-168 -
yad bir rəngdə olduğunu göstərirsə sevinmək, xoşbəxt olmaq
lap çətinləşir.
Könüllə sevinmək çətinləşdikcə, «uşaq böyüdükçə»,
insan məcbur olur «böyüklər» kimi sevinsin –
diplom alan-
da, övladı olanda, çoxlu pul qazananda, yüksək vəzifəyə
qoyulanda, kitabı işıq üzü görəndə. Sevinir və …
xoşbəxt
olur. Olurmu? Olur, amma xoşbəxtliyinin ipi onu xoşbəxt
edən şeyin əlində olur. O da istədiyi vaxt çəkib boğur sənin
xoşbəxtliyini. İynə olub xoşbəxtliyini şar kimi partladır. Sən
də bu anın qorxusunu çəkə-çəkə «xoşbəxt» olursan.
Sabun köpüyü kimi yox olan «xoşbəxtliklərə» baxanlar
bəzən deyirlər: bu dünyada sevinc, xoşbəxtlik elə azdır ki!
Əslində bu dünyada xoşbəxtlik o qədərdir ki! Amma
onu könül gözü ilə baxsanız görərsiniz! Könlünüzün nuru
nəyə düşsə onu işığa qərq edər! Lap körpələr kimi.
Allah öz nurundan bir nur payı ayırıb sevə-sevə insana
verdi, adını ruh qoydu. Bu nurun gözəlliyini duymaq, doya-
doya yaşamaq üçün bir könül verdi. Könülün yaşadıqlarını,
Allahdan aldığı
hikməti dərk edib, başqaları ilə bölüşmək
üçün bir ağıl verdi. Hər üçü bir-birini tamamlayanda, bir-biri
ilə dil tapanda möhtəşəm bir harmoniya, gözəllik yarandı.
İnsan bu gözəlliyin adını xoşbəxtlik qoyub. Bu üçündən ən
xoşbəxt olanı yəqin ki, könüldür. Onun xoşbəxtliyini artıran
hər ikisi ilə bölüşməsi, harmoniyanın yaranmasına səbəbkar
olmasıdır.
Dostları ilə paylaş: