Lazar Markoviĉ Zamenhof kaj la Zamenhof-falsaĵaro Resumo
Yüklə 224,47 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
ne estas gajnita.”
28 Porokazan prisilenton de la etna deveno de Zamenhof en tiu situacio eble estis pravigebla, oportuna taktiko. Sed intenca falsofaro, eĉ serio de falsofaroj ne estas pravigeblaj. Krome tiu falsaĵaro baldaŭ perdis sian celon kaj memstare vivis plu, sendepende de la intenco de la falsofarantoj. Javal kaj liaj kunuloj longe sukcesis falsofari preskaŭ perfekte. La kompleksa misinformado konsistis primare per kaŝado de la etna deveno de Zamenhof. El tio sekvis retrospektiva nom-poligo de la rusa urbo Bjelostoko, naskiĝurbo de Zamenhof, falsofaro de ĝia geografia situo, virtuala poligo de ĝia plejparte juda loĝantaro. Apartan historion havas la elimino kaj forgesigo de la rusa nom-elemento Markoviĉ, kvankam tio ne plensukcesis. Poste la elimino de la nom-elemento Lazar sukcesis eĉ multe malpli. Sed la falsofaroj daŭris post la morto de Zamenhof. Ankaŭ la vorton „internacia” oni taksis malavantaĝa en la „patriotaj” parolmanieroj en Orient-Eŭropo, Francio kaj Germanio same. En la opoziciantaj ŝtatoj „nacia” estis la pozitiva nocio kaj la „internacia” ofte signifis judo, socialisto aŭ ambaŭ. Post la apero de Lingvo Internacia spontane aperis la vorto Esperanto kiel ĝia sinonimo. En la nova situacio multajn esperantistojn klopodis ekskluzivigi la vorton Esperanto, eĉ retrospektive, jam de 1887. El la difinoj de Esperanto paŝon post paŝo oni eliminis la nocion „internacia”. La falsofarojn ne nur la iniciatintoj faris, sed ankaŭ tiuj, kiuj dum la sekva jarcento verkis apologiojn de la falsaĵoj. Finfine la publiko ricevis diversajn galimatiojn, kiel ekzemple la jena: „La pola Ludwik Zamenhof naskiĝinta en la pola urbo Bjalistoko kreis la artefaritan
Zamenhof kaj Esperanto ĉiu alia estas falsaĵo. La falsaj datumoj aperadas en la granda plimulto de la enciklopedioj, referencaj libroj, en la gazetaro, kaj en la ĝenerala opinio. Sekve de la persistaj klopodoj de esperantistoj pluraj falsaj asertoj dogmiĝis. Ĉiam estis aŭtoroj kiuj rimarkis la falsaĵojn kaj publikigis la verajn datumojn kaj en Esperanto kaj en aliaj lingvoj, sed iliaj voĉoj nur lastatempe fortiĝis. En la 20-a jarcento la misinformado estis la „ĉefa fluo”. Pro fervoro de falsofarantaj esperantistoj la falsaĵoj aperis kaj en la Esperant-lingva literaturo, kaj en naciaj lingvoj, en diversaj konsult- libroj, precipe en la enciklopedioj.
Yüklə 224,47 Kb. Dostları ilə paylaş:
|