Mədəd adlı birinin yaşı səksəni ötsə də namaza yaxın gəlmirdi. Tay-tuşları onu danlayırdılar ki, niyə namaz qılmırsan. Mədəd də elə mahna eləyirmiş ki, bu yay qılacam namaz. Belə olanda həmyaşıdları başlayırlar Mədədi izləməyə. Görürlər xeyr, Mədədnən namazın arası burdan düz Biləsuvaracandı. Günlərin bir günü yığışırlar Mədədgilə. Çopur Qələmalı başlayır:
– Allaha, Tarıya bax, ay Mədəd, namaza əyil.
Mədəd bu dəfə and eləyib, qəsəm qılır ki, məni sübh vaxtı çağırın. Sübh vaxtı olur. Mədədi çağırırlar ay vermir, evə gəlirlər, görürlər ki, Mədəd yorğan-döşəkdə yoxdur.
Soruşurlar, hanı Mədəd. Arvadı and-aman eləyir ki, Mədəd gecənin bir yarısı ayıldı ki, məni pristav Lənkarana çağırb. İşi belə başa düşən həmyaşıdları peşiman olurlar. Çopur Qələmalı üz tutur yanındakılara:
– Ay yazıqlar, bu gecə vaxtı nə şihə çəkirsiniz onsuz da Mədəd namaz qılmayacaq.
