Journal of Clinical and Analytical Medicine



Yüklə 0,58 Mb.
Pdf görüntüsü
tarix11.01.2017
ölçüsü0,58 Mb.
#5099

r

A a

 l

þ

a

t

n

ý

i

r

j

m

ir

a

O

O

h



r

c

i



r

g

a



in

e

a



s

l

e  R



27

Journal of Clinical and Analytical Medicine  | 

Doğan Atılgan, Adem Yaşar, Fikret Erdemir, Bekir Süha Parlaktaş, Nihat Uluocak, Fatih Fırat

Üroloji Anabilim Dalı, Gaziosmanpaşa Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Tokat, Türkiye.  

Benign Prostat Hiperplazisi Tedavisinde Alfa Blokör Tedavisi

The Alpha Blockers in the Treatment of Benign Prostatic Hyperplasia



Benign Prostat Hiperplazisi Tedavisinde 

Kullanılan Dört Alfa Blokör Ajanın Etkinliklerinin Karşılaştırılması

Comparison the Efficacy of Four Different 

Alpha Blockers in the Treatment of Benign Prostatic Hyperplasia

Corresponding Author:  Adem Yaşar, Gaziosmanpaşa Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı., 60100, Merkez, Tokat, Türkiye. 

Phone: +905055607039     E-mail: ademyasar80@yahoo.com   

Özet

Amaç

Nodüler hiperplazi olarak da adlandırılan benign prostat hiperplazisi (BPH), 

orta  ve  ileri  yaştaki  erkeklerde  görülen  prostat  boyutlarındaki  artış  olarak 

tanımlanmaktadır.  Benign  prostat  hiperplazisi  tedavisinde  kullanılan  4 

farklı spesifik alfa blokör olmasına rağmen kullanılan bu alfa blokör ajanlar 

içerisinden  hangisinin  diğerlerine  göre  daha  etkin  olduğu  tartışmalı  olarak 

kalmaktadır.  Bu  çalışmanın  amacı,  BPH  tedavisinde  kullanılan  4  farklı  alfa 

blokörün etkinliklerinin karşılaştırılmasıdır.



Gereç ve Yöntemler

Haziran  2005  ile  Aralık  2008  tarihleri  arasında  BPH  tanısı  ile  kliniğimizde 

takip edilen toplam 135 hasta değerlendirildi. Hastalar 4 gruba ayrıldı. Grup 

I (n=26) doksazosin 4 mg, grup II (n=37) tamsulosin 0.4 mg, grup III (n=33) 

terazosin 5 mg ve grup IV’te (n=39) alfuzosin 10 mg tedavisi başlanan hasta-

lardan oluşmakta idi. Hastalar tedavinin 3. ayındaki yaşam kalitesi, maksi-

mum idrar akım hızı ve Uluslararası Prostat Semptom Skorunda (IPSS) sap-

tanan değişimler ve yan etkiler açısından değerlendirildiler.



Bulgular

Hastaların  yaş  ortalaması  grup  I,  grup  II,  grup  III  ve  grup  IV’te  sırası  ile 

59.8±5.4 yıl, 58.9±6.4 yıl, 58.7±5.1 yıl ve 59.2±5.5 yıl idi (p>0.05). En az üç 

aylık tedavi sonrası değerlendirmede, IPSS’de grup I’de 2.73, grup II’de 3.73, 

grup III’de 3.55 ve grup IV’de de 4.44 puanlık azalma gözlenirken, maksimum 

idrar akım hızında grup I’de 2.81 ml/sn, grup II’de 3.24 ml/sn, grup III’de 3.88 

ml/sn  ve  grup  IV’de  ise  4.49  ml/sn  artış  saptandı.  Alfa  blokörler  arasında 

maksimum akım hızında artma ve IPSS’de azalma sadece doksazosin ve al-

fuzosin arasında istatistiksel açıdan anlamlı olarak farklıydı. Gruplar arasında 

yan etkiler karşılaştırıldığında sadece tamsulosin grubunda anlamlı değişim 

saptandı.  

Sonuç

Sonuç  olarak  tamsulosin  yan  etkilere  göre  sadece  retrograd  ejakülasyon 

açısından diğer gruplardan anlamlı olarak farklı bulundu. Ayrıca alfa blokörler 

arasında maksimum akım hızında artma ve IPSS’de azalma sadece doksa-

zosin ve alfuzosin arasında istatistiksel açıdan anlamlı olarak farklıydı.

Anahtar Kelimeler

Benign Prostat Hiperplazisi, Tedavi, Alfa Blokör, Etkinlik.



Abstract

Aim

Benign prostatic hyperplasia (BPH) also known as nodular hyperplasia, benign 

enlargement of the prostate refers to the increase in size of the prostate in 

middle aged and elderly men. Although four different types of specific alpha 

blocker  have  been  used  in  the  treatment  of  BPH  it  remains  controversial 

that which alpha adrenergic blocker is effective than others. The aim of this 

study is to compare the efficacy of 4 different alpha blockers agents on the 

treatment of BPH.



Material and Methods

Between  June  2005  and  December  2008  a  total  of  135  consecutive 

patients with diagnosed of BPH were evaluated in our clinic. Patients were 

randomized  into  four  groups  according  to  alpha  blocker  types  as  fallows: 

group  I,  doxazosin  4  mg;  group  II,  tamsulosin  0.4  mg;  group  III,  terazosin 

5  mg;  and  group  IV,  alfuzosin  10  mg.  All  patients  were  followed  up  with 

International  Prostatic  Symptom  Score  (IPSS),  maximal  urinary  flow  rates 

(Qmax) and adverse effects were determined at baseline and again at least 

3 months as efficacy parameters.

Results

The  mean  age  of  the  patients  were  59.8±5.4  years,  58.9±6.4  years, 

58.7±5.1 years, and 59.2±5.5 years in group I, group II, group III, and group 

IV, respectively (p>0.05). After 3 months treatment with alpha blockers the 

improvements  in  IPSS  were  found  as  2.73,  3.73,  3.55  and  4.44  in  group 

I,  group  II,  group  III,  and  group  IV,  respectively.  Maximum  urine  flow  rates 

increased as 2.81 ml/sec, 3.24 ml/sec, 3.88 ml/sec and 4.49 ml/sec in group 

I,  group  II,  group  III,  and  group  IV,  respectively.  However,  among  4  alpha 

blockers statistically significant difference was found only between doxazosin 

and alfuzosin groups according to uroflowmetry and IPSS results. According 

to  these  results,  when  compared  adverse  effect,  the  significant  difference 

was observed only in tamsulosine group.



Conclusions

As  a  result  we  can  say  that  except  retrograde  ejaculation  in  tamsulosine 

group,  adverse  effects  are  not  different  between  the  groups.  In  addition, 

according  to  IPSS  and  uroflowmetry  results  the  only  significant  difference 

was found between alfuzosin and doxazosin groups.

Keywords

Benign Prostatic Hyperplasia, Treatment, Alpha Blockers, Efficacy.

DOI: 10.4328/JCAM.259     Received:    19.04.2010  Accepted:   04.05.2010  Printed: 01.05.2011     J Clin Anal Med 2011;2(2):27-31


 | Journal of Clinical and Analytical Medicine

Benign Prostat Hiperplazisi Tedavisinde Alfa Blokör Tedavisi / The Alpha Blockers in The Treatment of Benign Prostatic Hyperplasia

28

Giriş

Stromal  ve  glandüler  nodüler  hiperplazi  olarak  adlandırılan  be-

nign  prostat  hiperplazisi  (BPH)  40  yaş  üzeri  erkeklerde  üriner 

sistemde taş hastalıkları ve infeksiyonlar ile birlikte en sık görülen 

üç patolojiden birini oluşturmaktadır [1]. İleri yaş hastalığı olarak 

kabul edilen BPH’ın 40 yaş öncesi oldukça nadir olduğu bildiril-

irken  50-55  yaş  arası  görülme  oranının  %30-40  ve  80  yaş  üzeri 

görülme  oranının  ise  %80-90  arasında  değiştiği  bildirilmektedir 

[2].  Sıklığı  bu  kadar  fazla  olan  BPH,  kişilerin  yaşam  kalitelerini 

de bozmaktadır [3]. Benign prostat hiperplazisi tedavisinde izlem, 

medikal tedaviler, transüretral prostat rezeksiyonu ve termoterapi 

gibi  minimal  invaziv  yaklaşımlar  ile  açık  cerrahi  yöntemler  gibi 

yaklaşımlar  bulunmaktadır.  Medikal  tedavi  yöntemleri  içerisinde 

prostat  volümünün  azaltılmasına  yönelik  verilen  5-alfa  redüktaz 

inhibitörleri ile periüretral bölge ve prostat kapsülünde bulunan düz 

kas tonusunun azaltılması ve buna bağlı olarak semptomların gider-

ilmesinin hedeflendiği alfa blokör kullanımı bulunmaktadır. Bundan 

başka, fitoterapötik ajanlar gibi medikal yaklaşımlar olsa da günü-

müzde  alfa  blokörlerin  dünyada  BPH  tedavisinde  yaygın  olarak 

kullanıldığı bilinmektedir [4]. Spesifik alfa blokör ajanlar olan al-

fuzosin, tamsulosin, doksazosin ve terazosin içerisinde   hangile-

rinin tedavi etkinliği ve yan etki profili açısından diğerlerine göre 

daha avantajlı olduğu hala tartışmalı olarak kalmaktadır. Bu konuda 

sınırlı  sayıda  karşılaştırmalı  çalışma  olsa  da  bizim  bilgilerimize 

göre Türkçe yazılan literatürde BPH tedavisinde üroloji pratiğinde 

rutin  olarak  kullanılan dört  alfa  blokör  ajanın karşılaştırıldığı bir 

çalışma bulunmamaktadır. 

Bu  çalışmada,  kliniğimize  depolama  ve  boşaltım  yakınmaları  ile 

başvuran  olgular  arasında  yapılan  değerlendirmeler  sonucu  BPH 

tanısı ile farklı alfa blokör tedavi başlanan olgularda verilen alfa 

blokör  ajanların  tedavi  sonrası  etkinlikleri  ile  yan  etkilerinin 

karşılaştırılması amaçlanmıştır.



Gereç ve Yöntemler

Haziran  2005  ve Aralık  2008  tarihleri  arasında  sık  idrara  çıkma, 

idrar yaparken zorlanma, gece idrara çıkma, kesik kesik idrar yap-

ma  ve  idrar  kalibrasyonunda  azalma  gibi  depolama  ve  boşaltım 

semptomları  ile  kliniğimize  başvuran  ve  yapılan  incelemeler 

sonrası  BPH  tanısı  konulan  toplam  135  olgu  4  gruba  ayrılarak 

değerlendirildi. Buna göre grup I (n=26) doksazosin 4 mg, grup II 

(n=37) tamsulosin 0.4 mg, grup III (n=33) terazosin 5 mg ve grup 

IV’de (n=39) alfuzosin 10 mg başlanan hastalardan oluşmakta idi. 

Hastalar kliniğimizde ayrıntılı öykü, parmakla rektal muayeneyi de 

içeren  fizik  muayene,  idrar  sedimenti,  idrar  kültürü,  serum  Pros-

tat  Spesifik Antijen  (PSA)  düzeyi,  idrar  akım  hızı,  üriner  sistem 

ultrasonografisi  (USG)  ve  gerektiğinde  üretroskopi  ve  sistoskopi 

ya da transrektal ultrasonografi (TRUS) eşliğinde yapılan prostat 

biyopsisi ile değerlendirildiler. Prostat semptomlarının derecesinin 

ortaya konulmasında Uluslararası Prostat Semptom Skalası (IPSS) 

kullanıldı. Hastalığın şiddetini belirlemek, tedaviye verilen yanıtı 

değerlendirmek  ve  semptomların  ilerlemesini  saptamak  amacıyla 

kullanılan  IPSS,  Amerikan  Üroloji  Derneği  (AUA)  ve  Avrupa 

Üroloji  Derneği  (EAU)  tarafından  önerilen  en  uygun  skorlama 

yöntemi olup elde edilen skora göre 0-7 arası olanlar hafif, 8-19 

arası  olanlar  orta  ve  20-35  arası  olanlarda  şiddetli  semptomatik 

hastalık  olarak  sınıflandırılmaktadır  [5].  Hastaların  cinsel  işlev 

değerlendirilmesinde Uluslararası Erektil Fonksiyon Skalası (IIEF) 

kullanıldı. Uluslararası Erektil Fonksiyon Skalası, cinsel işlevsizlik 

nedeniyle  başvuran  hastalarda  en  yaygın  kullanılan  formlardan 

birisidir. Buna göre IIEF skoru 1-10 arası olanlar ağır, 11-16 arası 

olanlar  orta,  17-21  arası  olanlar  hafif  orta,  22-25  arası  olanlar 

hafif ve 26-30 arası olanlar da normal olarak kabul edilmektedir. 

Çalışmaya IPPS skoru >7 olan olgular ile 50 yaş üzerindeki olgular 

dahil edildi. Diabetes mellitus, kronik karaciğer hastalığı ve böbrek 

yetmezliği  gibi  kronik  sistemik  bir  hastalığı  olan  olgular  ile  psi-

kiyatrik bir bozukluk nedeni ile antidepresan, anksiyolitik ve an-

tipsikotik ilaç alan olgular, akut üriner infeksiyonu olanlar, üriner 

retansiyon öyküsü olanlar, prostat volümü 60 gr ve üzeri olan ol-

gular, postmiksiyonel rezidüsü belirgin olan olgular, daha önceden 

herhangi bir alfa blokör kullanan olgular, 5 alfa redüktaz inhibitörü 

kullananlar, mesane taşı olan olgular ile daha önceden prostat cerra-

hisi geçiren olgular, üretra darlığı tespit edilen olgular ve nörolojik 

hastalığı olan olgular çalışmaya dahil edilmediler. Hastalar tedavi-

nin en az 3. ayında yaşam kalitesi, maksimum idrar akım hızı ve 

IPSS’de saptanan değişimler ile değerlendirildiler. Tedavi öncesi ve 

tedavi sonrası alfa blokörlerinin etkinliklerinin karşılaştırılmasında 

Anova ve Chi-square testleri kullanıldı. p<0.05 değeri istatistiksel 

olarak anlamlı kabul edildi. İstatistiksel değerlendirme SPSS 14® 

programı ile yapıldı.      



Bulgular

 

Çalışmaya alınan tüm hastaların ortalama yaşı 59.1±5.9 yıl olarak 



saptanırken grup I, grup II, grup III ve grup IV’te yaş ortalamaları 

sırası ile 59.8±5.4 yıl, 58.9±6.4 yıl, 58.7±5.1 yıl ve 59.2±5.5 yıl 

olarak tespit edilmiş olup gruplar arasında yaş açısından istatistiksel 

olarak anlamlı fark olmadığı saptandı (p=0.59). Hastaların klinik ve 

demografik özellikleri tablo 1’de görülmektedir. Tedavi öncesi orta-

lama semptom skoru grup I, grup II, grup III ve grup IV’te sırası ile 

17.7, 16.9, 18.2 ve 18.3 olarak saptanırken maksimum idrar akım 

hızları aynı gruplar için sırası ile ortalama 14.3 ml/sn, 14.1 ml/sn, 

13.8 ml/sn ve 14.3 ml/

sn olarak tespit edilmiş 

olup her iki parametre 

göz önüne alındığında 

gruplar arasında istatis-

tiksel  olarak  anlamlı 

fark olmadığı saptandı 

(p>0.05).  Hastaların 

3  aylık  tedavi  sonrası 

değerlendirilmesinde 

IPSS’de  grup  I’de 

2.73,  grup  II’de  3.73, 



Tablo 1. Alfa blokör tedavisi verilen olguların klinik ve demografik özellikleri

Gruplar 

  

Yaş (yıl)  PSA* (ng/ml)      Prostat Volümü (gr)

Doksazosin (n=26) 

59.8±5.4  1.7±0.6 

         38.5±3.4

Tamsulosin (n=37) 

58.9±6.4  1.4±0.4 

         42.4±4.2

Terazosin    (n=33) 

58.7±5.1  1.3±0.3 

         35.3±3.2

Alfuzosin    (n=39) 

59.2±5.5  1.3±0.5 

         36.5±.2.8

*Prostat Spesifik Antijen 

0

2

4

6

8

10

12

14

Doksazosin

Tamsulosin

Terazosin

Alfuzosin

Libido azalması

Erektil disfonksiyon

Retrograd ejakülasyon

Şekil 1. Alfa blokör tedavisi verilen olguların klinik ve demografik özellikleri


Benign Prostat Hiperplazisi Tedavisinde Alfa Blokör Tedavisi / The Alpha Blockers in The Treatment of Benign Prostatic Hyperplasia

29

Journal of Clinical and Analytical Medicine  | 



grup III’de 3.55 ve grup IV’te de 4.44 puanlık azalmalar olduğu 

tespit  edildi.  Genel  olarak  bakıldığında  kullanılan  alfa  blokör 

ajanlar  içerisinde  en  etkilisinin  alfuzosin  olarak  görülmesine 

rağmen  ayrıntılı  değerlendirmede  sadece  alfuzosin  ve  doksa-

zosin  arasında  farkın  anlamlı  olduğu  anlaşılırken  (p=0.02),  diğer 

ikili karşılaştırmalarda istatistiksel olarak anlamlı farkın olmadığı 

saptandı. Verilen tedaviler sonrası maksimum idrar akım hızında ise 

grup I’de 2.81 ml/sn, grup II’de 3.24 ml/sn, grup III’de 3.88 ml/sn 

ve grup IV’te de 4.49 ml/sn artış saptandı. Buna göre alfuzosin ve 

doksazosin arasında anlamlı fark olduğu saptandı (p=0.012). Alfa 

blokör verilen gruplardaki tedavi sonuçlarının karşılaştırılması tab-

lo 2’de görülmektedir. Libido azalması grup I, grup II, grup III ve 

grup IV’de sırası ile %7.7, %2.7, %9.1 ve %5.9 olarak saptanırken 

ejakülatör disfonksiyon oranları da sırası ile %0, %13.5, %0 ve %0 

olarak saptandı. Alfa blokör verilen hastalarda ortaya çıkan cinsel 

fonksiyonlar ile ilgili yan etkilerin dağılımı şekil 1’de görülmektedir. 

Gruplar değerlendirilirken her grup için libido azalması açısından 

istatistiksel  olarak  anlamlı  fark  tespit  edilmezken,  ejakülatör  dis-

fonksiyon değerlendirilmesinde tamsulosinde görülen oranın diğer 

gruplara  göre  istatistiksel  olarak  anlamlı  olacak  şekilde  yüksek 

olduğu  bulundu  (p=0.004).  Diğer  yan  etkiler  olarak  kabul  edilen 

baş ağrısı ve sersemlik ise grup 1, grup 2, grup 3 ve grup 4’de sırası 

ile %3.84, %2.7, %3.03 ve %2.56 olarak saptandı (p>0.05).

Tartışma

Prostatın  hastalıkları  infeksiyonlar,  kanserler  ve  iyi  huylu  prostat 

büyümesi olarak bilinirken, BPH olarak adlandırılan iyi huylu pros-

tat büyümesinin ileri yaştaki erkeklerde bu organda en sık rastlanan 

rahatsızlık olduğu görülmektedir [1]. Buna göre 70 yaş üzerinde her 

4 erkekten birinde BPH rahatsızlığının olduğu ve 40 yaşındaki bir 

erkeğin BPH nedeniyle 80 yaşına kadar bu hastalıktan opere olma 

olasılığının %80 civarında olduğu bildirilmektedir [6,7]. Ülkemizde, 

Müezzinoğlu ve arkadaşlarının yaptığı bir çalışmada 40 yaş üzeri 

toplam 255 erkek olgunun incelenmesi sonucu BPH prevalansının 

%81.8 olduğu gösterilmiştir [8,9]. Amerika Birleşik Devletleri’nde 

yapılan  bir  başka  çalışmada  ise  BPH  görülme  sıklığı  araştırılmış 

ve görülme oranının progresif olarak arttığı ve 8. dekatta yaklaşık 

%50’ye kadar yükseldiği gösterilmiştir [10]. Yukarıda da belirtildiği 

üzere  yaşla  birlikte  görülme  oranı  artan  ve  yüzyıllardır  bilinen 

BPH’ın etiyolojisi ve patogenezi hala tam olarak aydınlatılamamıştır 

[11,12].  Benign  prostat  hiperplazisi,  hastaların  yaşam  kalitelerini 

bozmasının yanısıra uzun dönemde tekarlayan üriner infeksiyonlar, 

üst üriner sistem dilatasyonu ve böbrek yetmezliği gibi patolojilere 

yol açması açısından da önemli klinik ve ekonomik sonuçlar içer-

mektedir [13].

Benign prostat hiperplazisi gelişiminde literatürde farklı teoriler ileri 

sürülmektedir. Buna göre androjenler, östrojenler, prolaktin, strom-

al epitelyal ilişki ile testiküler ve büyüme faktörleri gibi hücresel ve 

doku düzeyindeki faktörler ile aile öyküsü, genetik yapı, hipertansi-

yon, sigara içimi, fiziksel aktivite ve obezite gibi klinik faktörlerin 

BPH  gelişiminde  etkili  olabileceği  belirtilmektedir.  Bu  görüşler 

içerisinde androjenler ile stromal epitelyal ilişkinin biraz daha öne 

çıktığı  görülmektedir  [11,12,14,15].  İntrauterin  dönemde  12.  haf-

tadan  başlamak  üzere  testislerde  leydig    hücrelerinden  luteinizan 

hormon  (LH)  etkisi  ile  kolesterolden  testosteron  sentezlendiği ve 

sentezlenen bu testosteronun prostat epitelyal hücreleri içerisine gir-

erek 5-alfa redüktaz etkisi ile dihidrotestosterona dönüştükten sonra 

nükleusta deoksiribonükleikasit (DNA) sentezi ve hücre büyümesi-

ni  uyardığını  biliyoruz.  Bu  sonuçlara  göre,  BPH  gelişiminde  di-

hidrotestosteronun  daha  önemli  olduğu  bilinmektedir  [11,16]. 

Benign  prostat  hiperplazisi  gelişiminde  iki  temel  mekanizma  söz 

konusudur.  Bunlardan  biri  statik  obstrüksiyon  olarak  bilinen  ve 

yukarıda  belirtilen  faktörlerin  etkisiyle  oluşan  prostat  kitlesinin 

büyümesi  olarak  bilinirken  diğeri  de  prostat  kapsülü,  periüretral 

bölge ve mesane boynunda bulunan düz kasların adrenerjik aktiv-

iteye ikincil ortaya çıkan kontraksiyonuna bağlı geliştiği bildirilen 

dinamik obstrüksiyondur [17]. Benign prostat hiperplazisinde statik 

obstrüksiyonun etkisi %60 iken dinamik obstrüksiyonun etkisi %40 

olarak bildirilmektedir. 

Prostat  kanseri  genelde,  prostatın  periferal  bölgesinden  köken 

alırken,  BPH’ın  periüretral  bölgeden  kaynaklandığı  bilinmektedir 

[11,12,18].  Prostat  kapsülünde,  mesane  boynunda  ve  periüretral 

bölgedeki düz kaslarda alfa reseptörlerin olduğu ortaya konulmuştur. 

Alfa  reseptörler  temelde  noradrenalinin  kontrolündeki  düz  kas 

kontraksiyonundan  sorumludurlar.  Alfa  blokörler,  noradrenalin 

ile  yarışmalı  olarak  hareket  edip  bu  yapının  alfa  1  reseptörlerle 

birleşmesini engelleyerek düz kas kontraksiyonunu engellemekte-

dirler. Prostat büyümesine bağlı olarak söz konusu bu alfa reseptör-

lerin uyarılması sonucu prostat kapsülü, mesane boynu ve periüre-

tral bölgede bulunan düz kaslarda kontraksiyon meydana geldiği ve 

dinamik obstrüksiyona neden olduğu araştırmacılar tarafından lit-

eratürde farklı çalışmalarda bildirilmiştir [19]. Düz kasların prostat 

kapsülünün %40 kadarını oluşturduğu ortaya konulmuştur. Bununla 

ilgili ilk çalışmalar 1975 yılında Caine tarafından yapılmış olup bu 

araştırmacı yaptığı deneysel çalışmalarda prostat kapsülündeki alfa 

reseptörlerin alfa agonistlerle uyarıldığını ve alfa antagonist verilm-

esiyle de bu kontraksiyonların önlendiğini göstermiştir [19]. Bura-

dan hareketle, alfa reseptörlerin BPH tedavisinde kullanılabileceği 

fikri ortaya çıkmış ve takip eden yıllarda başlangıçta spesifik olma-

yan daha sonraki yıllarda da spesifik alfa reseptör blokörlerin BPH 

tedavisinde  kullanılmaya  başlandığı  görülmektedir  [20-22].  Alfa 

blokörlerin klinik kullanıma girmesiyle birlikte 1994’lü yıllarda 147 

000 olan BPH tedavisine yönelik cerrahi girişim sayısının 2000’li 

yıllarda  88  000  civarına  indiği  buna  karşın  1992’li  yıllarda  %11 

olan medikal tedavi oranının da 1996 yılı ve sonrasında %53’ün üz-

erine çıktığı görülmüştür [13]. Alfa blokörlerin BPH tedavisindeki 

kullanım endikasyonları yıllar içerisinde daha iyi ortaya konulmuş 

ve  hangi  hastaların  daha  çok  fayda  göreceği  belirlenmiştir.  Buna 

göre kesin bir değer olmamakla birlikte PSA düzeyi yüksek olmayan 

hastalar (<2.5 ng/ml), prostat volümü 40 cc’nin altında olanlar, hafif 

ya da orta derecede IPSS skoru olan olgular, işeme sonrası rezidü 

idrar miktarı yüksek olmayanlar ile maksimum idrar akım hızı 10 

ml/sn ve üzerindeki olgular, kesin cerrahi endikasyon olarak bilinen 

tekrarlayan kanama, üriner infeksiyonlar ve böbrek yetmezliği gibi 

kriterleri  taşımayan  hasta  grubunda  alfa  blokörlerin  kullanımının 

daha  etkili  olacağı  düşünülmektedir  [24-26].  Çalışmamızdaki 



Gruplar   

Yaş (yıl)  Tedavi sonrası Maksimum idrar akım hızında artma (ml/sn)     Tedavi sonrası IPSS* azalması

Doksazosin (n=26) 

59.8±5.4   

 

2.8±0.4 



 

 

 



 

 

2.73±0.3



Tamsulosin (n=37) 

58.9±6.4   

 

3.24±0.3   



 

 

 



 

3.73±0.3


Terazosin (n=33) 

58.7±5.1   

 

3.88±0.3   



 

 

 



 

3.55±0.4


Alfuzosin (n=39) 

59.2±5.5   

 

4.49±0.4   



 

 

 



 

4.4±0.4


Tablo 2. Alfa blokör verilen gruplardaki tedavi sonuçlarının karşılaştırılması 

* Uluslararası Prostat Semptom Skoru 



 | Journal of Clinical and Analytical Medicine

Benign Prostat Hiperplazisi Tedavisinde Alfa Blokör Tedavisi / The Alpha Blockers in The Treatment of Benign Prostatic Hyperplasia

30

olguların klinik özelliklerinin de bu kriterlerle uyumlu olduğu görül-



mektedir. Literatürde, BPH tedavisinde kullanılan alfa blokörlerin 

etkinlikleri ile ilgili çok sayıda çalışma bulunmaktadır. Buna göre, 

alfa blokörlerin BPH tedavisinde kullanılmaları ile %30-50 arasında 

semptom skorlarında azalma olduğu, idrar akım hızındaki artışın ise 

1.2-2.4 ml/sn arasında bildirildiği görülmektedir [27]. Literatürde, 

bununla ilgili olarak geniş olgu sayısına sahip bir çalışmada, Lepor 

ve arkadaşları tamsulosin tedavisi alan 756 olguluk hasta grubunda 

tedavi sonrasında semptom skorunda azalmanın 2.8 puan olduğunu, 

idrar akım hızındaki artışın ise 1.3 ml/sn olduğunu bildirmişlerdir 

[28]. Benzer şekilde bir başka çalışmada, ortalama prostat volümü 

33.5  gr  ve  ortalama  yaşı  61.5  yıl  olan  toplam  30  hastanın  tera-

zosin tedavisi verilmesi sonrası semptom skorlarında %65 ve idrar 

akım  hızında  da  3.9  ml/sn  düzelme  olduğu  bildirilmektedir  [29]. 

Çalışmamızda  da  terazosin,  alfuzosin,  tamsulosin  ve  doksazosin 

gibi  alfa  blokör  ajanların  kullanılmasıyla  elde  edilen  semptom 

skorlarında ve maksimum idrar akım hızlarındaki düzelmelerde de 

yukarıdaki sonuçlara benzer bulgular elde edilmiştir. Çalışmamızda, 

en yüksek düzelmenin alfuzosin kullanılmasıyla elde edildiği görül-

se de bu değerlerin istatistiksel olarak sadece doksazosin kullanan 

grup ile anlamlı olarak farklı olduğu diğer gruplarla karşılaştırmalı 

sonuçlarda  istatistiksel  olarak  anlamlı  sonuçların  olmadığı 

anlaşılmıştır.  Yukarıda  belirtilen  şekilde  alfa  blokör  kullanılması 

ile  ilgili  etkin  sonuçların  alınması  için  çalışmamızdaki  olgularda 

olduğu ve literatürde tanımlandığı gibi bu ilaçların en az 4-6 hafta 

boyunca kullanılmaları gerekmektedir.

Literatürde,  alfa  blokörlerin  BPH  tedavisinde  tek  başlarına 

kullanılmalarının  kontrol  gruplarıyla  yapılan  karşılaştırmalı 

sonuçlarını içeren çok sayıda çalışma olmasına rağmen alfa blokör-

lerin birbirleriyle karşılaştırıldıkları çalışmaların son derece sınırlı 

olduğu  görülmektedir.  Dahası,  bizim  bilgilerimize  göre  Türkçe 

yazılan literatürde, BPH tedavisinde, üroloji pratiğinde sık olarak 

kullanılan  dört  farklı  alfa  blokör  ajanla  ilgili  olarak  bu  şekilde 

düzenlenmiş karşılaştırmalı bir çalışmanın olmadığı görülmektedir. 

Literatürde Na ve arkadaşlarının BPH tanısı ile terazosin ve tam-

sulosin  kullanan  hastaları  karşılaştırdıkları  bir  çalışmada  her  iki 

alfa blokörün kullanılmasıyla elde edilen klinik sonuçların kontrol 

grubuna göre anlamlı olarak daha iyi olduğu görülmektedir. Yine 

bu çalışmada, tamsulosin kullanımının terazosin kullanımına göre 

daha  etkin  olduğu  görülmektedir  [30].  Buna  karşın,  farklı  alfa 

blokörlerin  karşılaştırıldığı  bir  başka  çalışmada  ise  doksazosin 

ve  terazosin  arasında  etkinlik  açısından  anlamlı  fark  olmadığı 

gösterilmiştir [31]. Yukarıdaki sonuçlar da göz önünde bulunduru-

larak ürologlar arasında, dünyada standart olarak kullanılan toplam 

4 spesifik alfa blokör ajan içerisinde hangi alfa blokörün daha etkin 

olduğu konusunda tam bir fikir birliğinin henüz net olarak ortaya 

konulamadığı söylenebilir. Avrupa Üroloji Derneği Kılavuzları ile 

AUA kılavuzlarında da bununla ilgili kanıt düzeyi yüksek random-

ize klinik çalışmaların olmadığı anlaşılmaktadır. Gerçekten de lit-

eratürde  her  4  alfa  blokörün  kullanıldığı  çalışmaların  son  derece 

sınırlı  olduğu  görülmektedir.  Bununla  ilgili  olarak,  2004  yılında 

281 olgu sayısına sahip bir çalışmada, BPH nedeniyle tedavi verilen 

olgular alfuzosin, doksazosin, tamsulosin ve terazosin kullananlar 

olmak  üzere  4  gruba  ayrılarak  6  ay  boyunca  takip  edilmişlerdir. 

Çalışma  sonunda  her  4  alfa  blokör  kullanımının  klinik  etkinlik 

açısından  istatistiksel  olarak  anlamsız  olacak  şekilde  farklılık 

gösterdikleri anlaşılmıştır [32]. Yine Li ve arkadaşlarının 906 hasta 

üzerinde yaptıkları randomize, paralel kontrollü ve çok merkezli bir 

araştırmada terazosin, doksazosin tamsulosin, naftopidil, finasterid, 

epristerid ve kernilton başlanan hastalarda semptom düzelmesinin 

anlamlı olarak kernilton, doksazosin ve naftopidil verilenlerde daha 

fazla olduğu gösterilmiştir [33]. Bizim çalışmamızda ise alfuzosin 

ve doksazosin arasında etkinlik açısından anlamlı fark bulunmasına 

rağmen  bu  farkın  örnek  grup  sayısındaki  artış  ile  anlamsız  hale 

gelebileceği ya da bu durumun çalışmamızdaki olguların demografik 

özelliklerinin farklı olmasıyla ilişkili olabileceği düşünülmektedir. 

Yine  de  bu  konuda  daha  etkili  ifadelerin  kullanılabilmesi  için 

kanıt düzeyi yüksek olan metanalizler ile geniş olgu sayısına sahip 

prospektif ve randomize çalışmaların yapılmasının gerekli olduğu 

söylenebilir.

Benign  prostat  hiperplazisi  tedavisinde  verilen  alfa            blokör-

lerin  kullanımına  bağlı  olarak  baş  dönmesi,  baş  ağrısı,  senkop, 

postüral  hipotansiyon,  asteni,  nazal  konjesyon,  akomodasyon 

bozuklukları ve cinsel işlev bozuklukları gibi yan etkilerin %1-14 

arasında  görüldüğü  ve  bunlara  bağlı  olarak  hastaların  %1-5’inin 

verilen  tedaviyi  yarım  bıraktıkları  bildirilmektedir  [34-36].  Dja-

van ve arkadaşlarının toplam 507 olguyu içeren plasebo kontrollü 

çalışmaları değerlendirdikleri bir metaanalizde, sersemlik olarak bi-

linen yan etkinin tamsulosin ve alfuzosin kullanan hastalarda, tera-

zosin ve doksazosin kullanan hastalara göre daha az ortaya çıktığı 

buna  karşın  hemodinamik  stabilitenin  korunmasında  alfuzosinin 

diğerlerinden  daha  güvenilir  olduğu  bulunmuştur  [37].  Chapple 

ve arkadaşlarının 575 hastayı inceledikleri bir başka metaanalizde 

ise  ilaca  bağlı  yan  etkilerin  oranı  %12-13  olarak  bildirilmiştir. 

Bu çalışmada en sık yan etkiler sersemlik (%6.2) ve ejakülasyon 

bozukluğu (%5.1) olarak bildirilmiştir [38]. 

Alfa blokörlerin kullanımına bağlı olarak görülebilen cinsel işlev 

bozuklukları  daha  çok  ejakülasyon  bozukluğu  olarak  bilinmekte-

dir. Beyin ve spinal korda bulunan noradrenerjik sistem, erkeklerde 

cinsel  işlevin  düzenlenmesinden  sorumludur  [39].  Noradrenalin, 

adrenerjik reseptörlerin endojen ligandıdır ve alfa (alfa 1 ve alfa 2) 

reseptörler üzerinden primer antierektil nörotransmitter olarak bil-

inmektedir. Alfa blokörler, noradrenalinin alfa reseptörler üzerinden 

gerçekleştirdiği etkileri bloke ederek cinsel işlevleri etkileyebilirler. 

Alfa blokörlerin, mesane boynu ve üretradaki alfa reseptörleri bloke 

etmesi ile retrograd ejakülasyon gelişebilmekte ya da vezikülo sem-

inalis ve vaz deferensteki alfa reseptörlerin bloke olması, ejakülat 

transportunu bozabilmektedir. Ejakülat hacminin %70’ini oluşturan 

vezikülo seminaliste alfa reseptörlerin bloke olması, ejakülat hac-

minde azalmaya neden olabilmektedir [40]. Cinsel fonksiyonlarla 

ilişkili yan etki açısından en yüksek oranın tamsulosin kullanımına 

bağlı  olduğu  görülmektedir.  Hellstrom  ve  arkadaşlarının  yaptığı 

bir  çalışmada  ejakülat  hacminde  azalma,  alfuzosin  kullanımı 

ile  %21  oranında  görülürken  bu  oranın  tamsulosin  kulanımı  ile 

%90’ı bulduğu bildirilmektedir [41]. Çalışmamızda da tamsulosin 

kullanımına bağlı retrograd ejakülasyon %13.5 olarak bulunurken 

diğer alfa blokörlerde bu yan etkinin olmadığı görülmüştür. Tam-

sulosinin neden olduğu ejakülatör disfonksiyon, doza bağlı olarak 

değişmektedir. Günde 0.4 mg tamsulosin kullanımı ile %8.4 olan 

ejakülasyon bozukluğu oranının, 0.8 mg tamsulosin kullanımı ile 

%18.1  oranına  yükseldiği  bildirilmiştir  [42].  Çalışmamızda  ise 

tamsulosin  0.4  mg  olarak  kullanılmıştır.  Tamsulosinin  ejakülatör 

disfonksiyon  yapma  sıklığı,  ejakülasyonu  kontrol  eden  periferik 

ve  santral  mekanizmalara  olan  etkisi  ile  açıklanmaktadır. Tamsu-

losin, alfa 1A reseptörlerini yüksek afinite ve selektivite ile bloke 

etme  özelliği  ile  prostata  benzer  oranda  alfa  1A  reseptörü  içeren 

vezikülo seminalis kontraksiyonlarını azaltabilmektedir [43]. Tam-

sulosinin etkisi vaz deferens düzeyinde de belirgindir. Kontraksi-

yon stimülasyonu modelinde tamsulosinin, alfuzosinin aksine vaz 

deferens  kontraksiyonlarını  antagonize  ederek  kasılma  ritmini 

bozduğu  saptanmıştır  [44].  Yukarıda  bahsedilen  periferik  meka-

nizmalara etkisinin yanında tamsulosin, ejakülasyonu kontrol eden 

santral mekanizmaları da bloke etmektedir. Buna göre 5HT-1A ve 

D2  reseptörlerinin  ejakülasyonun  santral  kontrolünden  sorumlu 


Benign Prostat Hiperplazisi Tedavisinde Alfa Blokör Tedavisi / The Alpha Blockers in The Treatment of Benign Prostatic Hyperplasia

31

 Journal of Clinical and Analytical Medicine  |



1. Özkeçeli R, Satar N, Anafarta K: Üriner sistem taş 

hastalığı. Bölüm 15, Temel Üroloji Kitabı. 1998:1559-

604. 

2.  Roehrborn  CG  ve  McConnell  JD:  “Etiology, 



pathophysiology, epidemiology, and natural history of 

benign  prostatic  hyperplasia”.  In  Campbell’s  Urology, 

2002;1297-330.

3.  Schwinn  Debra  A,  Roehrborn  CG:  1-Adrenoceptor 

subtypes and lower urinary tract symptoms. Int J Urol. 

2008;15:193-9.

4. Roehrborn CG, McConnell JD, Barry MJ: AUA guide-

line on management of benign prostatic hyperplasia. J 

Urol. 2003;170:530-47.

5.  Barry  MJ,  Fowler  FJ,  O’Leary  MP,  Bruskewitz  RC, 

Holtgrewe  HL,  Mebust  WK:  The  American  Urological 

Association symptom index for benign prostatic hyper-

plasia. The Measurement Committee of the American 

Urological Association. J Urol. 1992;148:1549-57.

6.  Barry  MJ:  Epidemiology  and  natural  history  of 

benign  prostatic  hyperplasia.  Urol  Clin  North  Am. 

1994;17:495–507.

7.  Kirby  RS:  The  natural  history  of  benign  prostatic 

hyperplasia: what have we learned in the last decade ? 

Urology. 2000;56:3–6.

8. Müezzinoğlu T, Lekili M, Gümüş B, Büyüksu C, Atabay 

B: Manisa İli Selçikli Köyü erkeklerinde alt üriner sistem 

yakınma  prevelansı,  prostat  ağırlığı  ve  artık  idrar  ile 

bağlantısı:  topluma  dayalı  çalışma.  Türk  Üroloji  Der-

gisi. 2000;26:332-8.

9.  Müezzinoğlu  T,  Lekili  M,  Gümüş  B,  Atabay  B: 

Manisa İli Selçikli Köyü erkeklerinde alt üriner sistem 

yakınma  prevelansı,  prostat  ağırlığı  ve  artık  idrar  ile 

bağlantısı:  topluma  dayalı  çalışma.  Türk  Üroloji  Der-

gisi. 2000;26:339-43.

10. McVary KT: BPH: Epidemiology and comorbidities. 

Am J Manag Care. 2006;12:122-8.

11.  Walsh  P:  Epidemiology,  Etiology,  pathophsiol-

ogy and diagnosis of benign prostatic hyperplasia, in 

Campbell’s  Urology,  R.  Walsh,  Vaughan,  Wein:  Editor. 

1998:1429-52.

12. Akdaş A, Çam H, Özveri H: Benign Prostat Hiper-

plazisi, Temel Üroloji, Anafarta K, Editors. 1998:833-

53.

13. Wei JT, Calhoun E, Jacobsen SJ: Urologic diseases 



in America project: benign prostatic hyperplasia. J Urol. 

2005;173:1256-61.

14.  Dai  WS,  Gutai  JP,  Kuller  LH,  Cauley  JA:  Cigarette 

smoking and serum hormones in men. Am J Epidemiol. 

1988;128:796-805. 

15.  Chopra  IJ,  Tulchinsky  D,  Greenway  FL:  Estrogen-

androgen  imbalance  in  hepatic  cirrhosis.  Ann  Intern 

Med. 1973;79:198-203. 

16. Husmann DA, Wilson CM, McPhaul MJ, Tilley WD, 

Wilson  JD:  Antipeptide  antibodies  to  two  distinct  re-

gions of androgen receptor localize the receptor pro-

tein to the nuclei of target cells in the rat and human 

prostate. Endocrinology. 1990;126:2359-68. 

17. Mudiyala R, Ahmed A: Effect of terazosin on clinical 

benign prostatic hyperplasia in older adults. Division of 

gerontology  and  geriatric  medicine,  School  of  Medi-

cine, University of Alabama of Birmingham, USA. J Am 

Geriatr Soc. 2003;51:424-6.

18.  McNeal  J.,  Pathology  of  benign  prostatic  hy-

perplasia:  Insight  into  etiology.  Urol  Clin  North  Am. 

1990;17:477-86. 

19. Caine M: Alpha-adrenergic blockers for the treat-

ment of benign prostatic hyperplasia. Urol Clin North 

Am. 1990;17:641-9.

20.  Abrams  P,  Hollister  P,  Lawrence  J,  Doyle  PT, 

Sherwood  T,  Whitaker  RH:  Bladder  outflow  obstruc-

tion  treated  with  phenoxybenzamine.  Br  J  Urol. 

1982;54:530. 

21. Caine M, Perlberg S, Shapiro A: Phenoxybenzamine 

for benign prostatic obstruction; Review of 200 cases. 

Urology. 1981;17:542-6.

22. Samli MM, Dincel C: Terazosin and doxazosin in the 

treatment of BPH: results of a randomized study with 

crossover in non-responders. Urol Int. 2004;73:125-9

23. Borth CS, Beiko DT, Nickel JC: Impact of medical 

therapy on transurethral resection of the prostate: a 

decade of change. Urology. 2001;57:1082-5.

24. Fitzpatrick JM, Dreikorn K, Khovry S: The medical 

management of BPH with agents other than hormones 

or alpha-blockers. Proceedings of the 2nd Internation-

al Consuitation on Benign Prostatic Hyperplasia (BPH) 

(Cockett  ATK,  Aso  Y,  Chatelain  C.)  Jersey  Scientific 

Communication International. 443, 1993.

25. Andersen JT: Prostatism. III. Detrusor hyperreflexia 

and  residual  urine.  Clinical  and  urodynamic  aspects 

and the influence of surgery on the prostate. Scand J 

Urol Nephrol. 1982;16:25-30.

26. Anikwe RM: Patterns of urinary flow in benign pros-

tatic hyperplasia. Int Surg. 1976;61:433-6.

27.  Emberton  M,  Zinner  N,  Michel  MC,  Gittelman  M, 

Chung  MK,  Madersbacher  S:  Managing  the  progres-

sion of lower urinary tract symptoms/benign prostatic 

hyperplasia:  therapeutic  options  for  the  man  at  risk. 

BJU Int. 2007;100:249-53. 

28. Lepor H: Phase III multicenter placebo-controlled 

study  of  tamsulosin  in  benign  prostatic  hyperplasia. 

Tamsulosin Investigator Group. Urology. 1998;51:892-

900. 


29. Kiper A, İmamoğlu A, Tuygun C, Gücük A: Benign 

prostat hiperpalzisinin semptomatik tedavisinde tera-

zosinin etkinliği ve güvenirliği. Ankara Üniversitesi Tıp 

Fakültesi Mecmuası. 56;3,2003:165-70.

30. Na YJ, Guo YL, Gu FL: Clinical comparison of selec-

tive and non-selective alpha 1A-adrenoceptor antago-

nists  for  bladder  outlet  obstruction  associated  with 

benign  prostatic  hyperplasia:  studies  on  tamsulosin 

and terazosin in Chinese patients. The Chinese Tamsu-

losin Study Group. J Med. 1998;29:289-304.

31. Öztürk U, Eroğlu M, Tuygun C, İmamoğlu A, Kiper 

A: Benign Prostat Hiperplazisinin Semptomatik Teda-

visinde Doksazosin ve Terazosinin Etkinlik ve Yan Etki 

Karşılaştırması.  İnönü  Üniversitesi  Tıp  Fakültesi  Der-

gisi. 2005;12:11-14.

32. Bozlu M, Ulusoy E, Cayan S, Akbay E, Görür S, Ak-

bay E: A comparison of four different alpha1-blockers 

in benign prostatic hyperplasia patients with and with-

out diabetes. Scand J Urol Nephrol. 2004;38:391-5.

33. Li NC, Wu SL, Jin J, Qiu SP, Kong CZ, Song YS, Ye ZQ, 

Sun G, Sun YH, Sun YC, Wang XF, Na YQ: Comparison 

of different drugs on the treatment of benign prostate 

hyperplasia. Zhonghua Wai Ke Za Zhi. 2007;15;45:947-

50.


34.  Chute  CG,  Panser  LA,  Girman  CJ:  The  prevalence 

of  prostatism:  a  population-based  survey  of  urinary 

symptoms. J  Urol. 1993;150:85–9.

35.  Lowe  F:  Alpha  1-adrenoceptor  blockade  in  the 

treatment  of  benign  prostatic  hyperplasia.  Prostatic 

Disease. 1999;2:110-9.

36. MacDonald R and Wilt TJ. Alfuzosin for treatment of 

lower urinary tract symptoms compatible with benign 

prostatic hyperplasia: A systematic review of efficacy 

and adverse effects. Adult Urology. 2005;66:780-8.   

37.  Djavan  B,  Marberger  M:  A  meta-analysis  on  the 

efficacy  and  tolerability  of  α1-adrenoceptor  antago-

nists  in  patients  with  lower  urinary  tract  symptoms 

suggestive  of  benign  prostatic  obstruction.  Eur  Urol. 

1999;36:1-13.

38. Chapple CR, Wyndaele JJ, Nordling J, Boeminghaus 

F,  Abrams  P:  Tamsulosin,  the  first  prostate-selective 

α1a-adrenoceptor antagonist. Eur Urol. 1996;29:155-

67.

39.  Andersson  KE,  Hedlund  P,  Alm  P:  Symphatetic 



pathways and adrenergic innervation of the penis. Int 

J Impot Res. 2000;12:1-8.

40. Mann T, Lutwak Mann C: Male reproductive func-

tion  and  semen.  Berlin:  Springer-Verlag  1981;1:171-

93.

41. Hellstrom WJG, Sika SC: Effects of Acute Treatment 



With Tamsulosin Versus Alfuzosin on Ejaculatory Func-

tion in Normal Volunteers. J Urol. 2006;176:1529-33.

42. Narayan P, Lepor H: Long Term, open–label phase 

III multicenter Study of tamsulosin in benign prostatic 

hyperplasia. Urology. 2001;57:466-70.

43. Giuliano F, Bernabe J, Droupy S: A comparison of 

the  effects  of  tamsulosin  and  alfuzosin  on  neurally 

evoked increases in bladder neck and seminal vesicle 

pressure in rats, BJU Int. 2004;93:605-8.

44.  Tambaro  S,  Ruiu  S,  Dessi  C:  Evaluation  of  tam-

sulosin and alfuzosin activity in the rat vas deferens: 

Relevance to ejaculation delays. J Pharmacol Exp Ther. 

2005;312:710-7.

45. Pulito V, Li X, Varga SS: An investigation of the uro-

selective properties of four novel alpha 1a-adrenergic 

receptor  subtype-selective  antagonists.  J  Pharmacol 

Exp Ther. 2000;294:224-9.

46.  Andersson  KE,  Willie  MG:  Ejaculatory  dysfunc-

tion: Why all the alpha-blockers are not equal. BJU Int. 

2003;92:876.



Kaynaklar

oldukları ve tamsulosin tarafından güçlü bir şekilde bloke edildikleri 

bildirilmiştir [45,46].

Sonuç olarak, BPH tedavisinde kullanılmaya başlandıkları yıllardan 

itibaren cerrahi tedavi oranlarını dramatik olarak değiştirip etkin-

likleri çeşitli çalışmalarda gösterilen alfa blokör ajanların alternat-

iflerinin  giderek  genişlediği  ve  spesifikleştiği  görülmekle  birlikte 

tamsulosin, alfuzosin, terazosin ve doksazosin olarak bilinen spesi-

fik alfa adrenerjik reseptör blokörleri içerisinde hangisinin daha et-

kin olduğu konusunda tartışmalı sonuçlar olsa da ilk karşılaştırmalı 

sonuçlar  BPH  tedavisinde  değişik  alfa  blokör  kullanan  gruplar 

arasında anlamlı fark olmadığını ortaya koymaktadır. Bu durumun 

kliniğe  yansıması  BPH  tanısı  ile  bir  alfa  blokör  kullanıp  fayda 

görmeyen olgulara farklı bir alfa blokör başlanmasının etkili sonuç 

vermeyeceği yönündedir. Bununla birlikte klinik pratiğimizde sık 

olarak göz önünde bulundurduğumuz kılavuzlarda belirtilen kanıt 

düzeyi yüksek olarak kabul edilen başta metaanalizler olmak üzere 

iyi düzenlenmiş klinik çalışmalar içerisinden olgu sayısı yüksek olan 

randomize, çift kör, kontrollü ve plasebo çalışmaların sonuçlarının 

bu konuya daha fazla ışık tutacağı açıktır. 



Yüklə 0,58 Mb.

Dostları ilə paylaş:




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin