Krótkowzroczność

Rodzaje krótkowzroczności

• 
  krótkowzroczność osiowa (zbyt długa oś gałki ocznej). Typ najczęściej spotykany – rozwija się zwykle w okresie dojrzewania płciowego i osiąga ostateczny poziom między 15 a 30 rokiem życia.
  
• 
  krótkowzroczność krzywiznowa (zbyt wypukła krzywizna poszczególnych elementów układu optycznego oka, zwłaszcza rogówki i soczewki).
  
• 
  krótkowzroczność refrakcyjna (zbyt duży współczynnik załamania soczewki, najczęściej na skutek rozwijającej się cukrzycy lub zaćmy jądrowej).
  

Stopnie krótkowzroczności

Niska krótkowzroczność – do –3,0 dioptrii (widzenie z bliska przy wadzie –3 jest wręcz komfortowe bo nie wymaga akomodacji)

• 
  Średnia krótkowzroczność – od –3,0 do –7,0 dioptrii
  
• 
  Wysoka krótkowzroczność – powyżej –7,0 dioptrii
  

Bardzo wysoka krótkowzroczność nie jest jedynie wadą refrakcji, którą w pełni można skorygować optycznie. Przy wydłużonej gałce ocznej na jej tylnym biegunie często występują zanikowe zmiany zwyrodnieniowe naczyniówki, siatkówki i ciała szklistego, zwłaszcza w późniejszym okresie życia. Zwiększa się też ryzyko odwarstwienia siatkówki. W przypadku osób dotkniętych zespołem Marfana w ogromnej liczbie przypadków mamy do czynienia z krótkowzrocznością wysoką (myopia alta), osiągającą wartości kilkunastu lub kilkudziesięciu dioptrii.

Dalekowzroczność wada refrakcji oka charakteryzująca się zbyt słabym w stosunku do długości osi przednio-tylnej gałki ocznej załamywaniem światła przez układ optyczny oka, co powoduje skupianie promieni świetlnych nie na siatkówce lecz za nią.

Przyczyną może być zbyt krótka oś przednio-tylna oka (głównie u dzieci) lub zbyt słaba zdolność skupiająca soczewki (poprzez zmniejszenie jej elastyczności) i dodatkowo osłabienie mięśnia rzęskowego występujące np. u ludzi starszych (stąd nazwa w tym przypadku - starczowzroczność).

Nadwzroczność objawia się nieostrym widzeniem przedmiotów położonych blisko. Leczenie: szkła korekcyjne skupiające. Brak leczenia u ludzi młodych może spowodować tzw. zeza akomodacyjnego (akomodacja).

Daltonizm – wada wzroku, odmiana ślepoty barw, polegająca na nierozpoznawaniu barwy zielonej (lub myleniu jej z barwą czerwoną). Objawia się to dokładnie brakiem rozróżnienia koloru czerwonego, pomarańczowego, żółtego i zielonego. Percepcja jaskrawości nie zmienia się. Występuje za to brak rozróżnienia w percepcji składowych czerwonej i zielonej, co prowadzi do odbioru fioletu i morskiego jako ten sam kolor.

Podobnie jak protanopia, wada ta dotyczy około 1% mężczyzn oraz 0,9% kobiet. Jest wynikiem braku czopków reagujących na barwę zieloną.

Nazwa „daltonizm” pochodzi od angielskiego chemika Johna Daltona, który w 1794 r. na własnym przypadku opublikował jej opis.

Astygmatyzm – wada wzroku (soczewki lub rogówki oka) cechująca się zaburzoną symetrią obrotową oka. Elementy optyczne zdrowego oka są symetryczne względem jego osi. Jeżeli oko ma większą szerokość niż wysokość, to soczewka i rogówka zamiast skupiać światło w okrągłym obszarze siatkówki, będzie tworzyć obraz rozmazany w jednym z kierunków. Pacjent z astygmatyzmem będzie np. widział obraz nieostro w pewnych obszarach pola widzenia. Nawet dobre szkła nie są w stanie w pełni skorygować astygmatyzmu i dlatego osoba z astygmatyzmem ma problemy z wykorzystaniem przyrządów optycznych.

Wyróżnia się astygmatyzm (ze względu na wzajemne ułożenie osi astygmatycznych):

• 
  regularny – oku można przypisać dwie prostopadłe osie optyczne, wadę można skorygować okularami ze szkłami cylindrycznymi.
  
• 
  nieregularny – oko posiada osie optyczne nie prostopadłe, w związku z tym nie ma możliwości korekcji okularami a jedynie soczewkami kontaktowymi.