həzrət öz vəfatından minlərlə il sonra baş verəcək çətinliklərdən qafil olmayıb bu barədə xəbər verdiyi halda necə mümkün olar ki, vəfatından 199 sonra yaranacaq ilk və ən mühüm vəzifələrə göz yumsun?! Yaxud bu məsələyə səhlənkar yanaşaraq (bir tərəfdən) belə bir sadə, (digər tərəfdən isə) belə bir mühüm işə əhəmiyyət verməsin?! Yemək, içmək, yatmaq və s. kimi ən adi və ən təbii işlər barəsində yüzlərlə göstəriş verdiyi halda necə mümkün ola bilər ki, belə bir mühüm və dəyərli məsələ barəsində ümumiyyətlə sükut edərək öz yerinə heç kəsi təyin etməmiş olsun?! Əgər qeyri-mümkün bir fərziyyəyə əsasən islam şəriətində cəmiyyətə rəhbər təyin edilməsi müsəlmanların özlərinə həvalə edilmiş olsaydı, onda yenə də Peyğəmbəri-Əkrəm (s) özünün şəfa bəxş edən bəyanları ilə bu barədə bir söz deməli, kifayət qədər göstəriş verməli idi ki, camaat əsas etibarı ilə islam cəmiyyətinin qalıb inkişaf etməsinə, dini şüarların canlı qalmasına səbəb olan bir məsələdə diqqətli olsunlar. Halbuki Peyğəmbərin (s) belə bir bəyanı və dinin göstərişi barədə heç bir xəbər yoxdur və əgər olsaydı belə, Peyğəmbərin (s) vəfatından sonra idarə işlərini öz əllərinə alanlar onunla müxalifət etməzdilər. Birinci xəlifə xilafəti ikinciyə vəsiyyət əsasında verdi, həmçinin dördüncü xəlifə öz övladına vəsiyyət etdi, ikinci xəlifə üzvlərini özü seçdiyi və məramnaməsini özü yazaraq tənzim etdiyi altı nəfərlik şura əsasında üçüncü xəlifəni hakimiyyətə gətirdi. Müaviyə imam Həsən (ə)-ı zorla sülhə vadar etdi və bu yolla da xilafəti ələ keçirdi, sonra da xilafəti irsi bir səltənətə çevirdi; tədricən cihad, əmr be məruf və nəhy əz münkər, ilahi cəza qanunlarının bərqərar edilməsi və sair dini şüarlar biri digərindən sonra cəmiyyətdən götürüldü 200 və islam şəriət sahibinin göstərdiyi bu qədər səylər qüvvədən düşdü. 1 Şiələr bəşəriyyətin fitri idrakında və insanın əql əsasında olan ardıcıl davranışında dərin tədqiqat aparmaq və fitrəti dirçəldən islam dininin əsas nəzəriyyəsində, Peyğəmbəri-Əkrəm (s)-in ictimai davranışında təfəkkür etməklə, habelə onun vəfatından sonra baş verən acınacaqlı hadisələri, islam və müsəlmanların qarşılaşdıqları acınacaqlı hadisələri və hicrətin ilk illərində islam hakimlərinin səhlənkarlıqlarını araşdırdıqda bu nəticəyə gəlmişdir ki, Peyğəmbərdən (s) onun canişini və imamın təyin olunması barədə kifayət qədər və aşkar bəyanlar gəlmiş, qəti və mütəvatir ayələr və hədislər, o cümlədən “Vilayət” ayəsi və “Qədir-xum” 2 1 İmamət, Peyğəmbərin (s) canişini və islam hökuməti ilə əlaqədar məsələlər barəsində əlavə məlumat almaq üçün aşağıdakı mötəbər mənbələrə müraciət edə bilərsiniz: “Tarixi Yəqubi”, 2-ci cild, səh-26-61; “Sireyi İbni Hişam”, 2-ci cild, səh- 223-271; “Tarixi Əbil-fida”, 1-ci cild, səh-126; “Ğayətul-məram”, səh-664; “Müsnədi əhməd ibni Hənbəl” və sair kitablar. 2 Əmirəl-möminin Əliyyibni Əbitalib (ə)-ın vilayət və rəhbərliyini isbat etmək üçün çoxlu Quran ayələrinə istinad edilmişdir. O cümlədən aşağıdakı ayələri qeyd etmək olar: “Sizin vəli (rəhbər) və ixtiyar sahibiniz yalnız Allah, Onun Rəsulu və iman gətirib namaz qılan və rüku halında zəkat verən möminlərdir.” (“Maidə” surəsi, ayə- 55.) Sünnü və şiə müfəssirlərinin müttəfiq rəylərinə əsasən, bu ayə Əliyyibni Əbitalib (ə)-ın şənində nazil olmuşdur. Sünnü və şiələrdən nəql olunan çoxlu rəvayətlər də bu mətləbi təsdiq edir. 201 Əbuzər Ğifari deyir: Bir gün zöhr namazını Peyğəmbərlə birlikdə qıldıq. Bir sail (dilənçi) gəlib camaatdan kömək istədi, amma bir kəs ona kömək etmədi. O, əllərini göyə qaldırıb belə dedi: “Pərvərdigara, Sən Özün şahid ol ki, Peyğəmbər məscidində bir kəs mənə kömək etmədi.” Bu zaman Əliyyibni Əbitalib rüku halında idi. Əlini dilənçiyə tərəf uzatdı ki, barmağındakı üzüyü çıxarıb aparsın. O da üzüyü çıxarıb getdi. Bu hadisəni müşahidə edən Peyğəmbər başını göyə qaldırıb ərz etdi: Pərvərdigara, qardaşım Musa Sənə dedi: “İlahi, mənə şərhi-sədr əta et, işlərimi asanlaşdır və səlis danışan bir dil əta et ki, mənim sözlərimi başa düşsünlər, qardaşım Harunu da mənim vəzirim və köməkçim qərar ver.” Ona belə bir vəhy nazil oldu: “Biz sənin qolunu qardaşının vasitəsi ilə qüvvətləndirəcəyik, sizə böyük nüfuz və təsəllüt əta edəcəyik.” Pərvərdigara, mən də Sənin peyğəmbərinəm, mənə də şərhi- sədr (geniş ürək) əta et, işlərimi asanlaşdır, Əlini mənim vəzirim və arxam qərar ver.” Əbuzər deyir: Hələ Peyğəmbərin sözü sona çatmamışdı ki, ayə nazil oldu. (“Zəxairul-üqba” (Təbəri), Qahirə çapı, 1356-cı h.q. səh-16; Bu hədis azacıq fərqlə “Durrul-mənsur” kitabının 2- ci cildində, səh-293-də də nəql olunmuşdur. Bəhrani “Ğayətul- məram” kitabında, səh-103-də bu ayənin şəni-nüzulu barəsində sünnülərdən 24 rəvayət, şiələrdən 19 rəvayət nəql etmişdir. Digər bir ayə- “Bu gün kafirlər İslamın məhv olacağından məyus oldular, belə isə artıq onlardan qorxmayın, amma Məndən qorxun. Bu gün sizin dininizi kamil etdim, Öz nemətimi sizə tamamladım, islamı sizin üçün bir din olaraq seçdim.” (“Maidə” surəsi, ayə-3.) Bu ayənin zahiri mənası budur ki, həmin ayənin nazil olmasından qabaq kafirlər ümidvar idilər ki, bir gün gəlib çatacaq, islam yığışılacaqdır. Lakin Allah müəyyən bir iş görməklə onları həmişəlik olaraq islamı məhv etməkdən məyus 202 etdi. Həmin iş də dinin əsasının möhkəmlənməsinə, kamilləşməsinə səbəb idi. Ona görə də hökmən müəyyən hökmlərin verilməsi kimi cüzi bir işlərdən olmamalı, əksinə islamın əbədiliyinə zəmanət verən mühüm və diqqət yetirilməsi məsələ olmalı idi. Zahirən bu ayə bu surənin axırında nazil olan aşağıdakı ayə ilə heç də əlaqəsiz deyildir: «Ey Peyğəmbər! Sənə göstəriş verdiyimiz məsələni camaata təbliğ et. Əgər təlbiğ etməsən Allahın risalətini yerinə yetirməmisən. Allah səni, sənə gələ biləcək hər bir təhlükədən amanda saxlayacaq.» (Maidə 67). Bu ayə göstərir ki, Allah-taala son dərəcə mühüm və diqqət yetirilməli bir məsələni çatdırır. Belə ki, əgər onu yetirməsə islamın əsası və risalətin əsası təhlükəyə düşəcəkdir. Lakin bu iş o qədər böyük əhəmiyyət kəsb edirdi ki, Peyğəmbər (s) camaatın müxalifətçilik edib maneçilik törətməsindən qorxurdu və münasib bir şərait yaranacağına qədər onu təxirə salırdı. Nəhayət Allah tərəfindən daha təkidli və təcili bir əmr verildi və buyuruldu ki, göstərişin yerinə yetirilməsində heç bir bəhanə gətirilməməli, heç bir kəsdən çəkinilməməlidir. Bu məsələ də ilahi hökmlər və əhkam qəbilindən deyildir. Çünki bir və ya bir neçə qanunun təbliğ olunması o qədər əhəmiyyətə malik deyildir ki, onun təbliğ olunmaması islamı məhv edə bilsin, eləcə də Peyğəmbər (s) həmin qanunlardan qorxsun. Bu kimi mövcud şahidlər qeyd olunan ayələrin Qədir- xumda Əli (ə)-ın barəsində nazil olmasına dəlalət edən hədisləri dəstəkləyir. Sünni və şiə təfsirçilərindən çoxu da bu məsələni təsdiqləmişlər. Əbu Səid Xidri deyir: Peyğəmbər (s) Qədir-Xumda camaatı Əliyə tərəf dəvət etdi və onun biləyindən tutub o qədər qaldırdı ki, qolunun altı göründü. Sonra bu ayə nazil oldu: 203 Sonra Peyğəmbər (s) buyurdu Əllahu Əkbər! Dinin kamil olması, nemətin tamamlanması, Allahın razılığı və Əlinin məndən sonrakı vilayəti! Sonra buyurdu: «Mən hər kəsin mövlası və ixtiyar sahibi və işlərinin öhdədarıyamsa, Əli də onun ixtiyar sahibi və rəhbəridir. Pərvərdigara! Əlinin dostları ilə dost ol, düşmənləri ilə düşmən! Hər kəs Əliyə kömək etsə Sən də ona kömək et, hər kəs onu tərk etsə Sən də onu tərk et.» Bəhrani «Ğayətul-məram» kitabının 336-cı səhifəsində sünnilərdən 6 hədis, şiələrdən isə 15 hədisi bu ayənin şəni- nüzulundan nəql etmişdir. Bir sözlə islamın məhv olunması yolunda heç nəyi əsirgəməyən və hər bir tərəfdən məyus olan islam düşmənləri yalnız bir məsələyə gözlərini dikmişdilər. Onlar fikirləşirdilər ki, islamın qoruğçusu və keşikçisi Peyğəmbər (s) olduğundan, dünyadan getdikdən sonra başsız qalacaq və onun məhv olması labüd olacaqdır. Lakin Qədir-Xumda onların puç düşüncələri batil oldu və Peyğəmbər (s) Əli (ə)-ı islam ümmətinin rəhbəri kimi camaata təyin etdi. Əli (ə)-dan sonra da bu ağır və zəruri bir vəzifə Peyğəmbərin (s) Əli (ə)-ın nəslindən vücuda gələn Əhli-beytin öhdəsində olacaqdır. (Əlavə məlumat üçün «Əl- mizan» təfsirinin 5-ci cild, 177-214-cü və 6-cı cildin 64-cü səhifələrinə müraciət edin). Qədir hədisi. Peyğəmbər (s) həccətul-vidadan qayıdarkən Qədir-Xumda dayandı və müsəlmanları bir yerə topladı və bir xütbə oxuduqdan sonra Əlini müsəlmanların rəhbəri və vilayət məqamına təyin etdi. Bərra deyir: Həccətul-vida səfərində Peyğəmbərin (s) hüzurunda idim. Qədir-Xuma çatdıqdan sonra göstəriş verdi ki, o yeri təmizləsinlər. Sonra Əlinin əlindən tutub onu sağ tərəfində qərar verdi və buyurdu: Mən sizin ixtiyar sahibiniz 204 deyiləmmi?! Dedilər: Bizim ixtiyarmız sizin əlinizdədir. Sonra buyurdu: «Mən hər kəsin mövlası və ixtiyar sahibiyəmsə, Əli də onun mövlası olacaqdır. Pərvərdigara, Əlinin dostları ilə dost, düşmənləri ilə düşmən ol.» Sonra Ömər ibni Xəttab Əliyə dedi: Bu məqam sənə mübarək olsun mənim və bütün möminlərin mövlası oldun. (Əl-vilayətu vən-nihayə, 5-ci cild, səh-208 və 7-ci cild, səh-346; Zəxairul-uqba (Təbəri), Qahirə çapı, 1356-cı il, səh-67; Əl-fusulul mühimmə, 2- ci cild, səh-23; Əl-xəsais, Nəsai; Nəcəf çapı, 1369-cu h.q. səh-31. Bəhrani «Ğayətul-məramın» 79-cu səhifəsində bu hədisin oxşarını sünnilərin yolu ilə 89 vasitə ilə və şiələrdən 43 vasitə ilə nəql etmişdir. Səfinə hədisi. İbni Abbas deyir: Peyğəmbər (s) belə buyurdu: «Mənim Əhli-beytimin məsələsi Nuhun gəmisinin məsələsi kimidir. Hər kəs ona minsə nicat tapar, hər kəs ondan ayrılsa qərq olar.» Zəxairul-uqba, səh-20; Əs-səvaiqul-muqriqə (İbni Həcər) Qahirə çapı, səh 84 və 150; Tarixul-xüləfa (Cəlaləddin Süyuti) səh-307; Nurul-əbsar (Şəblənci) Misir çapı, səh-114; Bəhraninin Ğayətul- məram kitabı, 237-ci səhifədə həmin hədisi sünnilərdən 11 yolla, şiələrdən 7 yolla nəql etmişdir. Səqəleyn hədisi. Zeyd ibni Ərqəm Peyğəmbərin (s) belə buyurduğunu nəql edir: «Belə nəzərə gəlir ki, Allah məni Öz dərgahına dəvət etmişdir və Onun dəvətinə cavab verməliyəm. Lakin mən sizin aranızda iki ağır və böyük əmanəti qoyub gedirəm. Allahın kitabı və Əhli-beytim. Ehtiyatlı olun və görün onlarla necə rəftar edəcəksiniz. Bu iki ağır əmanət kövsər hovuzunda mənim yanıma gəlincə bir-birindən ayrılmazlar.» (Əl-bidayəti vən- nihayə, 5-ci cild, səh-209; Zəxairul-uqba, səh-16; Füsulul- mühimmə; səh-22, Xəsais, səh-30; Əs-səvaiqul muqriqə, səh-147; 205 Ğayətul-məram kitabında bu hədis sünnilərdən 39 və şiələrdən 82 yolla nəql edilmişdir.) Səqəleyn hədisi çoxlu sənədlərlə və müxtəlif ifadələrlə rəvayət olunan qəti və danılmaz hədislərdəndir ki, sünni və şiələr onu etiraf edərək bu barədə fikir birliyindədirlər. Bu hədisdən və onun kimi hədislərdən bir neçə mühüm məsələ aydın olur: 1. Quran qiyamətə qədər camaatın arasında qaldığı kimi, Peyğəmbərin (s) Əhli-beyti də qiyamətə qədər qalacaqlar. Yəni hər bir zamanda imam və həqiqi rəhbər mövcud olmalıdır. 2. İslam Peyğəmbəri (s) bu iki böyük əmanətin vasitəsilə müsəlmanların bütün dini və elmi ehtiyaclarını təmin etmiş, Əhli-beytini müsəlmanların elm və müraciət yeri kimi təqdim etmiş və onların sözlərini və əməllərini mötəbər sanmışdı. 3. Quran və Əhli-beyt heç vaxt bir-birindən ayrılmamalıdır və heç bir müsəlmanın Əhli-beytin elmindən üz çevirərək özünü onların hidayətindən yayındırmağa haqqı yoxdur. 4. İnsanlar Əhli-beytə itaət edərək onların sözlərinə sarılsalar, heç vaxt yollarını itirməzlər və həmişə haqq yolda olarlar. 5. Camaatın dini ehtiyaclarının və lazım olan elmlərinin hamısı Əhli-beytin yanında mövcuddur və hər kəs onlara tabe olsa heç zəlalətə və azğınlığa düşməz, həqiqi xoşbəxtliyə və səadətə nail olar. Yəni Əhli-beyt xətadan və səhvdən uzaqdırlar. Məhz həmin şahidlərdən məlum olur ki, Əhli-beyt dedikdə məqsəd Peyğəmbərin (s) bütün qohum-əqrəbaları və övladları deyil, dini elmlər baxımından kamil olan, xəta və səhvdən pak olan müəyyən şəxslərdir ki, rəhbərlik səlahiyyətinə malik olsunlar. Onlar aşağıdakılardan ibarətdir. Əli ibni Əbi Talib (ə) və onun on bir övladı; Onların hər biri imamət məqamını digərindən təhvil almışdır. Rəvayətlərdə də həmin məna təfsir olunmuşdur. Misal üçün: İbni Abbas deyir 206 ki, Peyğəmbərə dedim: Sevilməsi vacib olan qohum-əqrəban hansılardır? Buyurdu: Əli, Fatimə, Həsən və Hüseyn (Yənabiul məvəddət, səh-311). Cabir deyir: Peyğəmbər (s) belə buyurdu: «Allah hər bir peyğəmbərin zürriyyəsini onun öz sülbündə qərar vermişdir, lakin mənim zürriyyəmi Əlinin sülbündə qərar vermişdir.» (Yənabiul məvəddət, səh-318). Haqq hədisi. Ümmi Sələmə deyir: Rəsuli-Əkrəmin belə buyurduğunu eşitdim: «Əli haqq və Quranladır, haqq və Quran da Əli ilə olacaqdır. Onlar kövsər hovuzunda gəlib mənə qovuşana qədər heç vaxt bir-birindən ayrılmazlar.» (Ğayətul-məramın 539-cü səhifəsində bu məzmunda 14 hədis sünnilərdən, 10 hədis isə şiələrdən nəql olunmuşdur.) Mənzilət hədisi. Səd ibni Vəqqas deyir: Rəsuli-Əkrəm (s) Əliyə buyurdu: Razı olmazmısanmı ki, səninlə mənim münasibətim Harunla Musanın münasibəti kimi olsun?! Yalnız bu fərqlə ki, məndən sonra peyğəmbər olmayacaq?! (Əl-bidayətu vən-nihayə, 7-ci cild, səh-339; Zəxairul-uqba, səh-63; Fusulil-mühimmə, səh-21; Kifayətu Talib, (Gənci Şafei) səh. 148-154; Xəsais, səh. 19-25; Səvaiq, səh-177; Ğayətul-məramın 109-cu səhifəsində sünnilərdən 100 hədis, şiələrdən isə 70 hədis nəql olunmuşdur. Qohum əqrəbanın dəvət olunması hədisi. Peyğəmbər (s) öz qohum-əqrəbalarını yeməyə dəvət etdi, qonaqlar yeyib qurtardıqdan sonra onlara buyurdu: «Mən elə bir şəxs tanımıram ki, mənim sizin üçün gətirdiyimdən daha yaxşı bir şeyi öz qövmü üçün gətirmiş olsun. Allah mənə göstəriş vermişdir ki, sizi Ona tərəf dəvət edim. Kim bu yolda mənə kömək edər və nəticədə mənim sizin aranızda qardaşım, vəsim və xəlifəm olar? 207 hədisi, “Səfinə” hədisi, “Səqəleyn” hədisi, “Həqq” hədisi, “Mənzilət” hədisi, ən yaxın qohumlarının dəvət olunması hədisi və sairlər bu məsələni tamamilə göstərir; lakin bunlar müəyyən şəxsi məqsədlərə görə başqa mənaya yozulmuş və onların əsil mənaları gizlədilmişdir. Hamı sükut etdi, lakin Əli (ə) hələ yeniyetməlik bir dövründə olduğu zamanda ərz etdi: Mən sənin vəzirin və köməkçin olaram. Sonra Peyğəmbər (s) əlini onun çiyininə qoyub buyurdu: Bu mənim qardaşım, vəsim və xəlifəmdir. Ona itaət edin. Bundan sonra camaat gülə-gülə Əbu Talibə deyirdilər: Məhəmməd sənə əmr edir ki, oğluna itaət edəsən. (Tarixi Əbil Fida, 1-ci cild, səh-116). Bu qəbildən olan hədislər çoxdur. O cümlədən Huzeyfə Peyğəmbərin (s) belə buyurduğunu deyir: «Əgər Əlini mənim xəlifəm və canişinim qərar versəniz – heç də güman etmirəm ki, belə bir işi edəsiniz – onu çox bəsirətli bir rəhbər kimi görəcəksiniz ki, sizi doğru yola vadar edər.» (Hilyətul-övliya, (Əbu Ləim) 1-ci cild, səh-64; Kifayətul Talib, Nəcəf çapı, 1356, səh-67). İbni Mərdəveyh Peyğəmbərin (s) belə buyurduğunu nəql edir: «Hər kəs həyat və ölümünün mənim kimi olmasını, behiştdə sakin olmasını istəyirsə məndən sonra Əlini sevsin və mənim Əhli-beytimə iqtida etsin; çünki onlar mənim itrətimdir... mənim elm və dərrakəm onlara nəsib olmuşdur. Belə isə vay olsun o kəslərin halına ki, onların fəzilətlərini təkzib edər, mənim şəfaətim belə şəxslərə çatmaz.» (Müntəxəbi Kənzül-ümmal (Əhmədin Müsnəd kitabının haşiyəsində çap olunub), 5-ci cild, səh-94) |