KadîMÎ’Nİn kerbelâ mersiyeleri
Mersiyelerin Muhteva Özellikleri
Yüklə 438,88 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
3.2. Mersiyelerin Muhteva Özellikleri Kadîmî’nin mersiyelerinde Kerbelâ hadisesi özellikle müseddes nazım Ģekliyle yazılmıĢ olanlarında baĢarıyla canlandırılmıĢtır. Olaylar etkileyici bir biçimde betimlenmiĢtir. Divan ve semai baĢlıklı olanlarında ise daha çok Kerbelâ hadisesinden duyulan üzüntü ve Hz. Hüseyin sevgisi konu edilmiĢtir. ġair bazı Ģiirlerinin üzerine Ģiirin yazıldığı tarihleri not etmiĢtir. Bu tarihlerden anladığımız kadarıyla mersiyelerin bir kısmı Muharrem ayında yazılmıĢtır. Üç Ģiire düĢülen notta ise Ģiirlerin Kerbelâ’ya gitme isteğiyle yazıldığı belirtilmektedir. Bu isteğinin gerçekleĢip gerçekleĢmediği meçhuldür. Genel olarak Kerbelâ mersiyelerinde övgü, yas, dünyanın geçiciliği, feleğe sitem, dua ve beddua gibi bölümler bulunur 14 . Kadîmî’nin mersiyelerinde de bu bölümlerin birçoğu bulunmaktadır. 3.2.1. Kerbelâ Hadisesi Kadîmî; Kerbelâ hadisesini, baĢlangıcından itibaren Ģiirlerinde ele almıĢtır. AĢağıda Kadîmî’nin beyitleriyle anlattığımız Kerbelâ hadisesi, Muâviye’nin ölmeden önce kendi yerine oğlu Yezid’i halife olarak ataması ve halkın biatını istemesi ile baĢlamaktadır: Muâviye değil midir bu fitile veren âteĢ Dökülsün gözüne vallâh âteĢde kaynamıĢ yağlar ( s. 223 ) 15
olarak atamıĢtır. Babasının ölümünden sonra Yezid, iĢ baĢına geçtiğinde valileri aracılığıyla halktan biat istemiĢ ve bu konuda halkı zorlamıĢtır. ġair bu fitnenin baĢı olarak Muâviye’yi görmektedir: Muharrik-i silsile-i fesâddı Muâviye Döktürdü muhibbâna göz yaĢı mânend-i bârân ( s. 1490 ) Bu durum Müslümanlar özellikle de Ehl-i Beyt arasında hoĢ karĢılanmamıĢ ve Hz. Hüseyin, Yezid’e biat etmemiĢtir. Yezid, Medine Valisi Velid b. Utbe aracılığıyla Mervan’dan Hz. Hüseyin’in biatını istemiĢtir. Baskılara maruz kalan Hz. Hüseyin ve ailesi Medine’den ayrılarak Mekke’ye gider. Burada da onu rahat bırakmazlar. Ailesiyle birlikte zorlamalara maruz kalırlar. Bu sırada Kûfe Ģehrinin ileri gelenleri bu durumdan rahatsız olurlar ve Hz. Hüseyin’i Kûfe’ye davet eden, onu koruyacaklarına ve yalnızca O’na biat edeceklerine dair yazdıkları davet mektuplarını Hz. Hüseyin’e gönderirler: Nâmeler irsâl eylediler birbiri ardınca
14 Cemil Çiftçi, a. g. e., s. 18; Gülay ġahin, “Zeki Divanı ve Divan’daki Kerbela Mersiyeleri Üzerine Bir Değerlendirme”, Türk Kültürü ve Hacı BektaĢ Veli AraĢtırma Dergisi, Yıl 2011, Sayı 59, s. 244-246.
15 Ali Rıza Öge, BektaĢî ġairleri Antolojisi, s. 223. Makalede verdiğimiz beyitlerin sayfa numaraları yer tasarrufu amacıyla beytin veya mısraların sonunda parantez içinde verilmiĢtir. Bu numaralar söz konusu antolojiye aittir.
Kadîmî’nin Kerbelâ Mersiyeleri 711
International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 7/1 Winter 2012 Turma gel sana bîat edelim cümle yârınca Amm-ı zâde Müslim Kûfe Ģehrine varınca Anladı hâli, belâlar etrâfını sarınca ( s. 222 ) Kûfeliler bir çuval dolusu olduğu ifade edilen bu mektuplarda daha önce hatalar yaptıklarını, Hz. Ali ve Hz. Hasan’a yardım edemediklerini, kendilerini affettirmek istediklerini söylemiĢler ve Hz. Hüseyin’i ısrarla Kûfe’ye davet etmiĢlerdir. Hz. Hüseyin bu mektupları ciddiyetle değerlendirir. ĠstiĢareler yapar. Kûfelilerin daha önce babası ve kardeĢini yarı yolda bırakmıĢ ve onları koruyamamıĢ olmaları sebebiyle tereddüt eder. Bu durumu yakından incelemek üzere amcasının oğlu olan Müslim b. Akîl’i Kûfe’ye yollar. Müslim Kûfe’de samimiyetle karĢılanır. Kûfeliler Hz. Hüseyin adına Müslim’e biat ederler. Yaptığı araĢtırmalar ve gözlemleri neticesinde gönül rahatlığıyla Kûfe’ye gelebileceklerine dair bir haber gönderir: Yazıp bîat için nâme Hüseyn’i etdiler davet Müslim’i gönderdi önden göründü gör nice hikmet Edip ahdlerini inkâr Ģehîd etdiler âkıbet
Ġki masûmunu da kesdiler etmeden merhamet Nasıl kıydın çekip hançer Yezîd la’l-i BedahĢân’a Bir içim su vermedin koydun Ehl-i Beyt’i atĢâna ( s. 217 ) Kûfe’de yaĢananlardan haberdar olan Yezid, bu olanlara göz yuman valisini görevden alır ve yerine Ubeydullah b. Ziyâd’ı atar. Ziyâd, Kûfe halkına baskı uygulayarak onlarda tereddüt oluĢturur: Ubeydu’llâh Ziyâd mel’ûn olunca vâlî-i Kûfe Yıkıldı dînin esâsı, ser-â-pâ her yer oldu kân ( s. 221 ) Valinin baskıları neticesinde Kûfe halkı Hz. Hüseyin adına Kûfe’de bulunan Müslim’in çevresinden uzaklaĢır. Müslim bu durumu Hz. Hüseyin’e bildirmek ister. Kûfelilerin sözlerinden döndüklerini, gelirse kendisine ve ailesine bir zarar verebileceklerini bildirmek üzere haber gönderir. Ama bu haber ulaĢtığında artık çok geçtir. Müslim ve ona yardım edenler Ziyâd tarafından öldürülür. Kadîmî, bu durumu Ģu Ģekilde mısralara dökmüĢtür: Bed-mâye Kûfeliler nâmeler irsâl ederek Davet etdiler Hüseyn’i imâm-ı Hakk diyerek Müslim-i Akîl’i göndermiĢdi fakat giderek Ġki oğluyla öldürdüler nakz-ı ahd ederek Sandın mı etdiklerin yanına kalacak ey Ģûr Sad hezâr lanet olsun cânına ey kelb-i akûr ( s. 218 ) Hz. Hüseyin’in bu olanlardan haberi yoktur. O Kûfelilerin heyecanla kendisini beklediklerini düĢünmektedir. Yakın çevresi tarafından kendisine yapılan uyarılara rağmen ailesi ve sevenleri ile birlikte Kûfe’ye doğru yola çıkar. Hz. Hüseyin ve ailesinin yola çıkması üzerine Yezid, onların durdurulması ve biatlarının alınması emrini verir. Hürr b. Yezid komutasındaki bir ordu Hz. Hüseyin’i takiple görevlendirilir.
712 Mumine ÇAKIR
Bu sırada Hz. Hüseyin, Müslim’in Ģehit edildiği ve Kûfelilerin sözlerinden döndükleri haberini alır. ġair yaĢananları bir baĢka mersiyede Ģu Ģekilde ifade eder: Ġbn-i Ziyâd kâfiri olunca Kûfe’ye vâli Muhibb-i Ehl-i Beyt’in âh, diger-gûn oldu hâli ġehîd edildi Müslim ile bî-çâre etfâli Olmaz mı aceb bir gün olup bu zulmün suâli ( s. 222 ) Bu duruma çok üzülür. Fakat yola devam etme kararı verir ve ufak da olsa bir ümit taĢıdığı için yola devam ederler. Hürr ve askerleri Zûhusum denilen yerde önlerini keser. Yolculuklarına baĢka yöne doğru devam etmeleri veya teslim olmaları istenir. Erzak ve su teminleri engellenir. Bu esnada Hz. Hüseyin karĢı tarafa sürekli uyarılarda bulunur. Hak yolunda olmadıklarını hatırlatır: Kûfe’ye davetle gelir iken imâm-ı zamân Yolunu kesdi bir alay tohm-ı zinâ nâgehân Dediler böyle yazıyor Yezîd’den gelen fermân Yezîd’e bîat etmedikçe yokdur size emân
Eylediler hâinler din ile Kur’ân’ı inkâr Ġmâm-ı zamâna karĢı husûmeti âĢikâr Çok nasîhat eyledi tesîr etmedi encâm kâr Sa’d-ı laîn bîatde etdi ısrâr üstüne ısrâr ( s. 222 ) Hz. Hüseyin ve yanındakiler yollarına devam ederler. Hürr ve ordusu onları takip eder. Hz. Hüseyin Kûfe’de yaĢananları öğrenince gelecekte kendilerini neyin beklediğini hisseder. Aslında Ģehitliğin kokusunu almaktadır. Zulme ve haksızlığa karĢı durma duygusuyla doğru bildiği yoldan dönmez. Kûfe valisi Ġbn-i Ziyâd, biat etmedikleri takdirde onları öldürmeye karar vermiĢtir. Bu sebeple Hürr’e, gelenlerin Fırat nehri yakınlarında erzak ve su temininde zorlanacakları bir mevkide konaklamalarının sağlanmasını ve orada kuĢatılmalarını emreder: EriĢdi Kerbelâ’ya rehi nûr-ı çeĢm-i Zehrâ’nın Belirdi askeri ol dem hem Yezîd-i bed-likânın Kapatıp her tarafdan yol, etdiler çâk, girîbânın Bîat etmezsen Yezîd’e dökeriz dediler kanın Nasıl kıydın çekip hançer Yezîd la’l-i BedahĢân’a Bir içim su vermedin koydun Ehl-i Beyt’i atĢâna ( s. 217 ) Sa’d b. Ebi Vakkas’ın oğlu Ömer, bir isyanı durdurmak amacıyla Rey Ģehrine görevlendirildiği esnada Ġbn-i Ziyad tarafından Hz. Hüseyin’in üzerine gönderilir. Rey valiliği için Hz. Hüseyin engelini aĢması Ģart koĢulur. Bir sahabe oğlu olan Ömer, bu konuda tereddüt etse de makam sevgisi ve hırsı galip gelir ve görevi kabul eder. Bu acı durumu Kadîmî Ģu mısralarla anlatır: Vâlî olmak zevki ile terk edip dîn ü îmân Kadîmî’nin Kerbelâ Mersiyeleri 713
International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 7/1 Winter 2012 GelmiĢdi laîn Sa’d’e câzib, Rey’le Taberistân Çekdi leĢkerini sahrâ-yı belâya bed-zebân Âl-i Resûl’e eylediler zulmü Mervâniyân Geldi leĢker-i Yezîdân Kerbelâ’ya hûn-feĢân Yağdırdılar mazlûmâna hançer, ĢemĢîr-i bürrân ( s. 1151 ) O zora baĢvurmadan Hz. Hüseyin’in biatını almak ister. Bu amaçla görüĢmeler yaparlar. Fakat Hz. Hüseyin Yezid’e biat etmeyi yine kabul etmez. Bu esnada Fırat nehri ve Hz. Hüseyin’in konaklama yeri arasında onların suya eriĢmelerini engellemek amacıyla askerler yerleĢtirir. Böylece Hz. Hüseyin ve ailesi susuz kalır: Çekip asker zulm oklarını atdı Yezîdân o kerem-kâre Akıtdı sel gibi kanın açıp yetmiĢ iki yâre Çevirdi nehr-i Fırât’ı mübâh iken her figâre Yezîdin hem yüzü gibi dîni imânı da kâre Çevirip Kerbelâ deĢtin hem ol Ģâha kılıp udvân Su vermedi Ģehîd etdi Hüseyn’i ol ġemir Mervân ( s. 289 ) AnlaĢma yapmak için gizlice Hz. Hüseyin ile görüĢen Ömer b. Sa’d, üç teklif götürür. Bu tekliflerden birinin kabul edilmesini isteyen Ömer bu isteğini Kûfe valisi Ubeydullah’a kabul ettiremez. Bunda ġemir b. ZilcevĢen isimli kiĢinin tahriki etkili olur. 9 Muharrem gecesi olacakları hisseden Hz. Hüseyin, yanındakilere isteyenlerin geri dönebileceklerini söylese de hiç kimse onu yalnız bırakmak istemez. O geceyi ibadet ederek geçirirler. Ertesi gün yani 10 Muharrem 61/ 10 Ekim 680 Cuma günü sabah namazından sonra Ömer b. Sa’d emrindeki askerler Hz. Hüseyin ve ailesinin karĢısında savaĢ vaziyeti alır. Farklı rakamlar telaffuz edilmekle birlikte ağırlıklı görüĢ olarak 6000 kiĢiden oluĢan Ömer ordusu ile 32 süvari, 40 piyadeden oluĢan bir avuç Hz. Hüseyin ordusu karĢı karĢıya gelir: YetmiĢ iki dîn fedâîsi bir zümre-i kalîl KarĢısında otuz bin Yezîdân oldu zelîl ġühedâ baĢlarına kondu nûrdan birer iklîl Zîrâ böyle görmek istemiĢ ol zât-ı Celîl Sandın mı etdiklerin yanına kalacak ey Ģûr Sad hezâr lanet olsun cânına ey kelb-i akûr ( s. 219 ) KarĢı tarafa son uyarılarını yapan Hz. Hüseyin, kendisinin son peygamber Hz. Muhammed’in torunu olduğunu söyler. Kûfelileri de uyarır. Kendisini davet ettiklerini söyler. Ama karĢılık bulamaz. Bu sırada Hz. Hüseyin’le vuruĢacağını anlayan Hürr, yaptıklarından piĢman olur ve Hz. Hüseyin safına geçer. ÇarpıĢmalar baĢlar. Hürr ve bazı aile fertleri Ģehit düĢer. Susuzluktan kıvranarak çarpıĢan Hz. Hüseyin askerlerinden birçoğu da Ģehit olur: Yezîd’in askeri saldı kudurmuĢ kelb gibi birden PerîĢân oldu düĢmanlar, hücûm-ı Alî Ekber’den
714 Mumine ÇAKIR
Fezâ doldu hây hûy-ı Alî Ekber-i dilâverden Melekler ins ü cin hizmet diler ol tâc-ı efserden Nasıl kıydın çekip hançer Yezîd la’l-i BedahĢân’a Bir içim su vermedin koydun Ehl-i Beyt’i atĢâna ( s. 218 )
Atası sâkî-i Kevser iken susuz Ģehîd oldu Hüseyn’e cân fedâ eyler muhibbân karalar bağlar ( s. 223 ) Oğullarından Ali Ekber, Ebu Bekir, Cafer, Osman ve küçük yaĢlardaki Abdullah’ın ve yeğeninin de Ģehit olduğu çarpıĢmalarda Hz. Hüseyin su içmek için Fırat’ın kenarına vardığında ağzından vurulur: Bir içim su için hâin Yezîd rahm etmedi aslâ El-atĢ el-atĢ diye feryâd ederken leb-teĢne-gân
Süd emen mâsûm-ı pâk-ı Asgar’a yağdırdılar ok Hüseyn’in kalbini billâh bu yüzden etdiler sûzân
Gönül turmaz figân eyler döker yaĢı Muharrem’de Nasıl sabr eylesin insân tahammül edemez vicdân ( s. 221 ) Birçok kılıç ve ok yarası alan Hz. Hüseyin’in, Ģiirlerde ġemir olduğu söylenen fakat diğer kaynaklarda Sinan isimli bir kiĢi tarafından baĢı gövdesinden ayrılır. Kadîmî, peygamberin öpmeye kıyamadığı o nazik gerdanı bir Cuma günü gövdesinden ayıranlara karĢı hissettiklerini Ģu Ģekilde anlatır: Kıyamazken o nâzik gerdânı bûs etmeye Resûl Hudâ’dan korkmadan saldırdılar hâric-i ez-ukûl Ayırıp re’s-i pâkini bedenden ol ġemir fusûl Cenâb-ı Fâtıma oldu bu hâlden gâyetle melûl Kırılsın ellerin ġemir, kör olsun gözlerin Mervân TutuĢsun âteĢîn tabut içinde kalmasın niĢân ( s. 1149 )
ġehîd etdi o Ģâhı âh ġemir mel’ûn edip ikdâm Namâza say ederken Cuma günü atĢân-ber-atĢân ( s. 1490 ) Tarih böyle zulüm görmemiĢtir. Bazı müdahaleler olmasa zalimler kadın ve çocukların çadırlarına da saldırmak isterler. Çadırdaki kadınlardan Hz. Hüseyin’in kız kardeĢi Hz. Zeynep’in ağzından söylendiği hissedilen bu sesleniĢ oldukça dikkat çekicidir: Ol demde hayme-gâhdan iĢitildi Ģöyle nidâ YetiĢ imdâd-ı Hüseyn’e yâ Aliyye’l-Murtazâ Kadîmî’nin Kerbelâ Mersiyeleri 715
International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 7/1 Winter 2012 Gerdenin bûs etdiğin Hüseyn gitdi yâ Mustafâ Öksüzleri kaldı garîb nerede imdâd-ı Hudâ KâĢ destin kırılaydı kim Murtazâ gül-terîne Urmaz olaydın tîgın beden-i nâzik-terîne ( s. 216 ) Hz. Hüseyin’in adamlarından yetmiĢ iki kiĢi Ģehit düĢmüĢtür. Karargâhlar yağma edilir. YaĢananlar katlanılır Ģeyler değildir. SavaĢ bittikten sonra Ģehitler, köylüler tarafından defnedilir: Verdi niĢân Hayder-i Kerrâr’dan harbde düĢmana Etdi dîn uğruna Ģevk ile Hüseyn terk-i hayât
Akdığı dem Kerbelâ’ya sel gibi hûn-ı Hüseyn Olmadı o an neden, hâk ile yeksân kâinât ( s. 1491 ) Bir gün sonra da Hz. Hüseyin ve diğer Ģehitlerin baĢları kabileler arasında taksim edilerek mızrakların uçlarına geçirilmiĢ bir Ģekilde, hayatta kalan aile fertleri de periĢan köleler gibi Kûfe’ye götürülürler. YaĢananlar hiçbir akıl sahibinin kabul edebileceği Ģeyler değildir. Bu olayın utancından ay bile yüzüne bulutlardan perde çekmiĢtir: Görünce nîzeler üzre o Ģâhın re’sini eyvâh Hicâbından çekip perde bulutlardan yüzüne mâh Figâna baĢladı ol dem harem-gâhda bütün efvâh Feleklerde melekler hep bu hâle oldular güvâh Çevirip Kerbelâ deĢtin hem ol Ģâha kılıp udvân Su vermedi Ģehîd etdi Hüseyn’i ol ġemir Mervân ( s. 289 )
Hz. Hüseyin’in baĢını Havaley isimli bir kiĢi Ubeydullah b. Ziyâd’a götürür. Elindeki bir değnekle Hz. Hüseyin’in dudaklarına vuran Ġbn-i Ziyâd, yanındakiler tarafından ikaz edilir. Bazı rivayetlerde bu hareketi yapanın Yezid olduğu söylenmektedir: Muhterem baĢı nîzede görünce Yezîd nâ-pâk Tutduğu kazîble mübârek diĢlere uracak Titredi âh ederek ol, rûh-ı Resûl levlâk Neden yere geçmedi ol demde semâ, nüh felek Sandın mı etdiklerin yanına kalacak ey Ģûr Sad hezâr lanet olsun cânına ey kelb-i akûr ( s. 219 ) Hz. Hüseyin’in hayatta kalan ve o sırada hasta olan oğlu Zeynelabidin, kız kardeĢi Zeynep, kızları ve Hz. Hüseyin’in kesik baĢı Yezid’e gönderilir 16 .
Kerbelâ sahrâsı toldu nâle-i efgân ile Nâkalar üstünde ġâm’a giden ġehribân ile
16 Kadîmî’nin Ģiirleri ıĢığında ele aldığımız Kerbelâ hadisesi, Ģu eserden özetlenmiĢtir: GeniĢ bilgi için bkz. Mehmet Arslan ve Mehtap Erdoğan, Kerbelâ Mersiyeleri, Grafiker Yay., Ankara 2009, s. 8-38.
716 Mumine ÇAKIR
Zeyneb, Rukiyye, hasta Zeynü’l-Abâ hicrân ile AğlaĢırdı vâh Hüseynâ göz yaĢları kân ile
Gösterirdi her geçtiği yerde birçok kerâmet Kerâmetin gören küfrün terk eder eylerdi hürmet Değnekle dendânına vurdu Yezîd, bu ne cüret Kadîmî dâ’im et Yezîd’e a’vânına lanet ( s. 222 ) Ehl-i Beyt’e uygulanan bu zulüm tarih boyunca hiç unutulmamıĢ, Ģairler tarafından bu acı sık sık dile getirilmiĢtir. Kadîmî de bu acıyı baĢarılı bir dille terennüm eden Ģairlerden birisidir.
Kadîmî’nin mersiyelerinden; Kerbelâ olayı, Hz. Hüseyin ve ailesinin Ģehit ediliĢi, olay sonrasında geride kalanların durumu karĢısında tarifsiz acılar yaĢadığı anlaĢılmaktadır. ġair, anladığımız kadarıyla yaĢananları yürekten hisseder. Hissettiği bu acıyı mısralara dökerken tabiatı da acısına ortak eder. YaĢananlar karĢısında güneĢ, siyah bir bulutun altına girmekte, Fırat nehri, suyunu susuz kalan mazlumlara veremediği için kendisini esir olarak görmekte ve taĢlarla dövünmektedir. Fâtımâ’nın gül destesi olan peygamber evlâdına hançer vurulunca kıyametler kopmuĢ, bütün gök ehli, insanlar, cinler, periler, huriler kan ağlamıĢtır: Hicâbından Ģems girdi ebr-i siyâh altına âh Fırât da
döğünüp taĢlarla der ey aduvva’llâh Beni de zulm ile bend-i esîr eylediler eyvâh Mahrûm-ı Ģefâ’at oldum ey gürûh-ı rû-siyâh KâĢ destin kırılaydı kim Murtazâ gül-terîne Urmaz olaydın tîgın beden-i nâzik-terîne ( s. 216 )
Kopdu ol dem de kıyâmet ağladı sükkân-ı semâ Kan ağladı Ģafak karardı Ģems-i duhâ Ġns ü cin dîv ü perî hûr melek kıldı bükâ Murtazâ evlâdına lâyık mıdır bunca cefâ Sendin gül-deste-i Fâtıma, zâde-i Peygamber Kırılsın o el ki, sana kıymadan urdu hançer ( s. 220 ) Duyulan acı o kadar büyüktür ki Ģairin, Kerbelâ Ģehitlerinin hatırası ile hiç gözyaĢları dinmez ve Ģair, daima acıyla feryâd eder: ġehîd-i Kerbelâ yâdı ile her dem eder efgân Kadîmî Baba’nın turmaz göz yaĢı, akar her an ( s. 1528 )
Kadîmî’nin Kerbelâ Mersiyeleri 717
International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 7/1 Winter 2012 Kerbelâ hadisesi Muharrem ayında yaĢanmıĢtır. Bu sebeple Ģair için bu ay mâtem ayı kabul edilir: Bu Muharrem mâhıdır, mâtem demidir, ağla gel Ol Ģehîd-i Kerbelâ’ya âĢıkân ağlar bu gün ( s. 1152 ) Hz. Peygamber’in Ehl-i Beyt’ini seven bu mâteme katılır. Bu ayda gönüller yanar. Kıyamete kadar da bütün cihân bu yası tutacaktır: Muhibb-i Ehl-i Beyt olan bu mâtemde olur giryân Gönül turmaz Ģehîd-i Kerbelâ için eder efgân Gelince yâdıma gözden akar yaĢ yerine hep kân Muharrem mâhı geldikçe gönüller olmada sûzân ġehîdân mâtemin tutdu semâlarda Kerrûbiyân Tâ kıyâmet Hüseyn için tutar mâtem bütün cihân ( s. 1795 ) Kerbelâ olayını hatırladıkça Ģairin Ģuûru gitmektedir. Sadece onun değil, aslında bütün bu olayı duyanlar aklını kaybetmektedir. Bu olay, bütün herkes için gönülde bir yara olmuĢtur. Bu sebeple herkes yaĢ döker: Kerbelâ yâdı ile gitdi Ģu’ûrum çarh-ı dûn Çün Ģehîd oldu o Ģâh, geldi bana ol dem cünûn
GûĢ eden bu vak’a-i dil-sûzu aklın gayb eder Bu musîbet cümlemize olmada dâğ-ı derûn
Yâ nice yaĢ dökmesin erbâb-ı aĢkın dîdesi Yakdı âfâkı bu vak’a, eĢkimiz kıldı füzûn ( s. 1489 ) ġairin Muharrem ayı ve Kerbelâ hadisesi üzerine hissettikleri sadece Ģiirlerinde karĢımıza çıkmaz. O bir mektubunda Muharem ayını nasıl geçirdiğini Ģu Ģekilde anlatır: “ Mektubuna, hilâf-ı mu’tad derhal cevap veremedim. Sebebi ise araya mâtemin girmesidir. Ma’lûm-ı ârifenizdir ki fakir matemde kalmamı hesap eder, hiçbir yere mektup yazmam, hatta sokağa bile çıkmam. Bu müddet zarfında yalnız bir gün evde AĢura levâzımını mübâye’a etmek için indim. Diğer günlerimi hep fakîrhânede geçirdim okudum ve bu müddet zarfında da Cenâb-ı sultânü’Ģ-Ģühedâ-yı Kerbelâ Ġmâm Hüseyin Efendimize bir mersiye ve bir iki de Ģiir yazarak vakit geçirdim. (01. 10. 1952 tarihli mektup)” 17
3.2.3. Hz. Hüseyin’e Övgü Hz. Hüseyin, Ġslam tarihi boyunca Müslümanlar tarafından hep sevgiyle anılmıĢ ve onun maruz kaldığı zulüm herkes tarafından lanetlenmiĢtir. Ona duyulan sevgi, peygamberin soyunu devam ettiren torunu, Hz. Ali’nin nûru ve Hz. Fâtıma’nın goncası olması sebebiyledir. Ayrıca o, Kurân’ın vârisi ve hilâfetin asıl sâhibidir: Kerbelâ meydânına dikdi alem atĢân-ber-atĢân
17 Mümine Çakır, a. g. m., s. 380-381.
|